The Callas, Afroditi Psarra @ 6 D.O.G.S., 15/11/13

Η αφορμή της συναυλίας αυτής ήταν πολύ συγκεκριμένη και για αυτό ένιωθες και μια υφέρπουσα εορταστική ατμόσφαιρα στο 6 D.O.G.S. το βράδυ της Παρασκευής. Οι Callas κυκλοφόρησαν μέσω της Inner Ear τον νέο και πολύ φιλόδοξο δίσκο τους "Am I Vertical" σε παραγωγή Jim Sclavunos και είπαν να μας δώσουν μία γεύση, πάντα με την υποσημείωση της διαφορετικότητας των εκτελέσεων στο σανίδι και στο στούντιο.

Τη βραδιά άνοιξε παίζοντας με τις ηλεκτρικές εκκενώσεις η Αφροδίτη Ψαρρά. Μόνη με την κονσόλα της έδωσε τη δική της ηχητική παράσταση η οποία στο δικό μου μυαλό θύμιζε περισσότερο τα σχέδια του Hermann Rorschach (ξέρετε, αυτά τα απροσδιόριστα σχήματα που στις ταινίες βλέπουμε να χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι). Χωρίς συγκεκριμένη μορφή και με μόνο χαρακτηριστικό ένα σταδιακό κρεσέντο, περισσότερο άφηναν τον ακροατή να φανταστεί με το μυαλό του κάποιο ηχητικό θέμα παρά τα ίδια το εμπεριείχαν. Όπως όμως και τα προαναφερθέντα σχέδια δεν είναι ζωγραφική, έτσι και αυτή η παράσταση, μπορεί να ήταν καλλιτεχνική, σαφώς όμως δεν ήταν μουσική.

Αντίθετα οι Callas που ακολούθησαν σύντομα είχαν καθαρά μουσικό στόχο και μέσα στην περίπου μία ώρα της εμφάνισής τους μας παρουσίασαν ολόκληρο το νέο τους άλμπουμ. Γενικά κινούνται σε νεο-garage, shoegazing και a la velvet underground καταστάσεις. Θορυβώδεις όσο πρέπει και χρησιμοποιώντας συχνά επαναλαμβανόμενα μουσικά μοτίβα έπαιζαν όμορφα και με το δίπολο των βασικών αντρικών φωνητικών με τα συμπληρωματικά γυναικεία. Οι ρυθμοί τους ήταν συνήθως μέτριοι και τα ξεσπάσματά τους δεν αφορούσαν τόσο την ταχύτητα όσο την ηλεκτρισμένη ένταση των οργάνων τους.

Χωρίς να έχω ακούσει τις στούντιο ηχογραφήσεις (οσονούπω η παρουσίαση του δίσκου στην κεντρική μας σελίδα) τα τραγούδια που ξεχώρισα ζωντανά ήταν τα "East Beat", "Lustlands", "Am I Vertical?" και "Disaster". Ειδικά το πρώτο φαίνεται να ξεχωρίζει και από τα υπόλοιπα του δίσκου αφού κατευθύνεται σε μία Faust λογική που βρήκα πολύ ελκυστική. To δε "Lustlands" αποτελεί το soundtrack μίας επερχόμενης ταινίας, όπως μας εκμυστηρεύτηκαν. Η συναυλία έκλεισε με το σύνηθες, και σχεδόν απαιτούμενο, πνίξιμο σε feedback.

Αν έπρεπε να κρίνω τη συναυλία ως ένα αυτόνομο γεγονός, θα έλεγα ότι ένιωσα σαν να παρακολούθησα ένα ενδιαφέρον support σχήμα χωρίς να εμφανιστεί ποτέ ο headliner. Δηλαδή ήταν αρκετά ενδιαφέροντες ώστε να με κρατήσουν ζεστό κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους αλλά όχι τόσο ώστε να μου γεμίσουν απολύτως τη βραδιά. Αν όμως δούμε τη συναυλία ως αυτό που πραγματικά ήταν, μία παρουσίαση ενός νέου δίσκου, θα πρέπει να τους αποδώσουμε τα εύσημα καθώς προξένησαν αρκετό ενδιαφέρον για να ακούσω την νέα κυκλοφορία τους.