Royal Southern Brotherhood, Gregg G. Ellis Blues Ensemble @ Stage Volume 1, 30/06/14

Ελάχιστοι οι μάρτυρες στην μεγαλύτερη εμφάνιση southern / blues rock σχήματος που έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Κώστα Σακκαλή, 02/07/2014 @ 12:29
Πού ήταν το κοινό που γέμισε τους συναυλιακούς  χώρους στις εμφανίσεις των Lynyrd Skynyrd και των ZZ Top; Αυτή η ερώτηση μου ήρθε στο μυαλό με το που έφτασα στο χώρο και κατάλαβα πως το σπουδαίο συγκρότημα των Royal Southern Brotherhood θα παρακολουθήσουν οριακά 100 άτομα. Το συγκρότημα των Cyril Neville (μέλους των Meters και Neville Brothers) και του γιου του Gregg Allman, Devon (Honeytribe) δεν θα μπορούσε βέβαια να γνωρίζει τις δεκαετίες μονόπλευρης ενημέρωσης και προώθησης συγκεκριμένων ιδιωμάτων στην χώρα μας. Δεν θα μπορούσε να ξέρει την περιφρόνηση της αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής και του αρχετυπικού rock and roll από τους «εναλλακτικούς» ραδιοφωνικούς σταθμούς αλλά και την αποτυχία των εταιριών οργάνωσης συναυλιών να φτιάξουν μια κουλτούρα τέτοια που να υποστηρίξει μια τέτοια συναυλία αλλά και να προωθήσουν τις συναυλίες αυτές στα σωστά μέσα που ασχολούνται με  την μουσική και όχι στους γνωστούς μικρούς «φίλους» που υποστηρίζουν είδη μουσικής.

Το συγκρότημα λοιπόν, κατέβηκε από τον ουρανό σαν ένα ufo που προσάραξε για δύο ώρες σε μια περιοχή και αφότου έφυγε οι μάρτυρες προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι το είδαν.

Αντώνης Μουστάκας

Κάπως έτσι, όταν οι Gregg G. Ellis Blues Ensemble ανέβηκαν στη σκηνή, ο χώρος που ήταν γεμάτος με καρέκλες και τραπεζάκια, δεν μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι οι θεατές ήταν - δεν ήταν 20-25 άτομα.



Αυτό δεν τους εμπόδισε να παίξουν με κέφι αλλά και μετριοπάθεια τα καθαρόαιμα blues τους. Μοιράζοντας το setlist τους σε συνθέσεις του ίδιου του Γρηγόρη Γιαρέλη και σε διασκευές, έπαιξαν ατόφια Chicago blues, ούτε blues rock, ούτε jazz blues, ούτε soul. Οι δύο διασκευές σε τραγούδι του Otis Rush είναι ενδεικτικές των επιρροών τους, ενώ και οι συνθέσεις του Γιαρέλη στέκονταν αξιοπρεπέστατα δίπλα στα πιο επιτυχημένα τραγούδια.



Παίρνοντας ως δεδομένο ότι το να ξεχωρίσει κανείς πραγματικά στα blues αποτελεί έναν από τους πιο δύσκολους στόχους στη μουσική, ο Γιαρέλης φτάνει τουλάχιστον με ευκολία στο ακριβώς πιο κάτω επίπεδο. Να παίζει πειστικά και με ουσία τη μουσική που αγαπάει.

Κώστας Σακκαλής

Μετά τους πολύ πειστικούς Gregg G. Ellis Blues Ensemble, ήταν η σειρά της «βασιλικής νότιας αδελφότητας» να ανέβει στη σκηνή. Στο κέντρο ο σπουδαίος Cyril Neville με τα κρουστά του, ενώ στα δεξιά και στα αριστερά του πήραν θέση οι δύο κιθαρίστες, o Devon Allman και ο Mike Zitto. Οι τρεις τους μοιράζονται τις συνθέσεις και τα φωνητικά των Royal Southern Brotherhood και ο καθένας τους έχει μια αξιοπρόσεκτη σόλο καριέρα, πέρα από τη σπουδαία ιστορία του Neville.



To συγκρότημα υποστηρίζει με αυτή την περιοδεία το πολύ όμορφο "Heartsoulblood", για το οποίο έχετε ήδη διαβάσει στο site μας (για την ακρίβεια αν οι μισοί από αυτοί που διάβασαν την συγκεκριμένη κριτική αγόραζαν εισιτήριο για τη συναυλία, ο διοργανωτής θα έκλεινε τουλάχιστον και δεύτερη μέρα ή πολύ μεγαλύτερο χώρο). Ωστόσο, η southern φιλοσοφία όπως όλοι ξέρουμε (αστείο ήταν αυτό το «όλοι ξέρουμε») προϋποθέτει μια ελευθερία και στην επιλογή του setlist αλλά και στη διασκευή. Έτσι, το συγκρότημα ξεκίνησε την εμφάνισή του με το "Running Water" από τον τελευταίο δίσκο του Cyril Neville, τιμώντας και συνθέσεις από τις προσωπικές δουλειές των μελών του συγκροτήματος, αλλά και  ολόκληρη την παράδοση των blues, της soul και φυσικά του rock and roll. Συνέχισαν με δύο συνθέσεις από το πρώτο τους άλμπουμ και από εκεί και πέρα το πρόγραμμα μας προσέφερε ένα συνδυασμό τραγουδιών από το "Heartsoulblood" και μερικές διασκευές, αναπάντεχες ή μη, αλλά πάντα ταιριαστές με το στυλ του συγκροτήματος.



Η απόδοσή τους ήταν καταπληκτική, ένας ζηλευτός συνδυασμός groove και ακρίβειας που έχω συναντήσει λίγες φορές στην ζωή μου. Κολλημένοι με κόλλα στιγμής αλλά ταυτόχρονα ελεύθεροι να τραβήξουν όσο θέλουν τη σύνθεση με τζαμάρισμα, μας προσέφεραν φοβερό κέφι και ευχαρίστηση. Ήταν σαν η χαμηλή προσέλευση να τους πείσμωσε και να τους έκανε ακόμα πιο αποφασισμένους. Ο Devon Allman μας ευχαρίστησε μεταξύ των κομματιών για την υποστήριξή μας «στην αληθινή οργανική μουσική κόντρα στα ρομπότ και τα ηλεκτρονικά κατασκευάσματα», ενώ αργότερα κατ' ιδίαν μας ζήτησε να πάρουμε τον ρόλο του απόστολου και να μιλήσουμε για το τι είδαμε, έτσι ώστε να ξαναέρθουν του χρόνου και να δουν ένα γεμάτο συναυλιακό χώρο.



Προσωπικά δεν χρειάστηκα καμία παρότρυνση για να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν νομίζω πως οποιοσδήποτε από τους παρευρισκόμενους θα την χρειαζόταν. Οι εκτελέσεις ορισμένων καινούργιων τραγουδιών ήταν ακόμα πιο δυνατές από τις στουντιακές, όπως π.χ. το "World Blues", ενώ άμεσα αγαπημένες συνθέσεις με την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ, όπως το "Groove On", απλά επιβεβαίωσαν αυτό που είχα «πιάσει» με την πρώτη. Τα "Ritual" και "Rock And Roll" που ήρθαν στο τέλος μας έκαναν να χορεύουμε και να ξεχάσουμε κούραση και ό,τι άλλο κουβαλούσαμε Δευτέρα βράδυ στις πλάτες μας.



Η επιστροφή μετά τους πρώτους χαιρετισμούς μας απογείωσε. Το "One Way Out", μια σύνθεση για την οποία η ιστορία δεν έχει αποφασίσει αν ανήκει στον Sonny Boy Williamson II ή στον Elmore James (ή σε κάποιον άλλον άγνωστο μουσικό) και έγινε γνωστή από τους Allman Brothers Band, ήταν ισοπεδωτική. Με τη πραγματικά ουσιαστικά συμμετοχή του Γρηγόρη Γιαρέλη στην τρίτη κιθάρα, ο οποίος έδειξε μέσα στο πνεύμα λες και ήταν μέλος του συγκροτήματος, πιστεύω πως απολαύσαμε ότι πιο κοντινό σε μια ζωντανή εκτέλεση από τους original Allmans. Το τέλος μας επιφύλασσε μια σούπερ funky διασκευή στο "Working Man" των Rush (η southern ελευθερία για την οποία έγραφα παραπάνω), με το μικρόφωνο να παίρνει φωτιά από την παθιασμένη ερμηνεία του Cyril Neville. Όποιος δεν αντιλήφθηκε ότι πρόκειται για διασκευή, εύκολα θα πίστευε πως το συγκρότημα υποστήριξε το πιο γνωστό του τραγούδι σε μια εκτέλεση πραγματικό αριστούργημα.



Απόλυτα ευχαριστημένοι, είχαμε την ευκαιρία να σφίξουμε το χέρι των μουσικών λίγο αργότερα και να τους ευχαριστήσουμε. Οι πιο παλιοί μάλιστα ψιθύρισαν  μερικά λόγια αγάπης για τον πατέρα Gregg  και τον θείο Duane στο αυτί του Devon Allman.

Εύχομαι αυτή η συναυλία ή έστω αυτό το κείμενο να είναι μόνο η αρχή για ένα καλύτερο και ποιοτικότερο συναυλιακό μέλλον.

Αντώνης Μουστάκας
SETLIST

Running Water
Fired Up!
Moonlight Over The Mississippi
Groove On
World Blues
Back To You
Sugar Sweet (διασκευή Muddy Waters)
Could Get Dangerous
Shoulda Known
Let's Ride
Ritual
Rock And Roll

Encore:
One Way Out (διασκευή Sonny Boy Williamson II / Elmore James)
Working Man (διασκευή Rush)

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET