Sweden Rock Festival 2009 @ Solvesborg (Σουηδία), 03-06/06/09

Θεωρώ πως είναι μεγάλη τύχη να έχεις την ευκαιρία, έστω μία φορά το χρόνο, να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, τη ρουτίνα και πολλές φορές τη μιζέρια της Ελλάδας σε συναυλιακό και μη επίπεδο. Ειδικά όταν η ευκαιρία που σου παρουσιάζεται είναι να παραβρεθείς σε ένα από τα μεγαλύτερα festival της Ευρώπης και να το συνδυάσεις και με διακοπές στην όμορφη Σκανδιναβία, τότε μόνο χαμένη δεν πρέπει να πάει. Σε ένα euro-trip που ξεκίνησε στις 31/5/2009 και τελείωσε στις 14/6/2009 κάναμε σχεδόν τα πάντα. Έχοντας φτάσει από τις 2/6/2009 στα πολύ όμορφα cottages που μας φιλοξένησαν στη νότια Σουηδία, και ενώ εξερευνούμε την πολύ όμορφη φύση της περιοχής, ετοιμαζόμαστε παράλληλα για μία από τις μεγαλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος. Και το τετραήμερο που ακολουθούσε (3/6/2009 - 6/6/2009) δεν είχε μόνο τα πάντα. Είχε τα πάντα όλα. Sweden Rock Festival!

Τετάρτη, 3 Ιουνίου 2009

Το πρωί δύο αυτοκίνητα με μία τρελαμένη παρέα 10 ατόμων διασχίζουν τα περίπου 30 χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι το festival και αυτά που θα δουν ούτε που τα φαντάζονται. Ο καιρός δυστυχώς δεν είναι σύμμαχός μας αυτές τις μέρες, με συνεχείς βροχές, ασθενείς και μη, πράγμα που προκαλεί έκπληξη ακόμα και στους Σουηδούς, οι οποίοι, όπως μας είπαν, δεν είναι και τόσο συνηθισμένοι σε βροχές τη συγκεκριμένη περίοδο στη συγκεκριμένη περιοχή. Παρκάρουμε σχετικά δύσκολα, αφού δε γνωρίζουμε καθόλου τα κατατόπια και τα parking του festival, παίρνουμε το σχετικό wristband για την είσοδο μας στο festival και ξεχυνόμαστε στα λιβάδια του Norje, έτοιμοι για ένα καταιγισμό συναυλιών και εμπειριών. Ο καιρός, παρότι άσχημος, δε μας πτοεί και όπως φαίνεται ούτε και τους διοργανωτές, αφού όλα κατά τη διάρκεια του τετραημέρου κύλησαν ομαλότατα και σύμφωνα με το πρόγραμμα. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση ορισμένων.

Στις 15.30 περίπου οι Σουηδοί Innocent Rosie κηρύττουν την έναρξη του festival. Φρέσκια μπάντα και νεαρή σε ηλικία, προσπάθησαν από την αρχή της εμφάνισής τους να αρπάξουν την ευκαιρία που τους δόθηκε από τα μαλλιά. Παίζουν δυνατά, πωρωμένα και με πάθος αυτόν τον κλασικό, τα τελευταία χρόνια, Swedish hard rock ήχο και το κοινό, αν και μουδιασμένο ακόμα, ανταποκρίνεται κάπως. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους θεατές ήταν ακόμα νηφάλιοι και καταλάβαιναν τι έβλεπαν, γιατί αν συγκρίνω αυτές τις αντιδράσεις με τις αντιδράσεις της τελευταίας μέρας, έχουμε τρελές διαφορές. Μετά από περίπου 45 λεπτά, και έχοντας ακούσει κάποια από τα hit του debut album τους, όπως τα ''Bad Habit Romance'' και ''Animal'', αφήνουμε τη Zeppelin Stage όπου εμφανίζονταν οι νεαροί Σουηδοί και κατευθυνόμαστε στη Sweden Stage, όπου οι Deathstars είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το set τους.

Η γνωστή gothic ατμόσφαιρα κυριαρχεί και, σε συνδυασμό με τη βροχή που πέφτει και το βάψιμο των Deathstars, με κάνει να νιώθω πως βρίσκομαι στο Βικτωριανό Λονδίνο. Πολύ ωραίο συναίσθημα. Καλή εμφάνιση και από τους, επίσης Σουηδούς, Deathstars, που μας έδωσαν την ευκαιρία να ακούσουμε υλικό από τον πολύ καλό, ομολογουμένως, νέο δίσκο τους, ''Night Electric Night'', αλλά και παλαιότερες επιτυχίες τους, όπως τα ''Blitzkrieg'' και ''Synthetic Generation''. Οφείλω να παραδεχτώ ότι για μία ώρα που έπαιξαν έδωσαν τίμιο live και να πω επίσης ότι τα καινούρια κομμάτια ακούγονται πολύ πιο όμορφα live από ότι στο cd.

Σειρά όμως είχε η μικρή σκηνή του festival (Gibson Stage) και οι θηλυκές heavy metallers Hysterica. Πέντε πανέμορφες παρουσίες παρατάσσονται στη σκηνή και την επόμενη μία ώρα που ακολουθεί μας αποδεικνύουν ότι και οι γυναίκες έχουν θέση στο heavy metal. ''Halloween'', ''Metalwar'' και ''Heavy Metal Man'' είναι μερικά από τα κομμάτια που ακούμε και εκτός από την ικανοποίηση των αυτιών μας παίρνουμε και την οπτική ικανοποίηση, αφού οι Hysterica δε στερούνται ομορφιάς και πληθωρικότητας. Και αυτό το αποδεικνύει περίτρανα η τραγουδίστρια του group, Annie De Vil, στη φωτογραφία που παραθέτουμε.



Η χρήση ενός από τα 8 (!) μεγάλα bar επιβάλλεται, καθώς το στομάχι ζητάει μπύρα και hamburger. Έτσι οι πρώτες στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης είναι γεγονός. Και αυτό γιατί μετά από μιάμιση ώρα θα παρακολουθήσω την τελευταία προσθήκη στο festival και μία μπάντα που ανακάλυψα τον τελευταίο καιρό και μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση. Τους Covered Call. Παίζουν επίσης στη μικρή σκηνή και έτσι η εξασφάλιση μίας θέσης στο κάγκελο είναι εύκολη υπόθεση. Με έναν τρομερό, κατά την άποψή μου, δίσκο στις αποσκευές τους, ο Thomas Vikstrom (ex-Candlemass, ex-Therion) και η παρέα του μας δίνουν μία ώρα απίστευτου live. Από τις καλύτερες εμφανίσεις που είδα στο festival και το σίγουρο είναι πως θα με απασχολήσουν και στο μέλλον. Τρομερός αέρας πάνω στη σκηνή από τον frontman και οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη. ''I Wanna Be Free'', ''Because Of Me'', ''Till The End'' και η πολύ ωραία διασκευή στο ''Shine'' των Mr. Big γεμίζουν μία ολοκληρωμένη και εντυπωσιακή εμφάνιση. Για λάφυρο συνέλεξα ένα μπλουζάκι Covered Call.

