Roger Waters performing ''The Wall'' @ Nassau Veterans Memorial Coliseum (Uniondale, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.), 12/10/10

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 28/10/2010 @ 11:43
Όταν ακόμη η ηλικία έπαιζε σε μονοψήφιo νούμερo, από τα βινύλια του σπιτιού ένα μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Απεικονίζε ένα τείχος και δεν είχε απολύτως τίποτα γραμμένο επάνω του. Στην απορία μου γιατί δεν έγραφε καλλιτέχνη/τίτλο, η σοφή μεγάλη αδερφή απαντούσε: «Τα έπη δε χρειάζονται τίτλους...». Η ηλικία μπήκε σε τροχιά διψήφιου αριθμού, οι αλληλεπιδράσεις με το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον άρχισαν να αυξάνονται κι εκείνο το βινύλιο (που πλέον είχε γίνει cd και έγραφε καλλιτέχνη/τίτλο) σε κάθε ακρόαση είχε κάτι να φανερώσει, να αποκαλύψει, να εκμυστηρευθεί.

Η σημασία του "The Wall" δεν έγκειται μόνο στην αδιαμφισβήτητη ποιότητα και την καθολική αποδοχή του, αλλά κυρίως στη διαχρονικότητα του, που αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι τρομακτικό το ποσο εύκολα το συγκεκριμένο έργο, με έτος κυκλοφορίας το 1979, μπορεί και ακούγεται τόσο επίκαιρο τριάντα χρονια μετά. Τώρα, αν αυτό ήταν το κίνητρο που ώθησε τον πνευματικό πατέρα του "The Wall", Roger Waters, να το παρουσιάσει ζωντανά ή τα επικείμενα κέρδη της περιοδείας υπό την αιγίδα της Live Nation είναι κάτι που ποτέ δε θα μάθουμε και σε τελική ανάλυση δε μας νοιάζει μπροστά στην ιστορικότητα του εγχειρήματος.

Το κλειστό γήπεδο Nassau Veterans Memorial Coliseum στο Uniondale τις Νέας Υόρκης, όπου επρόκειτο να παρακολουθήσουμε τη συναυλία, έχει άμεση σχέση με το "The Wall" και τους Pink Floyd. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει την τιμή να είναι το ένα από τα μόλις τέσσερα μέρη που οι Pink Floyd έχουν παρουσιάσει ζωντανά το "The Wall" στην περίφημη περιοδεία του 1980/1981, καθώς και ο χώρος στον οποίον έχει ηχογραφηθεί και μαγνητοσκοπηθεί η live κυκλοφορία "Delicate Sound Of Thunder". Όσο και αν ακούγεται περίεργο, αρκετοί Νεοϋορκέζοι fans των Pink Floyd και του Waters προτίμησαν να παρακολουθήσουν τη συναυλία στο σχετικά μακρινό Nassau Veterans Memorial Coliseum, παρά στο κοντινότερο και πιο εύκολα προσβάσιμο Madison Square Garden ή στο Izod Arena του Νew Jersey, λόγω τις ιστορικότητας του χώρου ως προς το συγκρότημα.

Το σκηνικό, ήδη πριν ξεκινήσει το show, έδειχνε εντυπωσιακό και άφηνε υποσχέσεις για τη συνέχεια. Σε θέμα setlist φυσικά δεν υπήρχε κανένα θέμα αγωνίας, διότι εκ των προτέρων ξέραμε τι θα ακούσουμε και με ποια σειρά, οπότε η περιέργεια είχε συσσωρευτεί ως προς το τι θα είχε σκαρφιστεί ο Waters σχετικά με τα εφέ και τα visuals. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως οι Pink Floyd ήταν πρωτοπόροι σε τέτοια θέματα, ήδη από τη δεκαετία του '70.



Τα φώτα στο Nassau Veterans Memorial Coliseum σβήνουν, όμως ο χώρος φωταγωγείται από τα πυροτεχνήματα που συνοδεύουν το "In The Flesh?", εν μέσω αποθέωσης, όταν ο Waters εμφανίζεται στη σκηνή. Αμέσως γίνεται κατανοητό ότι τo μισοχτισμένο τείχος, πέρα από την εξυπηρέτηση του γενικότερου concept, λειτουργεί και ως «πανί» για τα διαφορα projections. Αν η εκτελεστική αρτιότητα με την οποία  ακούσαμε το "The Wall" ήταν το κυρίως μενού, τότε τα projections επάνω στο τείχος και τα γενικότερα εφέ ήταν οι λεπτομέρειες που τελειοποίησαν αυτό το εγχείρημα.



Στο "The Thin Ice", στο κλασσικό κυκλικό video wall, παρουσιάζονται εικόνες πεσόντων σε εχθροπραξιες, μέρος μια πρωτοβουλίας που ο ίδιος ο Waters είχε τρέξει από το website του, ζητώντας από τους fans να στείλουν φωτογραφία κάποιου κοντινού τους ατόμου που έχασε τη ζωή του σε πόλεμο. Ελικόπτερα ακούγονται από παντού και το παιχνίδι των προβολέων σε κάνει όντως να πιστέψεις πως σε καταδιώκουν, στιγμές πριν το "Another Brick In The Wall (Part II)" ξεσηκώσει το Nassau Coliseum. Μικρά παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή, τραγουδάνε και «αντιμετωπίζουν» τον γιγαντιαίο δάσκαλο.



Πριν από το συγκινητικό "Mother" ο Waters απευθύνει το καλωσόρισμα του και φυσικά δεν ξεχνάει να αναφερθεί και αυτός στην προαναφερθείσα σημασία του χώρου για το "The Wall".  Εικόνες αεροπλάνων που βομβαρδίζουν ανελέητα με αστέρια του Δαβίδ, σταυρούς, ημισελήνους και logo πολυεθνικών προβάλλονται κατά τη διάρκεια του "Goodbye Blue Sky", σε μια στιγμή του show που σήκωσε συζητήσεις κατά τα πρώτα live της περιοδείας. Όσο προχωρούσε η συναυλία, το τείχος χτιζόταν σιγά - σιγά, καλύπτοντας τη μπάντα, αφήνοντας μόνο μερικά σημεία επαφής των μουσικών με το κοινό. Πέρα από το track list του "The Wall", την εμφάνιση τους στο setlist κάνουν και κομμάτια που δεν περιέχονται στο album, αλλά πάντοτε αποτελούσαν αναπόσπαστο σημείο των live ερμηνειών του. Ο λόγος για το "What Shall We Do Know?" και "The Last Few Bricks", κατά τη διάρκεια του οποίου το τείχος ολοκληρώθηκε κατά 99%, ώστε να τοποθετηθεί το τελευταίο τούβλο στο "Goodbye Cruel World".



Σε αυτό το σημείο το φώτα ξανανοίγουν και η λέξη «Intermission» σχηματίζεται στο τείχος. Ήταν γνωστό εκ των προτέρων ότι οι συναυλίες θα έχουν και διάλειμμα, αλλά δε γνώριζα ότι αυτό το διάλειμμα θα διαρκεί μισή ώρα! Πάνω που το όλο concept σε είχε συνεπάρει, η μεγάλη διακοπή σε επέστρεφε κάπως άτσαλα και άκομψα στην πραγματικότητα.



Δεύτερο μέρος του show με "Hey You", στο οποίο η μπάντα απλώς ακουγόταν, καθώς ήταν εντελώς κρυμμένη πίσω από το γκρίζο τείχος. Ένα μέρος του ξεδιπλώνει, αποκαλύπτοντας ένα δωματιάκι όπου ο Roger Waters, καθισμένος σε μια πολυθρόνα, ερμηνεύει το "Nobody Home". Στα "Vera" και "Bring The Boys Back Home" αντιπολεμικά μηνύματα προβάλλονται και ευτυχώς η μαγεία που είχε αφαιρέσει το διάλειμμα, έχει επιστρέψει. Η προσμονή είναι μεγάλη ανάμεσα στο κοινό, καθώς έχει έρθει η ώρα για το "Comfortably Numb". Ο Waters  τραγουδάει μπροστά από το τείχος, χωρίς ωστόσο να παίζει μπάσο, και ο David Wyckoff. που έχει αναλάβει τα φωνητικά του Gilmour, ξεπροβάλλει από πάνω.



