Rockwave Festival 2009: Slipknot, Mastodon, Saxon, Down, Lita Ford, Kylesa, Torche, Eden Demise, God.Fear.None @ Terra Vibe, 30/06/09

Τέταρτη και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave Festival, η οποία στην ουσία είναι η δεύτερη, λόγω των ακυρώσεων των δύο προηγουμένων, και όλοι μας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια αυτών, είχαμε εφοδιαστεί πλέον με την ελπίδα ότι Θεού θέλοντος και κυρίως καιρού επιτρέποντος όλα θα κυλήσουν ομαλά.

Στην ώρα τους, γύρω στη μία δηλαδή, οι God.Fear.None καταλαμβάνουν τη Vibe Stage, κάνοντας έτσι το ποδαρικό στη μόνη «μεταλλική» μέρα του festival και χωρίς να καθυστερούν ξεκινούν την εμφάνισή τους. Πρώτο τραγούδι το "Idle Self" από το ντεμπούτο album τους "Envy", με το "Forever Pure" από το περσινό "Vultures" να ακολουθεί. Ο καλός ήχος που έχουν βοηθάει στη σωστή απόδοση των metalcore - melodic death μονοπατιών που ακολουθούν και απόδειξη αυτού είναι οι θερμές αντιδράσεις του κοινού, το οποίο ακούγοντας κομμάτια όπως τα "Iron M", "Faith" και κυρίως το "Trasgression" έδειχνε ότι πραγματικά το διακεδάζει.

Με τον τραγουδιστή να είναι ιδιαίτερα κινητικός και ενώ το κοινό αριθμεί πλέον περί τα διακόσια άτομα, οι God.Fear.None αποδίδουν τα "Rain Falls" και "Uncommon" με μπόλικη ενέργεια, κρατώντας για το τέλος το "Free Fall", το οποίο και έτυχε ζεστής υποδοχής από όλους τους παρευρισκόμενους, με αποκορύφωμα αυτού το moshpit το οποίο και στήθηκε.

Το καλό υλικό που ούτως ή άλλως έχουν τα παιδιά έδωσε την ώθηση για μια ακόμη καλύτερη εμφάνιση, αφήνοντας άπαντες ικανοποιημένους. Χρειάζονται στήριξη, όχι επειδή είναι Έλληνες, αλλά επειδή το αξίζουν, για αυτό και εμείς θα είμαστε πάντα έτοιμοι να τους την προσφέρουμε.

Setlist:
Idle Self / Forever Pure / Iron M. / Faith / Trasgression / Rain Falls / Uncommon / Free Fall



Παίρνοντας τη σκυτάλη από τους God.Fear.None, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα, πατάνε το πόδι τους στη σκηνή οι Αθηναίοι Eden Demise και ο αέρας γεμίζει με ένα brutal hardcore άρωμα. Το κοινό λιγοστό ακόμα. Πολλοί, μετά τα απογοητευτικά γεγονότα των δύο προηγούμενων ημερών, είναι επιφυλακτικοί για το πόσο νωρίς είναι ασφαλές να «σκάσουν μύτη» στη Μαλακάσα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν πάει από νωρίς στη μεγάλη σκηνή για να πιάσουν θέση.



Παρ' όλα αυτά, η ελληνική μπάντα έκανε ό,τι μπορούσε για να ζωντανέψει το ζαυλακωμένο από τον καυτό ήλιο κόσμο. Υπέρμετρα groove-άτο παίξιμο, με αρκετές metal τζούρες από Sepultura, που έφερνε στο μυαλό τους αγαπητούς στην Ελλάδα Stamping Ground, χωρίς να ξεχνά τις νεοϋορκέζικες ρίζες της μουσικής της και τους Hatebreed. Βέβαια κάποιες rap παραφωνίες θα μπορούσαν να λείπουν, για μένα τουλάχιστον, αλλά δεν έδειξαν να ενοχλούν το κοινό που σχημάτισε και ένα σύντομο mosh pit.



Περίπου 45 λεπτά κράτησε η εμφάνιση τους πριν αποχωρήσουν για να δώσουν τη θέση τους στη σκηνή σε έναν πιο παραδοσιακό ήχο.



Το ενδεχόμενο της προσθήκης ενός πακέτου τύπου Kylesa / Torche ομολογουμένως φάνταζε απίθανο για τα δεδομένα του Rockwave Festival, καθαρά και μόνο λόγω του ύφους στο οποίο μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά, αδυνατώ να θυμηθώ περιπτώσεις διοργανώσεων που ανέλαβαν κάποιο ανάλογο ρίσκο, κάτι που αυτή τη φορά (πιθανότατα) υποκινήθηκε χάριν της παρουσίας των Mastodon, οι οποίοι ουσιαστικά παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της σκηνής, παρ' όλη την ξαφνική τους επιτυχία. Κι ενώ ο αγαπητός συνάδελφος Πάνος ενδέχεται να μη συμμερίζεται την ταπεινή μου γνώμη, ελέω των συνθηκών που επικράτησαν κατά το set των Kylesa, το "Meanderthal" κατάφερε να υπερνικήσει το επίσης εξαίρετο "Static Tensions", σε μια μάχη που φανέρωσε τον κρυμμένο άσσο στο καρρέ της βραδιάς, ή, αν προτιμάτε, της τέταρτης μέρας του Rockwave Festival.

Για το τυπικό της υπόθεσης, το ιδιαίτερο ύφος των Torche αποτελεί ένα σταυροδρόμι επιρροών, στο οποίο μπορεί να συναντήσει κανείς το οτιδήποτε. Από indie μέχρι stoner κι από doom μέχρι sludge, τα στοιχεία που μόλις αναφέραμε σχηματίζουν ένα κράμα τόσο παραπλανητικό σε περιγραφή, όσο και σε εντυπώσεις. Βλέπετε, η μουσική των Torche καταλήγει πολύ πιο απλή σε δομές, σε σχέση με ό,τι μπορεί να περιμένει ο επίδοξος ακροατής, αλλά κι ανέλπιστα συναρπαστική, όσον αφορά τη live απόδοσή της. Η αιτία φυσικά δεν εστιάζεται αλλού, παρά στο καταξιωμένο "Meanderthal" καθαυτό, το οποίο μπορεί να ηχεί θετικό, ή ακόμη και συγκλονιστικό στα αυτιά ορισμένων, αλλά με τίποτα δε δύναται να προετοιμάσει τον ανυποψίαστο ενδιαφερόμενο περί του δυναμισμού που κρύβεται στην ουσία των συνθέσεων.

Θέλετε λόγω του άψογα δεμένου rhythm section, θέλετε λόγω της γεμάτης ενέργεια παρουσίας των μελών, οι Torche αναδείχθηκαν χθες σε μια πραγματική «live μπάντα», με την πλήρη έννοια του όρου. Ως highlights της εμφάνισης προσωπικά θα επέλεγα τα "Piranha", "Grenades" και "Healer", με το τελευταίο να αποτελεί παράλληλα αφορμή για μικρά παράπονα που αφορούν τις συνθήκες κατά τη διάρκεια του set, καθώς η ογκώδης παραμόρφωση του μπάσου κάλυπτε τα «θέματα», σε βαθμό που αδυνατούσαμε να τα απολαύσουμε όπως ακριβώς έπρεπε. Και πάλι όμως, παρά τις όποιες δυσκολίες, οι Torche κατάφεραν να σπάσουν τον κανόνα που φέρει τα όποια αντίστοιχα γκρουπ καταδικασμένα σε συνθήκες αρένας, κερδίζοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων, έστω κι αργοπορημένα. Δεν είναι αρκετό αυτό άλλωστε; Στα πολλά συν προσθέστε την έκτακτη συμμετοχή από το στρατόπεδο των Kylesa, η οποία οδήγησε σε παρατεταμένες τυμπανοκρουσίες, φανερώνοντας με τέτοιο τρόπο το κλίμα ομαδικότητας που διέπει τα μέλη ενός ρεύματος τόσο ιδιόμορφου, όσο και ξεχωριστού.





Οι Kylesa, λοιπόν, είναι από εκείνες τις μπάντες του σήμερα, που αρκετοί εν Ελλάδι θα ήθελαν να απολαύσουν live, πόσο μάλλον στα πλαίσια ενός festival και με τέτοιο lineup. Αποτελώντας την κρυφή επιθυμία αρκετών οπαδών του νέου ήχου, οι Kylesa, με ένα καταπληκτικό φετινό άλμπουμ στις αποσκευές τους, αποδείχτηκαν υπέρ του δέοντος εντυπωσιακοί και κατάφεραν στην περίπου μια ώρα της εμφάνισής τους να προκαλέσουν το θαυμασμό και την απαραίτητη ενέργεια του κοινού, μέρος του οποίου φάνηκε, όπως και στην περίπτωση των Torche, να μην είναι υποψιασμένο για αυτό που παρακολουθούσε.



Και αυτό που παρακολουθούσε ήταν ένας ηχητικός οδοστρωτήρας, από ένα συγκρότημα παθιασμένο, που φάνηκε να απολαμβάνει τις αντιδράσεις του κόσμου και να επιδίδεται σε συνεχές headbanging, εκτελώντας πιστά τις κομματάρες του. Ακροβατώντας μεταξύ sludge / doom ατμόσφαιρας και thrash ταχύτητας, οι Kylesa κατάφεραν να δώσουν από την πρώτη στιγμή το στίγμα τους και να δείξουν από τι στόφα είναι φτιαγμένοι. Ακόμα και τα μικρά προβλήματα ήχου ξεπεράστηκαν επιτυχώς και η μπάντα συνέχισε να βαράει. Οι δύο drummers κοπανούσαν ανελέητα το drum kit τους, ενώ η εντυπωσιακή Laura Pleasants κέρδισε πολλαπλάσιους θαυμαστές από εκείνους που ήξεραν τι θα αντικρίσουν.



Το set τους κινήθηκε, όπως αναμενόταν, γύρω από το τελευταίο τους άλμπουμ, "Static Tensions", με τις εντυπωσιακές εκτελέσεις κομματιών όπως το "Only One", το "Scapegoat", το "Running Red" ή το εκπληκτικό "Unknown Awareness". Εξάλλου, το υλικό του "Static Tensions", όπως αποδείχτηκε, μετράει ακόμα περισσότερο στο live και δένει άψογα με τις παλαιότερες στιγμές τις μπάντας, οι οποίες χώρεσαν και αυτές σε ένα εντυπωσιακό, έτσι κι αλλιώς, σετ. Κομμάτια όπως το "Hollow Severer" και το "Where The Horizon Unfolds" φάνηκε να απολαμβάνονται εξίσου από το κοινό.

Οι Kylesa ίσως να ταίριαζαν καλύτερα σε ένα κλειστό χώρο, με τον ήχο τους και το κοινό τους, αλλά απ' ότι φάνηκε έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και δικαιολόγησαν επάξια τις προσδοκίες μας για ένα καταπληκτικό live και την εμφάνιση ενός συγκροτήματος πάνω στα καλύτερά του.



Φυσικά, το δίδυμο Kylesa / Torche αποτέλεσε την καλύτερη εισαγωγή στο κυρίως πιάτο της μέρας, η οποία θα συνεχιζόταν με τις εμφανίσεις των Down / Mastodon / Slipknot.

Αναμένουμε και άλλη μελλοντική επίσκεψη, με τη σύμπραξη και των κολλητών τους Baroness!

Setlist (χωρίς σειρά, ίσως λείπει και κάποιο):
Where The Horizon Unfolds / Scapegoat / Running Red / Only One / Hollow Severer / Unknown Awareness / Said And Done



Δύο λεπτά μετά τις 6 και μισή και η Αμερικανίδα rock star, Lita Ford, δείχνοντας εμφανή προτίμηση σε γνωστή βότκα εκ Ρωσίας, ανέβηκε επί ελληνικής σκηνής, μετά συνοδείας συζύγου και παιδιών που κάθονταν στο δεξί μέρος υπομονετικά, σχεδόν αδιάφορα, περιμένοντας να τελειώσει η μαμά την «δουλειά» της και να γυρίσει γρήγορα κοντά τους, ενώ ο ανήρ Gillette τη συνόδευε διακριτικά στα φωνητικά, δείχνοντας ολοφάνερα ποιος είναι το αφεντικό / manager.



Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να κερδίσει η Lita το κοινό, που, εμφανώς μουδιασμένο, έγινε μάρτυρας τεχνικών προβλημάτων κι, όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα από τον κιθαρίστα της, Ron "Bumblefoot" Thal, ήταν αρκετά. Παρ' όλα αυτά όμως, γλυκύτατη και sexy όπως την περιμέναμε, αν και περισσότερο «μαμά» όπως μας είχε ήδη αποκαλύψει δέκα ημέρες πριν, κατέβαλε τα μέγιστα, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους θαυμαστές της στις πρώτες σειρές και τα περίεργα βλέμματα για το αν ο χρόνος ήταν καλός ή όχι μαζί της.



Μέσα σε 60 λεπτά όμως τι να πρωτοπρολάβει κι αυτή! Highlights της εμφάνισής της, πλην του στοιχειωτικού κακού ήχου, της σπασμένης χορδής της κιθάρας της, του καμένου ενισχυτή της, του απόντος set list της, του απείθαρχου πεταλιού του κιθαρίστα και τα προβλήματα του ντράμερ, αδιαμφισβήτητα ήταν το "Close My Eyes Forever", με την αξιοσημείωτη συνοδεία του κοινού σε ρόλο Ozzy Osbourne, και το super χιτάκι "Kiss Me Deadly", με το οποίο και μας αποχαιρέτησε. Το ολοκαίνουριο "Piece (Hell Yeah)" από το ακυκλοφόρητο ακόμη "Wicked Wonderland" δεν έδειξε να κρύβει κάτι καινούριο πέραν του Motley Crue ήχου του και η προσθήκη ενός μόνο νέου κομματιού στο δεκαμελές set ήταν πολύ μικρή γεύση.



Setlist:
Larger Than Life / Black Widow / Can't Catch Me / Gotta Let Go / Back To The Cave / Hungry / Falling In And Out Of Love / Piece (Hell Yeah) / Close My Eyes Forever / Kiss Me Deadly

Το ρολόι έδειξε 7 και 29 πρώτα λεπτά και η εμφάνιση της Metal Queen ανήκε στο παρελθόν. Ελπίζουμε σε μελλοντική και αξιοπρεπέστερη εμφάνιση της ξανθής αοιδού, μιας και είναι κρίμα μύθοι του κλασικού hard rock να «χάνουν» live, μην ανταπεξέρχοντας του ονόματός τους. Διοργάνωση - Lita: 1 - 0.



-Άσε με μάνα, σηκώνω μοϊκάνα και μαρσάρω και Husqvarna.
-Γιέ μου πού πας;
-Μάνα, θα πάω Ορλεάνη.



Γιατί; Ήταν 19:10 όταν οι πέντε αλητάμπουρες πάτησαν τα τιμημένα πόδια τους στη σκηνή του Terra Vibe και άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το μπάχαλο που θα ακολουθούσε. Ένα ακόμα απωθημένο του ελληνικού metal κοινού παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ενώπιόν του και η παρέα του Phil Anselmo ήταν αποφασισμένη να μας πάρει τα σώβρακα, όπως κυριολεκτικά έγινε λίγα λεπτά αργότερα.



"New Orleans is A Dying Whore" και το πρώτο mosh pit είναι γεγονός. Βάρα και μένα ρε φίλε, όχι μόνο το μπροστινό σου. Οι Down έχουν κέφια και φαίνεται. Θα θρηνήσουμε θύματα άραγε στο "Lifer"; Αλίμονο στους μπάφους που έσκασαν και θα πάνε στράφι. Το νου σας, γιατί μου κάψατε τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα και αναρωτιέμαι ποιός είναι ο επόμενος larger than life frontman μετά τον Jaymz. Ναι, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Anselmo και σας καλώ να συνδράμετε στον ευγενή μου αυτό σκοπό.



Χωρίς υπερβολές και θεατρινισμούς, ο 40χρονος πλέον Phil, άκουσε τις ευχές μας με τον τρόπο που του αρμόζει, που του αξίζει. Κι από κοντά άλλη μία μορφή του Νότου, που θαρρώ πως δεν πήγε στους Metallica για τον απλό λόγο του ότι δε θα γινόταν ποτέ μπασίστας τους, αλλά θα έτρωγε τη θέση του Hammett. Pepper Keenan is thy name...



Ξύλο, ξύλο κι άλλο ξύλο. Ρε μπας και ήρθε η ώρα να βγάλουμε και τα σώβρακά μας; Στο "Ghosts Along Τhe Mississippi" ο διπλανός μου κατεβάζει βερμούδα και μποξεράκι κι ο κολλητός του ξεκινά να spank his monkey. Μεγάλες στιγμές και οι Mastodon στο πλάι να καμαρώνουν μπάντα και κοινό. Ρε λες; "Stone Τhe Crow" και οι ανατριχίλες είναι εδώ: «I never died befoooooore»! Οι Mastodon ολοένα και πλησιάζουν το σανίδι. Ρε ξαναλές; "Bury Me Ιn Smoke" και ο Brent Hinds κοντεύει να μπει ολάκερος μέσα. Ρε σεις βλέπω καλά; Anselmo στο μπάσο, Hinds στην κιθάρα, Brann Dailor στα τύμπανα και ο αγκαλίτσας Kirk Windstein να τραγουδάει «And when we walk away there'll be no coming home». Μάαααααανααααα!



55 λεπτά μετά και το σαγόνι παραμένει πεισματικά στο γρασίδι. Μεγάλη εμφάνιση που έκλεισε με τη σύντομη a cappella εκδοχή του Anselmo στο "Stairway to Heaven". Αχ, αγάπες μου...



Setlist:
New Orleans is A Dying Whore / Lysergik Funeral Procession / Lifer / The Path / Hail The Leaf / Ghosts Along The Mississippi / N.O.D / Eyes Of The South / Stone The Crow / Bury Me In Smoke



20:09. Ελάχιστες νότες πριν οι Down τελειώσουν το set list τους, οι θρυλικοί γερόλυκοι του metal, Saxon, έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής. Δυστυχώς ήταν headliners στη μικρή σκηνή και όχι στην κεντρική και μεγάλη, όπως θα τους άξιζε - σε άλλες εποχές βέβαια. Βλέπετε, οι πωλήσεις παίζουν πια καθοριστικό ρόλο στη σειρά εμφάνισης των συγκροτημάτων. Ας είναι, τι να κάνουμε. Έτσι είναι πια η μουσική βιομηχανία...



Μετά από μια σύντομη εισαγωγή, το "Battalions Of Steel" από τη νέα τους δουλειά κήρυξε την αρχή του set list τους. Από την πρώτη στιγμή η μπάντα έδειξε γιατί μένει αναλλοίωτη στο χρόνο και απέδειξε περίτρανα τι σημάνει να είσαι metal προσωπικότητα αλλά και να βιώνεις καθημερινά το heavy metal, όντας η ίδια σου η ζωή. Παρόλο που έπαιξαν μόνο μια ώρα, έκλεισαν πολλά στόματα που ίσως νόμιζαν ότι θα δουν ένα γερασμένο group να παίζει με επαγγελματισμό και να εγκαταλείπει άμεσα τη σκηνή.



Οι Saxon για άλλη μια φορά ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής metal μουσικής αλλά και άξιοι διασκεδαστές του κόσμου που τους έβλεπε. Σίγουρα όσοι τους έχουν δει λένε τα καλύτερα. Η εμφάνιση τους και στο Rockwave Festival δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας αλλά και στα ήδη αποτυπωμένα live ντοκουμέντα που έχουν κυκλοφορήσει στο εμπόριο και όχι μόνο.

Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που ήταν από κάτω. Βασικός βοηθός και συντελεστής του πολύ καλού αποτελέσματος ήταν και ο ήχος που συνόδευε την εμφάνιση τους, αφού ήταν όσο έπρεπε καλός στο πως έχουμε συνηθίσει ηχητικά τη μπάντα. Όλα τα μέλη για άλλη μια φορά ήταν σε τρελή εγρήγορση και απέδιδαν ακατάπαυστα τη μουσική τους επί σκηνής, δημιουργώντας ένα θέαμα χάρμα οφθαλμών. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, τα "Strong Arm Of The Law", "Motorcycle Man", "Crusader", "Denim And Leather", "Wheels Of Steel" και "Princess Of The Night" παραμένουν ανεξίτηλα διαμάντια στο χωροχρόνο και χαρίζουν άπειρες στιγμές συγκίνησης και χαράς. Στα παραπάνω προσθέστε τρία τραγούδια από τις δύο εξίσου υπέροχες πρόσφατες δουλειές τους αλλά και κάποια παλιότερα αγαπημένα και θα έχετε ένα σχεδόν τέλειο set list που παίχτηκε εκείνο το βράδυ.

Βέβαια τέτοιες μπάντες χαίρεσαι να τις βλέπεις να παίζουν ώρες, αλλά δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα έχουν και ένα τέλος. Οι Saxon έχουν το μαγικό χάρισμα να σε κάνουν να ιδρώνεις, ακόμα και αν είσαι ακίνητος, κάτι πολύ δύσκολο όσο και αν προσπαθήσεις. Όλη τους η εμφάνιση ήταν γεμάτη από ενέργεια, η οποία μεταδιδόταν στο κοινό, που παραδόξως ήταν αρκετό σε πλήθος και έμεινε μέχρι το τέλος, συμμετέχοντας και τραγουδώντας τους στίχους ανελλιπώς. Αξίζει μνεία στον άνθρωπο που έφτιαξε μια αγγλική βασιλική σημαία στα χρώματα της χώρας μας.



Όποιος δεν τους έχει δει πραγματικά χάνει μια ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής, ό,τι μουσικό είδος metal και αν προτιμάει. Τι και αν δεν ακούστηκαν και κάποια αλλά old time classics, όπως τα "747 (Strangers In The Night)" και "Power And Glory"; Τα 60 λεπτά επί σκηνής φάνταζαν λίγα για την ιστορία και τη δισκογραφία που έχουν. Αλλά είπαμε, έτσι είναι τα festival. Έστω και αυτό ήταν αρκετό μέχρι την άλλη φορά που θα τους ξανααπολαύσουμε ζωντανά... With Denim And Leather, Saxon We Salute You...



Setlist:
Battalions Of Steel / Heavy Metal Thunder / Demon Sweeny Todd / Strong Arm Of The Law / Motorcycle Man / Let Me Feel Your Power / Crusader / 20.000 Feet / Denim And Leather / Wheels Of Steel / Live To Rock / Princess Of The Night



Μετά την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Down και την αίσθηση του «επιτέλους απολαμβάνουμε τον Phil Anselmo ζωντανά», ήρθε η σειρά των παγκόσμιων πλέον Mastodon να εμφανιστούν ενώπιον του ελληνικού κοινού για τέταρτη φορά. Η συγκεκριμένη μπάντα, όταν έχει σύμμαχο τον καλό ήχο, μπορεί να αποτελέσει ένα τετραπλό πολυβόλο και να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά της από τη σκηνή και αυτό έμελλε να γίνει πριν και την εμφάνιση των εννέα μασκοφόρων κάφρων που θα ακολουθούσαν με τους ίδιους ακριβώς σκοπούς. Παρόλο που στην αρχή ο ήχος δεν ήταν για μια ακόμα φορά στους Mastodon ο αναμενόμενος, στην πορεία έστρωσε και κατάφερε να αναδείξει ιδίως τις συνθέσεις του "Crack The Skye".



Οι Mastodon, λοιπόν, έχοντας ένα καινούριο, καταπληκτικό δίσκο να προωθήσουν, ήταν εξ αρχής σίγουρο ότι θα έπαιζαν μπόλικο καινούριο υλικό και, γιατί όχι, το "Crack The Skye" στην ολότητά του. Κάτι που δεν έγινε τελικά.

Ξεκίνησαν όπως ήταν σαφές με το "Oblivion", το ιδανικό κομμάτι για άνοιγμα της συναυλίας, και ξεχύθηκαν στο "Quintessence". Οι αντιδράσεις των αρκετών πλέον οπαδών έδειχναν άκρατο ενθουσιασμό από την αρχή, για μια μπάντα, η οποία ωριμάζει, αλλάζει, αλλά και γνωρίζει ολοένα και μεγαλύτερη αποδοχή.



Εκτελεστικά οι Mastodon ήταν άψογοι, ως συνήθως, και απέδωσαν με ενέργεια και πάθος το ομολογουμένως απαιτητικό υλικό τους, παίζοντας μερικούς σύγχρονους ύμνους του σκληρού ήχου, όπως το "Iron Tusk" και το "Blood And Thunder", τα οποία όσες φορές και να τα παίξουν, θα προκαλούν πάντοτε τον ίδιο χαμό. Το υλικό του "Leviathan" εξάλλου είναι το ιδανικό για συναυλιακά δρώμενα και το συγκεκριμένο άλμπουμ, όντας ένα εκ των σημαντικότερων της τρέχουσας δεκαετίας, δε γίνεται να μην έχει τη δέουσα εκπροσώπηση. Όπως επίσης και το προηγούμενο "Blood Mountain", από το οποίο η μπάντα επέλεξε το "Bladecatcher", το "Colony Of Birchmen" και το "Wolf Is Loose" για αρχή, προτού επιστρέψει στο "Crack The Skye" με το ομώνυμο κομμάτι και τον Troy Sanders να αναλαμβάνει αρκετά ικανοποιητικά τα φωνητικά, που στο δίσκο αποδίδει ο Scott Kelly. Και μιας και το 'φερε η κουβέντα, τα φωνητικά του Brent Hinds ακούγονται αρκετά βελτιωμένα σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις των Mastodon και την περιοδεία του "Blood Mountain".



Όσον αφορά το υλικό του "Crack The Skye", σαφώς πιο απαιτητικό και πιο εσωστρεφές σε σχέση με πιο «σπάσ' τα» κομμάτια, σαν το "March Of Fire Ants" για παράδειγμα, παιγμένο ζωντανά αποκτά μια άλλη χάρη, η οποία σε κάποιο κλειστό χώρο και με τον ήχο 100% σύμμαχο της μπάντας θα έχει άλλο αντίκρισμα. Και απόδειξη του παραπάνω ήταν η εκτέλεση του "The Czar". Φανταστικό.

Συνολικά η εμφάνισή τους άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων και μεταξύ δύο συγκροτημάτων σαν τους Down και τους Slipknot η μετάβαση που πραγματοποίησαν οι Mastodon ήταν η ιδανική. Μεγάλο συγκρότημα και δισκογραφικά πλέον και επί σκηνής, και η απόδειξη είναι η ακατάσχετη riff επίθεση που υπέστησαν αρκετοί ανυποψίαστοι και η απόλαυση της εμφάνισης των νέων ηρώων του ακραίου (και όχι μόνο) ήχου, για ακόμα μια φορά, από εμάς, τους οπαδούς τους. Και κάθε μέρα να έπαιζαν, το ίδιο τρομεροί θα ήταν και την ίδια εντύπωση θα προκαλούσαν.

Setlist:
Oblivion / Quintessence / Bladecatcher / Colony Of Birchman / The Wolf Is Loose / Crystal Skull / Megalodon / Blood And Thunder / The Czar / Crack The Skye / Iron Tusk / March Of The Fire Ants



«Καλώς ήλθατε στο νοσηρό κόσμο των Slipknot»... Κάτι τέτοιο φαντάζομαι πως θα υπονοούσαν τα κρυμμένα υπό των μασκών βλέμματα των εννέα «μουσικών» (τα εισαγωγικά στη διακριτική σας ευχέρεια) όταν ευθύς εισερχόμενοι στην πολύπαθη σκηνή του Terra Vibe, προσπαθούσαν να «ψαρέψουν» το κοινό. Η εκκωφαντική εισαγωγή του "(sic)" και η κραυγή "Here Comes The Pain!" ήταν αρκετές να πυροδοτήσουν ένα ντελίριο διάρκειας 80 λεπτών, που όμοιό του ελάχιστες μπάντες μπορούν να προσφέρουν.



Όπως συνέβη και με τις εμφανίσεις των προηγούμενων συγκροτημάτων της ημέρας, ο ήχος των Slipknot ξεκίνησε όχι με τις καλύτερες προϋποθέσεις και βελτιωνόταν σταδιακά. Το νεαρότατης ηλικίας κοινό όμως δεν έδειξε να πτοείται από τεχνικής φύσεως θέματα και συμπαρασυρόμενο από το οργιώδες show των μελών της μπάντας που δικαιολόγησε πέρα για πέρα το hype που την περιτριγυρίζει ως προς τις συναυλίες της, άρχισε να στήνει διάφορα mosh-pits και να ξελαρυγγιάζεται σε τραγούδια όπως το "Wait And Bleed" και το "Before I Forget".



Δυστυχώς (ή ευτυχώς) η φύση μας έχει προικίσει με δύο μάτια και έτσι δεν ξέραμε σε ποιο μέλος της μπάντας να εστιάσουμε την προσοχή μας. Μπορεί ο Corey Taylor να ήταν o αδιαμφισβήτητος frontman, αλλά εύκολα μπορούσαν να του κλέψουν τη δόξα το «χταπόδι» Joey Jordison, με το γιγαντιαίο drum kit, αλλά και ο βγαλμένος από θρίλερ κλόουν, που ναι μεν στην προηγούμενη συναυλία των Slipknot στην Αθήνα «έλαμψε» δια της απουσίας του, αλλά χθες έδωσε στο κοινό να καταλάβει τι είχε χάσει τέσσερα χρόνια πριν. Φυσικά τρελαμένα έδειχναν και τα υπόλοιπα μέλη, που δεν έχαναν ευκαιρία να πηγαινοέρχονται στα πλάγια της σκηνής και να ξεσηκώνουν τον κόσμο.



Παρότι η περιοδεία ουσιαστικά είναι στα πλαίσια της προώθησης του "All Hope Is Gone", το μεγαλύτερο βάρος στο setlist δόθηκε σε κομμάτια από τα δύο πρώτα albums που έχτισαν την καριέρα των Slipknot και είναι ικανά να δημιουργήσουν το μεγαλύτερο πανικό στα live τους. Το "Dead Memories" έμοιαζε με όαση ηρεμίας ανάμεσα στο "The Blister Exists" και τα "Left Behind", "Disasterpiece" που ακολουθούσαν. Στο "Psychosocial" το κοινό επιδόθηκε σε ανελέητο headbanging, τραγούδησε την εισαγωγή του "Duality" και μετά ήρθε και το "People = Shit" να τα ισοπεδώσει όλα και να στείλει τη μπάντα για διάλειμμα και τον κόσμο να πάρει ανάσες από το ανελέητο σφυροκόπημα.



Επιστροφή για encore με το "Surfacing" και φυσικά το "Spit It Out". Υπό τις προσταγές του Corey Taylor το κοινό, σαν υπνωτισμένο, κάθισε κάτω και με το σύνθημά «Jump The Fuck Up!» πετάχτηκε όρθιο και επιδόθηκε στο τελευταίο mosh-pit της βραδιάς, ενώ ο Jordison «αψηφούσε» τους νόμους της βαρύτητας και έπαιζε σχεδόν ανάποδα στο ανυψωμένο drum set του. Μπορεί οι Motley Crue να μην κατάφεραν να κάνουν τις «ποζεριές» τους την προηγούμενη μέρα, αλλά οι Slipknot στάθηκαν πιο τυχεροί σε αυτό το θέμα...

Κάπου εκεί το όργιο έλαβε τέλος και τα 80 περίπου λεπτά μπορεί να φάνταζαν λίγα σε εμάς που θέλαμε κι άλλο, αλλά στο συγκρότημα μάλλον φάνταζαν αιώνας. Με τις μάσκες στα πρόσωπα τους και με μακρυμάνικα ρούχα, η καλοκαιρινή ζέστη έκανε τα μέλη των Slipknot να στάζουν στην κυριολεξία ιδρώτα και ήταν απολύτως κατανοητό ότι μετά από τέτοια εξαντλητική εμφάνιση και υπό τέτοιες συνθήκες το συγκρότημα είχε φτάσει στα όρια της αντοχής του. Εξάλλου η μπάντα τον ίδιο χρόνο παίζει και στο εξωτερικό, δεν έκανε απολύτως καμία περικοπή στην Ελλάδα.

Τους Slipknot ενδεχομένως κάποιος να τους αμφισβητήσει και να ισχυριστεί ότι δεν είναι σοβαρή μουσική αυτό που παίζουν. Αυτό όμως που δε μπορεί να αρνηθεί είναι πως το συγκρότημα δε δίνει μια συνηθισμένη rock / metal συναυλία, αλλά κάτι πιο σύνθετο, που ναι μεν διακρίνεται από μια fake αισθητική, αλλά δεν παύει να προσδίδει μια θεατρικότητα στις εμφανίσεις του και να τις κάνει μοναδικές εμπειρίες.

Τέτοια μοναδική εμπειρία ήταν οι Slipknot, όπως και οι Mastodon, η καλύτερη metal μπάντα της δεκαετίας μάλλον, η σταθερή αξία που ακούει στο όνομα Saxon και φυσικά το μεγάλο απωθημένο, οι Down του Phil Anselmo που έκαναν την τέταρτη (ή μάλλον δεύτερη...) μέρα του φετινού πληγωμένου Rockwave Festival να μας μείνει αξέχαστη.

Setlist:
Intro / (sic) / Eyeless / Wait And Bleed / Get This / Before I Forget / Sulfur / The Blister Exists / Dead Memories / Left Behind / Disasterpiece / Psychosocial / Duality / People = Shit Encore: Surfacing / Spit It Out / Outro ('Til We Die)