The Boxer Rebellion @ Six D.O.G.S., 03/11/14

Με μπάντες σαν τους Boxer Rebellion μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν σε μια συναυλία τους, όπως τελικά αποδείχτηκε. Δεν είναι τόσο hype μπάντα για να μαζέψουν τους... γνωστούς-άγνωστους φλύαρους, και η δημοτικότητά τους είναι τέτοια ώστε να δώσουν παρών μόνο όσοι τους γουστάρουν, άντε και μερικοί (σαν εμάς) που ήθελαν να τους κρίνουν και στη σκηνή. Λίγοι (200 άτομα) αλλά καλοί...

Βέβαια υπάρχει και η άλλη όψη, αυτή ενός φανατικού οπαδού, που βλέπει τη μπάντα του να παίζει σε μικρούς χώρους όταν ο καθένας με λίγο... μουσικό αυτί, καταλαβαίνει πως έχουν γεννηθεί για αρένες και στάδια. Ξεκίνησαν στις 22:25 και για 85 λεπτά απέδειξαν πως ό,τι καλό έχει γραφτεί για αυτούς, είναι αληθινό.



Η μελωδία χαρακτηρίζει κάθε τραγούδι τους, μαζί με το πάθος αλλά χωρίς την παγίδα και την βαρεμάρα του «γλυκερού». Ναι μεν οι γυναίκες ήταν πολύ περισσότερες, καθώς ο λυρισμός των Boxer Rebellion ταιριάζει σε ευαίσθητες υπάρξεις, αλλά και οι δεκάδες νεαροί που ήταν εκεί έχουν και αυτοί καρδιά!



Ο τραγουδιστής, Nathan Nicholson, έδειξε να παραξενεύεται με τον γεμάτο χώρο («περιμέναμε δώδεκα άτομα» είπε) και η έκπληξή τους ήταν μάλλον αληθινή. Δεν έπαιξαν το ραδιοφωνικό χιτάκι τους, "Murder Ballad", καθώς όπως τόνισαν, δεν το παίζουν ποτέ. «Sorry, αλλά δεν ξέρουμε να παίζουμε δικό μας τραγούδι» ήταν η ειλικρινής τοποθέτηση...



H setlist αντλήθηκε και από τους τέσσερις δίσκους τους. Οι δύο τελευταίοι, "Promises" (‘13) και "The Gold Still" (‘11), κάλυψαν τα 2/3 του σετ, αλλά και οι πρώτοι τους, "Exits" (’05) και "Union" (’09), εκπροσωπήθηκαν με εφτά συνολικά κομμάτια, μην αφήνοντας κανέναν παραπονούμενο.



Ξεκίνησαν με το "The Gospel Of Goro Adachi" χτίζοντας το δυναμικό outro του κομματιού, συνέχισαν με πιο λυρικές στιγμές, για να ξεσηκώσουν το κοινό τους με τα "The Runner" (τσεκάρετε πάση θυσία το φοβερό του video) και "Diamonds" κάπου στα μισά του σετ, όταν όλοι πια είχαμε γίνει μια καλή παρέα. Έπαιξαν το "New York" με λίγο "Athens" στο φινάλε και μας είπαν αντίο με το πρώτο τους single, "Watermelon". Ο τραχύς του ήχος οδήγησε τον τραγουδιστή κάτω από τη σκηνή να ουρλιάζει (!) τα τελευταία 30 δεύτερα του τραγουδιού, φτάνοντας το live σε μια ευπρόσδεκτη rock στιγμή, που αν έλεγες πως θα συμβεί στο ξεκίνημα, θα σε κοιτούσαν στραβά...



Μετά το live, έμειναν στο merchandise για αρκετή ώρα, ευγενικοί και προσιτοί, με τον κιθαρίστα και τον τραγουδιστή να κλέβουν... τηλέφωνα. Καλά παιδιά, για σπίτι!

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com