Όταν φτάνει η ώρα για το πρώτο από τα δυο θρυλικά solos, δυστυχώς εμφανίζεται η φιγούρα του Dave Kilminster. Το «δυστυχώς» δεν έχει να κάνει φυσικά με τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του Kilminster ως κιθαρίστα και ως αντί-Gilmour στις περιοδείες του Waters, αλλά με το ότι δε θα ήταν τελικά αυτή η συναυλία στην οποία θα έκανε την guest εμφάνιση που έχει υποσχεθεί ο David Gilmour. Αν και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, όσο και να προσπαθήσει ο Kilminster, τη μαγεία και την απόκοσμη ομορφιά που προσθέτει στο κομμάτι ο Gilmour ποτέ δε θα τη βγάλει.



"The Show Must Go On" και όλη η μπάντα επιστρέφει στο προσκήνιο, μπροστά από το τείχος πλέον. Pink Floyd μπορεί να μην είναι, αλλά ο Waters έχει κάνει ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι του, ώστε ο ίδιος και οι έντεκα συνεργάτες του να αποδώσουν άψογα αυτόν τον μνημειώδη δίσκο. Ειδική αναφορά αξίζουν δύο μουσικοί από τους τωρινούς, που έχουν βιώσει και την περιοδεία του 1980/1981, εννοώντας φυσικά τον εξαιρετικό κιθαρίστα Snowy White και τον τραγουδιστή δεύτερων φωνητικών Jon Joyce, ενώ και ο γιος του Waters, ο Harry, για άλλη μια περιοδεία είναι στα keyboards.



Ακολουθεί μια δυναμική εκτέλεση του "Run Like Hell", κατά την οποία ένα φουσκωτό γουρούνι ίπταται πάνω από το κοινό και λέξεις όπως «iBelieve» εμφανίζονται, ίσως σε μια προσπάθεια του Waters να αγγίξει την γενιά του iPod και του iPhone. Φτάνουμε στην κορύφωση του show, μια σειρά εντυπωσιακών animations προβάλλονται στο τείχος, πριν αυτό καταρρεύσει πανηγυρικά στο "The Trial". Πάνω στα συντρίμμια του, ο Waters και η μπάντα του ερμηνεύουν το "Outside The Wall" και μας αποχαιρετούν.



Τις επόμενες μέρες μετά τη συναυλία προσπάθησα να μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης της "The Wall Live" περιοδείας και της "The Dark Side Of The Moon Live", που είχαμε παρακολουθήσει στην Ελλάδα το 2006. Η "The Dark Side Of The Moon Live" είχε πιο rock χαρακτήρα και βασιζόταν πολύ λιγότερο σε visuals. Από την άλλη πλευρά, η "The Wall Live" δίνει εφάμιλλη σημασία σε μουσική και show και εν τελει καταλήγει να είναι περισσότερο μια rock παράσταση, με στοιχεία θεατρικότητας μέσα, παρά μια rock συναυλία. Αυτός όμως είναι και ο χαρακτήρας του "The Wall", ενός έργου οπτικοακουστικού, όπως απέδειξε και η ομώνυμη ταινία.



Με το ενδεχόμενο να επανενωθούν οι εναπομείναντες Pink Floyd να φαίνεται μακρινό, η ευκαιρία που δίνει ο Roger Waters στην γενιά μας να βιώσει το "The Wall" ζωντανά είναι μια φανταστική εμπειρία που δεν υπάρχει περίπτωση να μη συγκινήσει όποιον fan των Pink Floyd παραβρεθεί σε μια από τις συναυλίες της συγκεκριμένης περιοδείας. Εκτός εάν έχει σταθεί τυχερός και πριν τριάντα χρονια έδωσε το παρόν σε κάποια από εκείνες τις λιγοστές συναυλίες. Σε αυτό το ενδεχόμενο πάω πάσο και καταθέτω όλη μου τη ζήλια...

Setlist:

In The Flesh?
The Thin Ice
Another Brick In The Wall (Part I)
The Happiest Days Of Our Lives
Another Brick In The Wall (Part II)
Mother
Goodbye Blue Sky
Empty Spaces
What Shall We Do Now?
Young Lust
One Of My Turns
Don't Leave Me Now
Another Brick In The Wall (Part III)
The Last Few Bricks
Goodbye Cruel World
--------------------------------------------
Hey You
Is There Anybody Out There?
Nobody Home
Vera
Bring The Boys Back Home
Comfortably Numb
The Show Must Go On
In The Flesh
Run Like Hell
Waiting For The Worms
Stop
The Trial
Outside The Wall

Γιάννης Κοτζιάς
  • SHARE
  • TWEET