Shinedown, Halestorm, Liberty Lies @ O2 Academy (Γλασκώβη, Σκωτία), 16/02/12

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σύγχρονες μπάντες, ανάλογες των κλασικών, που θα δίνουν το δικαίωμα σε κάποιον να νιώθει πραγματική περηφάνια που τους έχει απολαύσει ζωντανά. Κάτι «είχα δει τους Roses τη χρονιά που βγάλαν το Appetite», όπως και τα «πρόλαβα με το θείο σου τους Zeps στην τελευταία τους περιοδεία» είναι εκφράσεις που στοιχειώνουν τα μυαλά πολλών νεότερων μουσικόφιλων, γνωρίζοντας πως πιθανότατα δε θα βρεθεί ανάλογο συγκρότημα ώστε να πουν και εκείνοι τα ίδια κάποτε. Άσε με όμως να έχω άλλη άποψη...

Σχεδόν δύομιση χρόνια περάσανε από την τελευταία φορά που είχα την τιμή να δω το κουαρτέτο από το Jacksonville ζωντανά, και παραήταν πολλά. Το 2009 είχαν μαζί τους το καταπληκτικό "Sound Of Madness", που για ανεξήγητους λόγους έκανε ένα χρόνο να περάσει τον Ατλαντικό, ενώ τώρα ήρθε η στιγμή να πάρουμε μία πρώτη γεύση από το νέο τους οπλοστάσιο, το "Amaryllis", που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες. Πρώτα όμως τα support.



Τη βραδιά άνοιξαν οι Βρετανοί Liberty Lies. Να πω την αλήθεια, τώρα που γράφω αυτά και τους έψαξα λίγο συνειδητοποίησα ότι είναι Άγγλοι, γιατί η μουσική που παίζουν φωνάζει κλασικό αμερικάνικο alt rock από παντού. Ούτε προφορές, ούτε τίποτα. Με ένα εικοσάλεπτο πέρασμα από το συμπαθητικό τους υλικό κατάφεραν να ξεσηκώσουν περισσότερο κόσμο απ' ό,τι περίμενα και να ανάψουν λίγο τα αίματα. Ο frontman της μπάντας έχει αρκετά εντυπωσιακή φωνή, με την ιδιαίτερη χροιά που χρειάζεται να αποδωθούν τέτοια κομμάτια, φέρνοντας κάποιες φορές, ίσως όμως παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε, στους αγαπημένους μας One Less Reason.



Δεν ξέρω πώς μου ξέφυγε, αλλά είχα ξεχάσει εντελώς να δω ποιες μπάντες θα άνοιγαν για τους Shinedown. Όταν λοιπόν πριν μπω στο  venue ξανακοίταξα το εισιτήριο μου, πρόσεξα το όνομα των Halestorm και έπαθα ένα μικρό ταράκουλο. Αν εξαιρέσουμε μία πολύ συγκεκριμένη κοκκινομάλλα πιτσιρίκα που με πρόδωσε, η Lzzy Hale, η frontwoman των Halestorm, είναι μάλλον ότι πιο, εχμ, εντυπωσιακό κυκλοφορεί στο χώρο. Πέρα όμως από αυτά τα σαχλά, είναι και φωνάρα και εξαίσια performer. Στα σαράντα λεπτά που οι Halestorm βρίσκονταν επί σκηνής είχαν τον απόλυτο έλεγχο του κοινού. Οι ανεβαστικές hard rock συνθέσεις τους, ποτισμένες με ακριβώς όσο sleaziness χρειάζεται, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν το σκωτσέζικο κοινό για να συμμετάσχει στο όλο show. Με κομμάτια από το πρόσφατό EP τους, "Hello, Its Mz Hyde", το ομώνυμο LP τους του 2009 αλλά και δύο διασκευές, η τρισχαριτωμένη Lzzy τα έδωσε όλα, ειδικότερα στην απολαυστική απόδοση του "Slave To The Grind" των Skid Row. Eνδιαφέροντα επίσης φανήκαν τα κομμάτια από τον καινούργιο τους δίσκο, που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο, τον οποίο περιμένουμε πώς και πώς.

Setlist:
Love Bits (So Do I) / It’s Not You / Dirty Work / American Boys / Crazy On You (διασκευή των Heart) / Familiar Taste Of Poison / Slave To The Grind (διασκευή των Skid Row) / Freak Like Me / I Get Off

Στις εννιάμιση ακριβώς όμως ήρθε αυτό που ανάγκασε το O2 Academy της Γλασκώβης να γίνει sold out. Η μπότα, το μόνοχορδο riff, και "Sound Of Madness", ένα από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια του προηγούμενού τους LP. Eξαιρετικό opener. O, εμφανώς αδυνατισμένος, Brent Smith για άλλη μια φορά αποδεικνύει πως είναι μία από τις καλύτερες φωνές εκεί έξω, με φανταστική ζωντανή απόδοση, μάλλον καλύτερη από τη στουντιακή του. Σε σχέση με την προ δύο ετών εμφάνισή τους, μιλάμε για μία πιο «χαλαρή» διάθεση, χωρίς την υπερβολική ποζεριά που χαρακτήριζε την προηγούμενη, αλλαγή που τους πάει πολύ περισσότερο. Το επόμενο τραγούδι στο setlist ήταν και το πρώτο καινούργιο κομμάτι της βραδιάς, το "Enemies". Κλασική δομή κομματιού τους, με βαριές κιθάρες και πιασάρικο hook, εξαιρετικός προϊδεασμός για το τι μας περιμένει και στη συνέχεια της βραδιάς αλλά και στο "Amaryllis". Oι Zac Myers και Eric Bass, σε κιθάρα και μπάσσο αντίστοιχα, πλαισιώνουν άριστα τον Smith, τόσο στα φωνητικά, όσο και με το επιβλητικό τους παίξιμο. Μου φαίνεται ασύλληπτο το πώς βγαίνει τέτοιος ζωντανός ήχος με μία μονάχα κιθάρα.



Το ένα hit μετά το άλλο: "Devour", "If You Only Knew", "Save Me" και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ακούσαμε και άλλο ένα καινούργιο κομμάτι, το οποίο ανοίγει το νέο τους δίσκο και λέγεται "Adrenaline", επίσης πολύ πιασάρικο. Σε αυτό το σημείο ο Smith σταμάτησε, μας έδωσε μια μικρή ανάσα και μας είπε πως ψάχνοντας για κριτικές για την προηγούμενη τους εμφάνιση εδώ έπεσε πάνω σε κάποιες οι οποίες ανέφεραν πως μιλούσε πολύ κατά τη διάρκεια του show, πράγμα που μάλλον δεν τους άρεσε. Με ένα «τι να κάνουμε» attitude προχώρησε αμέσως στην ιστορία για τη μέρα που δέχτηκαν τηλεφώνημα από τον Sylvester Stallone, ο οποίος τους ζήτησε να γράψουν ένα νέο κομμάτι για την ταινία του "The Expendables", με μόνη προϋπόθεση να έχει τις λέξεις «boom-lay, boom-lay, boom» μέσα, και για το πώς χειρίστηκαν την κατάσταση, κυρίως απορώντας πώς δίαολο μπορεί να γράψει κανείς rock κομμάτι με τέτοιους στίχους. Μας απέδειξαν πως είναι πολύ απλό βέβαια, σφαλιαρίζοντας μας για άλλη μια φορά αλύπητα με ένα hit.



Και εκεί που νόμιζες πως τα 'χες ακούσει όλα, έχοντας περάσει λίγο πάνω από μία ώρα, βομβαρδισμένος από ανελέητα riff και φοβερά refrain, σου σκάει στο encore ένα σκαμπό, μία ακουστική κιθάρα και δύο Καλλιτέχνες. Υπήρχε μία εποχή, και δυστυχώς σε κάτι ψαροκώσταινες υπάρχει ακόμα, που κόσμος γνώριζε τους Shinedown μονάχα λόγω της διασκευής αυτής, οπότε αποφάσισαν να την τιμήσουν. Μιλάμε για μία πραγματικά συγκινητική εκτέλεση του "Simple Man" των Lynyrd Skynyrd, δείτε και παλαιότερα ντοκουμέντα να πειστείτε. Ολόκληρο το venue τραγουδούσε μαζί με τη  μπάντα, πολλαπλασιάζοντας την ανατριχίλα που προκαλεί το κομμάτι.



Μιάμιση ώρα, δεκατέσσερα κομμάτια, πολλά λίτρα ιδρώτα και χιλιάδες τεράστια χαμόγελα. Αυτός είναι ο απολογισμός της βραδιάς. Άλλη μία τιτάνια εμφάνιση από μία από τις ελάχιστες μπάντες που φαίνεται να έχουν τα φόντα να φτάσουν σε ύψη θεόρατα, που έχουν τα φόντα  να σου δώσουν το δικαίωμα να είσαι περήφανος που τους έχεις απολαύσει ζωντανά.

Setlist:

Sound of Madness
Enemies
Devour
If You Only Knew
Cyanide Sweet Tooth Suicide
Adrenaline
Save Me
The Crow And The Butterfly
Diamond Eyes (Boom-Lay, Boom-Lay, Boom)
45
-------------------------------
Bully
Simple Man (διασκευή Lynyrd Skynyrd)
Second Chance
Fly From The Inside