Samantha Fox @ Gagarin 205, 16/02/08

Οπλισμένος με τις πρώτες μου μουσικές αναμνήσεις κατάφερα να υπερνικήσω τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και να βρεθώ το βράδυ του Σαββάτου στο Gagarin. Ο σκοπός ήταν η οπτική και ακουστική προσέγγιση ενός ειδώλου μιας δεκαετίας που συνδυάστηκε με τα φώτα της discoμπάλας, την αέναη μάχη των ροκάδων με τους καρεκλάδες και ασφαλώς τις βολές του Αργύρη Καμπούρη.

Στα πλαίσια του ετήσιου festival ελληνικού cult κινηματογράφου, η Samantha Fox ανέβηκε στη σκηνή, αναβιώνοντας μια εποχή που, αν και τώρα μοιάζει τόσο μακρινή και ιδιαίτερα κακόγουστη για τους νεώτερους, δεν παύει να αποτελεί το βασικότερο σημείο αναφοράς στις συζητήσεις των σημερινών 30άρηδων και όχι μόνο. Απόδειξη μάλιστα της εν λόγω αυξανόμενης αυτής νοσταλγικής αναβίωσης, η ιδιαίτερα αυξημένη προσέλευση κόσμου διαφόρων ηλικιών. Οι προσδοκίες ασφαλώς περιορισμένες για το «θέαμα», καθώς τα χρόνια έχουν περάσει και η Samantha διανύει την πέμπτη δεκαετία της ζωής της. Η έκπληξη όμως ήταν ότι το sex symbol των '80s έμοιαζε να έχει νικήσει κατά κράτος το χρόνο, από πλευράς εξωτερικής εμφάνισης τουλάχιστον.

Κανείς δεν περίμενε ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Οφείλω να ομολογήσω ότι περίμενα ένα απλό playback show. Και δυστυχώς επαληθεύτηκα εν μέρει. H μουσική ασφαλώς προηχογραφημένη, η σκηνή δε μπορούσε να γεμίσει μόνο με τις δύο χορεύτριες που συνόδευαν την Samantha και πολλά ηχητικά προβλήματα που δε συνέβαλλαν στη δημιουργία του απαραίτητου κλίματος. Ενδεικτικό της κατάστασης, το γεγονός ότι όλος ο κόσμος που ήταν παρών περίμενε να ακουστεί το "Touch Me" (ο απόλυτος pop ύμνος των '80s) και αντ' αυτού παρακολουθούσε εμφανώς απογοητευμένος τις κατά τ' άλλα «συμπαθέστατες» συνοδούς της Samantha Fox να χορεύουν και την ίδια να προσπαθεί να ενώσει το καλώδιο του μικροφώνου.



Καλή διάθεση υπήρχε περισσή. Τάσεις νοσταλγικές και σεβασμός για την αντανάκλαση μιας ολόκληρης εποχής σε ένα πρόσωπο ήταν δεδομένα. Κρίμα όμως που ακόμα και τα 40 (!) αυτά λεπτά της «ζωντανής» εμφάνισης της καλοδιάθετης και πανέμορφης, ακόμα, τραγουδίστριας / διασκεδάστριας / χορεύτριας δεν ήταν αντάξια του ονόματός της και της προσμονής του κοινού. Για την ιστορία, όμως, ακούστηκαν κομμάτια όπως τα "Nothing's Gonna Stop Me Now", "I Surrender (To the Spirit Of The Night)", το οποίο άνοιξε και το show, ενώ το πρόγραμμα περιείχε και μια διασκευή στο "Perhaps" ("Quizas" - Osvaldo Farrés 1947).

Μένω με την καλή ανάμνηση του παρελθόντος. Χαίρομαι που είδα επί σκηνής την Samantha Fox, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, και ευελπιστώ σε ανάλογα event και στο μέλλον.