Stoned Jesus, Half Gramme Of Soma, The Curf @ An Club, 22/06/14

Ίσως να γίνει αστικός μύθος στο μέλλον αλλά όπως είπε ο Igor ήταν «the best fucking gig ever», πρέπει να με πιστέψετε

Από τον Νικόλα Ρώσση, 23/06/2014 @ 16:51
Εν μέσω καυτής συναυλιακής και ποδοσφαιρικής εβδομάδας στο An τελικά συγκεντρώθηκε ένας μη-αναμενόμενος αριθμός κοινού για τους Ουκρανούς Stoned Jesus, μέχρι που λίγο-πολύ γέμισε.

Δεν είχα δει καμία από τις τρεις μπάντες ξανά ζωντανά, επομένως δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι να περιμένω. Πολλές φορές έχουν γραφτεί για συναυλίες ότι έγινε χαμός, έγινε πάρτυ, η μπάντα τα έδωσε όλα και πολλά άλλα τέτοια, αλλά αυτό που έγινε στο An δεν περιγράφεται εύκολα και ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Ακόμα και την ιστορική συναυλία των Los Natas. Επίσης τέτοια συμπάθεια και εκδήλωση αγάπης από το κοινό προς την μπάντα μόνο προς τον Garcia είχα ξαναματαδεί. Πραγματικά όσοι είχαν την ευκαιρία να βρεθούν εκεί στην συναυλία των Stoned Jesus ήταν τυχεροί και ρωτήστε τους για να επιβεβαιώσετε ότι δεν υπερβάλλω.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, διότι σε πρώτη φάση δεν υπήρχε τίποτα ευοίωνο για το φανταστική βραδιά που θα επακολουθούσε όταν με μια μικρή καθυστέρηση εμφανίστηκαν οι Curf στην σκηνή. Αν και τα παιδιά έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να κερδίσουν το κοινό, οι συνθέσεις της μπάντας δυστυχώς ήταν τόσο μονότονες και ανέμπνευστες και σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να κερδίσουν συλλογικά τις εντυπώσεις. Είχα πολύ καιρό να δω κάτι τόσο μουσικά αδιάφορο. Το μόνο που τους έκανε να ξεχωρίζουν ήταν τα τελείως εκτός τόνου, τόπου και χρόνου shredding solos του συμπαθέστατου lead κιθαρίστα, που ακριβώς επειδή δεν ταίριαζαν με τις γενικότερες doomo-stonerαδικές ηχητικές τους επιλογές ξεχώριζαν κιόλας. Αν και από ότι φαίνεται η μπάντα σε ατομικό επίπεδο πρέπει να έχει ετερόκλητες επιρροές, πράγμα που συνήθως είναι καλό, δεν έχει βρει ακόμα την χρυσή τομή. Τα παιδιά έχουν βάσεις αλλά θέλουν μπόλικη δουλειά ακόμα.

Στην συνέχεια και όσο πιο γρήγορα γινόταν ανέβηκαν οι Half Gramme Of Soma. Εμφανώς πιο έμπειροι, άνετοι και καλοπροβαρισμένοι, έδειξαν ότι έχουν πολλά να δώσουν ακόμα και επάξια μπορούν να έχουν και headline ρόλο στο μέλλον. Πολύ ιδιαίτεροι λόγω του γεγονότος ότι ενώ έχουν ένα πολυποίκιλο heavy rock προσανατολισμό προς ρέπει συχνά προς το stoner, ο τραγουδιστής -που μου θύμιζε κάποιον χαρακτήρα από αμερικάνικο teen movie- δεν έχει το συνηθισμένο γρέζι στην φωνή και ώρες-ώρες μου παρέπεμπε στον Serj Tankian. Αν και είχε αρκετή έπαρση, ευτυχώς μπορούσε να το υποστηρίξει με τις ξεχωριστές φωνητικές μελωδίες του.



Οι κιθάρες τους ήταν εξαιρετικά δουλεμένες και ο κιθαρίστας που στέκεται στα αριστερά (συγχωρέστε με που αγνοώ τα ονόματα) φυσιογνωμικά και τεχνικά μου θύμιζε τον Dave Angstrom. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να αποδοθεί και στον καταπληκτικό και σεμνότατο μπασίστα τους, που μόνος του κρατούσε σταθερά τον σφυγμό μιας μπάντας που όσο ζεσταινόταν άφηνε τις δυναμικές να θολώνουν τις μελωδίες και να επισκιάζουν όλες τις λεπτομέρειες που θα έπρεπε να ακούγονται. Πιο αδύναμος κρίκος σίγουρα ο ντράμμερ, ο οποίος όπου το αργό τέμπο το επέτρεπε, δεν έχανε ευκαιρία να κάνει τσαχπινιές με τις μπαγκέτες και άλλα, παραπέμποντας στον γνωστό από το YouTube, Mad Drummer. Το μονοδιάστατο και χωρίς φαντασία και groove παίξιμο του δεν έδινε τίποτα σε μία μπάντα που φαίνεται ότι προσέχει σχεδόν κάθε λεπτομέρεια.



