Ten, Ganzi Gun, Overload's Perpetual @ Κύτταρο, 09/05/15

Αν κάποιος μου έλεγε το 2010 ότι στα επόμενα πέντε χρόνια θα έβλεπα ζωντανά στην Ελλάδα τους Ten δύο φορές και μάλιστα η δεύτερη εμφάνιση θα ήταν καλύτερη από την πρώτη, σίγουρα δεν θα τον πίστευα. Βλέπετε τα hard / melodic rock σχήματα δεν έχουν ιδιαίτερη πέραση στην χώρα μας, εκτός πολύ λίγων εξαιρέσεων. Ίσως είναι και σημεία των καιρών, αφού το εν λόγω ύφος τώρα πια δεν έχει τόση εμπορική απήχηση για να αρέσει και σε μεγαλύτερη γκάμα ανθρώπων. Έτσι τα συγκροτήματα δεν έρχονται στην χώρα μας, και αν / όταν το κάνουν, θα εμφανίζονται σε μικρά club με λιγοστό κόσμο. Όπως και το βράδυ της 9ης Μαΐου που στον χώρο διεξαγωγής της συναυλίας οι παρευρισκόμενοι δεν ξεπερνούσαν τα 170-180 άτομα. Όσοι όμως ήταν παρόντες απήλαυσαν μια headline μπάντα που «ιδρώνει την φανέλα».

Πριν από τους Ten στην σκηνή ανέβηκαν δύο μουσικά αντίθετα σχήματα για να «ζεστάνουν» τον κόσμο πριν τους headliners, αφήνοντας ποίκιλλες εντυπώσεις και για ό,τι είδαμε αλλά και για την επιλογή τους από τους διοργανωτές να πλαισιώσουν το billing.

Το πρώτο συγκρότημα ήταν οι Overload's Perpetual, του κιθαρίστα Κώστα Βάρρα. Ο ίδιος, όταν ήταν έφηβος σίγουρα θα είχε πολλές αφίσες στο δωμάτιό του με τους Yngwie Malmsteen και Richie Blackmore. Οι ομοιότητες, εμφανισιακά και μουσικά, ειδικά με τον πρώτο ήταν πάρα πολλές. Δυστυχώς όμως η «μόδα» του guitar hero έχει περάσει προ πολλού και γίνεται μόνο από διάσημους κιθαρίστες σαν μάθημα / διδαχή στο κοινό. Έτσι εκείνο το βράδυ ό,τι βλέπαμε δεν ήταν άσχημο αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι που θα σε ξεσήκωνε. Απλά παρακολουθούσες στην σκηνή ένα σχήμα να αποδίδει τα τραγούδια του όσο καλύτερα μπορούσε. Σαφώς ο Κώστας Βάρρας, mainman του σχήματος, τράβηξε όλα τα φώτα πάνω του, αφού πραγματικά είναι ένας πολύ καλός μουσικός που ξέρει να ερωτοτροπεί με την εξάχορδη τόσο όσο να μας δείξει τις ικανότητές του.

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα πιο πολλούς μουσικούς φανφαρονισμούς ή ξεχειλωμένη επίδειξη παιξίματος από εκείνον, αλλά η «έκπληξη» ήρθε από αλλού. Η επιλογή που έχει γίνει στον τραγουδιστή είναι κακή. Όλο του το στήσιμο είχε μια υπερβολή σε κάθε κίνηση, σαν να ήθελε να είναι το επίκεντρο του σχήματος. Έπειτα οι πραγματικά πολύ καλές φωνητικές του δυνατότητες θα ταίριαζαν καλύτερα σε πιο power metal συγκροτήματα αφού «έχει» πιο πολύ τις ψηλές νότες. Το υλικό που έχουν οι Overload's Perpetual θέλει πιο μεστή φωνή που να μπορεί να τραγουδήσει και τις ψηλές και τις πιο χαμηλές νότες. Απόδειξη οι δυο διασκευές σε Rainbow και Scorpions που έγιναν, δεν «του βγήκαν» με τίποτα. Το σχήμα θέλει πολύ δουλειά ακόμα για να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο και να ξεφύγει της επίπεδης κατάστασης που είναι αυτή την στιγμή. Και σίγουρα, ένας κούκος (κιθαρίστας) δεν φέρνει την άνοιξη ποτέ σε ένα group.

Το πλήρες setlist με μια μικρή επιφύλαξη ήταν: Immortal Hymn / Revelation / All Night Long / Perpetual / The Sails Of Charon / I Can't Wait / I'll See The Light Tonight / I'll Never Cry Again.

Επόμενοι στην σειρά ήταν οι Ganzi Gun, ένα καινούργιο σχήμα που αποτελείται από νέους που, βάσει του ό,τι είδαμε, έχουν μεγάλη «δίψα» για να πρωταγωνιστήσουν. Από την πρώτη στιγμή που ήταν επί σκηνής είχαν έναν δυναμισμό και μια θέληση να ξεσηκώσουν το κοινό.



Βασίστηκαν, όπως ήταν λογικό, στην πρόσφατη παρθενική τους δουλειά που μέχρι στιγμής έχει πάρει πολλά καλά σχόλια. Ίσως όμως θα ήταν καλύτερα για αυτούς αν έπαιζαν μπροστά σε άλλο κοινό. Το μουσικό στυλ έκφρασής τους είναι ένα μείγμα alternative rock με πολλή παραμόρφωση και μοντέρνου hard rock ύφους Answer ή Europe τελευταίων ετών. Χωρίς να είναι κακοί, θεωρώ ότι η επιλογή να εμφανιστούν πριν και μετά από σχήματα με σχετικά συναφές μουσικό στυλ ήταν άτυχης. Απόδειξη ήταν το γεγονός ότι υπήρχαν χλιαρές αντιδράσεις συμμετοχής από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, με πιο έντονες να είναι αυτές των λίγων φίλων / οπαδών.



Βέβαια τα μέλη του group έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρουσιάσουν το υλικό τους όσο καλύτερα γινόταν στον κόσμο, κάτι που κατάφεραν. Η μουσική τους θεωρώ πως αρμόζει περισσότερο σε νεανικό κόσμο με πιο πρόσφατα ακούσματα παρά σε πιο μεγάλους ηλικιακά οπαδούς που υπερίσχυαν στον χώρο λόγω των Ten. Παρ’ όλα αυτά αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην όλη τους προσπάθεια γιατί έπαιξαν σε «εχθρικό» κοινό και έδειξαν ότι μέχρι στιγμής είναι ένα σχήμα καλά δουλεμένο και προβαρισμένο με σωστό στήσιμο επί σκηνής και μελετημένες κινήσεις σε όλη την διάρκεια της εμφάνισής του. Σίγουρα με σοβαρή δουλειά και εξάλειψη του άγχους -που εκείνο το βράδυ ήταν περίσσιο- θα έχουν μια καλή πορεία στον χώρο που έχουν αποφασίσει να κινούνται μουσικά. Αν μη τι άλλο έχουν και το νεαρό της ηλικίας που θα τους βοηθήσει αρκετά να κάνουν κάτι αξιόλογο.

Το πλήρες setlist με μια μικρή επιφύλαξη ήταν: Intro / Siren / Over The City / Friday The 13th / Gunshot / Psycho Circus / Sweet Sadness / Whiskey / Scream / Fading Lights.

Περίπου στις 23:00 παρά, υπό τους ήχους του intro "March Of The Argonauts" τα μέλη των Ten βγήκαν σιγά-σιγά στη σκηνή. Η αναμονή ήταν σίγουρα μεγάλη αφού όλοι ήθελαν να δουν αφενός αν η εμφάνισή τους θα ήταν ίδιου μετρίου επιπέδου όπως η προ διετίας ή και καλύτερη. Ευτυχώς, τελικά, έγινε το δεύτερο προς τέρψη όλων. Αφετέρου σαφώς υπήρχε μια περιέργεια πώς θα αποδιδόταν όλο το υλικό και ποια τραγούδια θα ακούγονταν. Σχετικά με την προηγούμενη επίσκεψή τους είχαν κάποιες αλλαγές στο line-up με την αντικατάσταση του lead κιθαρίστα, Dan Mitchell, και την προσθήκη ενός ακόμα τρίτου κιθαρίστα.



Όλα λυθήκαν και απαντήθηκαν λίγα λεπτά της ώρας από το πρώτο τραγούδι "Fear The Force" που «άνοιξε» το setlist. Σίγουρα θέληση των παρευρισκομένων ήταν το συγκρότημα να έπαιζε τις επιτυχίες του ή και τραγούδια που το έκαναν ευρύτερα γνωστό. Βλέπετε την προηγούμενη φορά η επιλογή των τραγουδιών ήταν κάπως ατυχής. Ευτυχώς εκείνο το βράδυ όμως όλα ήταν διαφορετικά. Εξαιρώντας το πρώτο λεπτό του εναρκτήριου τραγουδιού όπου ο ήχος ήταν αρκετά πρίμος, όλη η συνέχεια ήταν ονειρική. Ό,τι ακολούθησε ήταν λες και έπαιζε CD και όχι ένα συγκρότημα ζωντανά. Είναι γνωστό ότι ο ήχος που συνοδεύει ένα group πάντα είναι ή η ταφόπλακά τους ή ένας εκ των λόγων αποθέωσής τους. Το δεύτερο βεβαίως έγινε και όλοι οι παρόντες ήταν κάτι περισσότερο από ευχαριστημένοι.



Έχοντας λοιπόν σύμμαχο τον κρυστάλλινο ήχο, «έπρεπε» να παίξουν διαφορετικά τραγούδια από την πρώτη τους εμφάνιση, κάτι που έκαναν. Ακούστηκαν τα "Spellbound", "The Robe", "Red", "The Name Of The Rose" και φυσικά το "After The Love Has Gone", αλλά ευτυχώς τα υπόλοιπα τραγούδια που επιλέχτηκαν, δεν δημιούργησαν κοιλιά στο όλο πρόγραμμα όπως προ διετίας. Οι Ten επέλεξαν να παίξουν κομμάτια από σχεδόν όλα τους τα άλμπουμ, με την διαφορά ότι το setlist πλαισιώθηκε από αγαπημένες στιγμές του σχήματος και όχι από «άγνωστα» κομμάτια. Έτσι τα "Wildest Dreams", "Apparition", "Don't Cry", "Battlefield" και "Valentine" μαζί με κάποια από την τελευταία στούντιο δουλειά τους, "Albion", δημιούργησαν ένα πολύ καλό setlist που σαφώς ήθελαν όλοι να ακούσουν. Τους τιμάει ότι θέλησαν να παίξουν κομμάτι από κάθε δουλειά τους, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος των κυκλοφοριών που έχουν. Το περίεργο είναι ότι εντός λίγων ημερών κυκλοφορεί η νέα τους προσπάθεια, από την οποία δεν ακούστηκε τίποτα. Δεν σας κρύβω ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που συναντώ κάτι τέτοιο. Το μόνο δείγμα που πήραμε ήταν πριν την εμφάνισή τους, στο διάλειμμα πριν ξεκινήσουν όπου από τα μεγάφωνα του συναυλιακού χώρου παιζόταν το trailer με samples της νέας δουλειάς. Σαφώς γνώμη δεν μπορούσε να σχηματιστεί από κανέναν.



Σε αντίθεση με την προηγούμενη επίσκεψή τους, επί σκηνής τα επτά μέλη που απαρτίζουν πια τους Ten ήταν χάρμα οφθαλμών. Όλοι οι μουσικοί έδωσαν το100% των δυνατοτήτων τους για να αποδοθεί το υπέροχο υλικό του σχήματος με τον καλύτερο τρόπο. Μπροστάρης και πιο κινητικός από όλους ήταν ο τραγουδιστής και φυσικός ηγέτης της μπάντας, Gary Hughes, το μόνο ιδρυτικό μέλος των Ten. Τι και αν τα χρόνια έχουν περάσει; Η απόδοσή του φωνητικά ήταν για άλλη μια βραδιά το κάτι άλλο, αποδεικνύοντας ότι άξια θεωρείται μια από τις καλύτερες φωνές που διαθέτει το μελωδικό hard rock. Αυτός όμως δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους υπόλοιπους. Η τωρινή σύνθεση, που δισκογραφεί από το 2014, αποτελεί ένα αρκετά δεμένο, προβαρισμένο και καλοδουλεμένο σύνολο που μεταδίδει την μεγάλη του ενέργεια στο κοινό. Από σκηνής το feeling που έπαιρνες ήταν ένα σχήμα που δεν βαριέται, παίζοντας μόνο για το μεροκάματο, αλλά μουσικούς που το διασκέδαζαν. Τόσο πολύ που ίσως εκείνοι πέρασαν πιο καλά από τον κόσμο που ήρθε να τους δει. Εκείνη την βραδιά ο drummer είχε επέτειο γάμου και ο μπασίστας είχε κάνει ήδη πρόταση γάμου στην αγαπημένη του στην Ακρόπολη. Το ταξίδι τους λοιπόν είχε και τον χαρακτήρα γιορτής και αναψυχής.



Παίζοντας σχεδόν δύο ώρες, δύο από τα ωραιότερα τραγούδια τους "Lamb To The Slaughter" και "The Name Of The Rose" έκλεισαν την εμφάνισή τους. Μια εμφάνιση που «χρωστούσαν» στο κοινό στην παρθενική επίσκεψη αλλά την χάρισαν δυο χρόνια μετά. Ίσως καλύτερα αφού το rhythm section είναι παρασάγγας καλύτερο πια. Έτσι όλοι έφυγαν πολύ ευχαριστημένοι με ό,τι είδαν και άκουσαν. Απόδειξη ότι όλοι συμμετείχαν ενεργά κατά την διάρκεια των τραγουδιών. Το μόνο λυπηρό ήταν ότι ο κόσμος δεν γέμισε τον χώρο παρ’ όλο που υπήρχε και φθηνό εισιτήριο. Ίσως ήταν επηρεασμένοι από την προηγούμενη φορά. Μακάρι μετά την κυκλοφορία της νέας τους δουλειάς να έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε ξανά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com