Stephen O'Malley, Attila Csihar @ AN Club & The Drugstore, 18-19/01/13

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 21/01/2013 @ 12:37
Τελευταία φορά που μας είχαν επισκεφτεί οι Sunn O))) ήταν νομίζω το 2004 και, αν και δεν είχα καταφέρει προσωπικά να παρευρεθώ, κάποιοι που πήγαν με ενημέρωσαν ότι ήταν από τα πιο βίαια (από πλευράς όγκου του ήχου) live που έχουν παρακολουθήσει στη ζωή τους. Οχτώ χρόνια μετά, ο Stephen O'Malley και ο συνοδοιπόρος του για πολλά χρόνια, Attila Csihar, μας επισκέφτηκαν για μια διπλή παράσταση μοναδικής αισθητικής που, αν και μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα τελικά, είχε κάτι το ιδιαίτερο.

Stephen O'Malley & Attila Csihar

Όσον αφορά στην κεντρική παράσταση της Παρασκευής, οι πόρτες ήταν προγραμματισμένες να ανοίξουν στις 20:30, κάτι που έγινε, αλλά ο O'Malley δεν ανέβηκε στη σκηνή πριν τις 22:30, κάτι το οποίο σαφέστατα και εκνεύρισε τον κόσμο που είχε βρεθεί στο An και μάλιστα από αρκετά νωρίς. Και μιας και αναφέρθηκα στον κόσμο να πω ότι ήταν ελάχιστος, ούτε εκατό άτομα, ίσως και λόγω του σχετικά «τσιμπημένου» εισιτηρίου (20 ευρώ και για τις δύο παραστάσεις) αλλά κυρίως λόγω της απεργίας του Μετρό. Merch δεν υπήρχε και όπως ενημερωθήκαμε από φυλλάδια, υπήρχε μόνο στο Drugstore, κάτι το οποίο επίσης δεν μου άρεσε καθόλου. Δηλαδή αν ήθελε κάποιος να πάρει κάνα δίσκο, μπορούσε μόνο το Σάββατο στο δεύτερο show αλλά εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο την Παρασκευή εκτός κι αν ήθελε μετά το πέρας της συναυλίας να ανηφορίζε μέχρι το Drugstore. Ίσως όλα αυτά να μοιάζουν αμελητέα για κάποιον και ίσως κάπου πρέπει να κόψω τη μίρλα αλλά πραγματικά όσο ασήμαντα και να είναι (εκτός από την αδικαιολόγητη καθυστέρηση φυσικά που είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό), δεν καταλαβαίνω γιατί εξαρχής θα έπρεπε να συμβαίνουν.

Εν πάση περιπτώσει, για να περάσουμε και στο «ψητό» για την Παρασκευή πρώτα, αφού χαζέψαμε για περίπου δύο ώρες το εντυπωσιακό σκηνικό με τους τρεις τεράστιους orange ενισχυτές στο κέντρο της σκηνής και τους δύο -ακόμα μεγαλύτερους- Sunn στο αριστερό μέρος, ανέβηκε ο O'Malley στη σκηνή και με πολύ cool τρόπο απευθύνθηκε στο κοινό κάνοντας μια περίληψη του τι επρόκειτο να παρακολουθήσουμε: Τρία διαφορετικά sets από 30-40 λεπτά περίπου το καθένα, ένα solo του ιδίου για αρχή, ένα solo του Attila μετά και, τέλος, αμέσως μετά το δεύτερο, ένα τρίτο και οι δύο μαζί. Κάπου εκεί σπάει λίγο τα νεύρα των δύο φωτογράφων που είχαν παρευρεθεί για κάλυψη, λέγοντας ότι δεν θέλει φλας, λέιζερ και τέτοια, πιάνει την κιθάρα του ξεκινάει... Και ο ηχητικός όγκος που ξεπρόβαλε από τα τεράστια (εκατοντάδων watt) ηχεία και ενισχυτές, έμοιαζε με ένα αόρατο τρένο που έσκασε πάνω μας τρέχοντας με χιλιάδες χιλιόμετρα ανά ώρα. Ανυπέρβλητο ηχητικό τείχος που όμοιό του δεν έχω ξαναβιώσει. Ειδικά όταν άνοιγε όλα τα πεταλάκια, ο όγκος γινόταν σχεδόν ανυπόφορος. Ένιωθα τις κόρες των ματιών μου να τρεμοπαίζουν, να μην μπορούν να εστιάσουν σε τίποτα. Πρόσπαθησα να ουρλιάξω και όχι μόνο δεν μπορούσα να ακούσω το παραμικρό αλλά ένιωθα και τη δύναμη των ηχητικών κυμάτων να δονούνται στον λαιμό μου, να μην μπορώ να καταπιώ το σάλιο μου, πόσο μάλλον την μπύρα μου (την οποία τελείωσα μετά το τέλος του πρώτου set). Ο O'Malley έμοιαζε να χορεύει με την κιθάρα του έναν αλλοπρόσαλο χορό, στρέφοντάς την με λεπτεπίλεπτες κινήσεις προς τους ενισχυτές προσφέροντας τόνους από feedback και μετά την αγκάλιαζε ξανά, γρατζουνώντας νωχελικά ακόρντα που καθένα από αυτά ανέβαζε τους παλμούς και έκανε τον εγκέφαλο πουρέ. Ενδιάμεσα, μετά από συνεχή «άκυρα» που εισέπραξε ένας φωτογράφος, τελικά αποχώρησε εκνευρισμένος αλλά ο ίδιος ο O'Malley δεν πτοήθηκε στο ελάχιστο και συνεχίσε να φέρνει στα όριά τους τα τύμπανα των αυτιών μας, με βασανιστικά αργά, drone περάσματα. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα γενικά, μπορεί η υπερβολή να έχει περαστεί στο πετσί του O'Malley τόσα χρόνια με τους Sunn O))), αλλά η υπερβολή εξ' ορισμού δεν θα έχει ποτέ μέτρο και αυτό δεν νομίζω ότι είναι πάντα καλό. Μου άρεσε πάντως γενικά, αλλά δεν νομίζω ότι θα το άντεχα παραπάνω από όσο ήταν τελικά.

Σειρά είχε ο Attila Csihar μετά από ένα μικρό διάλειμμα 15-20 λεπτών για να μεταφέρουν έναν μεγάλο πάγκο τίγκα σε κάθε λογής πεταλάκια, στο κέντρο της σκηνής. Η αμφίεση ήταν απόλυτα αποκρυφιστική, εφάμιλλη της παράστασης που επρόκειτο να βιώσουμε: Ένας μανδύας να καλύπτει ολόκληρο το σώμα του, βαμμένα χέρια και πρόσωπο, μάσκες ραμμένες πάνω στον μανδύα στο χρώμα του προσώπου του, τα μάτια των οποίων έφεγγαν ένα μπλε φως, μια γραφική αλλά απόλυτα τρομακτική περσόνα που «γέμισε» τη σκηνή με την παρουσία του. Vocal drone; Ε ναι, vocal drone! Στην αρχή μου φάνηκε λίγο γελοίος ο συνδυασμός των άνευ οργανικής συνοδείας φωνητικών με την αμφίεση του Attila αλλά, μετά από ούτε καν πέντε λεπτά, βυθίστηκα στον εφιαλτικό κόσμο που δημιουργούσε με μαεστρία ο τεράστιος Attila. Ουρλιαχτά, ψαλμωδίες, τρομακτικά χαχανητά από το υπερπέραν, ψίθυροι, όλα αυτά τα πέρναγε ο Attila μέσα από layers και μαζί με τα τύμπανα και τα noise samples που πέρναγε μέσα από εφεδάκια έφτιαχνε εκπληκτικές ατμόσφαιρες. Ταυτόχρονα, καπνοί έβγαιναν κάτω από τον πάγκο και ο ίδιος κινώντας τα χέρια του, έμοιαζε να τους προστάζει να πηγαίνουν όπου αυτός ήθελε. Φανταστική παράσταση, με συνεπήρε ολοκληρωτικά.

Αμέσως, χωρίς να κατέβει από την σκηνή ο Attila, ανέβηκε στην σκηνή δίπλα του, ο O'Malley, επαναφέροντας ξανά τον ανυπέρβλητο όγκο, αλλά, αν είχε κάποια μικρά twists το προηγούμενο set του, αυτή τη φορά δεν είχε κανένα. Πλέον ο ήχος της κιθάρας ήταν καθαρά και απόλυτα μπάσος, ένα μπουκωμένο ντουμάνι. Δηλαδή τον έβλεπα να γρατζουνάει την κιθάρα του και δεν άκουγα τίποτα απολύτως πάρα μόνο ένα μπούκωμα. Επίσης και ο Attila, αν και προσέφερε άπλετη ποικιλία νωρίτερα, στο τέλος περιορίστηκε αποκλειστικά και μόνο σε λίγα τελετουργικά φωνητικά και περισσότερα χαχανήτα, χάνοντας λίγο από την προηγούμενη μαγεία του και κάπως έτσι συνεχίστηκε η όλη φάση μέχρι το τέλος γύρω στις 00:30.

Συμπερασματικά, υπήρχαν αρκετά πράγματα που δεν μου άρεσαν και όσον αφορά στη διοργάνωση και όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι αυτό καθεαυτό, αλλά τελικά η ιδιαιτερότητα που δεν συναντάμε συχνά των δύο καλλιτεχνών και κυρίως η υπέροχη παράσταση του Attila αρκούσαν για να περάσω καλά και να φύγω ευχαριστημένος.

Αυτό όμως δεν ίσχυσε και για το Σάββατο που πήγα μέχρι το Drugstore πάλι από τις 20:30, περιμένοντας ξανά μέχρι τις 22:30 (ας είχαν συννενοηθεί τουλάχιστον να υπάρχει μια ενημέρωση να ξέραμε κι εμείς οι μαλάκες), για να βλέπω τον O'Malley να περνάει drone λούπες μέσα από τον υπολογιστή του για κάνα δίωρο μέχρι που κουράστηκα και έφυγα. Μ' αρέσει που αυτό το πράγμα συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του εισιτηρίου. Τέλοσπαντων, η δεύτερη βραδιά ήταν κοροϊδία και την ξεχνάμε επί τόπου, κρατάμε την πρώτη που άξιζε αλλά τελικά ήταν μια συναυλία που είμαι σίγουρος ότι μέχρι αύριο θα έχω ξεχάσει.
  • SHARE
  • TWEET