Scott Kelly @ Roi Mat, 03/05/12

Ο Scott Kelly είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όντας πάνω στην σκηνή, απλός, λιτός και καθόλα συγκεντρωμένος, δίνει πάντα τον καλύτερο του εαυτό. Παίζει μουσική σαν να είναι η τελευταία του φορά και αυτό είναι που εκτιμά ο κάθε θεατής/ακροατής. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, αλλά θα είμαι αντικειμενικός. Γιατί στο υπέροχο είναι εύκολο να είσαι αντικειμενικός. Άσχετα αν η γραφή προδίδει το αντίθετο, η υποκειμενική γνώμη όλων των θεατών είναι ταυτόσημη με την υποκειμενική του συνόλου και αυτό είναι επιτυχία. Ο καλλιτέχνης παίζει με ψυχή και ίσως αυτό φτάνει.

Μπορεί η πάνω από μία ώρα αναμονής να εκνεύρισε και να κούρασε σχεδόν όλους του παρευρισκόμενους, αλλά το αποτέλεσμα κράτησε τους πάντες καθηλωμένους και μάλλον τους απογοήτευσε που το set δεν κράτησε ολόκληρο το βράδυ. Ίσως να ακουστεί υπερβολικό, αλλά δεν νομίζω ότι θα ενοχλούσε κανέναν να συνέχιζε ο Scott να μας τραγουδάει μέχρι να ξημερώσει. Όμως τέλειωσε. Μας τέλειωσε.



Σε συναυλίες σαν και δαύτη, η κατάσταση είναι περίεργη. Μοναχά  μια ακουστική κιθάρα και η φωνή ενός ανθρώπου είναι δύσκολο, ή καλυτέρα φαντάζει δύσκολο στο να καθηλώσει έστω και λίγους από τους παρευρισκόμενους. Το μέταλλο της φωνής του Scott όμως, η ενορχήστρωση, οι νότες και το χάδι πάνω από τις χορδές τις κιθάρας του φτάνουν για να ικανοποιήσουν κάθε προσδοκία. Όντας ήσυχος και σταθερός μπροστά από το μικρόφωνο μοιάζει σαν να παίζει για τον εαυτό του. Μπορεί και να το κάνει, δεν θα επιμείνω. Η ουσία είναι ότι το κάνει και το κάνει καλά, με τόσα λίγα μέσα, όταν άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν με 30 άτομα ορχήστρα, υπολογιστές και ακουστική μεγάρου μουσικής.



Κομμάτια σαν το "The Field That Surrounds Me" μας άφησαν «κομμάτια». Το "We Let The Hell Come" το όποιο έχει φτιαχτεί για τους Shrinebuilder ενθουσίασε. Οι διασκευές στα "St. John Τhe Gambler" και "Tecumseh Valley" του Townes Van Zandt έδωσαν αμέσως μια μελαγχολική νότα στην βραδιά. Το "The Searcher" «σκοτείνιασε» κι άλλο το κατασκότεινο χώρο. Τα "Figures" και "In My World" παρέδωσαν εκ μέρους μας, στον άρχοντα των Neurosis, την άπλετη συμπάθεια μας. Αυτή τη φορά έλειπε η ηλεκτρική κιθάρα, αλλά ποιός νοιάστηκε. Αυτή τη φορά δεν έλειψε το συναίσθημα και δεν φάνηκε κανένας απογοητευμένος.



Στην πρώτη παράγραφο έγραψα την λέξη «ψυχή». Ίσως κάτι πιο βαρύ να εκφράζει απόλυτα την άποψη μου για το τί «κουβαλάει» ο Scott Kelly.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν