Stratovarius live @ Club 22

15/01/05, Club 22, Αθήνα

Η νέα επίσκεψη των Stratovarius στη χώρα μας έκρυβε αρκετές εκπλήξεις για όλους. Η διεξαγωγή του αιώνιου ντέρμπι την ημέρα της συναυλίας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είναι και πολύς ο καιρός από την τελευταία εμφάνιση των Φινλανδών στο Ρόδον δε μου επέτρεπε να περιμένω μια sold-out συναυλία. Παραδόξως όμως η έναρξη του show βρήκε ένα Club 22 σχετικά γεμάτο. Έκπληξη Νο2 οι, υποτυπώδεις έστω, "οθόνες" που βρίσκονταν στα πλάγια της σκηνής και στις οποίες προβλήθηκε μια 10λεπτη εισαγωγή του live με εικόνες από τη ζωή των Stratovarius on tour. Στις οθόνες μάλιστα αυτές ο Johansson μέσω του προσωπικού του laptop, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, πρόβαλε εικόνες σχετικές με το εκάστοτε κομμάτι που ακουγόταν κατά τη διάρκεια του live.


Έκπληξη Νο3 η επιλογή του group να ξεκινήσει το show όχι με κάποιο κομμάτι του νέου album όπως το "Maniac Dance" αλλά μπήκε δυναμικότατα ξεσηκώνοντας το κοινό με το "Hunting High And Low", με τον ήχο να μοιάζει προβληματικός αλλά τη φωνή του Kotipelto να μένει πραγματικά ανεπηρέαστη από το κρύωμα που τον ταλαιπωρούσε όπως παραδέχτηκε αργότερα. Έκπληξη Νο4 η απίστευτη ενεργητικότητα του νέου μπασίστα του group, Lauri Porra, αλλά και οι πραγματικά τεράστιες δυνατότητες του που αποδεικνύονται με μια πολύ καλή εκτέλεση του "Speed Of Light" και του "Kiss Of Judas", με το group να είναι σαφέστατα σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το τελευταίο live του στην Ελλάδα.

Και ενώ οι φωνητικές χορδές έχουν ζεσταθεί για τα καλά, σειρά είχε το "S.O.S." και το setlist άρχιζε να μοιάζει πραγματικά ιδανικό, με το "Maniac Dance" άξιο αντιπρόσωπο της νέας εποχής που σηματοδότησαν οι Stratovarius με το ομότιτλο album. Το "Maniac Dance" μπορεί να γράφτηκε για την αρρώστια που αντιμετωπίζει ο Tolkki (κιθάρα), αλλά η έκπληξη Νο5 ήταν ο ίδιος, ο οποίος έμοιαζε ευδιάθετος καθ' όλη τη διάρκεια του live, παίζοντας κυρίως με τον Johansson (πλήκτρα), αλλά σπάνια είχε πρωταγωνιστικό ρόλο αφού τα solos του έμοιαζαν περιορισμένα για ζωντανή εμφάνιση, χωρίς όμως αυτό να είναι αρνητικό για τη συνολική του εικόνα και απόδοση. H συνέχεια του best-of setlist με το "Destiny" που μπορεί να μην ήταν άψογο σε εκτέλεση αλλά η διάθεση του κόσμου έμοιαζε πολύ ανεβασμένη και μόνο χαμόγελα αντίκριζες γύρω σου που πλήθαιναν όσο περνούσε η ώρα. Και πως να μην πληθαίνουν όταν ακούγεται ένα συναυλιακό κομμάτι όπως το "Against The Wind".


