Stratovarius, Secret Illusion, The Silent Rage @ Gagarin 205, 28/06/13

«Ικανοποιητική συνολικά εμφάνιση από τους Stratovarius, παρά το μικρό σε διάρκεια set και την «προβληματική» απόδοση του Kotipelto»

Από τους Θοδωρή Ξουρίδα, Θοδωρή Μηνιάτη, 02/07/2013 @ 14:00
Όταν πριν από λίγο καιρό ανακοινώθηκε ότι οι Stratovarius θα επέστρεφαν εν μέσω καλοκαιριού στα εγχώρια συναυλιακά δρώμενα ήταν σίγουρο ότι αυτή η εμφάνιση θα ήταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με την προηγούμενη. Οι Σκανδιναβοί πλέον δεν θα βρίσκονταν σε θέση support, o Kotipelto λογικά δεν θα αντιμετώπιζε ξανά προβλήματα με τη φωνή του, ενώ το φετινό "Nemesis" στο οποίο θα βασίζονταν προφανώς το set αποτέλεσε κατά γενική ομολογία ένα δίσκο που ικανοποίησε πλήρως τους φίλους του μελωδικού, ευρωπαϊκού power metal. Πριν από τους Stratovarius θα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πρώτα τους The Silent Rage και έπειτα τους Secret Illusion, δύο σχετικά νέα εγχώρια group προερχόμενα αμφότερα από τον ευρύτερο power metal χώρο.

Πρώτοι ανέβηκαν στην σκηνή με ελάχιστη καθυστέρηση από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης οι The Silent Rage, ένα group που δυστυχώς μέχρι στιγμής ταλανίζεται από τις συνεχείς αλλαγές μελών και δεν μπορεί να προχωρήσει σε κάποια επίσημη κυκλοφορία.

The Silent Rage

Παίζουν ένα κράμα περισσότερο Ευρωπαϊκού και κάπως λιγότερο Αμερικάνικου heavy/power metal με αρκετή μελωδία και δύναμη στις συνθέσεις. Με ένα νέο rhythm section που δείχνει πιο σταθερό από ποτέ και τον Steve Venardo, έναν τραγουδιστή που έχει αποδείξει ειδικά στην θητεία του στους Airged L'amh πόσο καλή φωνή διαθέτει, περίμενα αν μη τι άλλο να δω την καλύτερη εμφάνιση τους μέχρι σήμερα. Δυστυχώς όμως εκείνο το βράδυ «δεν τους πήγε». Ο κυρίως λόγος ήταν ο κακός ήχος που τους συνόδευε, ίσως επειδή ήταν οι πρώτοι που εμφανίστηκαν.

The Silent Rage

Σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους υπήρχε στον χώρο μια συνεχής βαβούρα, με το ηχητικό συνονθύλευμα από κάποιο σημείο μετά να γίνεται ενοχλητικό. Αυτό όμως που έβλεπε ο κόσμος ήταν ένα σύνολο τεσσάρων μουσικών να απλώς να παίζουν και έναν frontman να προσπαθεί να τραγουδήσει. Τις συνθέσεις τις ξεχώριζες κάπως μόνο αν τις είχες ακούσει προηγουμένως. Το setlist τους βασίστηκε στα δυο EP που έχουν κυκλοφορήσει αλλά και στην επερχόμενη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Στο τέλος χειροκροτήθηκαν αλλά θεωρώ αυτή τη κίνηση του κοινού περισσότερο τυπική  παρά ουσιαστική. Δυστυχώς αυτό που είδαμε χαρακτηριζόταν μάλλον ως βαρετό.

The Silent Rage

Οι The Silent Rage, ένα κατά τα άλλα πολύ αξιόλογο σχήμα που έχει όλα τα προσόντα να δώσει στον κοινό κάτι καλό, επιβεβαίωσαν με την εμφάνισή τους τον άτυπο κανόνα ότι ο ήχος κάνει το σχήμα είτε βασιλιά, είτε δούλο. Πόσο μάλλον όταν παρουσιάζεται και νέο υλικό. Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να έχουν δέσει περισσότερο και να δείξουν από σκηνής τις πραγματικές τους ικανότητες ώστε να κριθούν αναλόγως.

Μετά από διάλειμμα ενός τετάρτου στην σκηνή ανέβηκαν οι Secret Illusion, ένα σχήμα που όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος πολύ ορθώς επιλέχτηκε να παίξει πριν από τους Stratovarius. Το στυλ στο οποίο αρέσκονται είναι τυπικό ευρωπαϊκό μελωδικό power metal βασισμένο στις φόρμουλες των Helloween, των Stratovarius αλλά και όλων των μεγάλων του είδους διαθέτοντας πολλές ομοιότητες με αρκετά από αυτά. Με τους The Silent Rage δεν είχαν τίποτα κοινό. Παρόλο που αυτό που έβλεπες έτεινε να χαρακτηριστεί πολύ εύκολα tribute band με άλλους στίχους, προέκυπτε από ένα σχήμα με όλη την σημασία της λέξης, σε μια εμφάνιση που δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα αυτή μιας ευρωπαϊκής μπάντας. Πολύ καλά στημένοι επί σκηνής, ικανοποίησαν το κοινό από το πρώτο δευτερόλεπτο όχι με το συνθετικό τους επίπεδο αλλά με την εν γένει εικόνα που εξέπεμπαν από σκηνής.

Secret Illusion

Δύο ήταν τα πολύ σημαντικά στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν: ο καλός ήχος και ο τραγουδιστής που είχαν. Το πρώτο τους βοήθησε έτσι ώστε τα τραγούδια τους να ακούγονται ωραία στον κόσμο και το δεύτερο να αποδοθούν με τέτοιο τρόπο που να μην ασχολείσαι με τι κοινό που μπορεί να έχουν με αλλά σχήματα.

Secret Illusion

Ο frontman του σχήματος λοιπόν, ο Δημήτρης Γιαννακοπουλος αποτελεί μια από τις καλύτερες φωνές που διαθέτει το εγχώριο μελωδικό power metal. Τα πρώτα δείγματα γραφής του δόθηκαν στο “Illusion” album του 2011 και το “Point Of No Return” EP του 2012, αλλά για μένα ο καλός τραγουδιστής δοκιμάζεται στην σκηνή που υπάρχει φυσικότητα και όχι η όποια ψεύτικη studio τεχνική που μπορεί να δείξει κάτι που τελικά δεν ισχύει. Παρόλο που οι συνθέσεις δεν έχουν καμία ηχητική πρωτοτυπία εκείνος τις απογείωσε με τον τρόπο που τραγουδούσε.  

Secret Illusion

Άξιοι σύμμαχοι του ήταν και τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, με ένα rhythm section να δείχνει πολύ δεμένο και γενικότερα ένα συνόλο μουσικών να παρουσιάζεται στη σκηνή με τη κυριολεκτική έννοια του όρου. Αυτό που μου έκανε πολύ θετική εντύπωση ήταν η αντίδραση του κόσμου προς εκείνους. Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν φώναζαν ρυθμικά το όνομα τους και συμμετείχαν σε κάθε τραγούδι. Ωραίες εικόνες. Οι Secret Illusion αποτελούν ένα από τα πολύ καλά σχήματα που έχει η χώρα μας ασχέτως αν δεν παίζουν κάτι καινούργιο ή προοδευτικό. Η εμφάνισή τους το βράδυ της Παρασκευής απέδειξε ότι σίγουρα άξιζαν το ζεστό χειροκρότημα όταν τελείωσαν το set τους.

Setlist: Endless Flight / Hold On Forever / Echoes In the Shadows / Point Of No Return / Beauty Of A Lie / The Light On your Way / Illusion / Silent Voices

Θοδωρής Μηνιάτης

Μετά από την πολύ καλή εμφάνιση των Secret Illusion σε όλα τα επίπεδα, ακολούθησε το μισάωρο και πλέον διάλειμμα πριν την εμφάνιση των headliners της βραδιάς, με το πανό που απεικόνιζε το εξώφυλλο του "Nemesis" να ανεβαίνει στο πίσω μέρος της σκηνής και τους τεχνικούς να φροντίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες. O λιγοστός αρχικά κόσμος έχει καλύψει όλους ελεύθερους χώρους, χωρίς βέβαια να αποκλείεται η δυνατότητα να κινηθεί κανείς άνετα προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί. Λίγο μετά τις 22:20 ακούγεται από τα ηχεία η συμφωνική εισαγωγή και η πεντάδα από τα βορειότερα της Ευρώπης καταλαμβάνει τη σκηνή ξεκινώντας δυναμικά το set με το καινούριο "Abandon".

Stratovarius

Το παράδοξο είναι ότι κατά τις πρώτες στιγμές τα βλέμματα δεν τραβούν ούτε οι παλιοί Kotipelto και Johansson, ούτε ο Kupiainen (αντικαταστάτης του επί περίπου είκοσι χρόνια ηγέτη της μπάντας Timo Tolkki) αλλά οι φιγούρες που αποτελούν τη ρυθμική βάση του σχήματος: o νέος drummer Rolf Pilve, ένα γυμνασμένο παλικαράκι με punk κώμη που θα κέρδισε με άνεση τον τιμητικό τίτλο του Δαυίδ, και ένας Lauri Porra που θαρρείς ότι βρέθηκε κατά λάθος, από το πλατό του "Your Face Sounds Familiar" όπου υποδυόταν τον Cliff Burton, στη σκηνή του Gagarin. Στο πρώτο μισάωρο ακούγονται εναλλάξ καινούρια και κλασικά κομμάτια όπως τα "Speed Of Light", "Kiss Of Judas" και το τελευταίο πολύ δυνατό single του group "Eagleheart".

Stratovarius

Οι εκτελέσεις είναι εξαιρετικές, ο ήχος είναι καλός και αρκετά δυνατός και βαρύς με τα τύμπανα να ακούγονται σχετικά καθαρά, αλλά τα φωνητικά, ειδικά στο πρώτο μισό είναι φανερό ότι «ασφυκτυούν». Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι είναι ότι ειδικά όσοι βρίσκονται από τη μέση και προς τα μπροστά, οι πιο φανατικοί δηλαδή αντιμετωπίζουν με τον ίδιο σχεδόν ενθουσιασμό παλιά και νέα κομμάτια, ενδεικτικό του γεγονότος ότι παρά την απώλεια αρκετών εκ των παλιών οπαδών τους, οι Strato καταφέρνουν να κερδίζουν φρέσκο κοινό. Το κύριο μέρος του set θα κλείσει με τις παρεμβολές σύντομων solo τυμπάνων, μπάσου και πλήκτρων και τρία ακόμη παλιά κομμάτια: το επικό "Destiny", το «ενήλικο» πλέον "Distant Skies" (άλλη εποχή, άλλη φάση) και το πολυαγαπημένο "Black Diamond".

Stratovarius

Tα δύο encore που ακολούθησαν το περίπου 65λεπτο main set οφείλονται μάλλον στην ανάγκη των πέντε να πάρουν επιπλέον ανάσες παρά στη απαίτηση του κοινού για επιπλέον κομμάτια. Οι Strato επανέρχονται λοιπόν με την εξαιρετική μπαλάντα "If The Story Is Over" μέσα από το "Nemesis", συνεχίζουν με το πρώτο μεγάλο single της καριέρας τους "Against The Wind" και αποσύρονται για δεύτερη φορά μετά το μελωδικό και ρυθμικό "Paradise", τιμώντας ξανά τον τελευταίο πραγματικά τεράστιο δίσκο τους, "Visions". Το δεύτερο encore περιλαμβάνει το single του "Nemesis", "Unbreakable" και ένα ξεχειλωμένο δυστυχώς "Hunting High And Low", συνοψίζοντας στον τίτλο και την εκτέλεσή του τα υψηλά και τα χαμηλά της εμφάνισης που αισίως ολοκληρώνονταν.

