Sanctuary, Sacral Rage @ Gagarin 205, 21/03/15

Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση των Sanctuary στη χώρα μας και η προγραμματισμένη αυτή τη φορά επίσκεψή τους, έγινε στο πλαίσιο μιας κανονικής περιοδείας για την προώθηση του περσινού πολύ καλού "The Year The Sun Died". Το ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη περιοδεύουν με τους Overkill ας μην το σχολιάσουμε...

Η προσέλευση του κόσμου ήταν μέτρια. Μια λογική εξήγηση είναι πως οι περισσότεροι επέλεξαν να τιμήσουν τους Opeth το προηγούμενο ακριβώς βράδυ και χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως έπρεπε να ψάξεις πολύ για να βρεις νεαρής ηλικίας οπαδό. Εύκολα λοιπόν μπορεί κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα πως το σωστό promotion δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το να ανεβάζεις τραγούδια της μπάντας στο facebook event, αλλά υπάρχουν και πολλοί ακόμα παράγοντες που πρέπει να υπολογίσει κάποιος.

Με μια καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, στην σκηνή του Gagarin βγήκαν οι Αθηναίοι Sacral Rage και για τρία τέταρτα της ώρας μας παρουσίασαν κυρίως τραγούδια από την καινούργια τους δισκογραφική δουλειά, "Illusions In Infinite Void". Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω πλέον την εξέλιξη της μπάντας, αλλά αυτό που ακούμε και βλέπουμε κάθε φορά δείχνει πως έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα της ελληνικής σκηνής και πλέον «παίζουν μπάλα» σε άλλο επίπεδο.



Ξεκίνησαν αρκετά δυναμικά με τα καινούργια "En Cima Del Mal" και "Panic In Urals" και από την πρώτη στιγμή είδαμε μια μπάντα δεμένη και έμπειρη να αποδίδει το prog / speed / thrash metal της σε επαγγελματικότατο επίπεδο, έχοντας σύμμαχο τον καλό ήχο. Τα περίτεχνα riff του Μάριου, το όργωμα της ταστιέρας του μπάσου από τον Σπύρο, το άνετο παίξιμο του Βαγγέλη στα τύμπανα και η «ωμή» αλλά σωστά τοποθετημένη φωνή του Δημήτρη, αποτελούν δείγμα πως αυτό το συγκρότημα έχει το απαραίτητο υπόβαθρο για μεγάλα πράγματα στο μέλλον.



Η διασκευή στο "Asylum" των Watchtower και το "Master Of A Darker Light", με τα οποία έκλεισαν, αποτέλεσαν το επιστέγασμα μιας πολύ δυναμικής εμφάνισης. Όσοι δεν τους γνωρίζετε, καλό θα ήταν να τους μάθετε, ενώ με τέτοιες εμφανίσεις το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκτούν ολοένα και περισσότερους οπαδούς.

Setlist: Harbringer (intro) / En Cima Del Mal / Panic In Urals / Lost Chapter E: Sutratma / A Tyrannous Revolt / Lost Chapter E: Amarna’s Reign / Asylum (διασκευή Watchtower) / Master Of A Darker Light.

Με την εισαγωγή "Ad Vitam Aeternam" λίγο μετά τις 22:00 εμφανίστηκαν οι Sanctuary και το ταξίδι πίσω στον χρόνο θα ξεκινούσε αμέσως μετά τα ολοκαίνουργια "Arise And Purify" και "Let The Serpent Follow Me", τα οποία ναι μεν αποδίδονται καταπληκτικά, αλλά ο ήχος έχει θέματα, καθώς υπάρχει μια «βαβούρα» στις κιθάρες. Το "Seasons Of Destructions" θα είναι το πρώτο τραγούδι που θα ακούσουμε από το ένδοξο παρελθόν και στα καπάκια το "Die For My Sins" από το ντεμπούτο τους, "Refuge Denied", έδωσε τον νοσταλγικό τόνο στη βραδιά, αλλά η συνέχεια αναμενόταν ακόμα καλύτερη.



Ο Dane φαινόταν ορεξάτος αρκετά επικοινωνιακός και η φωνή του φάνηκε να βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση (ειδικότερα μετά τα δυο-τρία πρώτα τραγούδια), ο Sheppard είχε επιβλητική παρουσία, ο Rutledge παρέα με τον «νέο» Nick Cordle έδειξαν αρκετά δεμένοι, ενώ και ο Budbill έπαιξε τα περίτεχνα θέματά του με μεγάλη ακρίβεια. Με την διασκευή στο "White Rabbit" των Jefferson Airplane συνεχίστηκε το πανηγύρι για να ακολουθήσουν τα κλασικά "The Mirror Black" και "Battle Angels".



Μετά από αυτή την αναδρομή στο παρελθόν, είχε έρθει η ώρα να μεταφερθούμε και πάλι στο παρόν και τον νέο δίσκο με την τετράδα "Exitium", "The Year The Sun Died", "Question Existence Fading" και "Frozen", τα οποία αποδιδόμενα ζωντανά έδειξαν πως οι νέοι Sanctuary έχουν λόγο ύπαρξης. Ειδικά το ομώνυμο τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο θεωρώ πως αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς με το φοβερό του refrain και το καταπληκτικό solo του Rutledge στο τέλος.



Με τα "Soldiers Of Steel", "Sanctuary" και το πάντα επίκαιρο "Future Tense" κλείνει το κυρίως μέρος της εμφάνισής των Αμερικάνων και με μια ολιγόλεπτη διακοπή για να φωνάξει ο κόσμος ρυθμικά το όνομα της μπάντας και το κλασικό «we want more», ξαναβγαίνουν στην σκηνή για να μας ισοπεδώσουν με το "Taste Revenge", αλλά και για να μας αποχαιρετήσουν οριστικά μετά από 90 χορταστικά λεπτά.



Σε σχέση με την προ τετραετίας εμφάνισή τους θεωρώ πως οι Sanctuary ήταν οριακά καλύτεροι, αλλά το κοινό ήταν αρκετά «ψόφιο» (είπαμε ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά μεγάλος). Ο ήχος αρχικά είχε θέματα αλλά εκεί γύρω στο "White Rabbit" βελτιώθηκε αισθητά και μπορέσαμε να απολαύσουμε το υπόλοιπο της συναυλίας. Ο Warrel Dane είναι προφανές πως δεν έχει τη φωνή πλέον να υποστηρίξει 100% τα τραγούδια, αλλά αυτή την αδυναμία την ισοσκελίζει με το πάθος που βάζει στις ερμηνείες του και την προσπάθεια που καταβάλει για να μην απογοητεύσει το κοινό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γκριμάτσα κόπωσης και έλλειψης ανάσας μετά από κάτι κραυγές στο "Soldiers Of Steel". Σίγουρα δεν ακούστηκαν κάποια πολύ αγαπημένα τραγούδια όπως το "Long Since Dark" όπως στην προηγούμενη επίσκεψή τους, καθώς πλέον στο setlist πρέπει να χωρέσουν και τα καινούργια τραγούδια, αλλά αυτό ήταν κάτι που περιμέναμε και απολύτως λογικό. Το μοναδικό αρνητικό της βραδιάς θεωρώ πως ήταν η μη αναμενόμενη προσέλευση του κοινού, αλλά ας ελπίσουμε αυτό να μην αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για μια μελλοντική επανεμφάνισή τους στη χώρα μας. Ο Dane ανέφερε χαρακτηριστικά σε κάποια στιγμή πως «κατάφεραν να αναστηθούν σαν τον Λάζαρο» και προσωπικά δεν βρίσκω λόγους για να διαφωνήσω.

Υ.Γ.  Σταματήστε να φωνάζετε Nevermore σε live των Sanctuary.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com