Scorpions, Whitesnake, Godiva στο Στάδιο Καραϊσκάκη, 19/07/06

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 21/07/2006 @ 09:02
Κάτι για το οποίο όλοι έχουμε διαμαρτυρηθεί κατά καιρούς είναι πως στην Ελλάδα δε βλέπουμε «πακέτα» σημαντικών συγκροτημάτων. Όλοι όσοι έρχονται, έρχονται είτε μόνοι τους, είτε με κανένα support της κακιάς ώρας. Ευτυχώς φέτος μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία αρκετά ενδιαφέρουσα σύμπραξη. Από τη μία το πιο αγαπημένο ίσως ξένο συγκρότημα του ελληνικού κοινού και από την άλλη το συγκρότημα που μετά τη θριαμβευτική του εμφάνιση το 2003 στο Λυκαβηττό μας είχε κάνει να περιμένουμε πως και πως τη στιγμή να το απολαύσουμε και πάλι.

Το ρίσκο του να έρθουν οι Scorpions για τρίτη συνεχή φορά σε μία χώρα που επικρατεί η λογική του «έλα μωρέ, τους είδα μία, που να τρέχω τώρα;» ήταν σίγουρα μεγάλο. Για άλλη μια φορά φάνηκε όμως πόσο σημαντικό είναι το σωστό και εντατικό promotion: Και φέτος το Καραϊσκάκη ήταν γεμάτο! Ποιος θα το πίστευε άραγε όταν οι Scorpions έπαιζαν σε ένα μισοάδειο ΣΕΦ το 2001 πως λίγα έτη αργότερα θα γέμιζαν δύο συνεχείς χρονιές το διπλανό γήπεδο; Φέτος βέβαια έβαλαν το χεράκι τους και οι Whitesnake σε ότι έχει να κάνει με τη προχθεσινή κοσμοσυρροή, μιας και οι οπαδοί τους εδώ δεν είναι και λίγοι. Το χεράκι του πάντως έβαλε και ο βαρύγδουπος τίτλος του event: "Scorpions, επετειακή συναυλία, 35 years rock legend". Ένας τίτλος που δημιούργησε πολλές προσδοκίες αλλά δυστυχώς έμεινε μόνο στις αφίσες και τα εισιτήρια...

Από νωρίς η προσέλευση του ετερόκλιτου κοινού ήταν έντονη, με την αρένα να έχει σχεδόν γεμίσει λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Ελβετοί Godiva. Το ετερόκλιτο βέβαια έγκειται στο ότι, όπως είθισται στις συναυλίες των Scorpions, έβλεπες από μέλη του fan club της Βανδή μέχρι powerάδες και βάλε. Οι Godiva λοιπόν ανέβηκαν ακριβώς στις 20:00 και βρέθηκαν στη σκηνή για την επόμενη μισή ώρα. Παρόλο που το heavy-power metal τους δε με εντυπωσίασε, τους συμπάθησα για δύο λόγους: Πρώτον για το ότι ήταν αρκετά άνετοι και κατάφεραν να ξεσηκώσουν τις πρώτες σειρές και δεύτερον -και σημαντικότερο- για το ότι ο drummer τους φορούσε τη νέα εμφάνιση του Θρύλου. Εύγε!



Είκοσι λεπτά περίπου μετά τους Godiva ήρθε η σειρά των αγαπημένων μας Whitesnake. Το γεγονός πως είχαν μόλις μία ώρα στη διάθεσή τους (σημ.: ήταν και καλά που θα έπαιζαν και αυτοί κανονικό set... Αχ αχ αχ...) τους έκανε να παίξουν με την ψυχή στο στόμα. Γρήγορα από το ένα τραγούδι στο άλλο χωρίς πολλά λόγια. Κρίμα γιατί ο Coverdale είναι απολαυστικός στους μονολόγους του και στην αλληλεπίδραση με το κοινό. Το δεύτερο αρνητικό ήταν ο μέτριος ήχος. Κυρίως όταν ο Aldridge έπαιζε δίκαση, ακουγόταν μόνο βαβούρα και τίποτα άλλο. Πάντως ακόμα και έτσι, οι Snakes ήταν και πάλι υπέροχοι.

Βασίστηκαν στο "1987", όμως φρόντισαν να μας προσφέρουν και μερικές στιγμές από την πρώτη περίοδο τους με το "Ready An' Willing" καθώς και από την εποχή που ο Coverdale βρισκόταν στους Deep Purple με το εναρκτήριο "Burn" (το οποίο περιείχε και λίγα δευτερόλεπτα από το "Stormbringer"!). Όσο για τον Coverdale; Τι να πει κανείς... Ναι, «σπάει» αρκετά η φωνή του στα ψηλά, όμως ο άτιμος είναι ακόμα μέσα στους δέκα κορυφαίους rock frontmen. Και μόνο που βλέπεις τις κινήσεις του πωρώνεσαι! Και αυτή η χροιά...



Νομίζω θα ήταν πολύ καλύτερα αν τους βλέπαμε μόνους τους. Και πιο άνετοι θα ήταν, και μπροστά στους δικούς τους και μόνο οπαδούς. Και αυτό το τελευταίο το αναφέρω ως παράπονο για την Τετάρτη, όπου πάνω από τους μισούς γύρω μου έδειχναν να αγνοούν την ύπαρξη μερικών εκ των ύμνων τους... Άδικη κοινωνία!

Whitesnake setlist: Burn (inc. Stormbringer) / Slide It In / Love Ain’t No Stranger / Fool For Your Loving / Is This Love / Ready An' Willing / Guitar solo / Snake Dance / Crying In The Rain (inc. drum solo) / Give Me All Your Love / Here I Go Again / Still Of The Night

Και πάμε τώρα και στους Scorpions... Δε μπορώ παρά να παραδεχτώ πως η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα τη συναυλία. Υπήρξαν δε στιγμές, όπως στο "Always Somewhere" και το "Holiday", όπου το να ακούς 25.000 κόσμο να τραγουδάει λέξη προς λέξη τους στίχους παράλληλα με τον Meine ήταν άκρως ανατριχιαστικό. Οι Scorpions έπαιξαν μεν καλά, όμως... Από τις τέσσερις φορές που τους έχω δει, αυτή ήταν κατά την άποψη μου μακράν η χειρότερη, πιο προβλέψιμη και αδιάφορη συναυλία. Το «επετειακό» setlist ήταν μία από τα ίδια, σαφώς υποδεέστερο του περσινού, χωρίς σχεδόν καμία έκπληξη (πλην του ξεχασμένου "Can't Get Enough", άντε και του "Lovedrive") και κανένα «δώρο» για τους Έλληνες που, κακά τα ψέματα, έχουν στηρίξει το συγκρότημα όσο ελάχιστοι άλλοι λαοί.



Η χρυσή περίοδος του Roth εκπροσωπήθηκε από μόλις ένα κομμάτι, το "We 'll Burn The Sky", το οποίο έτσι κι αλλιώς σπάνια βγάζουν από το setlist. Ακόμα όμως και από τη μετά-Roth εποχή δεν ήταν λίγοι οι δίσκοι που αγνοήθηκαν παντελώς ή σχεδόν παντελώς. Τίποτα από το "Savage Amusement", τίποτα από το "Face The Heat", για τα "Pure Instinct" και "Eye To Eye" βέβαια ούτε λόγος, μόνο το "Blackout" από τον ομώνυμο δίσκο και μόνο το "The Zoo" από το "Animal Magnetism". Από το δε "Unbreakable" πάλι τα "Love 'Em Or Leave 'Em" και "Deep And Dark". Τα solo ίδια, τα λόγια προς το κοινό τα ίδια... Λες και είχαν βάλει το dvd και έπαιζε. Μου αρέσει που είχαμε μέχρι τελευταία στιγμή την ελπίδα πως θα ερχόντουσαν μαζί τους ο Michael Schenker με τον Roth (όπως θα γίνει τον Αύγουστο στη Γερμανία)... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Scorpions setlist: Hurricane 2000 intro, Coming Home (το γρήγορο κομμάτι) / Bad Boys Running Wild / Love 'Em Or Leave ‘Em / The Zoo / Lovedrive / Deep And Dark / Coast To Coast / Always Somewhere / Holiday (ολόκληρο) / Wind Of Change / We 'll Burn The Sky / Don't Believe Her / Tease Me Please Me / Drum Solo / Blackout / Another Piece Of Meat / Big City Nights
Encore: Still Loving You / Rock You Like A Hurricane / Can't Get Enough



Ηθικό δίδαγμα: Όταν θα ξανάρθουν οι Whitesnake φροντίστε να είναι μόνοι τους και μακριά από συναυλίες άλλων. Το 2003 έσβησαν τους Queensryche, φέτος τους Scorpions...

  • SHARE
  • TWEET