Rockwave Festival: Γιάννης Αγγελάκας 3, Ψαραντώνης, Λύκοι Λάιβ, Ψαρογιώργης κ.ά. @ TerraVibe Park, 02/07/11

Το ρολόι δείχνει 17:20 και, παρά τη ζέστη, το αεράκι κάνει απολύτως υποφερτή την κατάσταση, αρκεί να έχεις βρει μια καλή σκια. Ο κόσμος που έχει μαζευτεί είναι ελάχιστος, οπότε οι διαθέσιμες σκιές φτάνουν και περισσεύουν. Η κινητικότητα που επικρατούσε στη μεγάλη σκηνή του Terra Vibe εδώ και μια ώρα μοιάζει να καταλαγιάζει και να παίρνει σχήμα. Ο Vlastur (μπάσο) κι ο Σπύρος Κοντογιώργης (drums) δίνουν το ρυθμό και ο DarkElf αναπαράγει κάθε λογής θορύβους. Τα πέντε κορίτσια του πολυφωνικού σχήματος "Διώνη" βγάζουν τους χαρακτηριστικούς τους φθόγγους, ταξιδεύοντας μας στην Ήπειρο.

Στο κέντρο βρίσκεται ο «οικοδεσπότης» Γιάννης Αγγελάκας και η ξεχωριστή αυτή ημέρα στην ιστορία του Rockwave ξεκινά με τα "Ερημα Βουνά" από την "Ψυχή Βαθιά" του Π. Βούλγαρη. Το σπουδαίο αυτό κομμάτι προσέφερε μια συγκλονιστική εισαγωγή που πέτυχε πολύ περισσότερα από το να στρέψει την προσοχή των λίγων παριστάμενων στη σκηνή. Θα μπορούσα να γράψω μια βαρύγδουπη πρόταση που θα περιέχει τις λέξεις: μέθεξη, μυσταγωγία και κατάνυξη, αλλά αντ' αυτού σας προτείνω να κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας να ακούσετε το κομμάτι ζωντανά στην πρώτη ευκαιρία που θα σας δοθεί.



Ο Αγγελάκας, τα κορίτσια της θεάς της υγρής φύσης (Ευαγγελία, Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση) και τα χάλκινα της Ανακατωσιάς αποχωρούν, αφήνοντας μόνο τον Vlastur με την παρέα του και ξαφνικά όλοι μένουν με ένα ανεκπλήρωτο συναίσθημα και αμήχανα ξαναπιάνουν κουβέντα με το διπλανό τους. Οι dub ήχοι συντηρούν μια ατμόσφαιρα, αλλά δε μπορούν να αναπληρώσουν αυτό που προηγήθηκε, το οποίο -εκ των υστέρων- θα χαρακτήριζα ως ένα από τα highlights της ιδιαίτερης αυτής ημέρας. Οι μελωδίες που ακούγονται μας ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη του κόσμου και οι μουσικοί που περνάνε από τη σκηνή εμπλουτίζουν τον ήχο του Vlastur (ο οποίος συνεχίζει ακάθεκτος με το βαρύ κι ασήκωτο μπάσο του), φέρνοντας στο μυαλό από τους Massive Attack, τον Mad Professor και τους Asian Dub Foundation, μέχρι την Ofra Haza, τον Nusrat Fateh Ali Khan και τη reggae παράδοση. Τα λόγια «We shall overcome, we shall prevail», που ακούγονται από το μικρόφωνο, ξεχωρίζουν, αλλά σιγά-σιγά η παρέα γίνεται όλο και πιο φασαριόζικη με την έλευση του frontman των Lost Bodies, που -στο πνεύμα των ημερών- κραυγάζει «αρκετά με τους μαλάκες και την κονόμα τους»...




Η μετάβαση από τους Vlastur στους Lost Bodies έγινε με μία εισαγωγή-μανιφέστο από τον τραγουδιστή για τα πρόσφατα γεγονότα του Συντάγματος. Δεν είναι απαραίτητη η πιστή αναπαραγωγή των λόγων του, αρκεί να πούμε ότι ήταν εξίσου αιχμηρά με τις πέτρες που πετάχτηκαν στην πλατεία. Η μουσική τους αποτελεί μία θορυβώδη κιθαριστική αναρχία και οι στίχοι τους περισσότερο απαγγέλλονται, παρά τραγουδώνται, κινούμενοι άλλοτε σε ειρωνικές παρλάτες, άλλοτε σε φωνητικά ξεσπάσματα, πάντα όμως με μία σκωπτική/πολιτική/ποιητική διάθεση. Οι επιρροές από την ερμηνεία που μας έχει συνηθίσει ο Πουλικάκος ήταν κάτι παραπάνω από εμφανείς, ακόμα και πάνω από τους punk και post-punk ήχους τους. Η ένταση της απόδοσής τους ήταν αρκετή, ώστε να μην επιτρέψουν σε κανέναν να τους αγνοήσει, αλλά ποιοτικά δε διατηρούσαν το ίδιο επίπεδο, με αποτέλεσμα κάποια τραγούδια να αποσπάσουν ένθερμο χειροκρότημα, ενώ άλλα απλώς τυπικό. Φυσικά, στα πρώτα συμπεριλαμβάνονται οι θρυλικοί "Σωλήνες" που έχουν κατακτήσει τη θέση τους στο πάνθεον του ελληνικού σατιρικού ροκ.


Επτά παρά δέκα και η σκηνή πλημμυρίζει ανακατωσιά και χάλκινα. Πέντε funky (the Balkan way) πνευστά και δύο κρουστά συνδυάζουν ζωντάνια, μελωδίες, κέφι και (υποθέτω) Παοκτσήδικη ψυχή. Είναι οι πρώτοι που καταφέρνουν να κουνήσουν τα περίπου 150 άτομα που βρίσκονται από κάτω και να σηκώσουν άλλους τόσους από τις σκιές των δέντρων. Παρτιτούρες και setlists δεν είναι για αυτούς. Όχι ότι τους λείπει η δεξιοτεχνία. Κάθε άλλο. Νιώθουν απόλυτα την ενέργεια της μουσικής που παίζουν και αδυνατούν να μείνουν στατικοί, την ώρα που τα μάγουλά τους ξεχειλώνουν.



Ομολογουμένως εντυπωσιακή σκηνική παρουσία για τέτοιου είδους σχήμα. Ακούγονται τα κομμάτια του Bregovic από τις ταινίες του Kusturica. «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε». Είκοσι λεπτά περνούν σε μια στιγμή και στις επτά και δέκα ανεβαίνει ο Ντ. Σαδίκης με τη μπάντα του και η ανακατωσιά τιθασσεύεται σε ρόλο funky brass section. Ένα εντυπωσιακό κρεσέντο με μια δυναμική αντιπαράθεση του Σαδίκη με τα πνευστά και σιγά-σιγά μας αποχαιρετούν (προς το παρόν).


Χωρίς να φύγουν τα χάλκινα από τη σκηνή και με το βουητό τους να απασχολεί ακόμα τα ηχεία, βγήκε στη σκηνή αεικίνητος, όπως πάντα, ο Ντίνος Σαδίκης για ένα καταδικό του set που πολύ του άξιζε και πολύ είχε καθυστερήσει. Δυστυχώς, ακόμα δεν υπήρχαν περισσότεροι από 1000 θεατές για να απολαύσουν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του ελληνικού ροκ.



Όσοι τον θυμούνται απλώς με το μπαγλαμαδάκι δίπλα στον Αγγελάκα θα πρέπει να αναθεώρησαν υπό τους ήχους των ηλεκτρικών κιθάρων, που (κατά το κοινώς λεγόμενο) «βαράγανε» αλύπητα, και της φωνής του, που δεν είχε κανένα δισταγμό να ουρλιάξει πάνω από το feedback των οργάνων. Απρόσμενα δεμένη μπάντα, λαμβάνοντας υπόψη το προσωρινό της υπόθεσης, καθώς, εξ όσων γνωρίζω, δεν εμφανίζεται συχνά ο Σαδίκης με σχήμα πέραν των διαφόρων εμπνεύσεων του Αγγελάκα. Με επιλογές τόσο από την προσωπική του δισκογραφία, όσο και από τους Εν Πλω, κινήθηκε κάπου ανάμεσα σε μία έκφραση heavy ψυχεδέλειας, tribal ρυθμών και ελληνικού punk, παντρεμένα ακόμα και με το ελληνικό ρεμπέτικο (βλέπε διασκευή σε Βαμβακάρη). Δυστυχώς, όμως, ούτε με αυτά κατάφερε να ζεστάνει ιδιαίτερα το λιγοστό κοινό και να δημιουργήσει την απαιτούμενη ένταση, παρόλο που στην εμφάνισή του θα βρούμε (κατά την άποψή μου) τις καλύτερες στιγμές της ημέρας. Πολύ καλός ο Σαδίκης ως συνοδός του Αγγελάκα, ακόμα καλύτερος ως συνεχιστής της παράδοσης των Εν Πλω.



Setlist:
Είχα Έρωτες / Οίδα / Όνειρο / Φίλοι / Απαισιόδοξο Τραγουδάκι / Χθες Βράδυ (με Διώνη) / Και Λοιπόν Τι (με Διώνη) / Ο Χορός / Χωρίς Κανόνα / 90-60-90 / Αντιλαλούν Δυο Φυλακές


Ο κόσμος έχει πυκνώσει, αλλά δε νομίζω να βρίσκονται στο Terra Vibe περισσότερα από 2000 άτομα και τρεις στους τέσσερις εξακολουθούν να είναι αραγμένοι. Η ώρα έχει πάει οκτώ και θέση στη σκηνή παίρνουν ο Ψαρογιώργης με τον Γιάγκο. Κακά τα ψέματα, η μεγάλη σκηνή δεν τους ταιριάζει. Χρειάζεται μεγαλύτερη εγγύτητα αυτή η μουσική. Το κοινό, ωστόσο, κάνει ό,τι μπορεί για να γεφυρώσει το χάσμα και οι έντονοι ρυθμοί βοηθούν αφάνταστα σε αυτό.



Ο κόσμος κάτω από τη σκηνή γρήγορα πυκνώνει. Λίγο αργότερα, τα λαούτα έχουν πάρει φωτιά και ο όρος jamάρισμα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί. Μπορεί η δεξιοτεχνία να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια, αλλά δε στερείται σεβασμού απέναντι στο όργανο. Ο εντυπωσιασμός έρχεται φυσιολογικά για λόγους ουσιαστικούς και όχι  κατ' οίηση και επίφαση. Οι μαντινάδες και οι υποβλητικές φωνές προσθέτουν κι άλλες διαστάσεις. «Να 'ναι καλά που είναι αιτία και σμίξαμε» λέει σε μια ανάπαυλα ο Ψαρογιώργης και όλοι κουνούν συναινετικά το κεφάλι τους.



Δεν αργούν να στηθούν οι πρώτες εστίες χορού και είναι πλέον ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή εμφάνιση στην ιστορία του φεστιβάλ. Δε νομίζω ότι υπήρχε κάποιος που να μη χτύπησε στο ρυθμό έστω κι ένα πόδι. Ακόμη κι ένας λεβέντης σεκιουριτάς με το ζόρι κρατιόταν να μην πηδήξει την περίφραξη για να μπει κι αυτός στο χορό. Χρειάζεται να γράψω κι άλλα; Ωραία πράγματα. Και εις άλλα με υγεία!


Η ώρα κοντεύει 20:45 στο Terra Vibe Park και έχει έρθει η ώρα των Λύκων να παρουσιάσουν τις ανάσες και τα ουρλιαχτά τους. Η αγέλη των 6 αποτελείται από τους: Γ. Αγγελάκας (φωνή) - Ν. Βελιώτης (τσέλο) - Coti K. (ηλεκτρικό κοντραμπάσο & ηλεκτρονικά) - Β. Μπαχαρίδης (drum box ή κύβος Knorr & ηλεκτρονική hi-hat τσαγιέρα) - Χ. Χαρμπίλας (ηλεκτρονικά) - Τ. Καργιωτάκης (κονσόλα). Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα πολύ ανανεωτικό μουσικό project, που κινείται στο χώρο του avant garde γενικότερα και έχει στις τάξεις του έναν καταπληκτικό μουσικοσυνθέτη και οργανοπαίκτη (Βελιώτης), ο οποίος, πραγματικά, δίνει στο τσέλο νέα ώθηση έκφρασης και δημιουργίας, και που χωρίς την παρουσία του Αγγελάκα θα είχε παραμείνει μάλλον στην αφάνεια, όπως τόσα άλλα αξιόλογα πράγματα στην Ελλάδα. Επίσης, η αλήθεια είναι πως οι Λύκοι βολεύονται καλύτερα σε κλειστούς χώρους με καλή ακουστική, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό, οπότε όσοι πιστοί αναζητήστε τους.



Όσον αφορά τη σκηνική τους παράσταση, αυτή άρχισε με κάποιους ηλεκτρονικούς ασυγχρονισμούς στο εναρκτήριο κομμάτι, οι οποίοι όμως τακτοποιήθηκαν άμεσα. Ακολούθησε το "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ", με την εμμονική επανάληψη αυτής της φράσης να σε φτάνει στα όρια της ψυχαναγκαστικής αγωνίας, και το "Οι Ανάσες Των Λύκων", που συνέβαλε στην ερεβώδη ατμόσφαιρα και στην ανταλλαγή συνθημάτων μεταξύ κοινού και Αγγελάκα. Ωραία ήταν και η απόδοση του "Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές", αρκούντως groovy, ώστε η πλειονότητα του κόσμου να λικνίζεται στο ρυθμό του βασικού 2-step χορού. Αξιοσημείωτες, επίσης, οι ανήσυχες βόλτες που έκοβε ο Ψαραντώνης ανά διαστήματα στο πίσω μέρος της σκηνής, λες και ήταν ο 7ος Λύκος στο κλουβί, εξετάζοντας με ενδιαφέρον τους νέους αυτούς μουσικούς δρόμους που ανοίγονταν μπροστά του.



Τέλος, standards πλέον αποτελούν οι διασκευές δύο όχι και τόσο γνωστών παλιών ρεμπέτικων τραγουδιών, τα οποία μετά την ανακαίνισή τους ακούγονται τόσο μεταβιομηχανικά, τόσο ψυχωτικά, μα και τόσο αναζωογονητικά και λυτρωτικά στην έξοδό τους. Η κατάλληλη εισαγωγή, δηλαδή, για τον Ψαραντώνη, που θα επιχειρήσει να μας συνδέσει με τις βαθύτερές μας ρίζες στο Μινωικό πολιτισμό, στη Μυθολογία και στη Φύση, εντός ολίγου...



Setlist:
Γκρραουνγκ (ορχηστρικό) / Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ / Οι Ανάσες Των Λύκων / Ο Κόσμος Μου Θυμίζει / Όπως Ξυπνούν Οι Εραστές / Ο Θερμαστής (παλιό ρεμπέτικο - Γιώργος Μπάτης) / Το Ξέρουν Τα Ποτάμια / 8) Η Πλημμύρα (παλιό ρεμπέτικο - Μάρκος Βαμβακάρης)



Αντί υστερόγραφου, ο συντάκτης θα ήθελε να εκφράσει μια κρυφή του προσδοκία. Το εν λόγω party εγκαινίων της All Together Now θα έπρεπε να έχει πραγματοποιηθεί στο Σύνταγμα, όπου και ο παραπάνω τίτλος θα έπαιρνε σάρκα και οστά, τα μηνύματα θα έφταναν άμεσα στον όποιο παραλήπτη και αντί για 1000 θα ήμασταν 100000. Οποιεσδήποτε αναστολές μαρτυρούν έλλειμμα φαντασίας, η οποία, απ' όσο φάνηκε, υπάρχει σε περίσσεια.


Doom ριζίτικα. Πάντα ήθελα να τον γράψω αυτόν τον όρο και ας βρεθεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι αυτό ακριβώς παίζει ο Ψαραντώνης. Ομολογώ ότι είχα τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα ταίριαζε η μουσική του σε φεστιβάλ, αλλά, παρότι ήταν ο μόνος που εμφανίστηκε, αρχικά, απολύτως μοναχός στη σκηνή, δεν είναι εύκολα πιστευτό το πόσο πολύ η παρουσία του, ο ήχος της λύρας του και φυσικά το βάθος της φωνής του γέμιζαν το χώρο. Επίσης, απέδειξε ότι έχει κοινό και μάλιστα φανατικό, αποτέλεσμα τόσο της εναλλακτικής μόδας που τον έχει (άθελά του) περικυκλώσει, όσο, φυσικά, και της αναμφισβήτητης ποιότητας της μουσικής του και το συνδυασμό παράδοσης και διαφορετικότητας με τον οποίο προσεγγίζει το Κρητικό τραγούδι.



Οι ρυθμοί της Λεβεντογέννας που προέρχονταν από τη λύρα ενισχύονταν από τα κρουστά και το λαούτο και παρέσυραν τους θεατές μεθυστικά. Δε μιλάμε φυσικά για ροκ, ούτε θα καταφύγω στο κλισέ «ροκ είναι και Ψαραντώνης». Αλλά μιλάμε για μία μουσική, η ένταση, το πάθος, η δύναμη και η ειλικρίνεια της οποίας μπορεί να αγγίξει το αυτί που είναι δεκτικό και σε πέραν της δυτικής παράδοσης ακούσματα.



Ίσως μπορεί να εκφραστεί ως παράπονο ότι επέλεξε να αραιώσει το σκοτάδι στο οποίο συνήθως χάνεται με μία πιο φωτεινή, χαρούμενη θα τολμούσα να πω, διάθεση. Σε κάθε περίπτωση, η συλλαβιστή ερμηνεία των τραγουδιών, σε αντιπαράθεση με την ταχύτητα των δακτύλων του, καθήλωσε το κοινό και ίσως το προετοίμασε για το πανηγύρι που έστησαν αμέσως μετά τα Χάλκινα πνευστά, που βρέθηκαν να αυξάνουν το κέφι, παίζοντας ανάμεσα στους θεατές.




20:25 και ο Ψαραντώνης πρέπει να σταματήσει, παρόλο που κανένας δεν το θέλει. Ούτε κουβέντα για τα -πάλαι ποτέ- ανιαρά soundchecks όμως. Μια ευχάριστη έκπληξη ξεπροβάλλει από τα αριστερά της σκηνής: Η Ανακατωσιά επελαύνει ανάμεσα στο πλήθος και δίνει τα ρέστα της στο πιο ευχάριστο τέταρτο της βραδιάς. Όσοι κάθονταν στα δεξιά του κεντρικού διαδρόμου της σκηνής κόντεψαν να σκάσουν από τη ζήλια τους. Bregovic, Tequila, Μισιρλού, δεν έχει σημασία τι παίζουν, αλλά το πώς το παίζουν. Πραγματικά απολαυστικοί. Τους βλέπω του χρόνου που θα παίρνει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ να γίνονται ανάρπαστοι!


Καθώς τα χάλκινα έντυσαν μουσικά άλλο ένα διάλειμμα ανάμεσα στα συγκροτήματα του Altogether Party, ήρθε η σειρά του Γιάννη Αγγελάκα να ανέβει στην σκηνή, απεκδυόμενος όλες τις προηγούμενες μεταμφιέσεις του ήχου του που είχαν προηγηθεί, για να αποδώσει με τους φίλους του το υλικό των Επισκεπτών και να δικαιολογήσει την κορυφαία θέση στη μαρκίζα, αλλά και να τέρψει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, το οποίο φαινόταν ήδη από νωρίς πως εμφανίστηκε στη Μαλακάσα κατά κύριο λόγο για τον ίδιο και το εξαιρετικό του άλμπουμ, από το μακρινό πλέον 2005...



Οι "Διώνη" με τις εξαιρετικές τους φωνές και τη μεγάλη τους απλότητα ανέβασαν την ένταση του κοινού, για να ακολουθήσει ο καπετάν Γιάννης και οι συνήθεις ύποπτοι (Βελιώτης, Σαδίκης και χάλκινοι) και να κλείσουν τη δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave, το οποίο τούς βρήκε ανεβασμένους από την περσινή μεσαία θέση στα υψίπεδα του headliner. Στα χρόνια που ακολούθησαν το "Από Εδώ Και Πάνω" είχα την τύχη να παρακολουθήσω τον Αγγελάκα τόσο αρχικά με τους Επισκέπτες, όσο και στη συνέχεια με το «3», έτσι και η συγκεκριμένη εμφάνιση για όποιον είχε πράξει κάτι ανάλογο δεν αποτέλεσε εξαίρεση, ούτε έκπληξη.



Ο Αγγελάκας είναι ένας σύγχρονος σαμάνος της σκηνής, ένας σούφι σε έκσταση, ο οποίος απαγγέλει τους ανίερους στοίχους του, άλλες φορές καθηλωμένος στην καρέκλα υπό το βάρος των νοημάτων του και άλλες φορές χοροπηδώντας στη σκηνή, σαν ινδιάνος σε τελετουργικό πρόσκλησης βροχής. Ευτυχώς, η φωνή του είναι αψεγάδιαστη και ευτυχέστερα ο ίδιος είναι ένας τεράστιος performer και ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής rock σκηνής, τόσο που στην πραγματικότητα δε χρειάζεται να προσπαθήσει για να σε κερδίσει: η ομορφιά των ήχων και η θωριά των στίχων του φτάνουν για να κάνουν κάθε του εμφάνιση σημαντική. Σε αυτό υποστηρίζεται από την ιστορικότητα που έχει λάβει πλέον το μουσικό περιεχόμενο του μοναδικού δίσκου των Επισκεπτών αλλά και από το ειδικό βάρος του μουσικού του παρελθόντος με τις Τρύπες, καθώς, παρότι οι επιλογές του είναι συγκεκριμένες και -πλέον- αναμενόμενες, ο στίχος «ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου» οφείλει να τραγουδηθεί σε μια ένταση που θα κάνει τον κάθε παρευρισκόμενο να «την ακούσει». Την αγάπη και όχι μόνο...

Παρότι η πολιτική ένταση στη χώρα έκανε μεγάλο μέρος του κοινού να ζητήσει το "Για Την Πατρίδα", ο Γιάννης δε μας έκανε το χατίρι, αλλά δεν έκρυψε την ευχαρίστηση του και δεν ντράπηκε παραινέσεων για όλες τις φορές που ακούστηκαν συνθήματα κατά των πολιτικών και της αστυνομίας, κατά τη γνωστή συνήθεια που παρατηρείται σε όλες τις τελευταίες του συναυλίες, και φυσικά απέδωσε το μεγαλύτερο πολιτικό τραγούδι των τελευταίων δέκα ετών (για να μη γράψω τριάντα ετών και ανοίξουμε μια μεγάλη συζήτηση), το "Σιγά Μην Κλάψω", με την ορμή και την αγανάκτηση που του έπρεπε και που το έκανε σύνθημα και όρισε μια ολόκληρη γενιά...



Δυστυχώς, όμως, μετά από σχεδόν μόνο μια ώρα set, ο Aγγελάκας μας ενημερώνει πως υπάρχει θέμα με το ωράριο του χώρου και αποχώρησε χωρίς encore και έχοντας παίξει ένα κουτσουρεμένο πρόγραμμα. Από τη μια φαντάζομαι πως κάτι τέτοιο θα του ήταν γνωστό εξαρχής και ίσως και ο ίδιος να θέλησε να δώσει χώρο σε όλους τους υπόλοιπους καλλιτέχνες να εκφραστούν, σε μια μέρα που διηύθυνε μουσικά ο ίδιος, από την άλλη όταν έχεις την ευκαιρία να δεις χειμώνα στο Fuzz το «Αγγελάκας 3», σε κανονικό μεγάλο set και χωρίς να έχεις πληρώσει χρήματα (διόδια και βενζίνη) αλλά και χρόνο (ταλαιπωρία ταξιδιού), η επιλογή ήταν πάρα πολύ άδικη για τους λιγότερους από 3000 θεατές που βρέθηκαν στη Μαλακάσα το βράδυ του Σαββάτου, ουσιαστικά για να δουν τον ίδιο. Αν μη τι άλλο το γεγονός πρέπει να ξενέρωσε πολύ κόσμο και εκ των υστέρων εκτιμούμε πως μια καλύτερη διαχείριση χρόνου θα μπορούσε να είχε δώσει περισσότερα τραγούδια του τρίο στο κοινό.

Ο Αγγελάκας απέδωσε για άλλη μια φορά στα αναμενόμενα, ψηλά του επίπεδα, ευχαριστώντας τον κόσμο που έτρεξε να τον δει στη Μαλακάσα, αλλά παράλληλα το περιορισμένο του set  μετρίασε το τελικό αποτέλεσμα. Όσο καλός και να είναι στις ζωντανές του εμφανίσεις, καλό θα ήταν να αρχίσει να τις μπολιάζει με νέο υλικό, γιατί (κακά τα ψέματα) περιοδεύει πολλά χρόνια με το ίδιο set και η σχέση του με το κοινό μπορεί να έχει αρχίσει να φθείρεται, όπως ενδεχομένως να κατέδειξε και η χαμηλή προσέλευση της μέρας. Παρ' όλα αυτά, το βράδυ του Σαββάτου μας υπενθύμισε γιατί τον αγαπάμε και γιατί τον στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, σε μια εμφάνιση αντάξια του ονόματός του.

Υ.Γ.: Όποιοι πετάνε αντικείμενα στη σκηνή, και δη σε συναυλίες των οποίων τα ήθη δεν το επιβάλλουν και ίσως μάλλον αντενδείκνυται κι όλας, είναι καθυστερημένοι.

Setlist (με κάποια επιφύλαξη):

Σαράβαλο
Μέσα Στο Καταμεσήμερο
Κάψε Ό,τι Πρέπει Να Καεί
Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά
Αιρετικό
Επισκέπτες
Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά
Είμαι Τυχερός
Χάρτινο Τσίρκο
Ακούω Την Αγάπη
Θα Ανατέλλω
Δεν Χωράς Πουθενά
Σιγά Μην Κλάψω
Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα


Για περισσότερες φωτογραφίες επισκεφτείτε το σχετικό φωτορεπορτάζ μας.