Έκπληξη Νο6 το solo μπάσου. Ο Lauri Porra έκανε την πρώτη του γνωριμία με το ελληνικό κοινό ως μέλος του προσωπικού group του Kotipelto, που έπαιξε support στους Kamelot, όπου και είχα αναγνωρίσει αμέσως την αξία του. Η εμφάνιση του όμως με τους Stratovarius ήταν κάτι διαφορετικό. Η απίστευτη ενέργεια του επί σκηνής ήταν αυτό που έλειπε από το group, αφού ο Kotipelto έμοιαζε απελπιστικά μόνος στο συγκεκριμένο τομέα, και το solo του ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, αντάξιο της εξαιρετικής τεχνικής του. Το καλύτερο διάλειμμα για το group που φόρτισε τις μπαταρίες και ο Kotipelto αφιερώνει στο ελληνικό κοινό ένα κομμάτι που έλειπε πάντα από τις ζωντανές εφανίσεις των Stratovarius, με τον ήχο της ακουστικής κιθάρας του Tolkki να γεμίζει εικόνες το μυαλό και τον Kotipelto να συγκινεί με την ερμηνεία στο "Coming Home", ενώ το "Twilight Symphony" αλλάζει τελείως το κλίμα και ο Johansson κλέβει την παράσταση με τον ιδιαίτερο τρόπο που τοποθετεί τα πλήκτρα του, με το από χρόνια αναγνωρισμένο μουσικό του μεγαλείο, την κλασσική του παιδεία αλλά και τις ιδέες του.

Οι οθόνες κοκκινίζουν και κάτω από τους ήχους των πλήκτρων ένα κείμενο για την πείνα και τη δυστυχία στον κόσμο, που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο αν είμαστε "ενωμένοι", περνά μπροστά από τα μάτια μας. H εμφάνιση της λέξης "United" σημαίνει και το riff του τραγουδιού από το νέο album των Stratovarius που αποτελεί το κομμάτι που δηλώνει αυτή τη νέα αρχή που κάνει το group, πιο δεμένο από ποτέ, γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα και στην παρουσία του επί σκηνής. Και αφού η ατμόσφαιρα είχε φορτιστεί άλλη μια φορά συναισθηματικά και η ένταση είχε πέσει αισθητά, ο Kotipelto προλόγισε ένα slow folk κομμάτι, όπως αστειευόμενος είπε, και το "Father Time" ταρακούνησε άλλη μια φορά το συναυλιακό χώρο, δίνοντας ιδανικό τέλος στο βασικό μέρος της συναυλίας.

Έκπληξη Νο7 η ειλικρινής ένδειξη ευγνωμοσύνης του Kotipelto απέναντι στο ελληνικό κοινό που συνοδεύτηκε από το ακουστικό μέρος του live το οποίο περιελάμβανε μια acoustic version του "Paradise", η κανονική version του οποίου δε χώραγε στο setlist μαζί με τα "Hunting High And Low", "Maniac Dance" και "Eagleheart". Μια από τις κορυφαίες στιγμές όμως ήταν η εκτέλεση του "Forever" με την αέρινη προσέγγιση του Kotipelto και μια εναλλακτική προσέγγιση στην κιθάρα από τον Tolkki να δοκιμάζουν για τα καλά τις φωνητικές μας δυνατότητες. Η αναγγελία ότι είχαμε να περιμένουμε δύο ακόμα τραγούδια μου έφερε μια μικρή απογοήτευση αφού θα περίμενα κάτι παραπάνω, αλλά η εισαγωγή του "Eagleheart", της μεγαλύτερης επιτυχίας από τα δύο "Elements", μετέτρεψε την όποια απογοήτευση σε ενθουσιασμό που κορυφώθηκε στον μόνιμο επίλογο των live του group που δεν είναι άλλος από το "Black Diamond", το οποίο έκλεισε την αυλαία σε άλλη μια μουσική εμπειρία όπως είναι ένα live των Φινλανδών απογόνων του Sibelius.

Εξαιρετική απόδοση από το group, μέτριος ήχος, καταπληκτική επιλογή η αντικατάσταση του Jari Kainulainen από τον Lauri Porra, ένας Tolkki που μοιάζει πιο υγιής από ποτέ και μια αξιοθαύμαστη ενέργεια και διάθεση από το group το οποίο δεν παύει να διασκεδάζει πάνω στη σκηνή. Όλα αυτά πλαισιωμένα από μια πολύ καλή επιλογή setlist μας αφήνουν τις καλύτερες των εντυπώσεων από τους αναγεννημένους Stratovarius, διαψεύδοντας οποιεσδήποτε φήμες τους ήθελαν να μη μπορούν να προσφέρουν τίποτα πια στο κοινό τους.


Setlist: Hunting High And Low, Speed Of Light, Kiss Of Judas, S.O.S., Maniac Dance, Destiny, Against The Wind, bass solo, Coming Home, Twilight Symphony, United, Father Time
Encore: Paradise (acoustic version), Forever, Eagleheart, Black Diamond