Οι Half Gramme Of Soma έπαιξαν φανταστικά και έχουν αρκετό «ψώνιο», που είναι συνήθως απαραίτητο συστατικό σε μια rock n roll μπάντα. Όμως είναι πολύ επιτηδευμένοι σε σημεία και έδιναν λίγο την εντύπωση, λόγω φωνής και ντράμμερ, ότι θέλουν κυρίως να εντυπωσιάσουν το κοινό ως μονάδες και όχι ως συγκρότημα.

Το τέλος του set των Half Gramme Of Soma μας αφήνει με βουλωμένα αυτιά. Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε ανέβηκαν στην σκηνή οι Stoned Jesus και με πολύ χαμηλές δυναμικές ξεκίνησαν το σετ τους με το trippy "Bright Like The Morning". Ο κατεξοχήν stoner ήχος του έχει γενικώς αμερικάνικες καταβολές προς Καλιφόρνια πλευρά, αλλά αν προσέξεις λίγο θα δεις ότι συχνά ανηφορίζουν οι επιρροές και προς το Σιάτλ. Αρκετά λοιπόν grunge ψήγματα, τα οποία φυσικά κορυφώθηκαν με την εκρηκτική διασκευή στο ένα από τα πιο metal κομμάτια των Nirvana, το "School".



Πολύ γρήγορα οι δυναμικές ανέβηκαν όμως και το κοινό τους αγκάλιασε με πρωτόγνωρο τρόπο. Σφικτά δεμένοι ως συγκρότημα, ένιωθες ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και στο δεύτερο ή τρίτο τραγούδι αναδείχθηκαν σε ένα εκπληκτικό power trio που μπορεί να κρατάει την μουσική του σε υψηλό επίπεδο αλλά να είναι κοντά και με το κοινό. Οι Stoned Jesus ήταν εξαιρετικά σεμνοί και δεν μπορούσαν να πολύ-πιστέψουν τι τους συμβαίνει. Ίσως να είναι η πρώτη φορά που καλλιτέχνης έγινε τόσο πιστευτός όταν είπε «this is the fucking best gig ever».



Όταν μάλιστα το κοινό τραγουδούσε μαζί τους κάποιους στίχους στο "I'm The Mountain" ή στο "Electric Mistress", γούρλωναν τα μάτια και κοιτούσαν μεταξύ τους όλο χαρά και χαμόγελο. Αν και ήξερες ότι η μπάντα παίζει μουσική πρώτα για τον εαυτό της, γρήγορα όλοι νομίζω νιώσαμε ότι θέλουν και αυτοί με την σειρά τους να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να ανταποδώσουν αυτή την εκδήλωση αγάπης από το κοινό. Δημιουργήθηκε γρήγορα ένα παρεϊστικο κλίμα και η μπάντα κάπου εκεί άρχισε και τα stage diving σαν μικρά παιδιά λες και δεν το είχαν ξανακάνει. Άλλωστε δεν αποκλείεται να μην το είχαν ξανακάνει, όπως άλλωστε ποτέ δεν είχαν ζήσει τέτοια εμπειρία αποδοχής και αναγνώρισης.



Στο τέλος της συναυλίας με τα δύο encore, αφού το κοινό δεν ήθελε με τίποτα να τελειώσει η βραδιά, η μπάντα πρέπει να έπαιξε ό,τι κομμάτι γνώριζε. Για να χαρεί και λίγο ο ντροπαλός ντράμμερ από την πρωτόγνωρη δόξα και να πάει και αυτός να βουτήξει στο κοινό, ο κιθαρίστας έπιασε τις μπαγκέτες για λίγο κρατώντας ένα βασικό groove, ενώ είχε αφήσει την κιθάρα στο πάτωμα της σκηνής αφήνοντας το κοινό που την έφτανε να παίζει τα «δικά του». Το πάρτυ πήρε και λίγο πολιτικό χαρακτήρα, αφού μίλησε ο κιθαρίστας / τραγουδιστής για τις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα του τώρα και κάπου εκεί από το κοινό εμφανίστηκε μια ουκρανική σημαία που έγραφε «freedom not war».Η μπάντα ακόμη μια φορά αποθεώθηκε.



Δεν έχω ιδέα πόση ώρα έπαιξαν γιατί αφενός δεν ήθελα να τελειώσει αλλά ήταν και τόσο πετυχημένο το live και το διασκεδάζαμε όλοι γνήσια σαν θεατρική παράσταση που δεν κατάλαβα πως πέρασε ο χρόνος. Ήταν μία μοναδική βραδιά και ελπίζω να γίνονται συχνά τέτοια live με μικρές πορωμένες μπάντες που ακόμα γουστάρουν να παίζουν μουσική για τον εαυτό τους και το κοινό να αποδεικνύει ότι είμαστε ακόμα μια μικρή χώρα που μπορεί να βοηθήσει μπάντες που αξίζουν την προσοχή και υποστήριξή μας.

Φωτογραφίες: Panos Mattheogiannis / Noisyphotos
  • SHARE
  • TWEET