Rome, Joy Of Life (feat. Miro Snejdr) @ Death Disco, 13/02/15

Ομορφιές, συγκινήσεις και neofolk πειραματισμοί από την καλύτερη μπάντα του είδους, τα τελευταία δέκα χρόνια

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 16/02/2015 @ 15:34
Το neofolk φαίνεται να έχει πάρει τα πάνω του, τώρα τελευταία, αφού μετά τους Death In June που είδαμε τον Δεκέμβρη, σειρά είχαν οι Λουξεμβουργέζοι, Rome, οι οποίοι μας επισκέφτηκαν στα πλαίσια της περιοδείας για τα δέκα χρόνια από την ίδρυσή τους. Πρόκειται για τη μπάντα που χάρη στη σπάνια τραγουδοποιία του χαρισματικού frontman, Jerome Reuter, έδωσε πνοή στο martial neofolk των Current 93, διατηρώντας το σκοτάδι αλλά προσδίδοντας αμεσότητα, εναγκάλισε τα punk blues του Nick Cave, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομα των Rome στην ιστορία του neofolk. Το τελευταίο τους πόνημα ήταν το μαγευτικό, "A Passage To Rhodesia" (το οποίο δυστυχώς άργησα να το ακούσω και γι' αυτό δεν έγινε και review) που κυκλοφόρησε πέρσι, το ένατο άλμπουμ τους μέσα στα δέκα χρόνια που δραστηριοποιούνται και το live στάθηκε ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το απολαύσουμε ζωντάνα.

Με μια μικρή καθυστέρηση, γύρω στις 10, άνοιξαν τη βραδιά οι Joy Of Life. Αν και εγώ περίμενα να δώ ένα τετραμελές συγκρότημα να επιδίδεται σε μια post-punk πανδαισία, αντ’ αυτού επρόκειτο για ντουέτο, τον ντράμερ Kevin Gregory (αν δεν κάνω λάθος) μαζί με τον Miro Snejdr των Death In June στα φωνητικά. Ξεκίνησαν με ένα martial industrial μινιμαλιστικό κομμάτι στο οποίο ο Gregory (μασκαρεμένος με περούκα και lazer γυαλιά) βάραγε επιληπτικά τα τύμπανά του με τον Snejdr να τον συνοδεύει με το «ακέφαλο» μπάσο του και τα εξαιρετικά φωνητικά του. Μετά από αυτό, ο Gregory πήγε στο αρμόνιο του, ο Snejdr άφησε το μπάσο και έτσι άλλαξαν ρότα, προσχωρώντας σε πιο cold wave ηχοτοπία. Αν και μουσικά το αποτέλεσμα ακουγόνταν αρκούντως συναρπαστικό, το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το ότι τα περισσότερα μέρη της μουσικής τους ήταν προηχογραφημένα. Δηλαδή ο Gregory σε κάθε νέο κομμάτι, πέρναγε τις βασικές μελωδίες να παίζουν και πάνω σε αυτό προσέθετε είτε νέα παγωμένα αλλά καθ' όλα μελωδικά περάσματα μέσα από το keyboard του, είτε πήγαινε -πιο σπάνια- στα τύμπανα όπου βάραγε σε μια γλυκιά, ψυχρή επαναληψιμότητα. Ο Snejdr ήταν εντυπωσιακός στα φωνητικά, έβγαζε μια μελαγχολία, εντείνοντας την σκοταδιστική ψυχρότητα της μουσικής τους. Έκλεισαν με το σπαρακτικό "Warrior Creed", κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα από το κοινό που είχε γεμίσει το μαγαζί.

Στη συνέχεια, με γοργούς ρυθμούς, ανέβηκαν οι Rome στη σκηνή και μας ταξίδεψαν σε μαγικά, γεμάτα συγκινήσεις ηχοτοπία. Σε αντίθεση με τον πιο ψυχρό industrial χαρακτήρα των πρώτων δίσκων τους (κυρίως του "Nera"), η live προσέγγισή τους ήταν πιο μελωδική και μελαγχολική εφάμιλλη με αυτή των των τελευταίων δίσκων, χωρίς αυτό να είναι κακό φυσικά. Ο ήχος τους ήταν φανταστικός, καταφέρνοντας όχι μόνο να  μεταφέρουν άψογα την μαγεία του στουντιακού τους ήχου επί σκηνής αλλά και να τον εντείνουν ακόμα περισσότερο χάρη στη μοναδικά εξαίσια ενορχήστρωσή τους. Η φωνή φυσικά του Reuter αρκούσε για να προκαλέσει συγκινήσεις. Κάπου ανάμεσα στον Leonard Cohen, τον Michael Gira (Swans) και τον Mark Lanegan, η μολυβένια χροιά του σήκωνε την τρίχα κάγκελο σε κάθε τραγούδι.

Χωρίς χρονοτριβές, το κάθε κομμάτι διαδεχόταν το άλλο απρόσκοπτα, τιμώντας ολόκληρη τη δισκογραφία τους ενώ έπαιξαν και ένα ωραίο, σχεδόν ακουστικό, καινούριο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους (εξάλλου κάθε χρόνο βγάζουν νέο δίσκο, οπότε τον καινούριο λογικά τον περιμένουμε κάποια στιγμή μέσα στο 2015). Το setlist ήταν εξαίσια δομημένο, με τα τραγούδια να εναλλάσσονται από τα πιο φασαριόζικα, στα πιο μελωδικά και από εκεί σε μπαλαντοειδείς κομματάρες άκρατης μελαγχολίας. Τα αριστουργηματικά τύμπανα έδιναν έναν δαιμονιώδη ρυθμό, με πολλές αλλοπρόσαλες αλλαγές, υπογραμμίζοντας την συνθετική ευφυία των Λουξεμβουργέζων.

Προς το τέλος τους set τους άρχισαν τις ειδοποιήσεις, διά στόματος Reuter, ότι θα τελειώσουν σε λίγο και αυτή είναι ίσως η μοναδική μου ένσταση από τη συναυλία. Πιθανότατα λόγω της πίεσης από τους ιθύνοντες του μαγαζιού, να τελειώνουν σιγά-σιγά, γιατί μετά το εν λόγω μαγαζί γίνεται club, οι Rome αν και έπαιξαν συνολικά 16 τραγούδια, φάνηκαν προς το τέλος να κυνηγάνε το χρόνο, παίζοντας ελαφρώς βεβιασμένα. Ακόμα κι έτσι όμως, το κέφι παρέμεινε αμείωτο αφού τα καλύτερα κομμάτια τους, τα είχα κρατήσει για το τέλος, όπως το "Birds Of Prey" και το "Querkraft" με τις μαγευτικές μελωδίες τους, το "Legacy Of Unrest" με τις εξοντωτικές του κιθάρες και το κερασάκι στην τούρτα, το πανέμορφο "Swords To Rust - Hearts To Dust", το οποίο αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο αν και μου έλειπαν λίγο τα γυναικεία φωνητικά που υπάρχουν στο δίσκο.
SETLIST

The Accidents Of Gesture
Der Brandtaucher
Les Iles Noires
A Pact Of Blood
To Teach Obedience
Das Feuerordal
One Fire
Neue Erinnerung
A Farewell To Europe
The Ballad Of The Red Flame Lily
Automation
Birds Of Prey
Querkraft
A Legacy Of Unrest
Reversion
Swords To Rust - Hearts To Dust

Κάπως έτσι, μετά από 90 λεπτά μουσικής μαγείας, ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους. Ίσως να μπορούσαν να έπαιζαν λίγο παραπάνω, ίσως να ήταν ακόμα πιο απολαυστικοί αν ήταν άνετοι ως προς το χρόνο που είχαν, αλλά όπως και να έχει, αρκούσε αυτή η εμφάνιση για να δείξουν ότι είναι η καλύτερη μπάντα σε αυτό το εσωτερικό industrial / neofolk, τα τελευταία δέκα χρόνια.
  • SHARE
  • TWEET