The Atomic Bitchwax, 45rats @ An Club, 07/05/15

Τελικά δεν είμαι σίγουρος ούτε για ποιους ακριβώς λόγους βρέθηκαν, όσοι βρέθηκαν, στην συναυλία των The Atomic Bitchwax, ούτε αν εν τέλει πήραν αυτό που περίμεναν. Ήταν ισχυρότερος λόγος η πορεία της μπάντας στην δισκογραφία ή η πορεία της στην σκιά των Monster Magnet; Μπορεί βέβαια να ισχύουν και τα δύο, γεγονός είναι πάντως ότι το An μισογέμισε από ένα κοινό που σίγουρα δεν ενθουσιάστηκε, αλλά μάλλον εκτίμησε την παρουσία του power trio στην σκηνή.

Διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν support ήταν οι 1000mods, όπως και στις υπόλοιπες ημερομηνίες της ευρωπαϊκής περιοδείας των Atomic Bitchwax. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως υπήρχε ο κίνδυνος το An να κατακλυστεί από ένα κοινό που θα ενθουσιάζονταν στους Κορίνθιους και θα ήταν αδιάφορο στην καλύτερη και απόν στην χειρότερη στους Αμερικανούς.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και την εμφάνιση των 45rats. Σε 35 περίπου λεπτά της ώρας, το αθηναϊκό heavy rock power trio επιβεβαίωσε την φήμη που έχει αποκτήσει και «ανάγκασε» το λιγοστό στην αρχή κοινό που όσο περνούσε η ώρα πλήθαινε να τους παρακολουθήσει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.



Χωρίς να υποτιμάται η απόδοση του κιθαρίστα και του μπασίστα, περισσότερη εντύπωση μου έκανε ο εξαιρετικός ντράμερ, παρά τα ελάχιστα λάθη συγχρονισμού στο πρώτο μισό του σετ. Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή των 45rats ως opening act της βραδιάς ήταν πετυχημένη, λόγω της ηχητικής συγγένειας με τους Αμερικανούς και κυρίως λόγω του υλικού και της απόδοσής του.



Όσο δύσκολο είναι πάντως να κερδίσεις το κοινό όταν παίζεις ορχηστρική μουσική, άλλο τόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να ανοιχτείς σε μεγαλύτερο ακροατήριο όταν δεν έχεις φωνητικά, και στην περίπτωση των 45rats, η συγκεκριμένη επιλογή και μόνο πιστεύω ότι τους στερεί την δυνατότητα για μεγαλύτερα πράγματα.

Λίγα λεπτά πριν από τις 23:00, ο Chris Kosnik άρπαξε το μπάσο, ο Finn Ryan την κιθάρα, ο Bob Pantella κάθισε πίσω από τα πλαστικά Ludwig και για την επόμενη σχεδόν μία ώρα οι βγαλμένοι από τα '70s heavy αυτοσχεδιασμοί είχαν την τιμητική τους. Ο ήχος των The Atomic Bitchwax ήταν αρκετά καλός και κάπως περίεργος όσον αφορά συγκεκριμένα τα τύμπανα, τα οποία ναι μεν διακρίνονται αλλά ακούγονταν αρκετά χαμηλά.



Kosnik και Ryan εναλλάσσονται και αλληλοσυμπληρώνονται στα μικρόφωνα, με τα μέτρια είναι η αλήθεια φωνητικά τους (σε όσα κομμάτια έχουν στίχους), και ο πρώτος γεμίζει τα ρυθμικά μέρη όταν ο δεύτερος εξαπολύει lead κιθαριστικούς κεραυνούς. Ο δε Pantella στα τύμπανα κρατάει το αριστερό καρφωμένο στο πάτωμα αλλά τα χτυπήματά του με το δεξί είναι ακατάπαυστα, ενώ τα χέρια του δουλεύουν «ρολόι».

Τo set βασίστηκε στην πρώτη και την πιο πρόσφατη δουλειά τις μπάντας, "The Atomic Bitchwax" και "Gravitron" αντίστοιχα, με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες να εκπροσωπούνται σχεδόν ισότιμα: δύο κομμάτια από το "The Atomic Bitchwax II" "3" και από ένα από τα "The Atomic Bitchwax II", το EP "Boxriff" και το "TAB 4" (αγνοήθηκε δυστυχώς το EP "Spit Blood" και αναμενόμενα το μονοκομματικό "The Local Fuzz").



Αναντιστοιχία υπήρξε μάλλον ανάμεσα στην διάθεση που επέδειξε η μπάντα και σε αυτήν του κοινού. Από την μία οι τρεις Αμερικανοί παίζουν δαιμονισμένα, χωρίς λάθη και με πειστικό attitude, ενώ από την άλλη το κοινό φαίνεται να εκτιμά ό,τι βλέπει και ακούει, χωρίς όμως να συμμετέχει δυναμικά. Εκτός από τα καθιερωμένο ευγενικό χειροκρότημα στο τέλος των κομματιών, κάποια ρυθμικά χειροκροτήματα προς το τέλος του σετ ήταν ό,τι πιο ενθουσιώδες επέδειξε ο κόσμος.



Η εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι το κοινό, έχοντας ικανοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια από τις πολλές συναυλίες σχημάτων που ανήκουν στην ευρύτερη stoner σκηνή, είδε την εμφάνιση των The Atomic Bitchwax σχετικά αποστασιοποιημένα, έχοντας προηγουμένως κατά νου ότι έπρεπε να δώσει το παρόν λόγω της παρουσίας της ρυθμικής βάσης Monster Magnet.

Από την άλλη η μπάντα, παρά την εξαιρετική της απόδοση, ίσως να αντιμετώπισε διαικπεραιωτικά την αποστολή της, καθώς έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο ήθελε να ολοκληρώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται το set, παρά να ξεσηκώσει το κοινό. Μοιραία λοιπόν, στο εκρηκτικό φινάλε με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή διασκευή στο "One Of These Days" των Pink Floyd ο κόσμος ήταν απλά ζεστός και παρ' ότι ζήτησε, δεν έλαβε ποτέ encore.



Η εντύπωση που μένει εν τέλει είναι ότι συνολικά η συναυλία ήταν πολύ καλή, θα μπορούσε όμως να είναι (πολύ) καλύτερη. Αυτό θα συνέβαινε κατά την γνώμη μου εάν το κοινό να ήταν γενικότερα πιο εκδηλωτικό ή η μπάντα να προσέγγιζε με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο την εμφάνισή της. Και εις άλλα με υγεία...

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com