Η Sweden Stage μας καλεί στη συνέχεια και μαζί της οι Vikings Amon Amarth. Ένα πολύ ωραίο σκηνικό έχει στηθεί για την εμφάνισή τους, αφού έπαιζαν εντός έδρας, και σίγουρα αποφάσισαν να το τιμήσουν. Δε μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου μεγάλο fan τους, όμως όση ώρα τους είδα πέρασα καλά και κάποιοι γνωστοί δίπλα μου ακόμη καλύτερα. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έβγαλαν πολύ καλό δίσκο (''Twilight Of The Thunder God'') και έχουν πολλά να δώσουν ακόμα στους οπαδούς του είδους. Σε εμάς εκείνη την ώρα έδωσαν και ένα φανταστικό show με φωτιές παντού.

Σειρά έχει ο πρώην τραγουδιστής των Iron Maiden, Blaze Bayley, με το συγκρότημά του. Η ενέργεια που βγάζει αυτός ο άνθρωπος επί σκηνής είναι πραγματικά πρωτοφανής. Ίσως μαζί με τον Dee Snider να ήταν οι δύο πιο δυναμικοί frontmen σε όλο το festival. Ακούσαμε κομμάτια και από τις τέσσερις δισκογραφικές δουλειές του, με έμφαση στο καινούριο του album, αλλά και κομμάτια από τη Maiden εποχή του. Ειδικά στο ''The Clansman'' έγινε χαμός. Μπράβο του πάντως γιατί παρά τα όσα του έχουν τύχει συνεχίζει ακάθεκτος και το ίδιο δυναμικός. Εύχομαι σύντομα να έχω την ευκαιρία να τον ξαναδώ. Σίγουρα από τα καλύτερα του τετραημέρου.



Και είχε έρθει η ώρα για το headlining act της ημέρας. Στην Sweden Stage έχει στηθεί ήδη το σκηνικό του ''Wake The Sleeper'' και οι Uriah Heep ξεκινούν την εμφάνισή τους. Δεν πίστευα ότι ακόμα το λέει η καρδούλα τους, μιας και δεν είχα την ευκαιρία να τους δω στο παρελθόν, αλλά όταν ο Bernie Shaw είπε ότι θα εξαντλήσουν όλο το δίωρο που έχουν στη διάθεσή τους χάρηκα ιδιαίτερα. Και όντως το έκαναν. Εν μέσω βροχής, και πάλι, που πότε σταματούσε και πότε γινόταν πιο δυνατή, παρουσίασαν όλο το καινούριο album τους, όπως επίσης και τα κλασικά παλία τους κομμάτια. Αυτό ίσως να ήταν και το μόνο μου παράπονο από τους Βρετανούς. Πιστεύω θα μπορούσαν να μην παίξουν και τα 10 καινούρια κομμάτια και να ασχοληθούν με κάπως περισσότερα παλιά, όπως η κομματάρα ''Sympathy'' ή το ''Free Me'' που έλειψαν από το set. Πάντως το ''Tears Of The World'' από το νέο τους δίσκο είναι κομματάρα. Κομμάτια όπως τα ''Stealin'' και ''Gypsy'' δεν τα ακούς κάθε μέρα και ο Mick Box με την παρέα του φρόντισαν να μας τα χαρίσουν απλόχερα. Ειδικά το τελείωμα με τα ''July Morning'', ''Easy Livin'' και ''Lady In Black'' ήταν ονειρικό. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η πρώτη μέρα, η οποία σημειώνω ότι είναι απλά η προθέρμανση. Και ενώ η ώρα έχει πάει αισίως 2.00, παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού για ξεκούραση και ύπνο, αφού στην ουσία αύριο ξεκινάει το festival.



Uriah Heep setlist:
''Wake The Sleeper'' / ''Overload'' / ''Tears Of The World'' / ''Stealin'' / ''Sunrise'' /''Heaven's Rain'' / ''Book Of Lies'' / ''Light Of A Thousand Stars'' / ''Gypsy'' / ''Look At Yourself'' / ''What Kind Of God'' / ''Ghost Of The Ocean'' / ''Angels Walk With You'' / ''Shadow'' / ''War Child'' / ''July Morning'' / ''Easy Livin'' / ''Lady In Black''

Πέμπτη, 4 Ιουνίου 2009

Δίχως ίχνος κούρασης, αφού ακόμα είμαστε στην αρχή, ξεκινάμε το πρωί για να βρεθούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερο στο χώρο του festival, γιατί στις 12.00 η πρώτη μπάντα της ημέρας είναι οι Rage. Και φέτος που το συγκρότημα κλείνει 25 χρόνια είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να τους παρακολουθήσουμε. Και δε χάσαμε καθόλου γι'αυτή μας την επιλογή. Είχαν μία ώρα και ένα τέταρτο στη διάθεσή τους και αρκετά μεγάλο set να παίξουν, λόγω του anniversary, και πραγματικά δεν χάνουν καθόλου χρόνο. Βγήκαν και έπαιξαν 6 κομμάτια σερί χωρίς ανάσα και τότε ο Peavey μας μίλησε για πρώτη φορά. Μας είπε μερικά λόγια για την επέτειο και χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο έκανε νόημα στον Victor Smolski να συνεχίσουν να μας παίρνουν τα μυαλά. Κομμάτια έπη από όλες τις φάσεις τις καριέρας τους συνέθεσαν ένα ονειρικό set για κάθε οπαδό τους. Προσωπική καλύτερη στιγμή η εκτέλεση του ''Higher Than The Sky'' και αμέσως μετά το ''Down''. Να πω επίσης πως για πρώτη μέρα στο festival είχαν ανοίξει και οι δύο μεγάλες σκηνές, η Festival και η Rock Stage. Οι Rage έπαιζαν στην δεύτερη κατά σειρά μεγέθους, τη Rock Stage.



Rage setlist:
''Carved In Stone'' / ''Higher Than The Sky'' / ''Don't Fear The Winter'' / ''War Of The Worlds'' / ''Set This World On Fire'' / ''Nevermore'' / ''Enough Is Enough'' / ''Firestorm'' / ''Down'' / ''Innocent'' / ''No Regrets'' / ''All I Want'' / ''Cradle To The Grave'' / ''Gentle Murders'' / ''Soundchaser''

Μετά τον οδοστρωτήρα που λέγεται Rage πηγαίνουμε στη Zeppelin Stage όπου σε λίγο θα εμφανιστούν οι Grand Magus. Και αυτοί με τη σειρά τους έρχονται από μία νέα δισκογραφική δουλειά (''Iron Will'') και θέλουν να δώσουν στους συμπατριώτες τους, αλλά και σε εμάς, μία καλή εντύπωση. Το κατάφεραν εν μέρει και εμένα προσωπικά με κέρδισαν στην αρχή του set τους με το ''Like The Oar Strikes The Water'' από το νέο τους album. Σίγουρα θα τους ψάξω παραπάνω και μακάρι την επόμενη φορά που θα τους δω να είμαι περισσότερο γνώστης. Το πρόγραμμα όμως δε μπορεί να περιμένει και έτσι αφήνουμε πίσω μας τους Grand Magus για χάρη του πρώτου group που θα εμφανιστεί στη μεγάλη σκηνή του festival.

Είναι ο southern rocker Dan Baird, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς του Αμερικανικού southern ήχου. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω πάνω από 20 λεπτά, γιατί αυτό που ερχόταν ήθελε προετοιμασία και αναζήτηση καλής θέσης. Όσο είδα πάντως καλά έπαιξε.

Η ώρα είναι 15.00 και βρίσκομαι στη Rock Stage, έτοιμος να εκπληρώσω ένα από τα όνειρά μου. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να δω τους Volbeat. Ένα group που μόλις με τρία album έχει καταφέρει να ανέλθει τόσο ψηλά, ώστε να αποτελεί και public demand από τους επισκέπτες του festival. Και οι τρεις αυτοί δίσκοι είναι όμως διαμάντια και το παραπάνω είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Οι Δανοί είναι σε τρελά κέφια και το αποδεικνύουν αμέσως, μπαίνοντας με το ''Guitar Gangsters & Cadillac Blood'', το title track του τελευταίου τους δίσκου. Για την επόμενη μία ώρα και ένα τέταρτο όλος ο κόσμος μπροστά στη σκηνή πήγαινε πάνω κάτω και το κέφι δε θα σταματούσε αν οι Volbeat δεν έφευγαν από τη σκηνή. Η διαδραστικότητα αυτού του συγκροτήματος είναι παροιμιώδης. Έπαιξαν κομμάτια από όλες τις δουλειές τους και ένα από το επερχόμενο album τους, το οποίο όπως φάνηκε θα σκίζει σαν τους προκατόχους του. Στο τέλος μας άφησαν καταϊδρωμένους, αλλά γεμάτους, να συζητάμε για την πρώτη μεγάλη προσέλευση και συμμετοχή κόσμου στο festival. Τέλειοι. Οι Volbeat είναι εδώ, σκίζουν και το μέλλον τους ανήκει αναμφίβολα.

Πριν καν προλάβω να συνέλθω από τη δανέζικη καταιγίδα, ήθελα να πάω να παρακολουθήσω τους H.E.A.T. που έπαιζαν στη Zeppelin Stage. Από τις ανερχόμενες σουηδικές μπάντες των τελευταίων ετών, με πολύ ωφέλιμο παρόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Αρκετοί Σουηδοί έσπευσαν να τους παρακολουθήσουν και βεβαίως κυριαρχούσε το γυναικείο φύλο. Όμορφα πράγματα. Έπαιξαν σχεδόν όλο το album που έβγαλαν πέρυσι καθώς και τη συμμετοχή τους στον φετινό διαγωνισμό για την ανάδειξη του εκπροσώπου της Σουηδίας στη Eurovision, το ''1000 Miles''. Ένα κομμάτι που προσωπικά λατρεύω και μαζί με το ''Follow Me'' ήταν, για μένα, τα καλύτερα σημεία της εμφάνισής τους. Έχουν σίγουρα πολλά να δώσουν, αλλά θέλουν και πολλή δουλειά ακόμα, ιδιαίτερα στη σκηνική παρουσία.

Η αγορά μπύρας και μια βόλτα από τη Festival Stage, όπου παίζουν οι Candlemass, είναι επιβεβλημένη. Ομολογώ ότι κάθισα πολύ χαλαρά να τους δω, και όχι για πολύ ώρα, και έτσι δε μπορώ να έχω πλήρη άποψη. Όπως αποδείχτηκε τελικά καλά έκανα και έφυγα γρήγορα προς άλλη κατεύθυνση. Όχι γιατί οι Candlemass ήταν κακοί, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί οι Tyketto που άρχιζαν στις 17.30 επρόκειτο να με αποστομώσουν.



Ένα συγκρότημα που έχει να βγάλει studio album πολλά χρόνια και σπάνια κάνει live εμφανίσεις, δε μπορεί να είναι τόσο καλό. Κι όμως. Ο Danny Vaughn και οι Tyketto είχαν άλλη άποψη. Έπαιζαν λες είναι χρόνια σε tour τη μία κομματάρα μετά την άλλη. Μας ταξίδεψαν, μας πώρωσαν, μας μελαγχόλησαν, μας μάγεψαν και στο τέλος μας πέταξαν και το ''Forever Young'' έτσι για να έχουμε. Ο Danny δυναμικότατος και με αέρα μεγάλου frontman οδηγούσε τους υπόλοιπους σε ένα live που θα κάνω χρόνια να ξεχάσω. Καλύτερη στιγμή η εκτέλεση του ''Standing Alone''. Τρομερή μπαλάντα. Εμφάνιση υψηλού επιπέδου πραγματικά και ήταν κρίμα που σχετικά λίγος κόσμος την παρακολούθησε. Αν μη τι άλλο από τις αποκαλύψεις του festival κατά την ταπεινή μου γνώμη. Άντε να τους ξαναδούμε σύντομα.

Διάλειμμα και πάλι για μπύρες και ξεκούραση, αφού στη συνέχεια ακολουθούν τα τρία μεγάλα ονόματα της ημέρας. Στις 20.00 στη Festival Stage κάνουν την εμφάνισή τους τα πιο ιστορικά μούσια του rock ήχου. Είναι οι ZZ Top και είναι ολοζώντανοι μπροστά μας. Πραγματική ανατριχίλα. Δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα και οι μουσάτοι (και σε όνομα και σε χάρη) κύριοι από το Texas μπαίνουν με το ''Got Me Under Pressure'' και μας βάζουν αυτόματα σε rock/blues boogie ρυθμούς. Είχαμε φύγει σε άλλο σύμπαν όλη την ώρα που έπαιξαν και ήμασταν μαζί τους. Στο σύμπαν των ZZ Top. Και είναι ωραία εκεί. Το λέω με σιγουριά. ''Gimme All Your Lovin'', ''Shard Dressed Man'', ''Legs'' ήταν μερικά από τα κομμάτια που είχαμε στο ταξίδι μας στον κόσμο τους. Ένα πολύ αστείο σκηνικό με τον Billy Gibbons και μίας εκ των διοργανωτών του festival μας έκανε να γελάσουμε, με τον Billy να δίνει ρέστα στο διάλογο. Για την ιστορία ο ένας μίλαγε αγγλικά και η άλλη σουηδικά. Πολύ γέλιο. Και ξανά πάλι σε ZZ ρυθμούς για να κλείσουν με τα ''La Grange'' και ''Tush'' και να περάσει η εμφάνισή τους στην ιστορία μαζί με εμάς. Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα εκεί να δω ένα συγκρότημα ενωμένο εδώ και 40 χρόνια και με την ίδια σύνθεση. Άξιοι. Με τους ZZ Top και τους Lynyrd Skynyrd ολοκληρώθηκε ένα ακόμα όνειρό μου. Σε δύο part, αλλά ολοκληρώθηκε. Άντε και στα επόμενα.

ZZ Top setlist:
''Got Me Under Pressure'' / ''Waitin' For The Bus'' / ''Jesus Just Left Chicago'' / ''Pincushion'' / ''I'm Bad, I'm Nationwide'' / ''I Can't Tell My Faith'' / ''Cheap Sunglasses'' / ''I Need You Tonight'' / ''Cat Fish Blues'' / ''Foxey Lady'' / ''Heard It On The X'' / ''Just Got Paid'' / ''Gimme All Your Lovin'' / ''Sharp Dressed Man'' / ''Legs'' / ''Tube Snake Boogie'' / ''La Grange'' / ''Tush''

Επιστροφή από το όνειρο στα εδάφη του Sweden Rock Festival και στη Rock Stage, όπου σε λίγο θα εμφανιστούν οι Hammerfall. Έχοντας ετοιμάσει ειδικό show για τους συμπατριώτες τους, με πυροτεχνήματα και φωτιές κάθε είδους, δείχνουν ότι θα δούμε μία τέλεια εμφάνισή τους. Και πριν προλάβουμε να το σχολιάσουμε, κάτω από καταρρακτώδη βροχή, οι Hammerfall βγαίνουν για να μας ζεστάνουν και παίζουν τις κομματάρες συνεχόμενα. ''Blood Bound'', ''Heeding The Call'' και ''Renegade'' για αρχή και τα μυαλά στα κάγκελα. Είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, έβγαλαν δισκάρα και το αποδεικνύουν. Παρουσίασαν και τέσσερα κομμάτια από την καινούρια τους δουλειά, τα οποία δε στερήθηκαν καθόλου πώρωσης από τα παλαιότερα. Επαγγελματική και συνάμα γουστόζικη συναυλία που μας κράτησε μιάμιση ώρα με τις γροθιές στον αέρα. Ένα έχω να πω. Ο Joakim Cans είναι μεγάλος frontman. Και ο Oscar Dronjak μεγάλος κιθαρίστας. Γενικά οι Hammerfall είναι love to hate band, κανείς όμως δε βλέπει ότι βγάζουν κομματάρες. Τα credits στον Δημήτρη για την ατάκα. Έγραψε. Καλύτερη στιγμή για μένα το ''At The End Of The Rainbow''. Έπος!



Η ώρα είναι 23.30 και ενώ έχουμε δει τα πάντα, πέντε τύποι στη μεγάλη σκηνή, ντυμένοι σαν τραβεστί, φροντίζουν να μας πουν ότι έχουμε δει «σχεδόν'» τα πάντα. Τυχαίνει να είναι οι headliners της ημέρας και να λέγονται Twisted Sister. 25 χρόνια από την κυκλοφορία του ''Stay Hungry'' και ο Dee Snider με την παρέα του είναι εδώ για να μας το παρουσιάσουν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια για τελευταία φορά με τα κουστούμια τους. Αν μη τι άλλο ιστορική στιγμή. Και έπρεπε να ήμαστε εκεί. Ασταμάτητα λοιπόν όλος αυτός ο τρομερός δίσκος και έχουμε ξεφύγει. Και εμείς και οι Sister. Ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα και μπορεί να μην ήταν σαν την πρώτη, αλλά ήταν και αυτή τέλεια. Οι Twisted Sister είναι ένα συγκρότημα που ξέρει να προσφέρει απλόχερα πάρτι και ο Dee Snider ένας τεράστιος performer. Στο τελείωμα του δίσκου, και αφού έκανε τα αστεία του με τον κόσμο αλλά και με κάποια φαγάδικα του festival, προσκάλεσε στη σκηνή τον μεγάλο Lemmy Kilmister μαζί με τον Phil Campbell για να παίξουν όλοι μαζί το ''It's Only Rock N' Roll (But I Like It)'' των Rolling Stones. Αλλά όχι, δεν επρόκειτο να τελειώσουν εκεί. Θα ήταν πολύ λίγο άλλωστε. Encore με τα ''Come Out And Play'', ''Under The Blade'', ''You Can't Stop Rock N' Roll'' και οι Twisted Sister ήταν, είναι και θα είναι μία από τις καλύτερες μπάντες ever. Απλά αυτό. Έτσι τελειώνει και η δεύτερη, και ίσως η καλύτερη, μέρα του festival.



Twisted Sister setlist:
''Stay Hungry'' / ''We're Not Gonna Take It'' / ''Burn In Hell'' / ''Horror Teria (Captain Howdy - Street Justice)'' / ''I Wanna Rock'' / ''The Price'' / ''Don't Let Me Down'' / ''The Beast'' / ''S.M.F.'' / ''It's Only Rock N' Roll (But I Like It)" (With Lemmy & Phil Campbell) / ''Come Out And Play'' / ''Under The Blade'' / ''You Can't Stop Rock N' Roll''

Παρασκευή, 5 Ιουνίου 2009

Η αρχή της τρίτης ημέρας έμελλε να χαρακτηριστεί από την πιο cult εμφάνιση σε όλο το festival. Μπορώ πλέον να δηλώσω με περηφάνια ότι γίναμε μάρτυρες ενός live THOR. Ο Καναδός πρώην παλαιστής Jon Mikl Thor και το συγκρότημά του δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα και όταν έχεις την ευκαιρία πρέπει να είσαι εκεί. Μέσα σε 75 λεπτά τον είδαμε να αλλάζει περίπου 20 μάσκες, να λυγίζει σίδερα, να παλεύει με Loki (και να κερδίζει φυσικά) και να πετάει αρκετά μπλουζάκια που όσοι τα έπιασαν είναι πολύ τυχεροί. Πραγματικά θα ήθελα ένα τέτοιο t-shirt. Ομολογουμένως ο Thor δε δίνει και τόση σημασία στο μουσικό κομμάτι της εμφάνισής του, όσο στο show αυτής. Και σίγουρα αυτός ήταν ο κύριος λόγος που σπεύσαμε να τον παρακολουθήσουμε. Μέσα σε όλη αυτή της πανδαισία cult σκηνικών ακούσαμε και το γνωστό του κομμάτι ''Thunder On The Tundra''. Όμορφος τρόπος να ξεκινήσεις μία μέρα. Πείτε με ανώμαλο, εγώ τον συμπάθησα.

Μετά την αξέχαστη αυτή συναυλία μετακινούμαστε στη Festival Stage με σκοπό να δούμε το συγκρότημα του Jon Oliva, τους Jon Oliva's Pain. Ο συμπαθής και αρκετά ογκώδης πλέον πρώην frontman των Savatage δείχνει ότι βρίσκεται σε αρκετά καλή κατάσταση (όσο μπορεί να γίνει αυτό) και η φωνή του ακόμα σε υψηλά επίπεδα. Ευτυχώς για εμάς και τους υπόλοιπους λάτρεις των Savatage, για μία ακόμη φορά αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του set του σε κομμάτια που όλοι λατρέψαμε στο παρελθόν. Φυσικά δίνει πάντα και μία γεύση από Pain, αλλά όχι πάνω από 2-3 κομμάτια. Τα ''Sirens'', ''Of Rage And War'' και ''Chance'' που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε στην αρχή του set μας θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές. Κάποια κομμάτια Pain στη συνέχεια και το set κλείνει με συνθέσεις που ανέβασαν τον Jon και τους υπόλοιπους Savatage στο πάνθεον της μεταλλικής ιστορίας. ''Gutter Ballet'', ''Hounds'', ''Believe'', ''Jesus Saves'' και το all-time classic ''Hall Of The Mountain King'' ολοκληρώνουν εμάς και τους περίπου 3-4 χιλιάδες θεατές που είχαν την τύχη να βρίσκονται στη μεγάλη σκηνή εκείνη την ώρα. Σαφώς και πάντα παραμένει ο πόθος όλων ένα reunion Savatage, έστω και χωρίς τον Criss.

Jon Oliva's Pain setlist:
''City Beneath The Surface'' / ''Sirens'' / ''Through Eyes Of The King'' / ''Of Rage And War'' / ''Chance'' / ''Maniacal Renderings'' / ''Tonight He Grins Again'' / ''Gutter Ballet'' / ''Hounds'' / ''Believe'' / ''Jesus Saves'' / ''Hall Of The Mountain King''

Οι βόλτες στο χώρο του festival και οι μπύρες κυριαρχούν και πάλι για την επόμενη ώρα, αφού το επόμενο group που μας ενδιαφέρει αρχίζει σχεδόν δύο ώρες μετά. Κατά τη διάρκεια αυτής της αναμονής πήραμε μια ιδέα από τις διάφορες δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα, επισκεφτήκαμε το τεράστιο metal market έξω από το χώρο του festival, προμηθευτήκαμε κάποια αναμνηστικά μπλουζάκια του event και καταναλώσαμε για μία ακόμη φορά τα πολυαγαπημένα μας πλέον hamburger. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχαμε και την ευκαιρία να πάρουμε μία γεύση από δύο ακόμα συγκροτήματα που εμφανίζονταν στις σκηνές του Sweden Rock. Αναφέρομαι στους Amberian Dawn και τους Unleashed. Οι πρώτοι, Φινλανδοί με γυναικεία φωνητικά, παίζουν το γνωστό στυλ metal που παράγουν σχεδόν όλα τα συγκροτήματα της χώρας τους. Και με την προσθήκη των γυναικείων φωνητικών μου θύμισαν πολύ τους Nightwish. Καλή μπάντα, αλλά το στυλ αυτό είναι πλέον τετριμμένο. Όσον αφορά τους Unleashed τα πράγματα είναι πίο απλά, γνωστά και ξεκάθαρα. Pure thrash-death metal. Δεν είναι του γούστου μου, οπότε και δε θα τους σχολιάσω παραπάνω. Το θέμα είναι ότι οι οπαδοί τους έδειχναν να γουστάρουν και αυτό είναι που μετράει. Το καλό άλλωστε με τα περισσότερα μεγάλα festival της Ευρώπης είναι ότι έχουν μεγάλο αριθμό και ποικιλία συγκροτημάτων κάθε χρόνο, ικανά να τραβήξουν οπαδούς κάθε είδους που σίγουρα θα βρουν κάτι να τους αρέσει. Και αν κάτι τα καθιστά επιτυχημένα, σίγουρα ο πλουραλισμός και η ευρηματικότητα είναι στοιχεία αυτής της επιτυχίας.



Έχουμε φτάσει αισίως στις 16.30 και στη Festival Stage η Lita Ford ξεκινάει το set της. Πριν από λίγο καιρό δεν πίστευα πως θα κατάφερνα ποτέ να δω την βασίλισσα του hard rock, αλλά να που οι συγκυρίες το έφεραν και δεν την είδα μόνο μία φορά, αλλά δύο, μετά και την εμφάνισή της στο Rockwave Festival. Δυστυχώς τα πράγματα δεν άρχισαν και τόσο καλά για τη Lita, αφού της έλειπε ο δεύτερος κιθαρίστας από το συγκρότημα, με αποτέλεσμα να πρέπει να παίξει όλα τα κιθαριστικά μέρη μόνη της. Τα κατάφερε καλά, όμως το γεγονός αυτό την περιόριζε αρκετά στις κινήσεις της. Ακούσαμε κομμάτια που τη σημάδεψαν στη δεκαετία του '80, όπου και μεσουρανούσε. ''Hellbound Train'', ''Can't Catch Me'', ''Larger Than Life'' ήταν μερικά από αυτά, συνοδευόμενα από έναν τρομερό Stet Howland (ex-WASP) πίσω από τα drum kit. Σαφώς δε θα μπορούσε να λείψει από το set το αγαπημένο ''Close My Eyes Forever'', όπου ρόλο Ozzy ανέλαβε το κοινό, και το κλασικό και αναντικατάστατο ''Kiss Me Deadly'', ένα κομμάτι που έκανε γνωστή την συμπαθητική Lita σε όλο τον κόσμο. Εμφανισιακά και φωνητικά κρατάει μια χαρά και με το νέο album που ετοιμάζεται να βγάλει, του οποίου δείγμα ακούσαμε, δείχνει ότι είναι πάλι εδώ και ίσως να έχει κάτι ακόμα να δώσει στη μουσική.

Χωρίς καθυστέρηση τρέχουμε στη Zeppelin Stage για να προλάβουμε την αρχή της εμφάνισης των Demon. Γνωστοί για το καθαρό heavy metal που παίζουν, ξεκινούν με το ''Night Of The Demon'' και είναι έτοιμοι να δώσουν ένα ακόμα τίμιο και καθαρό live όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Όλα αυτά τα χρόνια οι Demon έχουν καταφέρει να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά και χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες. Προσωπικά αυτό είναι που τους ανεβάζει πολλά σκαλιά στην εκτίμησή μου και όσο συνεχίζουν έτσι θα αρπάζω κάθε ευκαιρία που έχω να τους δω. Για 60 λεπτά έπαιξαν κλασικά κομμάτια από τη δισκογραφία τους, όπως τα ''Sign Of A Madman'', ''Blackheath'', ''The Spell'', και φυσικά το μεγαλύτερο hit τους, ''Don't Break The Circle''. Είναι σίγουρα ένα συγκρότημα που ταιριάζει απόλυτα σε ένα festival.

Οι πρώτες σταγόνες βροχής αρχίζουν να ξαναπέφτουν και οι πρώτες νότες των UFO έχουν ήδη ξεκινήσει στη Sweden Stage. Το πρώτο γεγονός βέβαια δε μας εμποδίζει από το να παρακολουθήσουμε το δεύτερο. Με κομμάτια από το πιο πρόσφατο album τους (''The Visitor''), αλλά και παλαιότερα, οι UFO γεμίζουν μιάμιση πολύ όμορφη ώρα, που αν δεν περιείχε και καταρρακτώδη βροχή ως και χαλάζι θα ήταν ακόμη ωραιότερη. Συγκεκριμένα στο solo του ''Rock Bottom'' γίναμε κυριολεκτικά παπιά. Τόσο δυνατή βροχή δεν ξανασυναντήσαμε όλες αυτές τις ημέρες και παρ'όλα αυτά όλα συνέχιζαν να κυλούν ομαλά σα να μη συμβαίνει τίποτα. Αν μη τι άλλο οφείλουμε ένα μεγάλο «μπράβο» στους Σουηδούς για την άρτια οργάνωση του τετραημέρου. Μέσα από τα προσωπικά αγαπημένα ''Only You Can Rock Me'' και ''Lights Out'' φτάνουμε στο τελείωμα της εμφάνισης των UFO με τα κλασικά ''Doctor Doctor'' και ''Shoot Shoot''. Τίποτα όμως από αυτά δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ακολουθεί.



Η ώρα που οι Foreigner θα πατήσουν το πόδι τους στη σκηνή του Sweden Rock έχει φτάσει και πλήθος κόσμου, αν και βρεγμένοι, συρρέουν για να τους παρακολουθήσουν. Για τα επόμενα 90 λεπτά παίζουν ένα hit-set, γεγονός που ενθουσιάζει κάθε fan τους που τους βλέπει για πρώτη φορά όπως εμείς. ''Double Vision'', ''Urgent'', ''Feels Like The First Time'' είναι μερικά από τα κομμάτια που χαρακτήρισαν τους Foreigner και τα ακούσαμε live. Ένας εκπληκτικός και κινητικότατος Kelly Hansen αντικατέστησε επάξια τον τεράστιο Lou Gramm στα φωνητικά και ο πάντα αγέρωχος Mick Jones, η αρχή όλων και ιδιοκτήτης της πένας που έχω στα χέρια μου, δίνει το σύνθημα για μία από τις καλύτερες συναυλίες του φετινού event.

Ρίχνουμε μία ματιά στο πρόγραμμα και βλέπουμε πως είναι ώρα να ακούσουμε το κλασικό ''We are Motorhead and we play Rock N' Roll'' από το στόμα του γερόλυκου Lemmy Kilmister. Η δυνατότητα να μπορείς να δεις τους Motorhead ξανά και ξανά είναι ευλογία και αυτό γιατί οι κύριοι Lemmy, Campbell και Dee είναι εγγύηση στο live. Και το απέδειξαν για μία ακόμη φορά. Είσοδος με το ''Iron Fist'' και η συνέχεια ακόμη καλύτερη. ''Metropolis'', ''Going To Brazil'', ''Killed By Death'' και το αεροπλάνο στο ''Bomber'' συνθέτουν το σκηνικό της πανδαισίας. Ο «θείος» Lemmy πάντα μπροστάρης και ο Έλληνας, αν και μισός Σουηδός, M. Dee πίσω από τα drums να καταστρέφει αλύπητα τις μπαγκέτες του. Στο encore φυσαρμόνικα και ''Whorehouse Blues'', για να τελειώσουν με τα ''Ace Of Spades'' και ''Overkill'', όπου πραγματικά έγινε πανικός. Κάπου εκεί, στα αριστερά της σκηνής, 10 Έλληνες έκαναν το δικό τους pit, με αποτέλεσμα, εκτός από την έκρηξη πώρωσης, να λάβουν και τα απορημένα βλέμματα δεκάδων Σουηδών. Προφανώς εκεί στο βορρά δεν ξέρουν πώς να περάσουν καλά στους Motorhead.

Motorhead setlist:
''Iron Fist'' / ''Stay Clean'' / ''Be My Baby'' / ''Rock Out'' / ''Metropolis'' / ''Another Perfect Day'' / ''Over The Top'' / ''One Night Stand'' / ''You Better Run'' / ''I Got Mine (Inc. Guitar Solo)'' / ''The Thousand Names Of God'' / ''In The Name Of Tragedy'' / ''Just 'Cos You Got The Power'' / ''Going To Brazil'' / ''Killed By Death'' / ''Bomber'' / ''Whorehouse Blues'' / ''Ace Of Spades'' / ''Overkill''

Για headliners της ημέρας οι διοργανωτές είχαν επιλέξει τους ολοένα και ανερχόμενους συμπατριώτες τους, In Flames. Με ειδικό show και πυροτεχνήματα μόνο για αυτή τους την εμφάνιση, έκαναν το πιο εμφατικό και εντυπωσιακό live του festival. Παίζοντας περίπου δύο ώρες, είδαν τον κόσμο από κάτω να παραληρεί και με ένα πολύ καλό album στις αποσκευές τους και την άνεση, αν θέλετε, του «εντός έδρας» μας έδωσαν το καλύτερο live In Flames που θα μπορούσαμε να δούμε. Και σκέφτομαι πως αν για μένα, που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός τους, ήταν πανέμορφα, πως θα ήταν για τους πιο die-hard fans τους; Ένα set γεμάτο, guest συμμετοχές και τα αγαπημένα μου ''Disconnected'', ''Alias'' και ''Come Clarity'' έδωσαν τέλος στην επίσης γεμάτη τρίτη ημέρα.

In Flames setlist:
''Delight And Angers'' / ''Touch Of Red'' / ''Trigger'' / ''Coerced Coexistence'' / ''Bottled'' / ''Pinball Map'' / ''Come Clarity'' / ''Dead End (with Lisa Miskovsky)'' / ''The Hive'' / ''Cloud Connected'' / ''Disconnected'' / ''Only For The Weak'' / ''Embody The Invisible'' / ''Square Nothing'' / ''Alias'' / ''The Chosen Pessimist'' / ''The Mirror's Truth'' / ''The Quiet Place'' / ''Take This Life'' / ''My Sweet Shadow''

Σάββατο, 6 Ιουνίου 2009

Η κούραση έχει αρχίσει να μας καταβάλλει πλέον και το ξύπνημα φαντάζει δύσκολο για την τέταρτη και τελευταία ημέρα του festival. Μετά κόπων και βασάνων καταφέρνουμε να βρεθούμε στο χώρο στις 12.00 περίπου, χάνοντας, ευτυχώς, μόνο τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης του Tim ''Ripper'' Owens. Με μία καταπληκτική σύνθεση από μουσικούς στο συγκρότημά του, όπως οι Dave Ellefson, Chris Caffery και Simon Wright, ο πρώην τραγουδιστής των Judas Priest και Iced Earth παίζει κομμάτια από τη δισκογραφική δουλειά του με τους Beyond Fear, κάποια κομμάτια από Priest καθώς και συνθέσεις από το πρόσφατο, προσωπικό του album, ''Play My Game''. Ένα πολύ καλό album ομολογουμένως. Η φωνή που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και νωρίτερα τον Απρίλιο στην Ελλάδα, στην εμφάνισή του με τους Hail, είναι στα κλασικά, υψηλά επίπεδα και για ακόμη μία φορά μας προξενεί περιέργεια πώς αντέχει με το δερμάτινο μπουφάν σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Να σημειώσω εδώ πως η τελευταία μέρα του festival ήταν και η μοναδική που δεν είδαμε σταγόνα βροχής. Όλη η μέρα πέρασε με ήλιο. Φαίνεται επειδή η 6/6 είναι και η εθνική ημέρα της Σουηδίας, ποιος ξέρει.

Αφήνοντας πίσω μας τον ''Ripper'', αναζητούμε το πιο κοντινό bar για να δροσιστούμε με μία μπύρα και πέφτουμε πάνω στον εορτασμό της εθνικής ημέρας που αναφέραμε παραπάνω. Οι Σουηδοί Sabaton έχουν επιλεχθεί να εκτελέσουν τον εθνικό ύμνο της Σουηδίας και πολλοί ομοεθνείς τους έχουν μαζευτεί στη Zeppelin Stage για να τους συνοδεύσουν. Η συγκεκριμένη ημέρα ήταν και η μεγαλύτερη από πλευράς προσέλευσης κόσμου. Εκτός από τον εθνικό ύμνο, οι Sabaton παίζουν και το δικό τους ''Primo Victoria'' και αφήνουν τη σκηνή, μαζί με τον περισσότερο κόσμο, για εμάς και τους Stormzone που ακολουθούν. Ο frontman John Harv Harbinson (ex-Den Of Thieves, ex-Sweet Savage) και το συγκρότημά του, έχοντας ήδη βγάλει το δίσκο ''Caught In The Act'', έρχονται να μας δείξουν τι αξίζουν. Δυστυχώς γι'αυτούς και για εμάς που καθίσαμε να τους δούμε δεν το πέτυχαν ακριβώς όπως θα ήθελαν. Ενώ η εμφάνισή τους ήταν δυναμική και με τσαγανό, το set που ακούσαμε επικεντρώθηκε κυρίως σε συνθέσεις από τη νέα τους, επερχόμενη δουλειά, με αποτέλεσμα να λείψουν ωραία κομμάτια από τον ήδη υπάρχον δίσκο, όπως τα ''Spellbound'' και ''Tuggin' At My Heartstrings''. Έτσι ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να φεύγει και στα τελευταία κομμάτια ήμασταν περίπου 50 άτομα από κάτω. Δεν αργήσαμε και εμείς να φύγουμε γιατί στο πρόγραμμα υπάρχουν και άλλες μπάντες. Κρίμα πάντως γιατί είναι πολύ καλοί και με αυτό το set αδίκησαν τους εαυτούς τους. Πολλά κομμάτια από το νέο cd, που δεν έχει βγει καν, και ο κόσμος δεν τα γνωρίζει. Πάντως έχουν μέλλον.

Στη Festival Stage παίζουν ακόμα οι Impellitteri και εμείς περνάμε να πάρουμε μία γεύση. Ο βιρτουόζος Chris Impellitteri στην κιθάρα και ο Rob Rock στη φωνή συνθέτουν ένα, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον δίδυμο και στεκόμαστε να δούμε κάποια από τα κομμάτια τους. Καταφέραμε τελικά να δούμε 3-4 τραγούδια, με κορυφαίο αυτό με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους, το ''Warrior''. Ενδιαφέρον συγκρότημα που πραγματικά θα με ενδιέφερε να το δω κάποια στιγμή σε full set.



Σειρά έχει η Rock Stage και οι επανενωμένοι Riot. Το reunion της ''Thundersteel'' και ''The Privilege Of Power'' εποχής μόνο απαρατήρητο δε μπορεί να περάσει και εμείς είμαστε εκεί για να δούμε το αποτέλεσμα. Ο Tony Moore και ο Mark Reale δίνουν το σύνθημα και τα κομμάτια που λατρέψαμε από τους δύο αυτούς δίσκους διαδέχονται το ένα το άλλο. ''The Flight Of The Warrior'', ''Fight Or Fall'' και ''Thundersteel'' ήταν μερικά από αυτά και οι Riot έχουν επιστρέψει με σκοπό να παραμείνουν, γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι βγάζουν νέο δίσκο υπό αυτή τη σύνθεση. Και μάλιστα δείγμα αυτού είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε live. Ένα είναι σίγουρο. 75 λεπτά δεν ήταν αρκετά.

Αμέσως μετά οδεύουμε προς της Sweden Stage για να πάρουμε μία ιδέα από τους ιστορικούς Blackfoot. Χωρίς βέβαια τον Rickey Medlocke στη σύνθεσή τους, φαίνονται καλοί και ακόμα με ενέργεια. Προλαβαίνουμε να δούμε όμως μόνο δύο κομμάτια, τα ''Highway Song'' και ''Train, Train''. Έτσι δε μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα για την εμφάνισή τους. Ελέω Riot έπρεπε να τους θυσιάσουμε και ελπίζω στο μέλλον να έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε σε ολοκληρωμένη συναυλία. Πάντως, όπως μάθαμε αργότερα, τον πόθο αρκετών για το ''Teenage Idol'' δεν τον εκπλήρωσαν.



Τώρα όμως αρχίζει το κυρίως πιάτο της ημέρας και ένα hamburger ακόμα είναι ό,τι πρέπει για ορεκτικό. Οι Journey ξεκινούν σε λίγα λεπτά στη μεγάλη σκηνή και ο αγώνας για μια καλή θέση αρχίζει. Όταν και αυτή εξασφαλίστηκε είχαμε τη δυνατότητα να δούμε έναν από τους θρύλους του AOR. Με τον Arnel Pineda αντικαταστάτη του Steve Perry στα φωνητικά, η διαφορά δε φαίνεται καθόλου. Και αυτό γιατί ο συμπαθής Φιλιππινέζος έχει ίδια φωνή με τον άνθρωπο που συνέδεσε τη φωνή του με τους Journey. Οι Neil Schon και Ross Valory είναι επίσης εκεί και μας ταξιδεύουν στα κομμάτια τους. Μπαλάντες σαν το ''Faithfully'', δυνατά κομμάτια σαν το ''Don't Stop Believin'' και ο ύμνος ''Separate Ways (Worlds Apart)'' συνθέτουν την εμφάνισή τους, η οποία κλείνει με τα ''Any Way You Want It'' και ''Lovin', Touchin', Squeezin''. Μία πολύ καλή και δυνατή εμφάνιση που, θα μπορούσα να πω, μας δρόσισε από τον καυτό ήλιο. Αφού μπόρεσαν να βρουν αντικαταστάτη στον τρομερό Steve Perry και να πάει καλά ο νέος τους δίσκος, τότε έχουν κι άλλα να μας δώσουν και το σίγουρο είναι ότι θα είμαστε εκεί να τα πάρουμε.

Journey setlist:
''Never Walk Away'' / ''Only The Young'' / ''Stone In Love'' / ''Ask The Lonely'' / ''Separate Ways'' / ''Keep On Running" (Deen Castronovo on vocals) / ''Wildest Dream'' / ''Where Did I Lose Your Love'' / ''Lights'' / ''Change For The Better'' / ''Be Good To Yourself'' / ''Don't Stop Believin'' / ''Wheel In The Sky'' / ''Faithfully'' / ''Any Way You Want It'' / ''Lovin', Touchin', Squeezin''



Η συνέχεια ανήκει σε ένα συγκρότημα που μόλις φέτος επανενώθηκε και αυτό λόγω της διάλυσης των Hanoi Rocks. Μιλάμε φυσικά για τους Cony Bloom και Andy Cristell, οι οποίοι μετά τη θητεία τους στους Φινλανδούς αποφάσισαν να ενώσουν πάλι τους Electric Boys. Τα τρία cd που έβγαλαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 είναι και αυτά που θα μας παρουσιάσουν και αν θέλετε να πάρετε μία ιδέα για το τι παίζουν, θα πω πως μοιάζουν κάπως στους Aerosmith της δεκαετίας του '70. Εμπεριέχει δόση ιεροσυλίας, αλλά μάλλον έτσι είναι τα πράγματα. Αρκετοί Σουηδοί έχουν μαζευτεί να τους δουν και αυτό δείχνει την επιρροή που έχουν στη χώρα τους. Να πω την αλήθεια, στο σημείο που ήμουν δεν συνάντησα κανέναν μη Σουηδό. Με καλύτερες στιγμές τα ''Groovus Maximus'', ''Dying To Be Loved'' και το super-hit τους ''All Lips N' Hips'', θα χαρακτήριζα μάλλον το live τους ως το πιο κεφάτο. Πολύ χοροπηδητό και τραγούδι και πολύ παιχνίδι με τον κόσμο. Δυστυχώς για εμάς στα σουηδικά, οπότε δεν καταλαβαίναμε λέξη. Πάντως στη μιάμιση ώρα που έπαιξαν σίγουρα μας κέρδισαν και ευτυχώς κάτι καλό θα βγει από τη διάλυση των Hanoi Rocks. Αν όντως βγάλουν και νέο δίσκο, όπως είπαν, τότε θα ήθελα σίγουρα να τους ξαναδώ.

Τα signing sessions μας καλούν για την επόμενη ώρα και αφού είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής που αγαπάμε και να μας υπογράψουν το υλικό τους, κατευθυνόμαστε και πάλι στο χώρο του festival, και συγκεκριμένα στη Zeppelin Stage, όπου οι Hot Leg έχουν ήδη αρχίσει. Ο Justin Hawkins (ex-The Darkness) συνέθεσε μόλις πέρυσι τους Hot Leg και έρχονται με ένα φρέσκο δίσκο στη διάθεσή τους, το ''Red Light Fever''. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε και τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτόν το δίσκο και ελπίζουμε σε παλαιότερα κομμάτια από The Darkness. Το αίτημά μας όμως δε γίνεται δεκτό. Ο Justin με το κλασικό falsetto του παίζει σχεδόν όλο το δίσκο με τους Hot Leg και δεν αναφέρεται καθόλου σε παλαιότερα κομμάτια. Το αγγλικό του humor δε μπορεί να κρυφτεί και πάλι, καθώς αστειεύεται με τον κόσμο με αφορμή το σκορ του ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ Δανίας και Σουηδίας που διεξαγόταν εκείνη την ώρα. Για την ιστορία, οι Δανοί κέρδισαν με 1-0. Έτσι το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να ξεχωρίσουμε κάποια κομμάτια από το ''Red Light Fever'', όπως τα ''Cocktails'' και ''Chickens'', και να κατηφορίσουμε προς τη Rock Stage για το επόμενο συγκρότημα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από τους Europe.



Και οι Europe έπαιζαν στη χώρα τους και αυτό που ήθελαν ήταν να κάνουν την καλύτερη δυνατή εμφάνιση. Θα έλεγα ότι το πέτυχαν στο μέγιστο, μιας και είναι ό,τι καλύτερο έχω να θυμάμαι από το festival. Βγήκαν δυνατά με το title track από το νέο τους δίσκο ''Last Look At Eden'' και τη στιγμή που ο Joey Tempest πέφτει στα γόνατα και κάνει νόημα στον John Norum να παίξει το solo του κομματιού, λέγοντάς του ''Come on Johnny boy...'', ήταν που πωρώθηκα όσο δεν πάει. Η συνέχεια είχε all time classics σαν τα ''Superstitious'', ''Seven Doors Hotel'', ''Open Your Heart'' και βέβαια δεν έλειψε η ακουστική κιθάρα του Joey για την εκτέλεση του ''Carrie''. ''Rock The Night'' και ''Ready Or Not'' στη συνέχεια και το κέφι είναι στα ύψη. Ειδικά στο δεύτερο έδωσα όλες μου τις δυνάμεις, αφού είναι το προσωπικό μου αγαπημένο από τους Σουηδούς. Το τελείωμα είχε ''Cherokee'' και το πολυαγαπημένο ''Final Countdown'' που αποτέλεσε το τελείωμα της καλύτερης εμφάνισης στο festival. Αυτό το βραβείο σίγουρα το παίρνουν οι Europe. Η απόφαση ήταν δύσκολη, αλλά με τόση ενεργητικότητα, τόση δυναμική και τόσο αέρα πάνω στη σκηνή, το κερδίζουν επάξια.



Το κλείσιμο του festival άνηκε στους Black Sabbath της Dio εποχής, γνωστούς και ως Heaven & Hell. Και πραγματικά και οι 30 περίπου χιλιάδες κόσμος έχουν έρθει να τους παρακολουθήσουν. Τα σκηνικά είναι κάπως αλλαγμένα από το 2007 που τους είδαμε για τελευταία φορά, αλλά η ιδέα είναι περίπου ίδια. Και εκεί κάπου στις 23.30 οι τέσσερις γνώριμοι πρωταγωνιστές κάνουν την εμφάνισή τους με το ''The Mob Rules''. Το set δείχνει πως θα είναι ίδιο με εκείνο του 2007 και, όπως αποδείχθηκε, δεν είχε μεγάλες διαφορές. Το αγαπημένο ''Children Of The Sea'' για τη συνέχεια και οι πρώτες ανταλλαγές φωνητικών του Ronnie με τον κόσμο είναι γεγονός. Αργότερα οι Heaven & Hell μας παρουσίασαν κάποια κομμάτια από το νέο τους δίσκο, ''The Devil You Know''. Ήταν τα ''Fear'', ''Follow The Tears'' και το πολύ καλό ''Bible Black''. Σίγουρα έλειψαν κάποια κλασικά κομμάτια και από εμάς και από όλους, όμως από τη στιγμή που έχουν βγάλει νέο cd επιβάλλεται και να παρουσιάσουν κάποια δουλειά από αυτό. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ακούσω ένα ''Sign Of The Southern Cross'', αλλά τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα. Το ''Die Young'' και η γνώριμη 15λεπτη εκτέλεση του ύμνου ''Heaven And Hell'' φέρνουν τη συναυλία προς το τέλος της, ενώ εμείς τραγουδάμε στίχο-στίχο τα couple και τα refrain του κομματιού που σημάδεψε μια ολόκληρη Sabbath εποχή και ονόμασε το συγκρότημα που τώρα βλέπουμε. Για encore ένα teaser του ''Country Girl'' (μέχρι το πρώτο refrain) και το φανταστικό ''Neon Knights'', για να κλείσει έτσι μία εμφάνιση, που θεωρώ πως ήταν καλύτερη από αυτή του 2007, και μαζί της ένα ολόκληρο festival.

Heaven & Hell setlist:
''E5150'' / ''The Mob Rules'' / ''Children Of The Sea'' / ''I'' / ''Bible Black'' / ''Time Machine'' / Drum Solo / ''Fear'' / ''Falling Off The Edge Of The World'' / ''Follow The Tears'' / ''Die Young'' / ''Heaven And Hell'' / ''Country Girl'' / ''Neon Knights''

Μετά από όλη αυτή τη συλλογή αναμνήσεων και εμπειριών όλο το τετραήμερο, δε νομίζω πως χρειάζεται κάποιος κάτι άλλο για να νιώσει πως είδε αρκετά πράγματα. Είναι κάτι που μόνο τα μεγάλα festival μπορούν να σου προσφέρουν και το σίγουρο είναι πως το Sweden Rock είναι ένα από αυτά. Είναι επίσης κρίμα που πρέπει να ταξιδεύουμε για να ζήσουμε κάτι τέτοιο, άλλα έχει και αυτό το χαβαλέ του. Ως την επόμενη χρονιά, λοιπόν, που όλο και κάποιο festival θα μας κινήσει το ενδιαφέρον και θα το επισκεφτούμε, ας κρατήσουμε ως συμβουλή την πρόταση που είναι και το σλόγκαν του Sweden Rock Festival... "FILL YOUR HEAD WITH ROCK"!