Solstafir @ Eightball Club, 18/02/15

Η ισλανδική σκηνή έχει παρουσιάσει μερικά πολύ ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα με βασικότερη την εμπορικά επιτυχημένη αλλά πάντα πειραματική Björk, τους μοναδικούς Sigur Rós αλλά και τους Múm, GusGus, Rökkurró και Emilíana Torrini. Δυσανάλογα πολλά σχήματα συγκριτικά με τον πληθυσμό του απομακρυσμένου νησιού, πάντα όμως με μια πρωτοφανής ιδιαιτερότητα στον ήχο τους. Η καταγωγή αυτή ήταν η αφετηρία που με οδήγησε να ασχοληθώ με τους Sólstafir, θεωρώντας ότι πλέον είναι αδύνατο να κυκλοφορήσει κάτι μη αξιόλογο από την κατά τα άλλα παγωμένη Ισλανδία.

Οι εμφανίσεις τους στην χώρα μας ήρθαν την ιδανικότερη στιγμή αφού κυκλοφόρησαν το καλύτερο ίσως άλμπουμ τους μέσα στο 2014. Έχοντας λάβει αποθεωτικές κριτικές για το "Ótta" τόσο στην χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι Ισλανδοί λογικά προσγειώθηκαν στην Ελλάδα με τον αέρα του νικητή. Δυστυχώς όμως το Eightball γέμισε οριακά κατά το ήμισυ, πολύ λιγότερο από την πραγματική αξία του συγκροτήματος καθώς και λιγότερο από τις προσωπικές μου προσδοκίες. Ίσως η ανάγκη του κοινού της συμπρωτεύουσας  να παρακολουθήσει κάτι διαφορετικό να μην βρέθηκε στο ζενίθ της. Συμπερασματικά οι Sólstafir αποδείχτηκαν πολύ metal για το εναλλακτικό κοινό αλλά και πολύ εναλλακτικοί για το metal κοινό της πόλης.



Παρ' όλα αυτά η ισλανδική τετράδα ανέβηκε νωρίς-νωρίς στην σκηνή του Eightball, γύρω στις 21:30, όπως ακριβώς έγραφαν τα δελτία Τύπου. Σεμνοί, ταπεινοί και αμίλητοι με τις πρώτες συνθέσεις να κινούνται σε ρυθμούς μυσταγωγίας. Αργά και σταθερά το tempo ανέβαινε, θερμαίνοντας κάπως το κοινό που αρχικά παρακολουθούσε αποσβολωμένο. Απανωτές συνθέσεις από το "Ótta" δημιουργούσαν ένα ατμοσφαιρικό concept με μερικές από τις ομορφότερες μελωδίες των τελευταίων ετών. Τα φωνητικά του κυρίου Tryggvason προκαλούσαν ανατριχίλα με απάνθρωπη ευκολία, τα επιτηδευμένα φάλτσα του ταίριαζαν απόλυτα ενώ οι ισλανδικοί στίχοι φυσικά προσωπικά δεν με ενόχλησαν όπως δεν με ενόχλησαν σε τόσα και τόσα αντίστοιχα σχήματα.



Μέσα σε μιάμιση ώρα παρακολουθήσαμε ένα συγκρότημα τόσο ιδιαίτερο όσο ελάχιστα. Κατά την διάρκεια του set μου θύμισαν πολλά και διάφορα, από τον David Eugene Edwards των Wovenhand και 16 Horsepower μέχρι τους Neurosis. Όλα αυτά ήταν όμως μονάχα σκόρπιες ιδέες, ασήμαντες μπροστά σε αυτό που εξελισσόταν πάνω στην σκηνή.  Παρά την σκοτεινή και ατμοσφαιρική μορφή της μουσικής, ο Tryggvason δεν σταματούσε να αλωνίζει την σκηνή, να ανταλλάσει χειραψίες με τους άντρες και να φιλά το χέρι των γυναικών. Κινήσεις ίσως κάπως υπερβολικές οι οποίες όμως πέρασαν απαρατήρητες, όπως απαρατήρητο πέρασε το  ψυχρό και ανούσιο χιούμορ του.



Όλα τα παραπάνω έχουν απειροελάχιστη σημασία μπροστά στο γεγονός ότι παρακολουθήσαμε ζωντανά ένα ιδιόμορφο συγκρότημα στο απόγειο της καριέρας του και όχι λίγο πριν την συνταξιοδότηση όπως συνηθιζόταν παλιότερα. Επίσης, η απόδοση αλλά και η συμπεριφορά του συγκροτήματος δικαιολόγησε απόλυτα τους πρόσφατους διθυράμβους δείχνοντας ακόμα ότι είναι δυνατό να αναπαράγεις ζωντανά μια μουσική τόσο ατμοσφαιρική.



Το κλείσιμο της βραδιάς ήρθε με το "Goddess Of The Ages" μέσα στις επευφημίες ενός κοινού απόλυτα ικανοποιημένου. Οι Sólstafir μας υποσχέθηκαν ότι δεν θα χρειαστούν ξανά τόσα χρόνια μέχρι να μας επισκεφτούν και εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε ότι θα κρατήσουν την υπόσχεσή τους.

Κείμενο / φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας