The Blank Tapes, The Roaring 420s @ Six D.O.G.S., 07/12/14

Αραιά - αραιά καμιά εικοσαριά...

Από τον Κώστα Σακκαλή, 10/12/2014 @ 11:34
Από τη μία είναι πραγματικά κρίμα να εμφανίζονται δύο συγκροτήματα (ειδικά ξένα που και κόπο κάνανε και σπάνια θα ξαναβρεθούν εδώ) μπροστά σε 23 (αν μέτρησα καλά) θεατές. Όχι γιατί είτε οι Αμερικάνοι Blank Tapes ή οι Γερμανοί Roaring 420s είναι μεγάλα ονόματα ή έστω underground διαμάντια. Ούτε γιατί αυτοί που δεν ήρθαν έχασαν κάποια ανεπανάληπτη παράσταση ή γιατί άλλα συγκροτήματα του ίδιου χώρου μαζεύουν δυσανάλογα μεγαλύτερα νούμερα αριθμών. Κυρίως γιατί πέρα από μία ευχάριστη βραδιά για να πιεις την μπύρα σου, καλό θα ήταν η τοπική σκηνή να παρακολουθεί τι γίνεται στο εξωτερικό και να παίρνει από συγκροτήματα που έχουν χαρακτήρα στοιχεία που μπορούν να μπολιάσουν τη δική μας μουσική. Από τη μία...

Από την άλλη, όταν Κυριακάτικα η ώρα έναρξης μεταφέρεται αυθαίρετα από τις 21:00 για μετά τις 22:30 και μάλιστα για δύο συγκροτήματα, σε ποιο κοινό ακριβώς απευθύνεται η συναυλία αυτή; Στους άνεργους που δεν έχουν δουλειά την επόμενη (αλλά ούτε και λεφτά) ή στους εργαζόμενους; Εκ του αποτελέσματος σε ελάχιστους και αυτό ήταν και το μόνο στοιχείο από το οποίο έπασχε η βραδιά. Όσο κέφι και αν είχαν αμφότερα τα συγκροτήματα ήταν αδύνατον να ζεστάνουν επαρκώς το άδειο 6 D.O.G.S. Οι Blank Tapes πάντως έφτασαν κοντά.

Οι Roaring 420s που ξεκίνησαν τη συναυλία ήταν στα πρώτα τους τραγούδια καλοί αλλά τυπικοί. Εμπνευσμένο από τα '60s ήταν το garage rock τους, με λικνιστικούς ρυθμούς κατάλληλους για χορό από φανταστικά go-go girls.

The Roaring 420s

Εξαρχής τα βλέμματα τράβηξε ο σε στυλ τρελού επιστήμονα μπασίστας τους που δικαιολόγησε με κάθε τρόπο την εικόνα αυτή με συνεχείς αυτοσχέδιες χορευτικές φιγούρες και μία εν γένει «ό,τι να 'ναι συμπεριφορά». Στα καθήκοντά του πάντως ήταν εξαιρετικός και μάλλον ο στυλοβάτης του ήχου τους. Αυτό μέχρι να αποφασίσει ο κιθαρίστας και τραγουδιστής τους να αφήσει κατά μέρους την εξάχορδη και να πιάσει το σιτάρ που περίμενε στη γωνία.

The Roaring 420s

Εκεί το συγκρότημα έδειξε χαρακτήρα και το νεοεισερχόμενο ψυχεδελικό στοιχείο απογείωσε το συγκρότημα. Αν δεν υπήρχε και μία γενικότερη αμηχανία και πολλές κουβέντες προς το κοινό, η δική τους συνεισφορά στη βραδιά θα ήταν ακόμα πιο ουσιώδης.

Αντίθετα οι Blank Tapes δεν έχασαν χρόνο και μπήκαν κατευθείαν στο ψητό. Η δική τους εκδοχή της west coast ψυχεδέλειας ήταν πιο υπεράνω εποχών αφού φυσικά επηρεαζόταν από τα '60s αλλά είχε και κάτι το πολύ σύγχρονο θυμίζοντάς μου έντονα σε ορισμένα σημεία τους αγαπημένους (και συντοπίτες τους) Assemble Head Ιn Sunburst Sound.

The Blank Tapes

Μελωδικοί και αυτοσχεδιαστικοί είχαν αυτόν τον ήχο στην κιθάρα τους που μόνο τα αμερικάνικα συγκροτήματα μπορούν τελικά να αναπαράγουν τόσο καλά όντας μέρος του DNA τους. Είχαν πολύ περισσότερες ιδέες ανά τραγούδι από τους Roaring 420s, αρκετό jam στοιχείο και πολύ καλύτερο ήχο, οπότε δεν είναι τυχαίο που κέρδισαν κατά κράτος τις εντυπώσεις της βραδιάς. Μάλιστα ενθουσίασαν τόσο τους λίγους παρευρισκόμενους που βγήκαν για τρία encore τουλάχιστον τα δύο από αυτά μάλλον απρογραμμάτιστα (το ένα παρέα με τους Γερμανούς φίλους τους.

The Blank Tapes

Παρότι το κλίμα θύμιζε, σε στιγμές, σχολικές μπάντες που κάνουν πρόβες μπροστά στους φίλους τους, το μουσικό επίπεδο ήταν αρκετά υψηλό. Μπορεί να μην είναι η συναυλία που δίνει παράσημο σε όποιους πήγαν («είδα τους Blank Tapes!» «ποιούς;») αλλά ίσως να είναι μία από αυτές που ξεχωρίζουν ποιοι ακολουθούν το hype και ποιοι νοιάζονται για το βάθος.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET