Roky Erickson @ Gagarin 205, 04/12/10

Προειδοποίηση - οδηγίες χρήσης:
Όσοι θέλετε να διαβάσετε μία αντικειμενική ματιά για το τι συνέβη στη Σαββατιάτικη συναυλία, παρακαλείσθε να ξεκινήσετε την ανάγνωσή σας από την τρίτη παράγραφο. Όσοι θέλετε να μάθετε τι πραγματικά συνέβη, συνεχίστε την ανάγνωση κανονικά.



Ήμασταν όλοι εκεί. Οι θεατές των συναυλιών. Οι πελάτες των δισκάδικων. Οι θαμώνες των αντίστοιχων bar. Ραδιοφωνικοί παραγωγοί, μουσικοί, djs - κανείς δεν έλειπε. Ήταν η ευκαιρία να δεις παλιούς γνωστούς, γνώριμες φάτσες αλλά και να μιλήσεις με ανθρώπους που έβλεπες για πρώτη φορά, αλλά ήξερες ότι είχες κάτι κοινό. Γιατί όλοι όσοι γεμίσαμε το Gagarin δεν πήγαμε απλώς για να δούμε μία συναυλία. Πήγαμε απαντώντας στο Κάλεσμα. Μόνο με όρους υπερφυσικούς μπορεί κανείς να περιγράψει τη δύναμη που ασκεί αυτός ο άνθρωπος, τη λατρεία που σου προκαλεί. Χρόνια ή και δεκαετίες ελπίζαμε, μάταια όπως νομίζαμε, τη στιγμή που θα βλέπαμε στην Ελλάδα τον Roky Erickson. Κι όμως. Οι δύο ώρες αναμονής (ή καλύτερα αδημονίας), από τις 21.00 που άνοιξαν οι πόρτες μέχρι τις 23.07 που βγήκε στη σκηνή, φάνηκαν αιωνιότητα.



Και ξαφνικά, γήινος αλλά και από άλλη διάσταση ταυτόχρονα, ο Roky Erickson ξεκίνησε να τραγουδάει «It's a cold night for alligators» και δεν ξέρω αν η νύχτα ήταν όντως κρύα, αλλά μία ανατριχίλα ανέβηκε στη σπονδυλική μας στήλη και ήρθε να δέσει με την ψυχεδέλεια που λάμβαναν τα μάτια μας από την οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής. Όλα τα βλέμματα ήταν σαφώς στραμμένα στη φιγούρα που δέσποζε στο κέντρο του σύμπαντος, θα έλεγες, αλλά τα στόματα τραγουδούσαν στίχους, refrain ή αλάλαζαν επιφωνήματα. Η αρχή και το τέλος κάθε τραγουδιού, δε, σήμαινε ευκαιρία για αποθέωση. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν τα τραγούδια του "Evil One" εναλλάσσονταν με στιγμές από τους 13th Floor Elevators που κανείς δεν περίμενε να ακούσει. Καταπληκτικός ο φετινός του δίσκος, δε λέω. Αλλά πολύ χαρήκαμε που, αντί να επιμείνει σε αυτόν, επιλέχθηκαν τα "Reverberation", "Splash 1", "Rollercoaster" και φυσικά το "You're Gonna Miss Me".



Προσπαθώντας να περιορίσω για λίγο το θυμικό μέρος του εγκεφάλου μου, ώστε να δω πιο αντικειμενικά τα γεγονότα, οφείλω να ομολογήσω καταρχήν ότι αναδεικνύεται σε ήρωας ο lead κιθαρίστας του συγκροτήματος (το όνομα του οποίου δυστυχώς δε μπόρεσα να εξακριβώσω), ο οποίος εκτελούσε και χρέη μαέστρου. Πέρα από το ότι ενημέρωνε κάθε φορά τον Roky ποιο τραγούδι θα παιχτεί, βρισκόταν πάντα εκεί για καλύψει με την κιθάρα του και τη φωνή του κάθε σημείο του τραγουδιού που ο βεβαρημένος από την ασθένειά του καλλιτέχνης θα ξέχναγε να «μπει» ή θα άφηνε κάποιο σολάκι στη μέση. Ήταν αυτός που έδινε το σήμα του πότε ένα τραγούδι ξεκινάει και πότε τελειώνει. Και ο Roky αυτόν κοίταζε σε όλη τη συναυλία για να συντονίζεται και να μη χάνει το ρυθμό, πράγμα που δεν ήταν πολλές φορές εφικτό.



Υπό αυτές τις συνθήκες, οι εκτελέσεις των τραγουδιών είχαν πολλές διακυμάνσεις στην απόδοσή τους. Άλλα, όπως το "Stand For The Fire Demon", παίχτηκαν άψογα, σε μερικά, όπως το "Johnny Lawman", πρόεκυπτε ένα μη ηθελημένο αλλά καλοδεχούμενο σε κάθε περίπτωση τζαμάρισμα, ενώ λίγα, όπως, δυστυχώς, το "Two Headed Dog", αποδόθηκαν κάπως πιο κουτσουρεμένα και άρυθμα. Η πιο μεγαλειώδης στιγμή της βραδιάς όμως ήταν μάλλον το "I Walked With The Zombie" στο encore, με τους θεατές να τραγουδάνε εν χορώ το refrain, αναγκάζοντας το συγκρότημα, υπακούοντας την επιθυμία μας, να συνεχίσει τη μουσική λίγο περισσότερο και να καθυστερήσει έτσι την απευθείας μετάβαση στο "You're Gonna Miss Me". Σε αυτό το τελευταίο δεν έλειψε και η φυσαρμόνικα από έναν τυπάκο που βρέθηκε από το πουθενά στη σκηνή (κάποιος roadie;), ενώ κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στο "Night Of The Vampire", με τα πλήκτρα να αναλαμβάνει μία κοπελιά, μέλος των Meanie Geanies.



Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει για την ακρίβεια, τι μπορεί να συνέβαινε στο μυαλό του Roky κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αλλά ορκίζομαι ότι ήταν στιγμές που κάτω από το πλούσιο μούσι του διαγραφόταν ένα χαμόγελο και έχω την ελπίδα ότι αντιλαμβανόταν πως ένα πλήθος ανθρώπων είχε μαζετυτεί από εκτίμηση και αγάπη προς αυτόν. Δεν είμαι επίσης ο κατάλληλος άνθρωπος να σας ενημερώσω αν, αφαιρώντας τον παράγοντα «προσωπολατρεία», η συναυλία στέκει μουσικά ως μία από τις καλύτερες που έχουμε δει στην Ελλάδα. Βεβαιώνω όμως ότι η συναισθηματική φόρτιση αυτής της βραδιάς ήταν τόσο πυκνή που μπορούσες να την κόψεις με μαχαίρι και είμαστε τυχεροί όσοι τη ζήσαμε και θα τη διηγούμαστε για χρόνια.

Setlist:

Cold Night For Alligators
Creature With The Atom Brain
The Wind And More
Starry Eyes
Bloody Hammer
Reverberation
Night Of The Vampire
Johnny Lawman
Rollercoaster
Splash 1
Don’t Shake Me Lucifer
Stand For The Fire Demon
The Beast
Don't Slander Me
Two Headed Dog
-----------------------------
I Walked With A Zombie
You’re Gonna Miss Me

Κώστας Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες: