Sasquatch, Void Droid, Hypnotic Nausea @ Death Disco, 16/03/16

Η Τετάρτη είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας. Είναι η μέρα που ο κόσμος συνήθως μένει μέσα και που οι μεγάλες μπάντες αποφεύγουν να κλείσουν συναυλίες. Αυτά όμως είναι μόνο θεωρίες, γιατί απ’ ό,τι έζησε ο κόσμος στο Death Disco και απ’ όσα έδωσαν οι μπάντες που ανέβηκαν στη σκηνή, το rock 'n' roll δε χρειάζεται «συνθήκες» για να ζωντανέψει. Όμορφη παρέα, λίγο αλκοόλ και διάθεση για κοπάνημα είναι αρκετά. Πόσο μάλλον αν οι πρωταγωνιστές είναι μία μπάντα σαν τους Sasquatch από το Los Angeles. Ένα τρίο που με τέσσερις αξιοπρεπέστατους δίσκους κατάφεραν να ταξιδέψουν μέχρι τη χώρα μας για πρώτη φορά και να γεμίσουν ένα club.

Κατά τις 21:10 ανέβηκαν στη σκηνή οι Hypnotic Nausea, ένα τετραμελές συγκρότημα που ασχολείται με τον stoner/post ήχο. Αρκετά δεμένοι έδωσαν μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, groove-αραν όσο χρειαζόταν για να ζεσταθεί το κοινό και απέδωσαν τραγούδια από το ντεμπούτο τους "Hypnosis". Δίνουν έμφαση στα instrumental μέρη των τραγουδιών τους τα οποία ήταν γεμάτα αρπισμούς, περίεργα μετρήματα και θύμιζαν μπάντες τύπου Isis και Pelican.

Τα φωνητικά τους, όμως, τα καταευχαριστήθηκα, όπου υπήρχαν, καθώς ήταν ταιριαστά με το ύφος της μπάντας κι έχουν ενδιαφέρον. Θα ήθελα να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά στο μέλλον, όμως η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ήταν ικανοποιητική και δυνατή. Ενδιαφέρον είχε και η ενσωμάτωση samples και διάφορων ηλεκτρονικών στοιχείων/εφέ στον ήχο τους που επίσης θα ήθελα να δω σε μεγαλύτερη έκταση.

Στη συνέχεια, ανέβηκαν στη σκηνή οι Void Droid από την Πάτρα. Το μαγαζί είχε γεμίσει και η μπάντα από την πρώτη κιόλας νότα έδειξε πως δεν αστειεύεται. Ο ήχος τους είναι πολύ κοντά σε αυτό που κάνουν οι Sasquatch αλλά και οι υπόλοιπες stoner/heavy rock μπάντες. Τα φωνητικά τους όμως ήταν άρτια και προσεγμένα. Έκαναν αρμονίες, τραγουδούσαν όμορφες Sabbath-ικές μελωδίες, ενώ δεν απουσίαζαν και scream σημεία. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο χαλαρός και άνετος έδειχνε ο τραγουδιστής καθώς τα απέδιδε.

Όλη η μπάντα όμως ήταν σφιχτή και δεμένη. Σίγουρα, για να σε προσκάλεσαν να ανοίξεις τους Sasquatch και να κουβαλήθηκες από την Πάτρα, τη στιγμή που η πρωτεύουσα ξεχειλίζει από αντίστοιχες μπάντες, δεν είσαι τυχαίος. Παρουσίασαν κομμάτια όπως τα "Mokujin" και "Praying Mantis" τα οποία είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα τους, ενώ σκάω που δεν γνωρίζω το κομμάτι με το οποίο άνοιξαν την εμφάνισή τους. Κατά τη γνώμη μου ήταν από τις δυνατότερες στιγμές όλης της βραδιάς.

Έφτασε 23:10 και ήρθε η σειρά για το κυρίως πιάτο. Τρεις τσογλαναραίοι ανεβαίνουν στη σκηνή με περίσσεια άνεση και ξεκινούν να δείχνουν σε όλους τους παρευρισκόμενους πώς παίζεται το stoner/southern rock στα μέρη τους. Αρκετά παραδοσιακή προσέγγιση, solos μετά από κάθε δεύτερο ρεφρέν, κλασικές δομές στα τραγούδια, όμως πραγματικά εμπνευσμένα φωνητικά και riffs. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Η απόδοση της μπάντας ήταν άψογη, ενώ ο drummer Craig Riggs, παρότι βρισκόταν εκτάκτως πίσω από τα τύμπανα (ο κανονικός drummer Rick Ferrante απουσίαζε), ήταν ιδιαίτερα κεφάτος και άνετος.

Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Keith Gibbs ήταν επίσης αρκετά θερμός με το κοινό κάνοντας γκριμάτσες και «ματάκια» σε διάφορες παρουσίες που του κέρδιζαν την προσοχή. Ιδιαίτερα στο ξεκίνημα κάθε solo, δεν έχανε την ευκαιρία να παριστάνει τον τρελό και να χαβαλεδιάζει, όμως αυτό διαρκούσε λίγες στιγμές μονάχα προτού βυθιστεί πάλι στη δίνη και την ένταση της μουσικής του.

Ακούστηκαν διάφορες κομματάρες, όμως στα "Pull Me Under", "Get Out Of Here" και "What Have You Done" που έκλεισε το set, η συμμετοχή του κοινού ήταν μαζική. Αυτό που επίσης γούσταρα ήταν η διάθεση του γκρουπ να ξεχειλώσει τα κομμάτια, να jam-άρει και να μας χαρίσει με αυτό τον τρόπο στιγμές μοναδικές, που δεν θα επαναληφθούν και που δεν θα ακούσουμε ποτέ στους δίσκους τους. Ο ήχος ήταν άρτιος, άλλωστε το Death Disco τα προσέχει αυτά, τα φώτα, οι καπνοί και ο χώρος ενίσχυαν το οπτικοακουστικό θέαμα και θεωρώ πως το εν λόγω club είναι ιδανικός χώρος για να απολαύσει κανείς μπάντες τέτοιου βεληνεκούς.

Χαβαλέ είχαν και τα απρόβλεπτα σκηνικά που έλαβαν χώρα εκείνο το βράδυ. Είδαμε το συγκρότημα να τραγουδάει για τα γενέθλια ενός από τους παρευρισκόμενους, να απαιτεί σφηνάκια από το bar και τον drummer, που παρότι session-ας μας ρώτησε αν θέλουμε κι άλλο. Βέβαια το "We want more" ήταν ομόφωνο και εκεί που κατέβηκαν από τη σκηνή, τους αναγκάσαμε να ξανανέβουν και να αποδώσουν το "Barrel Of A Gun" προτού μας αφήσουν να πάμε στα σπίτια μας.

Ωραία σκηνικά, λοιπόν, αυτό το βράδυ της Τετάρτης. Γνήσιες stoner-ιες, αλήτικα φωνητικά, ροκάδικη ψυχή και attitude. Άνετα θα τους ξανάβλεπα σήμερα. Άνετα τους ακούω και αυτή τη στιγμή κι εύκολα θα τους πρότεινα στον οποιονδήποτε έλιωσε κάποτε στη ζωή του τους Kyuss, τον Brant Bjork, τους Black Sabbath και τους Corrosion Of Conformity. Ή απλώς σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να μάθει πώς ζωντανεύει το rock σε μικρά clubs, οικογενειακά και χωρίς φανφάρες και χλιδή. Ειλικρινά και άμεσα, όπως πρέπει.