Still Corners, Spectralfire @ An Club, 11/10/13

Μια συμπαθητική indie pop βραδιά που απέδειξε ότι υπάρχει κοινό στην Ελλάδα για να στηρίξει ακόμα μεγαλύτερες συναυλίες του είδους

Από τον Μάνο Πατεράκη, 16/10/2013 @ 12:14
Οι Λονδρέζοι Still Corners αποτελούν μία από τις φρέσκες επενδύσεις του dream pop / indie pop χώρου. Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις δύο δίσκους, το "Creatures Of An Hour" του 2011 και το "Strange Pleasures" φέτος, κατάφεραν να τραβήξουν αρκετά βλέμματα πάνω τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω μουσικά, αλλά σίγουρα πετυχαίνουν να μεταδίδουν όμορφες, ονειρικές, μελαγχολικές ατμόσφαιρες με αρκετή ευκολία. Καρπός της συνεργασίας του ιθύνοντα νου της μπάντας, Greg Hughes, και της frontwoman, Tessa Murray, είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτονται τη χώρα μας. Γεγονός αξιοσημείωτο, καθότι στην Ελλάδα για να έχεις έστω ακουστά τους Still Corners πρέπει να έχεις χωθεί βαθιά στα νερά της σχετικά νεοσύστατης hipster-ομανίας. Απ' ό,τι φαίνεται, έστω και στο μικρό An Club, υπήρχε αρκετός νέος κόσμος που αποφάσισε να περάσει το βράδυ Παρασκευής υπό τα dream pop ηχοχρώματα - και αυτό είναι κάτι το ενθαρρυντικό, καθ' ότι μετά την ολική εμπορική επιτυχία της Lana Del Rey το καλοκαίρι στη Μαλακάσα και τους μεσαίους του είδους να έρχονται πια για live σε club, φαίνεται ότι η Ελλάδα είναι σιγά-σιγά έτοιμη να υποδεχτεί και να ενστερνιστεί ακόμα περισσότερα κομμάτια της indie pop σκηνής και όλου του lifestyle που αυτή συνεπάγεται.

Η συναυλία ξεκίνησε με απαράδεκτη χρονική καθυστέρηση μίας ώρας, η οποία ήταν αρκετή για να χάσουν ίσα-ίσα, όπως αποδείχθηκε, τον τελευταίο ηλεκτρικό και τα λεωφορεία οι μη προνομιούχοι των αυτοκινήτων και του μετρό. Κάποια στιγμή πρέπει να εκλείψουν αυτά τα φαινόμενα από τις συναυλίες και ίσως, τότε, να αρχίσει και ο κόσμος να έρχεται στην ώρα του.

Εν τέλει, στις 22:30 βγήκαν στη σκηνή οι Spectralfire του Λάμπη Κουντουρόγιαννη των Modrec. Μπορεί το όνομά τους να παραπέμπει σε power metal συγκρότημα δεκαετίας των 00s, όμως η μουσική τους ήταν άκρως ταιριαστή για το άνοιγμα της εν λόγω συναυλίας. Με μια μικρή στατικότητα και αμηχανία επί σκηνής μας παρουσίασαν μέσα σε μισή ώρα τον καινούργιο τους δίσκο. Η στατικότητα οφειλόταν στο ότι ο Κουντουρογιάννης ήταν αναγκασμένος να κάνει τις διάφορες ρυθμίσεις στις κονσόλες και τα λοιπά συμπράγκαλα (δεν κατέχω από αυτά οπότε προτιμώ να τα αποκαλώ «συμπράγκαλα») ενώ τραγουδούσε, με αποτέλεσμα να χάνει σε επικοινωνία. Ωστόσο, οι συνθέσεις ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, στην πλειοψηφία τους, με αποκορύφωμα την τελευταία, η οποία είχε αμιγώς pop ξεκίνημα στα όρια του Justin Timberlake για να αποκτήσει στο δεύτερο μισό της μια πανέμορφη rock κλιμάκωση, η οποία και έκλεισε το set τους εν μέσω χειροκροτημάτων - τα οποία και άξιζαν. Αποτελούν, σίγουρα, μια ενδιαφέρουσα εγχώρια μουσική πρόταση στον χώρο.

Για τη συνέχεια, το κύριο πιάτο της βραδιάς... Οι Still Corners, ανέβηκαν στο σανίδι για να μας παρουσιάσουν ένα επιλεγμένο set από τις δύο στούντιο κυκλοφορίες τους. Το λαμέ σακάκι της Tessa Murray ήταν το μόνο φανταχτερό πάνω της, καθότι η κατά τα άλλα γλυκύτατη Βρετανίδα αποδεικνύεται μια εξαιρετικά χαμηλών τόνων προσωπικότητα. Μάλιστα, όταν στην αρχή της συναυλίας παρουσιάστηκε τεχνικό πρόβλημα που τους ανάγκασε να κάνουν ένα διάλειμμα τριών-τεσσάρων λεπτών, κόμπλαρε πολύ προσπαθώντας να βρει κάτι να λέει στο κοινό ούτως ώστε να γεμίσει ο νεκρός χρόνος. Το εν λόγω τεχνικό πρόβλημα που υποχρέωσε την μπάντα να παίξει ένα ολόκληρο τραγούδι χωρίς πλήκτρα ήταν το λιγότερο, αφού ο ήχος τους καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους κάθε άλλο παρά ιδανικός ήταν, με τα ούτως ή άλλως χαμηλά φωνητικά της Murray να χάνονται ακόμα πιο πολύ.

Αυτά, όμως, δεν εμπόδισαν την μπάντα να ευχαριστηθεί τη συναυλία κάτι που μεταδόθηκε εύκολα και στο κοινό που έδειχνε να το περνάει πραγματικά καλά, με σημαντική μερίδα του να επιδίδεται στο χορό. Τα ηχοτοπία των Still Corners επί σκηνής είναι πιο ζωηρά και γεμάτα ζωντάνια απ’ ό,τι στο στούντιο. Το συγκρότημα ήταν δεμένο, βγάζοντας προς τα έξω την αίσθηση ότι ήξερε τι έκανε και πώς ήθελε να το πετύχει. Το γεγονός ότι η εμφάνισή τους, μαζί με encore, διήρκεσε περίπου μία ώρα ενδεχομένως να ενόχλησε μερικούς. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλοδεχούμενο όταν ένα συγκρότημα παίζει παραπάνω, αλλά όταν έχεις μόνο δύο δίσκους στις αποσκευές σου, είσαι εν μέρει δικαιολογημένος. Όπως και να έχει, οι Still Corners με τη δεύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα στα τόσο λίγα χρόνια δισκογραφίας τους δείχνουν να χτίζουν σιγά-σιγά την fanbase τους εδώ και κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδούμε σε κανα-δυο χρονάκια, μετά το επόμενο full-length τους.
SETLIST

Cuckoo
Beatcity
Into the Trees
Beginning to Blue
Endless Summer
Berlin Lovers
Submarine
Fireflies
Midnight Drive
Future Age
The Trip
  • SHARE
  • TWEET