Ross The Boss, Vice Human, Strikelight @ AN Club, 27/10/06

Τη σήμερον ημέρα, για τους ρομαντικούς της ευρύτερης metal σκηνής, κάποιες αξίες και ιδανικά παραμένουν ανεξίτηλα. Είναι κάποιες μπάντες που καλώς ή κακώς έχουν βάλει τα θεμέλια σε αυτό που λέμε heavy metal. Είναι επίσης κάποιες μπάντες-περιοδεύοντες θίασοι που καπηλεύουν στο βωμό του χρήματος την ιστορία της μπάντας, κάνοντας τη να φαίνεται τσίρκο. Οι Manowar ήταν, είναι και θα είναι, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι, ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο του heavy metal. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με τα τερτίπια τους εντός κι εκτός σκηνής έχουν χαλάσει κατά πολύ την εικόνα που είχαν δημιουργήσει, ειδικά στους παλιούς οπαδούς.

Ο ερχομός, έτσι, του Ross The Boss, του πρώτου κιθαρίστα της χρυσής εποχής 1982-1984, στη χώρα μας με φόβισε λίγο μια και θεώρησα ότι δεν είχε να προσφέρει κάτι. Πολύ αργότερα βέβαια θα το μετάνιωνα...

Το live ξεκίνησε στην ώρα του. Ο χώρος ήταν κατά το ήμισυ γεμάτος όταν πρωτομπήκα, κάτι που δε μου προξένησε μεγάλη εντύπωση, ίσως γιατί ο κόσμος φοβόταν το εν λόγω live. Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Strikelight, μια από τις καλύτερες νεοσύστατες μπάντες της χώρας μας. Παρόλο που δισκογραφικά είναι σχετικά μικρό διάστημα στο χώρο, έχουν φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα. Η μουσική που έχουν επιλέξει να εκφράζονται θυμίζει αφενός το κίνημα του New Wave Of British Heavy και αφετέρου το '80s heavy metal, κάτι που στη χώρα μας δεν ακούγεται πολύ. Πάνω από όλα βέβαια τα σημαντικότερα όπλα τους είναι το ταλέντο και η όρεξη τους για metal. Έτσι όσες φορές είναι επί σκηνής διασκεδάζουν αλλά και πορώνουν το κοινό. Όσες φορές τους έχω δει είναι το ίδιο καλοί, διατηρώντας συνεχώς μια σταθερή απόδοση. Η εμφάνιση τους εκείνη τη βραδιά δεν είχε κάτι το διαφορετικό. Όντας όλο το group σε φόρμα, έκανε τα πάντα για να υπάρχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, κάτι που κατάφερε, ικανοποιώντας τους fans του είδους. Ευτυχώς το γεγονός ότι ξεκίνησαν με πολύ μέτριο ήχο, ο οποίος σταδιακά γινόταν όλο και καλύτερος, δεν επισκίασε την καλή τους εμφάνιση. Εκείνο το βράδυ ακούσαμε και τρία κομμάτια από την επερχόμενη δουλειά τους, τα οποία είναι στο ίδιο ύφος, κάτι που αυξάνει την προσμονή του νέου τους υλικού. Μετά από περίπου 45 - 50 λεπτά εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι, δίνοντας ένα νέο ραντεβού, όσο πιο σύντομα γίνεται, με το ελληνικό κοινό.

Πολύ λίγα λεπτά (ευτυχώς) αργότερα ανέβηκαν στη σκηνή οι Vice Human, ένα συγκρότημα σταθμός για τη χώρα μας για πολλούς λόγους. Όσο και αν κάποιοι θεωρήσουν ότι είναι γραφική μπάντα, ας αναλογιστούν ότι η παρουσία και μόνο του mainman Νίκου Παπακώστα επί σκηνής είναι κάτι που πραγματικά λίγες φορές βλέπει κανείς. Θα επαναλάβω για ακόμα μια φορά ότι ο τύπος είναι heavy metal από την κορυφή ως τα νύχια! Είναι από τους λίγους που τόσα χρόνια έχουν την ίδια εικόνα και συμπεριφορά εντός κι εκτός σκηνής. Η όλη εμφάνιση της μπάντας ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλή. Εκτός των υπολοίπων δύο μελών, τη μπάντα συνόδευσε επί σκηνής στο μεγαλύτερο διάστημα της εμφάνισης της ο Chris των Crystal Fire, ο οποίος στάθηκε αντάξιος των περιστάσεων. Όσα χρόνια και να περάσουν, κομμάτια όπως τα "Running Away", "Can You Feel The Night", "Hooligan Hero", "Heavy Metal", "We Are The Future" και "Set Me Free" θα παραμένουν κλασικά, δημιουργώντας πολλαπλής φύσης συναισθήματα στους οπαδούς. Ο ήχος που τους «συνόδευε» ευτυχώς ήταν καλός, κάνοντας την παρουσία της μπάντας συνεχώς και καλύτερη. Οι Vice Human για άλλη μία φορά απέδειξαν με την εμφάνιση τους γιατί έχουν αποκτήσει τόσο καλό όνομα -δυστυχώς και αυτοί μόνο- στην Ελλάδα. Η επιλογή των δύο support ήταν για μένα ιδανική, μια και συνδυάστηκε ηχητικά το λαμπρό παρόν και μέλλον με το ένδοξο παρελθόν. Σίγουρα ότι καλύτερο πριν τη headline μπάντα της βραδιάς.

Η αγωνιά και η περιέργεια είχαν φτάσει πια στο κατακόρυφο. Ήμουν προετοιμασμένος για τα πάντα: Από το καλύτερο αποτέλεσμα μέχρι το απόλυτο ξενέρωμα. Όσοι τους έχουν δει είχαν να πουν τα καλύτερα, όμως ο καλύτερος κριτής του καθένα είναι ο εαυτός του. Ο κόσμος είχε πια σχεδόν γεμίσει το club, ανυπομονώντας να εμφανιστεί ο Ross The Boss. Είναι βέβαια ευκολονόητο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού ήταν οπαδοί του Άντρα Του Πόλεμου. Η μπάντα δεν άργησε να βγει. Επειδή για κάποιους -όπως εγώ- η εξωτερική εμφάνιση παίζει το ρόλο της στο τελικό αποτέλεσμα, να ομολογήσω ότι όλοι πλην του Ross The Boss μου έκαναν περισσότερο σε ευρωπαϊκή μπάντα, παρά σε αμιγώς Manowar cover band. Το group χωρίς πολλά πολλά λόγια και συστάσεις ξεκίνησε το set του, δίνοντας τέλος στην αναμονή. Τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Manowar" δόνησαν το χώρο, προκαλώντας παροξυσμό στους οπαδούς. Ήταν ό,τι έπρεπε για αρχή. Η συνέχεια ιδανική: "Death Tone", "Shell Shock", "Gloves Of Metal" και αλλά ήρθαν σαν τυφώνας πάνω μας. Πραγματικά όταν τελείωνε το ένα κομμάτι αναρωτιόσουν τι άλλο μπορούσε να ακολουθήσει.

Η μπάντα ήταν σε μεγάλα κέφια. Ο τραγουδιστής, Eric Adams δεν ήταν ούτε θα γίνει ποτέ, αλλά έκανε ότι μπορούσε, όταν δεν τον υπερκάλυπτε το κοινό, ώστε να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών. Εκείνο το βράδυ οι μνήμες που ξύπνησαν από την επιλογή των κομματιών ήταν το κάτι άλλο. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θεωρώ ότι πολλές φορές ανατρίχιασαν. Σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι όλο το set list ήταν από τα 4 πρώτα albums. Ο ήχος στην αρχή δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, όσο περνούσε όμως η ώρα όλο και καλυτέρευε, βοηθώντας στο έπακρο την ηχητική επίθεση της μπάντας. Ο κόσμος αντιμετώπισε τη μπάντα με μεγάλο σεβασμό, κάτι που της αρμόζει, κυρίως λόγω της απόδοσης των κομματιών που ακούγονταν. Το κοινό συνεχώς τραγουδούσε και «χόρευε» όλα τα κομμάτια, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα κι έναν παλμό μέσα στο χώρο που πραγματικά έχω παρά πολύ καιρό να δω. Η περίπου μία ώρα και σαράντα λεπτά που έμειναν στη σκηνή μάλλον δεν ήταν αρκετή για τους παρευρισκόμενους που σίγουρα ήθελαν πολύ ακόμα. Έπρεπε όμως κάποια στιγμή να σταματήσουν για να επανέλθουν οι τρίχες των κορμιών μας πάλι στη θέση τους.

Με την εμφάνιση του ο Ross The Boss και η μπάντα του απέδειξαν το μεγαλείο των κομματιών της πρώτης περιόδου των Manowar. Έδειξαν όμως επίσης, τουλάχιστον σε μένα, ότι, όσο ταλέντο να είχαν ή έχουν τα τωρινά μέλη των Manowar και όσο καλά albums και να βγάζουν, δυστυχώς έχουν γίνει φαντάσματα του ένδοξου παρελθόντος τους, μια και η αυτοπροβολή έχει γίνει αυτοσκοπός τώρα πια. Για την ιστορία, το πλήρες set list τους ήταν:

Manowar / Death Tone / Shell Shock / Gloves Of Metal / Secret Of Steel / Thor / Mountains / Army Of The Immortals / Blood Of My Enemies / Kill With Power / Hail To England / Bridge Of Death / Hail And Kill / Battle Hymns