Sad Lovers & Giants @ BIOS, 14/03/14

Μετά το πολύ επιτυχημένο live στο Rodeo Club στις 12/03/10, πιστεύω πως οι Sad Lovers & Giants δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι οι πιστοί τους φίλοι θα ήταν εκεί. Φυσικά, δεν έπεσαν έξω, αν και προσωπικά περίμενα μεγαλύτερη προσέλευση. Οι φίλοι, λοιπόν, ήταν πράγματι πιστοί στο ραντεβού τους και μάλιστα πριν καν ανοίξουν οι πόρτες, χωρίς να πτοούνται από τη μάλλον μεγάλη αναμονή. Η μπάντα βγήκε στη σκηνή στις 23:38 και, μετά από ένα πολύ μικρό διάστημα προσαρμογής, βρήκε τον γνώριμο ρυθμό της, ικανοποιώντας το όχι και τόσο ενθουσιώδες, αλλά σίγουρα αποφασισμένο να περάσει καλά κοινό.



Οι αρχικές ελαφρές ατέλειες στον ήχο καλύφθηκαν από τη διάθεση του γκρουπ από το Watford, που με μπροστάρη, όπως πάντα, τον συνεσταλμένο Garce Allard μετέφερε αβίαστα την αυθεντική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '80. Ο Garce, ο οποίος θα μπορούσε άνετα να αποτελεί πρότυπο για κάθε μέλος του Tumblr, εξακολουθεί να τραγουδά υπέροχα και να μεταμορφώνει τη φυσική συστολή του σε καίριο χαρακτηριστικό της πολύ θετικής περσόνας του. Προσθέστε σε αυτά την παρουσία του φλεγματικού επιδέξιου κιθαρίστα Tristan Garel-Funk (του οποίου η ομοιότητα με τον Tony Robinson που έπαιξε τον Baldrick στο Black Adder είναι καθηλωτική) και θα έχετε μια αντιπροσωπευτική εικόνα της βραδιάς.



Τα 80s, λοιπόν, είχαν την τιμητική τους και ιδιαίτερα το new wave. Το κοινό υποδέχτηκε πολύ καλά τα ατμοσφαιρικά τραγούδια των Sad Lovers & Giants, αλλά πραγματικά χειροκρότησε θερμά τις πιο δυνατές στιγμές τους (μπορεί να είχε φτιαχτεί και από το μπλουζάκι Motörhead του ντράμερ!). Με άλλα λόγια έγινε, τηρουμένων των αναλογιών, χαμός στα "Man Of Straw" που θύμιζε τους Sisters Of Mercy, στο παιγμένο tailor made Dead Can Dance "Jungle Of Lies" και στο "Things We Never Did", που έκλεισε το πρώτο μέρος για ένα (ακριβώς!) δεκάλεπτο διάλειμμα. Το κοινό ενθουσιάστηκε επίσης με το "One Man's Hell", το "Silent Decay", που ο ίδιος ο Garce προσφώνησε ως το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς (sorry, Garce, για μένα το καλύτερο ήταν το "Like Thieves"), το "Sleep", το à la Smiths "Cow Boys" και το χαοτικό "Seven Kinds Of Sin".



Μην φανταστείτε πως οι λιγότερο δυνατές στιγμές πέρασαν απαρατήρητες. Το αντίθετο. Μου άρεσε πολύ το "Alaska" (αξιότιμε κύριε ηχολήπτα -sic- γιατί δε δυναμώσατε λίγο την κιθάρα;), το "Vendetta", που ο Garce προλόγησε ως τραγούδι με τέσσερις νότες, μία για κάθε δεκαετία του στο συγκρότημα και το εξαιρετικό φρέσκο "Beauty Is Truth". Τι να πω για το "Your Skin And Mine", που ακούστηκε σαν μια ωδή στον ήχο της 4AD, αλλά και το "Happiness", που έμοιαζε βγαλμένο από το "17 Seconds" (ξέρετε ποιων). Το πρώτο μέρος τελείωσε στις 00:40 και σε δέκα λεπτά η επαναφορά έγινε με το ολοκαίνουργιο "Biblical Crows", του οποίου ο τίτλος προβληματίζει ακόμα και τον ίδιον τον Garce, που ακολούθως αφιέρωσε το "A Daughter" στην κόρη του Sophie, ζητώντας από το κοινό να το αποτυπώσει σε βίντεο για να της το δείξει!



Στις 01:39 οι Sad Lovers & Giants αποχαιρέτησαν το φτιαγμένο από τα δυνατά κομμάτια τους κοινό, για να ξαναγυρίσουν αμέσως παίζοντας, μεταξύ άλλων, το "Imagination" και τη λαϊκή απαίτηση του "50:50", που εκτίναξε τα vibes στα ύψη. Η ώρα είχε πάει 02:01 όταν έδωσαν ραντεβού για το Drugstore, κλείνοντας ένα όμορφο και κλιμακούμενης έντασης live, στο οποίο το "Feeding The Flame" και το "Epic Garden Music" είχαν τη μερίδα του λέοντος. Μόνο μικρό παράπονό μου είναι η μικρή εκπροσώπηση του αγαπημένου μου "The Mirror Test". Είπαμε όμως: το κοινό (εντάξει, κι εγώ συνήθως) θέλει τα... δυνατά.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com