Rockwave Festival: Ημέρα πέμπτη
28/06/2004 @ 17:34
Δυστυχώς καταφθάσαμε στο συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας κάπως καθυστερημένοι και προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν κατάφερα να προλάβω τους πολλά υποσχόμενους Έλληνες Film για τους οποίους είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια.
Κατάφερα όμως να προλάβω τους επίσης ανερχόμενους T.S.O.O.L. (The Soundtrack Of Our Lives). Οι οποίοι T.S.O.O.L. με εξέπληξαν θετικά με την πολύ όμορφη μουσική τους. Πρόλαβα να ακούσω 4 τραγούδια τα οποία ήταν όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το alternative προφίλ της μπάντας με τον ιδιαίτερα χαρισματικό vocalist με γοήτευσε. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, αν εξαιρέσουμε ότι οι lead κιθάρες δεν ακουγόταν καθαρά. Πολύ θετικές εντυπώσεις κέρδισε και ο οργανίστας του γκρουπ που έπαιζε στο αναλογικό synthesizer του (μακάρι να είχα και εγώ ένα τέτοιο) ενώ παράλληλα έδινε το δικό του show.
Μετά τους T.S.O.O.L. ακολούθησαν οι (όπως αποδείχτηκε) αρκετά γνωστοί στο κοινό Starsailor. Τα περισσότερα τραγούδια που έπαιξαν ήταν γνωστά στο κοινό. Ο χαρισματικός τους performer James Walsh έκλεψε την παράσταση, αλλά η υπόλοιπη μπάντα έμοιαζε πολύ άχρωμη. Αναπόφευκτα οδηγήθηκα σε σύγκριση μεταξύ των δύο γκρουπ. Και μάλλον τις εντυπώσεις κέρδισαν οι T.S.O.O.L. Άλλωστε οι Starsailor ήταν ελλιπείς στη σύνθεσή τους. Ο οργανίστας τους δεν ήταν σε κατάσταση τέτοια που να του επέτρεπε να ακολουθήσει το υπόλοιπο γκρουπ με αποτέλεσμα να μην παραβρεθεί στη συναυλία αφήνοντας μεγάλο κενό. Έτσι σε αρκετά κομμάτια ο ήχος τους μου φάνηκε αρκετά κενός. Το μεγαλύτερο hit τους, το “Alcoholic”, το απέδωσαν αρκετά μέτρια και κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο αν αναλογιστούμε την σημαντική παρουσία του πιάνου στο συγκεκριμένο τραγούδι. Σε κάποιο σημείο κιόλας έγιναν ιδιαίτερα βαρετοί, όταν βγήκε στη σκηνή μόνος του ο Walsh με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας τραγουδώντας ένα εντελώς άχρωμο, στα αυτιά μου, τραγούδι.
Οι Starsailor έπαιξαν σχεδόν όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες όπως το “Poor Misguided Fool” (με το οποίο άνοιξαν την εμφάνισή τους), “Alcoholic”, “Silence Is Easy”, “Fidelity” και τα περισσότερα τα απέδωσαν ικανοποιητικά. Όμως στους Starsailor ανήκει ίσως και η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς. Η διασκευή του “Tie Up My Hands” ήταν απλά υπέροχη. Έκαναν την εμφάνιση τους μυστηριώδεις ψυχεδελικές ηλεκτρικές κιθάρες, ενώ όλο το γκρουπ φαίνεται να αφέθηκε στη μαγεία της μουσικής. Και κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, που ούτως ή άλλως τους παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Έπειτα από τους Starsailor σειρά είχαν οι υπερτιμημένοι (;) ΗΙΜ. Εντωμεταξύ το βράδυ πλησίαζε και η ατμόσφαιρα γινόταν ολοένα ομορφότερη, ο ήλιος σχεδόν έπεσε και η θερμοκρασία πλέον ήταν υποφερτή. Οι HIM έπαιξαν περίπου μια ώρα και σε αυτή την ώρα κατάφεραν να με κάνουν να δυσφορήσω. Ο ήχος τους, αρκετά μεταλλικός, δεν με άγγιξε καθόλου.
Ο σταρ (;) Ville Vallo, είτε δεν είχε στην διάθεσή του το κατάλληλο ηχητικό υπόβαθρο (οι προηγούμενοι γιατί δεν είχαν πρόβλημα;) είτε απλά δεν μπορούσε να τραγουδήσει την συγκεκριμένη βραδιά. Στα μπάσα ήταν πολύ αδύνατος, αφού ίσα που ακουγόταν. Συχνά η αναπνοή του δεν τον έφτανε. Και αν ο performer υποτίθεται ότι καταφέρνει να δημιουργήσει ζεστή επαφή με το κοινό τότε καταλαβαίνουμε ότι ο Vallo απέτυχε παταγωδώς. Τα κρύα, ψυχρά, επικοινωνιακά του τερτίπια με ενόχλησαν, αφού έκρυβαν μπόλικη ειρωνία από πίσω. Ή αν δεν έκρυβαν ειρωνία, τουλάχιστον εγώ ένιωσα έτσι.
Οι HIM έπαιξαν όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες αλλά απλά με άφησαν αδιάφορο, περιμένοντας να έρθει η ώρα των Placebo. Να σημειώσω την απαράδεκτη, σε κάποια σημεία, συμπεριφορά του κοινού που έφτασε στο σημείο να πετάει μπουκάλια στο συγκρότημα και διάφορα άλλα τέτοια τραγικά που κάθε άλλο παρά μας τιμούν.
Και έφτασε η ώρα που, μεταξύ μας, περίμενε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Η ώρα των Placebo, ενός από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα, αυτή τη στιγμή, του πλανήτη. Όλος ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή, γεμίζοντας ασφυκτικά το χώρο. Τα φώτα χαμήλωσαν. Το κοινό ξέσπασε σε κραυγές ενθουσιασμού. Οι 3 Placebo πλαισιώνονταν από δυο μουσικούς που τους έλυναν τα χέρια και τους επέτρεπαν να ξεδιπλώσουν τη μουσική τους. Ο Molko και η παρέα του, ήταν εκεί, χαμογελαστοί, κεφάτοι, με σκηνική παρουσία απίστευτα δυναμική. Μπορώ να πω ότι τους εκτίμησα ακόμη παραπάνω γιατί δεν έμοιαζαν να κάνουν αυτό που έκαναν, σαν αγγαρεία. Πάλι η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Ίσως και προκατειλημμένη, καθώς η μουσική των HIM με αφήνει αδιάφορο, ενώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τους Placebo, κάθε άλλο μάλιστα.
Είναι αλήθεια ότι οι Placebo δεν απέδωσαν τα μέγιστα. Συγκεκριμένα στα μεγαλύτερα hit τους (“Bitter End”, “Every Me Every You”, “Without You I'm Nothing”) ήταν ιδιαιτέρως μέτριοι. Στο τέλος του “Bitter End” ο Molko φάνηκε να χάνει την αναπνοή του, αφαιρώντας ένα μεγάλο ποσοστό από το δυναμισμό του φινάλε του τραγουδιού. Οι διασκευές στα “Every Me Every You” και “Sleeping With Ghosts” ήταν ατυχείς, κατά τη γνώμη μου, ενώ οι επιλογές στην κιθάρα (που χάθηκε η οργισμένη βαριά ηλεκτρισμένη κιθάρα;) στο “Without You I'm Nothing” έκαναν την ηλεκτρική, ηλεκτρισμένη μπαλάντα να μοιάζει αρκετά πιο “μικρή”. Ωστόσο οι Placebo είχαν και μερικές υπέροχες στιγμές. Τo “Protect Me From What I Want” ήταν η πιο σημαντική στιγμή της συναυλίας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το φινάλε του ήταν πραγματικά εντυπωσιακό και με καθήλωσε με τον Molko να δίνει όλη του την ψυχή στη φυσαρμόνικα.
Τα δυναμικά “Blackened Eye”, “This Picture”, “Special Needs” κατάφεραν να με παρασύρουν στους έντονους ρυθμούς τους. Στη συνέχεια όλος ο κόσμος, τραγουδούσε το “Special K”. Οι Placebo τίμησαν και το πρώτο τους άλμπουμ, ερμηνεύοντας πολύ όμορφα το “Nancy Boy”. Η συναυλία έκλεισε έπειτα από ένα encore και αν κρίνω από τις αντιδράσεις, οι περισσότεροι ήταν μάλλον ευχαριστημένοι. Οι Placebo, χαμογελαστοί από την αρχή μέχρι το τέλος, μας άφησαν με το πιο λαμπερό τους χαμόγελο (δεν γνωρίζω αν ήταν μια κίνηση marketing, ή μια αυθόρμητη εκδήλωση χαράς, τουλάχιστον ήταν ευγενικοί). Στον γράφοντα άφησαν ανάμικτες εντυπώσεις. Σε κάποια σημεία τους λάτρεψε ενώ κάποιες στιγμές τον απογοήτευσαν.
Κάπως έτσι έλαβε τέλος το Rockwave 2004, το, τόσο πολλά υποσχόμενο, αυτό φεστιβάλ. Ο χώρος ήταν πραγματικά αρκετά καλός, για τα ελληνικά δεδομένα, μόνο που στο τέλος του φεστιβάλ έμοιαζε σαν λεηλατημένη γη, ή αλλιώς, ένας μεγάλος σκουπιδότοπος. Η όλη οργάνωση ήταν αρκετά καλή, φυσικά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Να τονίσω την μεγάλη μας ταλαιπωρία για να μεταφερθούμε από το σταθμό του τρένου, στο συναυλιακό χώρο. Τα γεγονότα του Rockwave γέμισαν με εμπειρίες τους διοργανωτές. Ελπίζω η επόμενη χρονιά να είναι ακόμη καλύτερη...
Κατάφερα όμως να προλάβω τους επίσης ανερχόμενους T.S.O.O.L. (The Soundtrack Of Our Lives). Οι οποίοι T.S.O.O.L. με εξέπληξαν θετικά με την πολύ όμορφη μουσική τους. Πρόλαβα να ακούσω 4 τραγούδια τα οποία ήταν όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το alternative προφίλ της μπάντας με τον ιδιαίτερα χαρισματικό vocalist με γοήτευσε. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, αν εξαιρέσουμε ότι οι lead κιθάρες δεν ακουγόταν καθαρά. Πολύ θετικές εντυπώσεις κέρδισε και ο οργανίστας του γκρουπ που έπαιζε στο αναλογικό synthesizer του (μακάρι να είχα και εγώ ένα τέτοιο) ενώ παράλληλα έδινε το δικό του show.
Μετά τους T.S.O.O.L. ακολούθησαν οι (όπως αποδείχτηκε) αρκετά γνωστοί στο κοινό Starsailor. Τα περισσότερα τραγούδια που έπαιξαν ήταν γνωστά στο κοινό. Ο χαρισματικός τους performer James Walsh έκλεψε την παράσταση, αλλά η υπόλοιπη μπάντα έμοιαζε πολύ άχρωμη. Αναπόφευκτα οδηγήθηκα σε σύγκριση μεταξύ των δύο γκρουπ. Και μάλλον τις εντυπώσεις κέρδισαν οι T.S.O.O.L. Άλλωστε οι Starsailor ήταν ελλιπείς στη σύνθεσή τους. Ο οργανίστας τους δεν ήταν σε κατάσταση τέτοια που να του επέτρεπε να ακολουθήσει το υπόλοιπο γκρουπ με αποτέλεσμα να μην παραβρεθεί στη συναυλία αφήνοντας μεγάλο κενό. Έτσι σε αρκετά κομμάτια ο ήχος τους μου φάνηκε αρκετά κενός. Το μεγαλύτερο hit τους, το “Alcoholic”, το απέδωσαν αρκετά μέτρια και κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο αν αναλογιστούμε την σημαντική παρουσία του πιάνου στο συγκεκριμένο τραγούδι. Σε κάποιο σημείο κιόλας έγιναν ιδιαίτερα βαρετοί, όταν βγήκε στη σκηνή μόνος του ο Walsh με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας τραγουδώντας ένα εντελώς άχρωμο, στα αυτιά μου, τραγούδι.
Οι Starsailor έπαιξαν σχεδόν όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες όπως το “Poor Misguided Fool” (με το οποίο άνοιξαν την εμφάνισή τους), “Alcoholic”, “Silence Is Easy”, “Fidelity” και τα περισσότερα τα απέδωσαν ικανοποιητικά. Όμως στους Starsailor ανήκει ίσως και η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς. Η διασκευή του “Tie Up My Hands” ήταν απλά υπέροχη. Έκαναν την εμφάνιση τους μυστηριώδεις ψυχεδελικές ηλεκτρικές κιθάρες, ενώ όλο το γκρουπ φαίνεται να αφέθηκε στη μαγεία της μουσικής. Και κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, που ούτως ή άλλως τους παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Έπειτα από τους Starsailor σειρά είχαν οι υπερτιμημένοι (;) ΗΙΜ. Εντωμεταξύ το βράδυ πλησίαζε και η ατμόσφαιρα γινόταν ολοένα ομορφότερη, ο ήλιος σχεδόν έπεσε και η θερμοκρασία πλέον ήταν υποφερτή. Οι HIM έπαιξαν περίπου μια ώρα και σε αυτή την ώρα κατάφεραν να με κάνουν να δυσφορήσω. Ο ήχος τους, αρκετά μεταλλικός, δεν με άγγιξε καθόλου.
Ο σταρ (;) Ville Vallo, είτε δεν είχε στην διάθεσή του το κατάλληλο ηχητικό υπόβαθρο (οι προηγούμενοι γιατί δεν είχαν πρόβλημα;) είτε απλά δεν μπορούσε να τραγουδήσει την συγκεκριμένη βραδιά. Στα μπάσα ήταν πολύ αδύνατος, αφού ίσα που ακουγόταν. Συχνά η αναπνοή του δεν τον έφτανε. Και αν ο performer υποτίθεται ότι καταφέρνει να δημιουργήσει ζεστή επαφή με το κοινό τότε καταλαβαίνουμε ότι ο Vallo απέτυχε παταγωδώς. Τα κρύα, ψυχρά, επικοινωνιακά του τερτίπια με ενόχλησαν, αφού έκρυβαν μπόλικη ειρωνία από πίσω. Ή αν δεν έκρυβαν ειρωνία, τουλάχιστον εγώ ένιωσα έτσι.
Οι HIM έπαιξαν όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες αλλά απλά με άφησαν αδιάφορο, περιμένοντας να έρθει η ώρα των Placebo. Να σημειώσω την απαράδεκτη, σε κάποια σημεία, συμπεριφορά του κοινού που έφτασε στο σημείο να πετάει μπουκάλια στο συγκρότημα και διάφορα άλλα τέτοια τραγικά που κάθε άλλο παρά μας τιμούν.
Και έφτασε η ώρα που, μεταξύ μας, περίμενε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Η ώρα των Placebo, ενός από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα, αυτή τη στιγμή, του πλανήτη. Όλος ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά στη σκηνή, γεμίζοντας ασφυκτικά το χώρο. Τα φώτα χαμήλωσαν. Το κοινό ξέσπασε σε κραυγές ενθουσιασμού. Οι 3 Placebo πλαισιώνονταν από δυο μουσικούς που τους έλυναν τα χέρια και τους επέτρεπαν να ξεδιπλώσουν τη μουσική τους. Ο Molko και η παρέα του, ήταν εκεί, χαμογελαστοί, κεφάτοι, με σκηνική παρουσία απίστευτα δυναμική. Μπορώ να πω ότι τους εκτίμησα ακόμη παραπάνω γιατί δεν έμοιαζαν να κάνουν αυτό που έκαναν, σαν αγγαρεία. Πάλι η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Ίσως και προκατειλημμένη, καθώς η μουσική των HIM με αφήνει αδιάφορο, ενώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τους Placebo, κάθε άλλο μάλιστα.
Είναι αλήθεια ότι οι Placebo δεν απέδωσαν τα μέγιστα. Συγκεκριμένα στα μεγαλύτερα hit τους (“Bitter End”, “Every Me Every You”, “Without You I'm Nothing”) ήταν ιδιαιτέρως μέτριοι. Στο τέλος του “Bitter End” ο Molko φάνηκε να χάνει την αναπνοή του, αφαιρώντας ένα μεγάλο ποσοστό από το δυναμισμό του φινάλε του τραγουδιού. Οι διασκευές στα “Every Me Every You” και “Sleeping With Ghosts” ήταν ατυχείς, κατά τη γνώμη μου, ενώ οι επιλογές στην κιθάρα (που χάθηκε η οργισμένη βαριά ηλεκτρισμένη κιθάρα;) στο “Without You I'm Nothing” έκαναν την ηλεκτρική, ηλεκτρισμένη μπαλάντα να μοιάζει αρκετά πιο “μικρή”. Ωστόσο οι Placebo είχαν και μερικές υπέροχες στιγμές. Τo “Protect Me From What I Want” ήταν η πιο σημαντική στιγμή της συναυλίας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το φινάλε του ήταν πραγματικά εντυπωσιακό και με καθήλωσε με τον Molko να δίνει όλη του την ψυχή στη φυσαρμόνικα.
Τα δυναμικά “Blackened Eye”, “This Picture”, “Special Needs” κατάφεραν να με παρασύρουν στους έντονους ρυθμούς τους. Στη συνέχεια όλος ο κόσμος, τραγουδούσε το “Special K”. Οι Placebo τίμησαν και το πρώτο τους άλμπουμ, ερμηνεύοντας πολύ όμορφα το “Nancy Boy”. Η συναυλία έκλεισε έπειτα από ένα encore και αν κρίνω από τις αντιδράσεις, οι περισσότεροι ήταν μάλλον ευχαριστημένοι. Οι Placebo, χαμογελαστοί από την αρχή μέχρι το τέλος, μας άφησαν με το πιο λαμπερό τους χαμόγελο (δεν γνωρίζω αν ήταν μια κίνηση marketing, ή μια αυθόρμητη εκδήλωση χαράς, τουλάχιστον ήταν ευγενικοί). Στον γράφοντα άφησαν ανάμικτες εντυπώσεις. Σε κάποια σημεία τους λάτρεψε ενώ κάποιες στιγμές τον απογοήτευσαν.
Κάπως έτσι έλαβε τέλος το Rockwave 2004, το, τόσο πολλά υποσχόμενο, αυτό φεστιβάλ. Ο χώρος ήταν πραγματικά αρκετά καλός, για τα ελληνικά δεδομένα, μόνο που στο τέλος του φεστιβάλ έμοιαζε σαν λεηλατημένη γη, ή αλλιώς, ένας μεγάλος σκουπιδότοπος. Η όλη οργάνωση ήταν αρκετά καλή, φυσικά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη. Να τονίσω την μεγάλη μας ταλαιπωρία για να μεταφερθούμε από το σταθμό του τρένου, στο συναυλιακό χώρο. Τα γεγονότα του Rockwave γέμισαν με εμπειρίες τους διοργανωτές. Ελπίζω η επόμενη χρονιά να είναι ακόμη καλύτερη...
Κείμενο: Γιώργος Κάκαρης
Φωτογραφίες: Ηλίας Κουρούδης
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