Stratovarius

Τα δύο μελανά σημεία της εμφάνισης των Stratovarius αποτέλεσαν η απόδοση του Kotipelto και η μικρή σε καθαρό χρόνο διάρκεια του set, με το πρώτο να επιρεάζει προφανώς το δεύτερο. Είναι προφανές ότι σε μία ζωντανή εμφάνιση εκείνοι που καταπονούνται περισσότερο είναι ο drummer και ο τραγουδιστής. Μπορεί ο ρυθμός στα περισσότερα κομμάτια να ήταν ο γνωστός καταιγιστικός, όπως τον είδα πάντως τον Pilve μου φάνηκε ότι θα μπορούσε να αντέξει καμιά ώρα ακόμη. Οπότε ερχόμαστε στον Kotipelto. Τα φωνητικά μπορεί να βελτιώθηκαν κάπως με τη πάροδο του χρόνου, εξαιρώντας την μικρή πιθανότητα να υπήρχε τρομερό πρόβλημα μόνο στα φωνητικά όσον αφορά τον ήχο, είναι φανερό πως ο χρόνος έχει αφήσει πλέον τα σημάδια του στις φωνητικές χορδές του Timo.

Stratovarius

Από την άλλη μεριά, η διάρκεια του set άγγιξε μεν συνολικά τα 100 λεπτά, αν αφαιρέσει κανείς όμως τα διαλείμματα, τα solo και το αδικαιολόγητο παιχνιδάκι στο τέλος, η καθαρή διάρκεια βρίσκεται περίπου στα 80-85 λεπτά, η οποία μάλλον θεωρείται μικρή. Ακόμη κι έτσι όμως θα ήταν όμως προτιμότερο να έλειπαν σχόλια του τύπου “this is going to be a long setlist” ή φωνάξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε στο "Hunting High And Low" για να αποδείξετε ότι είστε πιο φωνακλάδες μία από τους Φινλάνδούς, μία από τους Σουηδούς, μία από τους Ισπανούς κ.ο.κ.. Μία μικρή ένσταση υπάρχει επίσης και για τη δομή του setlist. Λογικό είναι να δίνεις το βάρος στο τελευταίο σου άλμπουμ, ειδικά όταν αυτό είναι εξαιρετικό, όταν όμως διαθέτεις τόσες δισκάρες και τόσες κομματάρες η αναλογία έξι καινούριων και εννέα παλιότερων μάλλον δεν είναι και η πιο επιθυμητή για τους fans.

Stratovarius

Ευτυχές ήταν σίγουρα ότι το setlist ήταν ορθά δομημένο, με αποτέλεσμα το show να μην παρουσιάσει κοιλιά. Οι εκτελέσεις ήταν εξαιρετικές με τους Pilve και Kupiainen να κερδίσουν με το άψογο παίξιμό τους τις εντυπώσεις, τον Porra να διακατέχεται από τρελή διάθεση, τον Kotipelto δίνει ότι καλύτερο μπορεί και τον Johansson που έχει φάει τις συναυλίες με το κουτάλι να εκτελεί ιδανικά τα καθήκοντά του χωρίς όμως να δίνει το κάτι παραπάνω. Χαραγμένα επίσης στη μνήμη θα μείνουν η σχεδόν καθολική συμμετοχή του κοινού και τα απίθανα sing-along στα παλιότερα και πιο γνωστά κομμάτια των Stratovarius.

Stratovarius

Εγκαταλείποντας λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα το πάντα φιλόξενο Gagarin, σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Χαιρόμαστε που οι Stratovarius μετά απ' όσα πέρασαν είναι ζωντανοί και καταφέρνουν μάλιστα να βγάζουν ακόμη πολύ καλά τραγούδια, χαιρόμαστε να βλέπουμε από κοντά τον Timo και τον Jens, χαιρόμαστε να βλέπουμε τους νεότερους να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Από την άλλη όμως, τα χρόνια έχουν περάσει με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ο άτιμος ο Timo πάντοτε θα μας λείπει και όσο καλό κι αν είναι το "Nemesis" εκείνες οι τρομερές back to back κυκλοφορίες από το '94 έως το '98 προφανώς δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Όπως και να χει πάντως, φαίνεται ότι το σύνθημα “never give up and never give in” θα συνεχίζει να χαρακτηρίζει τους Stratovarius και τους πιστούς φίλους τους όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Θοδωρής Ξουρίδας
SETLIST

Abandon
Speed Of Light
Halcyon Days
The Kiss Of Judas
Dragons
Drum Solo
Eagleheart
Fantasy
Destiny
Bass Solo
Distant Skies
Keyboards Solo
Black Diamond

Encore 1:
If The Story Is Over
Against The Wind
Paradise

Encore 2:
Unbreakable
Hunting High And Low

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET