Slipknot, Machine Head, Children Of Bodom @ Winterthur Stadium (Ελβετία), 17/11/08

Slipknot, Machine Head και Children Of Bodom σχημάτισαν ένα από τα πιο καυτά συναυλιακά πακέτα που περιόδευσαν στην Ευρώπη το χειμώνα που μας πέρασε. Μπορεί το πακέτο να παραπέμπει σε φράσεις του στυλ «το αφεντικό τρελάθηκε», αλλά από ό,τι φαίνεται, το αφεντικό δεν τρελάθηκε τόσο ώστε να μας το φέρει και στην Ελλάδα. Το Rocking.gr, όμως, βρέθηκε στο γήπεδο του Winterthur στην Ελβετία και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του από τη συναυλία.

Η βραδιά ξεκινούσε με Children Of Bodom. Αν είστε μεγάλοι φαν του σχήματος και η ύπαρξη τους στην επικεφαλίδα ήταν αυτή που σας ώθησε να κάνετε το κλικ σε αυτό το live report, τότε ατυχήσατε. Σύμφωνα με τους Ελβετούς διοργανωτές, οι COB θα έβγαιναν στη σκηνή στις 18:00. Ως σωστοί Ελβετοί, έβγαλαν τους COB στις 18:00, αλλά δυστυχώς ξέχασαν να βάλουν το κοινό μέσα. Μερικές χιλιάδες κόσμου είχαμε κολλήσει στην είσοδο για καμιά ώρα, με τους πορτιέρηδες να βάζουν κόσμο εκνευριστικά αργά και οι υπεύθυνοι να μας κάνουν ψυχολογικό πόλεμο, μεταφέροντας χημικές τουαλέτες δίπλα στην τεράστια ουρά, λες και μας έλεγαν «παιδιά, θα σας πάρει πολύ ώρα να μπείτε μέσα». Για να μην τα πολυλογώ, από τα 45 λεπτά των COB, πρόλαβα να ακούσω μόλις τα 2 τελευταία, επομένως θα μου επιτρέψετε να μην εκφράσω γνώμη για την εμφάνιση τους.

Μισή ώρα μετά, οι Machine Head ξεπρόβαλαν στη σκηνή και χρειάστηκαν μόλις 5 λεπτά για να κάνουν τον κόσμο στην αρένα να χτυπιέται στους ρυθμούς τους και εμάς τους «I am too old for this shit, οπότε πάω εξέδρα» να κάνουμε βίαιο headbanging και να κινδυνεύουμε με νευροκαβαλίκεμα. Δίχως θεατρινισμούς και με μηδέν κίνηση πάνω στη σκηνή -σε πλήρη αντίθεση με τον τυφώνα «Slipknot» που θα ακολουθούσε- κατάφεραν να δώσουν μία παράσταση με τέρμα πατημένα τα γκάζια, να υπερθερμάνουν το κοινό και πολλοί να αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που οι Machine Head δεν ήταν co-headliners εκείνης της βραδιάς, αλλά έπρεπε, ως support group, να παίξουν ένα κουτσουρεμένο πενηντάλεπτο setlist.

Αναμφίβολα είναι ένα από τα πλέον φημισμένα συγκροτήματα του σύγχρονου metal χώρου και, καθότι αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι, φρόντισαν να συμπεριφερθούν ανάλογα. Ήταν κεφάτοι (βοήθησαν και οι μεγάλες ποσότητες μπύρας που κατανάλωσαν επί σκηνής), είχαν εμφανώς δουλέψει και προβάρει για πολλές ώρες το πρόγραμμα τους και με μια απόδοση που ελάχιστα παρέκκλινε από το τέλειο, επιβεβαίωσαν τα πιστεύω των πιστών οπαδών τους και κέρδισαν τουλάχιστον το σεβασμό από εμάς, τους μέχρι τότε «άπιστους Θωμάδες».

Το ότι βρίσκονται σε καταπληκτική φόρμα το γνωρίζαμε ήδη από τα εγκωμιαστικά σχόλια που συνόδευαν την περιοδεία τους, μετά την κυκλοφορία του πετυχημένου "The Blackening". Αυτό που δε γνωρίζαμε (κι αμφιβάλλω αν το περίμεναν και οι ίδιοι όταν κυκλοφορούσε ο δίσκος) ήταν το ότι τα κομμάτια του "The Blackening" προκαλούν περισσότερο πανζουρλισμό στο κοινό από ό,τι προκαλούν οι παλιές πασίγνωστες επιτυχίες τους. Στο "Halo", αλλά κυρίως στο "Aesthetics Of Hate", το ένα τρίτο της αρένας (σε εμβαδόν περίπου όσο ένα γήπεδο μπάσκετ) είχε εκστασιαστεί και είχε αφεθεί στις απρόβλεπτες ορέξεις ενός τεράστιου moshpit, που παρόμοιο του δεν εμφανίστηκε στην υπόλοιπη συναυλία. Οι Machine Head μπορούν να γράφουν πλέον στο βιογραφικό τους πως κατάφεραν να ζεστάνουν μέχρι και το «παγωμένο» ελβετικό κοινό.

Τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν (με επιφύλαξη):
Clenching The Fists Of Dissent / Imperium / Ten Ton Hammer / Aesthetics Of Hate / Old / Halo / Davidian

40 λεπτά μετά, και αφού η δυσωδία της ιδρωμένης αρένας είχε ανακατευτεί με την εγκλωβισμένη κάπνα, συναίσθημα που ήταν ελάχιστα καλύτερο από αυτό που βίωσα κατά τη συμπίεση μου στην είσοδο, όταν ήρθα τρομακτικά κοντά με μερικούς χοντρούς Ελβετούς νέο-Ναζί, έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή ο λόγος για τον οποίο ανέχτηκα όλη αυτή την κακομεταχείριση. Οι Slipknot. Και αν πριν τους δω ευχόμουν να αξίζουν όλη την ταλαιπωρία, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως μετά από το θέαμα που μας προσέφεραν ήμουν πεπεισμένος πως την άξιζαν, στον υπερθετικό πλέον βαθμό.

Αν περιορίσουμε την κριτική μας ματιά εντός των μουσικών ορίων, τότε έχουμε μια συναυλία που διήρκεσε 1 ώρα και 25 λεπτά, μιας και ο τραγουδιστής μέσα σε αυτά 85 λεπτά καταπονεί τόσο πολύ τη φωνή του, που μετά τη μία ώρα παλεύει να βγάλει αξιοπρεπώς τα μελωδικά φωνητικά των κομματιών του. Ο ήχος δεν ήταν αρκετά καθαρός για να κυκλοφορήσει η συναυλία σε dvd, αλλά δεν ήταν και τόσο «βρώμικος», ώστε να μπορεί να μας χαλάσει τη βραδιά. Και τα 9 μέλη των Slipknot έδειξαν πως έχουν δουλέψει πολύ το πρόγραμμα και, παρά τα πολλά μικρά λάθη, αποτέλεσμα του ότι η σωστή εκτέλεση των κομματιών τους δεν είναι το μόνο τους μέλημα επί σκηνής, απέφυγαν να κάνουν κάποιο μεγάλο που θα μας ενοχλούσε. Σε όλους δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξουν τις ικανότητες τους μπροστά στο κοινό (ενδεικτικό το ότι μέχρι και ο Dj σόλαρε), ενώ είναι φανερό πως Jordison και Corey ξεχωρίζουν και είναι οι βεντέτες της ομάδας. Ο μεν πρώτος μαγνήτιζε τα βλέμματα όλων με την άψογη τεχνική του στα drums και ο δεύτερος απέδειξε επί σκηνής πως είναι φτιαγμένος από την πάστα των μεγάλων rock performers, μιας και με το που βγήκε κυρίευσε το κοινό και το έκανε ό,τι ήθελε.

Το setlist περιείχε κομμάτια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας του συγκροτήματος και προς τιμήν τους (αλλά προς δικιάς μου απογοήτευσης) δεν έπαιξαν με σκοπό την προώθηση του ήδη επιτυχημένου "All Hope Is Gone", αλλά με σκοπό να ικανοποιήσουν τις χιλιάδες των οπαδών τους που τους ακολουθούν από τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. Από το "All Hope Is Gone" ακούστηκαν μόλις δύο κομμάτια ("Dead Memories" και "Psychosocial"), ενώ έπαιξαν κομμάτια μέχρι και από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, με έκπληξη της βραδιάς το "Prosthetics", στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα το από πού ξεκίνησε μουσικά η μπάντα και που κατέληξε 10 χρόνια μετά . Τέλος, για όσους τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και δίχως να σημαίνει τίποτα, το setlist τους ήταν κατά το ήμισυ ίδιο με αυτό που είχαν επιλέξει για τη συναυλία τους στο Λυκαβηττό το 2005.

Το show των Slipknot όμως παραείναι πολυδιάστατο για να το δούμε και να το κρίνουμε μόλις από μία οπτική γωνία. Ακολουθώντας τη φιλοσοφία άλλων γνωστών συγκροτημάτων δε βγαίνουν στη σκηνή ως μουσικοί και καλλιτέχνες, αλλά πρωτίστως ως διασκεδαστές και, υπό αυτό το πρίσμα, η συναυλία τους κρίνεται ως άκρως πετυχημένη, αφού, με μόνη εξαίρεση τις καθαρίστριες των ανδρικών τουαλετών, όλοι οι υπόλοιποι φύγαμε εκστασιασμένοι από το στάδιο.

Για να συμβεί όμως αυτό έπρεπε να επιστρατεύσουν όλα τα γνωστά παιχνίδια τους με το κοινό. Ο Corey έπεισε τη μισή και βάλε αρένα να καθίσει κάτω και να αρχίσει να χοροπηδάει μόνο όταν θα έλεγε τη φράση «jump the fuck up», εκθείασε το ελβετικό κοινό, υποστηρίζοντας πως τραγούδησε το "Psychosocial" πιο δυνατά από οποιαδήποτε άλλη πόλη της περιοδείας τους (Ελβετόψυχοι μη χαίρεστε, το κάνει σε κάθε συναυλία), και ήταν αεικίνητος καθ' όλη τη διάρκεια του live. Οι #3 και #6 (Cockface και Clown αντίστοιχα) πάνω στα timpani τους παρέδιδαν συνεχώς μαθήματα του πώς μπορείς να τα παίζεις ξάπλα ενώ αυτά περιστρέφονται ή ανυψώνονται, ενώ ο Jordison υπέγραφε το big finale με την à la Mötley Crüe 360° περιστροφή στον αέρα, ενώ στα drums του έπαιζε παπάδες*.

Και αν για κάποιο λόγο όλα αυτά τα θεωρήσουμε απλά τερτίπια και μπιχλιμπίδια που θα έπρεπε να είναι ήσσονος σημασίας, ως τέτοιο δε μπορώ να θεωρήσω το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα που δημιουργούν επί σκηνής οι Slipknot. Ο συνδυασμός διάνοιας και παράνοιας, που τόσο θελκτική κάνει τη μουσική τους, εντοπίζεται σε οτιδήποτε κάνουν επί σκηνής. Ο τρόπος με τον οποίο κινούνται, οι διάφορες παλαβές ενέργειες τους, τα κουστούμια τους και το όλο σκηνικό με τα φώτα και τον καπνό σου δημιουργούν την εντύπωση πως βρίσκεσαι στην ΤιμΜπαρτον-ική Gotham City και παρακολουθείς συναυλία από μέλη της συμμορίας του Joker. Δεν αποκλείω στα μελλοντικά βιβλία τέχνης, στο κεφάλαιο «industrial underground αισθητική των '00s», να περιέχονται στιγμιότυπα από συναυλία των Slipknot.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα χρειαστώ για να ξεχάσω την εικόνα ενός clown να παίζει τύμπανα, από τα οποία κρέμεται ένας pinhead, ενώ ένας τρελός τραγουδιστής με ένα μπαστούνι του baseball βαράει το μεταλλικό τους περίβλημα. Εδώ καλά-καλά δεν είμαι σίγουρος αν θα θυμάμαι μετά από 10 χρόνια ποια κομμάτια έπαιξαν οι Slipknot και πως η φωνή του Corey στο τέλος δεν έβγαινε. Αλλά είμαι βέβαιος πως πάντα θα θυμάμαι ότι η συναυλία αυτή αξίζει να κατατάσσεται κάπου κοντά στην κορυφή, στη λίστα μου με τα αρτιότερα και πιο ολοκληρωμένα καλλιτεχνικά θεάματα που έχω παρακολουθήσει.

Κομμάτια που έπαιξαν (με επιφύλαξη):
Intro - Surfacing / The Blister Exists / Get This / Before I Forget / Liberate / Disasterpiece / Dead Memories / Psychosocial / The Heretic Anthem / Prosthetics / Spit It Out / Duality / Only One / (515) / People=Shit / (sic)

*Έπρεπε να αναφερθούν, μιας και σύντομα θα γκρινιάξουν (πάλι) για την επικείμενη εμφάνιση των Slipknot στην Ελλάδα.

Δημήτρης Καρβούνης