Σωκράτης Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Λεωνίδας Μπαλάφας, Λάργκο @ Fix Factory Of Sound, 05/07/16

Πριν έναν περίπου μήνα, ο Αγγελάκας, ο Παυλίδης και οι Villagers Of Ioannina City (για τους φίλους VIC) αποτελούσαν τον κορμό μιας χορταστικής βραδιάς, εναλλακτικού, «rock» στην «αυλή» του Fix. Αυτήν τη φορά, σειρά είχαν οι οπαδοί του επονομαζόμενου «έντεχνου» ελληνόφωνου ήχου με μια ομάδα πολύ αξιόλογων ονομάτων να υπόσχονται μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα καλοκαιρινή βραδιά. Οι συναυλίες του συγκεκριμένου ήχου ανέκαθεν προσέλκυαν μεγάλες ποσότητες κόσμου και έτσι όλα έδειχναν ότι το κοινό θα κατακλύσει από νωρίς το Fix.

Δυστυχώς δεν καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως στον συναυλιακό χώρο και έτσι δεν καταφέραμε να τιμήσουμε τους Λάργκο που άνοιγαν τη βραδιά. Το ίδιο κατά πάσα πιθανότητα συνέβη σε μεγάλη μερίδα του κοινού, αφού ακόμα και στην έναρξη της εμφάνισης του Λεωνίδα Μπαλάφα ο κόσμος ήταν ακόμα λιγοστός. Αναμενόμενο, ίσως, λόγω της ημέρας, αλλά και της έντονης ζέστης.

Ο Μπαλάφας με την πολυμελή μπάντα του θεωρήθηκε και ήταν ιδανική λύση για να ξεσηκώσει τον κόσμο με την έντονη σκηνική παρουσία του και την προσπάθεια του να συνδυάσει τον σύγχρονο ήχο με την παραδοσιακή μουσική, ενώ έντονα ήταν τα reggae σημεία σε πολλές στιγμές της εμφάνισής του.

Ο Μπαλάφας διασκευάζει Μπαλάφα, λοιπόν, και ο αυτοσχεδιασμός σε όλο του το μεγαλείο. Κλασικές συνθέσεις όπως τα "Πυροσβεστήρας", "Ταξίδι Για Να Σε Βρω" και "Ρημαδιό" έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό, ενώ φυσικά ακούστηκαν, επίσης, συνθέσεις από το πρόσφατο "Λίκνο". Κλαρίνο εναντίον Τρομπέτας, Ηπειρώτικα versus Reggae, όλα οργανωμένα και όμορφα δεμένα στο μονόωρο set του αγαπητού Λεωνίδα Μπαλάφα.

Συνέχεια με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη του οποίου οι πανέμορφα μελαγχολικές συνθέσεις έριξαν τον «βαθμό διασκέδασης», αλλά ταυτόχρονα εκσφενδόνισαν το ποιοτικό επίπεδο στους επτά ουρανούς.

Συνοδευόμενος από μια τετραμελή έγχορδη ορχήστρα με βάση το λαούτο, το κοντραμπάσο, το βιολοντσέλο και το βιολί, ο Αλκίνοος αφοσιώθηκε στην αγαπημένη του κιθάρα στεκόμενος στο κέντρο της σκηνής, αλλά ταπεινά στην ίδια ευθεία με το υπόλοιπο συγκρότημα. Η έλλειψη πλήκτρων και ντραμς δεν επηρέασε αρνητικά, αφού το set που παρουσιάζει ταιριάζει απόλυτα στην ενορχήστρωση που προτιμήθηκε.

"Η Μικρή Βαλίτσα" του 2014 αποτελεί ακόμα την τελευταία δισκογραφική προσπάθεια του Αλκίνοου, από το οποίο το "Πάντα Θα Ξημερώνει" άνοιξε το set του. Ήταν η τριάδα "Παράκληση", "Ο Προσκυνητής", "Καθρέφτης", όμως, που έφερε τις πρώτες από πολλές συγκινήσεις, εκ των οποίων το πρώτο αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα. Στο "Η Ωραία Του Χωριού" ο Αλκίνοος δήλωσε πως εμπνεύστηκε από τον ρεμπέτη Γιώργο Κατσαρό, ενώ νωρίτερα το "Όνειρο Ήτανε" τραγουδήθηκε καθολικά από ένα σχεδόν δακρυσμένο κοινό. Κάπου υπήρξε και ένα πέρασμα από το "Ταξιδιάρα Ψυχή", ενώ το κλείσιμο ήρθε με το "Ο Τιμονιέρης" παραδίδοντας τη σκυτάλη στον άτυπα headliner Σωκράτη Μάλαμα.

Από τις πρώτες νότες της εμφάνισης του Σωκράτη Μάλαμα και την κλασική πλέον ιαχή «Ρε Σωκράτη Τι Λες Τώρα, Που Θα Παίζεις Ως Τις Τέσσερις Η Ώρα» φάνηκε η προτίμηση του κοινού και ο καλλιτέχνης ανταποκρίθηκε μεν με ένα μακροσκελές και άκρως επαγγελματικό set, αλλά «στριμώχτηκε» λόγω χρονικού περιορισμού. Οι δυο ώρες που διήρκησε η εμφάνισή του, όμως, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί «λίγο», ιδιαίτερα σε μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες καταφεύγουν στη μέθοδο της «ξεπέτας».

Με αφετηρία "Τα Παιδιά Μες Την Πλατεία" ο Σωκράτης συνοδευόμενος από το συγκρότημα του καταχειροκροτήθηκε από το ενθουσιώδες κοινό. Στο βιολί ο Φώτης Σιώτας συνέχισε ακάθεκτος μετά το set του με τον Ιωαννίδη και ανέλαβε τα φωνητικά στο "Σαν Παιδί" του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μια από τις πολλές συνθέσεις του τραγουδοποιού που ακούστηκαν τη συγκεκριμένη βραδιά. Τόσο ο Σιώτας όσο και η Λαμπρινή Καρακώστα ανταποκρίθηκαν άριστα στον ρόλο τους ώστε να ξεκουράσουν τον Σωκράτη και παράλληλα να προσφέρουν μια ποικιλομορφία στον ήχο.

Μέσα σε δύο ώρες πέρασαν από μπροστά μας μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις του Έλληνα δημιουργού. Τραγούδια ικανά να σε κάνουν να χορέψεις, να σε ταξιδέψουν, να σε προβληματίσουν. Συνθέσεις που πραγματικά δικαιολογούν τον όρο «έντεχνο». Οφείλω να παραδεχτώ ότι με την συγκεκριμένη εμφάνιση εκτίμησα πολύ περισσότερο τον Σωκράτη Μάλαμα, αλλά ταυτόχρονα οι συνθέσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου αποτελούσαν τα προσωπικά μου highlights. Όπως και να’χει, δεν γίνεται να μην φωνάξεις μαζί με το πλήθος «Τα ρούχα μου μυρίζουνε φωτιά...». Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήρθε λίγο πριν τη λήξη με το (πάντα) επίκαιρο "Στην Αμερική" και την ιαχή «...οι μετανάστες όλοι» να δονεί τον χώρο του Fix.

Εμφανίσεις σαν του Ιωαννίδη και του Μάλαμα είναι ικανές να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη σου στην ανθρώπινη φυλή. Ταυτόχρονα καταφέρνουν να διεκδικήσουν νέους λάτρεις του ελληνόφωνου τραγουδιού και να κερδίσουν ακόμα και τους πιο δύσπιστους και μετριοπαθείς.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας