Sigiriya, Korsikov, Pools Of Mercury @ Six D.O.G.S., 24/03/14

Stoner, ουίσκια, μούσια και γκάζια

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 27/03/2014 @ 11:58
Μέχρι τώρα σίγουρα θα πρέπει να έχει γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι χάρη στη Smoke The Fuzz θα δούμε ζωντανά τη μέγκλα του παγκόσμιου doom / stoner / sludge underground ήχου. Τα live που έχει πραγματοποιήσει τον τελευταίο έναν χρόνο η εν λόγω εταιρεία είναι αρκετά ώστε να ελπίζουμε σε ακόμα περισσότερα και όπως πάει η δουλειά, δεν νομίζω να απογοητευτούμε. Σειρά αυτή τη φορά είχαν οι Βρετανοί Sigiriya, ή αλλιώς ex-Acrimony (ξέρετε, αυτή η τεράστια μπαντάρα που αποτελούσε το ευρωπαϊκό αντίστοιχο των Kyuss την εποχή που ακόμα το stoner ήταν στα γεννοφάσκια του, πίσω στις αρχές του '90). Αυτό που θα πρέπει να ξεκαθαριστεί εξαρχής είναι ότι, παρ' όλο που τρία από τα τέσσερα μέλη των Sigiriya ήταν στους Acrimony (μόλις πριν λίγο καιρό ήταν όλοι τους στους Acrimony αλλά ο τραγουδιστής Dorrian Walters, «την έκανε», με τον Matt Williams να τον αντικαθιστά), δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης με την πάλαι ποτέ μεγάλη doom μπάντα. Οι Sigiriya συμβαίνουν τώρα, έχουν όραμα και παρ' όλο που μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά με τους Acrimony, είναι μια τελείως διαφορετική μπάντα.

Στα του live, η όλη φάση ξεκίνησε γύρω στις 21:00 όταν και ανέβηκαν οι πιτσιρικάδες Pools Of Mercury στη σκηνή. Δυστυχώς γι' αυτούς από κάτω ήταν δεν ήταν 20 άτομα, αλλά οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν ιδιαίτερα και παρά το νεαρό της ηλικίας τους, παρέδωσαν ένα ωριμότατο show που αν και δεν είχε κάτι το συγκλονιστικό, ήταν απόλυτα πειστικοί και αρκούντως απολαυστικοί.

Το ύφος τους τιμάει τους μεγάλους του stoner όπως τους Kyuss, ίσως όμως λίγο παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε, αφού ειδικά στα γκάζια τους μου ήρθαν μερικά deja-vu. Εκεί που ξεχώριζαν ήταν στα αργά και ψυχεδελικά τους σημεία που ήταν αρκετά όμορφα και νομίζω όταν αν δουλέψουν αυτά λίγο παραπάνω ίσως καταφέρουν να ξεχωρίσουν στο μέλλον. Το μπάσο ήταν σίγουρα αυτό που ξεχώριζε περισσότερο ενώ και φωνητικά του κιθαρίστα ήταν ενδιαφέροντα και μου άρεσε που τα κράταγαν στο minimum αφήνοντας τη μουσική και τις ψυχεδέλειες να πουν τα υπόλοιπα. Γενικά δάφνες πρωτοτυπίας δεν διεκδικούν αλλά επρόκειτο αναμφίβολα για μια τιμιότατη προσπάθεια που δείχνει ότι με λίγο παραπάνω δουλειά μπορούν να πετύχουν αρκετά πράγματα.

Σειρά είχαν οι Korsikov, συγκρότημα που έχω δει σίγουρα πάνω από 15 φορές και παρ' όλο που ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι επίσημο, νιώθω ότι ξέρω τα τραγούδια απ' έξω και ανακατωτά. Αυτοί, σε αντίθεση με τους Pools Of Mercury, αλωνίζουν τις μουσικές σκηνές της Αθήνας, αβέρτα τα τελευταία χρόνια, οπότε ξέρουν τι άλλο πρέπει να κάνουν (εκτός από το να παίξουν γαμάτη μουσική) για να ξεσηκώσουν τον λιγοστό κόσμο που βρίσκεται από κάτω. Το ρίχνουν στο χιούμορ και την πλάκα. Απολαυστικοί πραγματικά, τους καταευχαριστήθηκα περισσότερο από άλλες φορές και παρ' όλο που είχαν αρκετά θέματα με τον ήχο τους, τελικά δεν μάσησαν και κατάφεραν και μας πώρωσαν για ακόμα μία φορά.

Ξεκίνησαν με τα γνωστά punk / sludge διαμάντια "Dr. K Is A Good Friend Of Mine" και "Liqweedator", στα οποία όμως είχαν πολλά προβλήματα με την κιθάρα, τα οποία ευτυχώς διορθώθηκαν όταν ανέβηκε ο Σταύρος των Sadhus στη σκηνή για να τραγουδήσει το sludge έπος, "Rolling Stoned" μαζί με τον Γιώργο (κιθαρίστα και τραγουδιστή των Korsikov). Το μικρόφωνο που είχε δεν δούλευε, οπότε πήγε στο μικρόφωνο του Γιώργου και εναλλάσσοντας τις ξέφρενες τσιρίδες του με τα γρεζάτα φωνητικά του Γιώργου, έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση και πάνω απ’ όλα ένα φανταστικό κομμάτι. Αργότερα έπαιξαν ακόμα ένα καινούριο κομμάτι αρκετά γαμάτο και αυτό και πλέον περιμένουμε να έρθει και το πολυπόθητο full length ντεμπούτο.

Το Six Dogs, πλέον είχε μαζέψει κάμποσο κόσμο (καμιά κατοστάρα στο περίπου), όταν ανέβηκαν οι Sigiriya στη σκηνή περίπου στις 22:30 (αν θυμάμαι καλά). Από τις πρώτες νότες της κιθάρας του Stuart O'Hara, χάζεψα πραγματικά με τον εκπληκτικό ήχο τους. Οδοστρωτήρας και ξύσιμο μαζί. Εντάξει, βέβαια, ο εν λόγω τύπος έχει παίξει και στους Iron Monkey οπότε δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι λιγότερο, αλλά και πάλι δεν περίμενα τέτοιο ήχο.

Το σετ τους βασίστηκε στον καινούργιο -ακόμα ακυκλοφόρητο- δίσκο τους "Darkness Died Today" (που θα κυκλοφορήσει στις 21/04), το οποίο μάλλον έπαιξαν ολόκληρο, παίζοντας μόλις τρία τραγούδια από τον πολύ καλό πρώτο τους, "Return To Earth". Απ' ότι φαίνεται συνεχίζουν στα χνάρια του πρώτου δίσκου, σε αυτό το κλασικό mid-tempo, γκαζάτο και υπερ-groove-άτο stoner, αλλά προς το παρόν δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα μέχρι να πάρουμε τον δίσκο και να τον ακούσουμε όπως του αξίζει (με ένα μπουκάλι ουίσκι και τα ντεσιμπέλ στο τέρμα).

Ο καινούριος τραγουδιστής Matt Williams είναι απολαυστικός, έχει εξαιρετικό γρέζι στη φωνή και στάζει μαγκιά. Ανάμεσα στα κομμάτια έπιανε κουβεντούλα με τον κόσμο (μερικές φορές τον έπιανε μια πολυλογία που ίσως να έπρεπε να περιορίσει λίγο), έκανε την πλάκα του, έπινε διαρκώς το ουισκάκι του, πέταξε και μια μπηχτή για τα χάλια της προηγούμενης βραδιάς (για το live της Θεσσαλονίκης προφανώς που απ' ότι έμαθα, πήγε δυστυχώς άπατο με ελάχιστο κόσμο) και ούρλιαζε διαρκώς σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε όλη τη διάρκεια του σετ, από πίσω, στο video wall έπαιζαν τυχαίες εικόνες φύσης, καταστροφής, αστικής αποξένωσης, φαγητού (!) και άλλα τέτοια, τα οποία ελάχιστες φορές βρήκα κάτι που να κολλάει με τη μουσική τους και απορώ πραγματικά για το νόημα αυτού.

Κάπου εδώ να μιλήσουμε και για το μεγάλο μειονέκτημα των Sigiriya: Το "Deathtrip To Eryri". Πιθανότατα πρόκειται για ένα από τα κορυφαία stoner κομμάτια που έχουν γραφτεί τα τελευταία 15 χρόνια και το αναφέρω σαν μειονέκτημα γιατί αυτό το κομμάτι κάνει όλα τους τα υπόλοιπα να ωχριούν μπροστά του και να φαντάζουν πολύ «λίγα». Έκλεισαν, λοιπόν, με δαύτο και περιττό να πω ότι το ξελαρύγγιασμα και το ξεχαρβάλωμα πήγε σύννεφο. Αδιανόητο κομμάτι πραγματικά.

Άλλη μια όμορφη stoner βραδιά έλαβε τέλος. Ο κόσμος που τίμησε ήταν ελάχιστος και μπορώ να φανταστώ δύο λόγους γι' αυτό. Πρώτον ήταν μέσα στο ενδεχόμενο τετραήμερο της 25ης Μαρτίου, οπότε πιθανόν να έλειπε αρκετός κόσμος. Δεύτερον, οι Sigiriya παρ' όλο που κουβαλάνε το τεράστιο όνομα των Acrimony, όπως είπαμε δεν είναι οι Acrimony, αλλά μια νεοσύστατη μπάντα που έχει στο δυναμικό της μόλις έναν δίσκο και έναν ακόμη που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα, οπότε ακόμα δεν έχουν χτίσει όνομα. Όπως και να έχει, η βραδιά ήταν μια χαρά και μπράβο σε όλους όσους συνέβαλαν σε αυτήν.
  • SHARE
  • TWEET