Rockwave Festival 2009: Placebo, Moby, Foals, Gogol Bordello, Aviv Geffen, Cabaret Balkan, Expatriate, Sunny Side Of The Razor, Raintear @ Terra Vibe, 27/06/09
To Rockwave 2009 "is back", όπως μας ενημέρωνε εδώ και καιρό και η σχετική αφίσα, και το rocking.gr, ως χορηγός επικοινωνίας φέτος, δε θα μπορούσε να λείψει ούτε από αυτό το ραντεβού. Έτσι ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί του Σαββάτου, τόσο για να προλάβουμε να στήσουμε το περίπτερό μας πριν καταφτάσουν οι ορδές των επισκεπτών, όσο και για να προλάβω επί σκηνής τους αγαπητούς μου Raintear, οι οποίοι και ανέβηκαν στη Vibe Stage στις 12:15, σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Στη μια ώρα που ακολούθησε, το συγκρότημα από την Αθήνα, αν και σφιγμένο στην αρχή, κατάφερε να χαλαρώσει και να διασκεδάσει τους λιγοστούς φίλους του, που είχαν κάνει τον κόπο να τρέξουν στη Μαλακάσα μεσημεριάτικα για να το απολαύσουν. Στη μια ώρα που έπαιξαν ήταν σφιχτοδεμένοι και όταν χαλάρωσαν και ξεπέρασαν το αρχικό σοκ του ήλιου και του ελάχιστου κόσμου, απέδωσαν τα αναμενόμενα (για εμένα που τους έχω ξαναδεί) και τα δέοντα για κάποιον άσχετο με τη μουσική τους ακροατή. Το rock n roll τους ήταν ιδανικό προκαταρκτικό, αλλά για άλλη μια φορά μας έκανε να αναρωτηθούμε πόσο καλύτερα θα μας άνοιγε την όρεξη, αν τοποθετούνταν λίγο αργότερα στο billing και τους έβλεπε και περισσότερος κόσμος.
Setlist:
Buena Suerte / Crash / Founders / Mad About You (Hooverphonic) (Hit The Road Jack) / The Way Back Home / Dark Matter / Kiss n Make Up / No 22 (Get Up Stand Up) / Fall Asleep
Στη συνέχεια τη σκηνή σαγήνευσε η Σάννη Χατζηαργύρη με το συγκρότημά της, τους Sunny Side Of The Razor, οι οποίοι παίζουν ένα μίγμα βρετανικής ύστερης brit pop, με πολλή PJ Harvey, αρκετό groove, με την ίδια τη Sunny να είναι το clue τόσο της μπάντας, όσο και της εμφάνισης. Έχοντας παρακολουθήσει ζωντανά τόσο τη Julliete Lewis, όσο και τη Patti Smith, οφείλω να ομολογήσω ότι η Sunny πρέπει να εκτιμά τις χορευτικές τους φιγούρες πολύ, καθώς ανακάτευε το ζεστό αέρα αναλόγως και παράλληλα τραγουδούσε τις σκοτεινές μελωδίες των Razor με αρκετό πάθος, αποσπώντας τα χειροκροτήματα των ελαχίστων οπαδών που βρίσκονταν και εκείνη τη στιγμή στη Μαλακάσα. Όμορφο set, ξεχώρισα το «hitάκι» "Dancing In The Air" και επιφυλάσσομαι να τους δω και σε κλειστό χώρο, όπου είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλύτεροι.
Απέναντι σε πολύ αραιή, ακόμη, προσέλευση, κατά τις τέσσερις και μίση, οι Αυστραλοί Expatriate βρίσκονταν στη μικρή σκηνή του Terra Vibe, για να παρουσιάσουν το μάλλον ανιαρό τους new wave / indie, σε καμιά τρακοσαριά σκόρπιων και καθήμενων φεστιβαλιστών. Τα γνώριμα στοιχεία της μουσικής τους, λίγο από Cure και λίγο περισσότερο από U2, την έκαναν εύκολα προσιτή. Παρά το μέτριο ξεκίνημα, ένα από τα πιο «σπάνια» τραγούδια τους, το "Aviation At Night", άρχισε να κερδίζει τις εντυπώσεις μερικών, ενώ στα μέσα της εμφάνισής τους και κυρίως στο "Gotta Get Home" φάνηκαν να βρίσκουν μια δυναμική ισορροπία. Η συνέχεια, με τα "Shooting Star" και "Get Out, Give In", έδινε την εντύπωση ότι αυτή η μπάντα ήταν ήδη οικεία. Μερικά χαμόγελα συμπάθειας προκάλεσαν τα «μελωδικά» ελληνικά του ελληνικής καταγωγής ντράμερ, Χρίστου Κόλλια. Πάντως, το μέγα παράδοξο της εμφάνισής τους παρέμενε το γεγονός ότι τα πιο άγνωστα κομμάτια τους υπήρξαν αποτελεσματικότερα από τις δυο-τρεις επιτυχίες τους.
Τη μεγάλη σκηνή, λοιπόν, άνοιξαν οι Cabaret Balkan, με ένα σετ γεμάτο εκπλήξεις, με το κέφι, το χορό και την ενέργεια να πρωτοστατούν στην εμφάνισή τους.
Για εμένα οι Balkan ήταν η εμφάνιση της ημέρας, καθώς κατάφεραν με το πάθος τους να ξεσηκώσουν τα 800 άτομα που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή από κάτω και να τα σπρώξουν σε ένα βαλκανικό ξεφάντωμα, πότε με τις τσιφτετελοβαλκανικές στιγμές τους και πότε με τις groovάτες ska «παραφωνίες» τους.
Αν σε αυτά προσθέσετε ένα κοινό «ψημένο για χορό», έναν αεικίνητο τραγουδιστή και τις διασκευές σε πολλά γνωστά τραγούδια από το χώρο του βαλκανικού τραγουδιού, του κινηματογράφου αλλά και του rock (!), τότε έχετε μια πολύ καλή εικόνα για το τι μας προσέφεραν οι εξαιρετικοί Cabaret Balkan.
Στο set τους διασκεύασαν τα παρακάτω: Don"t Worry, Be Happy (Bobby McFerrin), Kashmir (Led Zeppelin), Get That Money (Goran Bregovic), Bella Ciao (Ιταλικό), Misirlou, Walk This Way (Aerosmith), Σήκω Χόρεψε Κουκλί μου, Kiss (Prince).
Μπορεί στον υπόλοιπο κόσμο ο Aviv Geffen να αναφέρεται ως «αυτός ο Εβραίος που είναι στους Blackfield», στο Ισραήλ όμως είναι ο πιο πετυχημένος rock καλλιτέχνης, με εκατομμύρια πωλήσεις.
Νιώθοντας ότι τα σύνορα πλέον δεν τον χωρούν, εδώ και καιρό ετοιμάζει το πρώτο του σόλο album στην αγγλική γλώσσα, με παραγωγό μάλιστα τον Trevor Horn. Στα πλαίσια λοιπόν της προώθησης του επικείμενου album του, ο Aviv Geffen επισκέφθηκε την Ελλάδα και το Rockwave για μια δεύτερη συναυλία (πέρα από τους Blackfield), μετά την unplugged εμφάνιση του με special guest τον Steven Wilson τον περασμένο Δεκέμβριο στο Club 22.
Τότε, στο Club 22, ο unplugged χαρακτήρας της συναυλίας μας έδωσε την εικόνα ενός μαζεμένου και ήρεμου performer. Αυτή τη φορά ο Geffen ήταν απαλλαγμένος από κάποιο ερμηνευτικό concept και πλαισιωμένος από full μπάντα, της οποίας τρία μέλη της είναι και στους Blackfield. Υπό αυτές τις συνθήκες ο Geffen θέλησε να ξεδιπλώσει το «ροκσταριλίκι» του και να κερδίσει το «φεστιβαλικό» κοινό.
Η εμφάνισή του δεν ήταν άσχημη, απλά υπέπεσε σε κάποια ανούσια κλισέ, όπως το θρυμμάτισμα μιας ακουστικής κιθάρας μετά από την ωραία εκτέλεση του "Cloudy Now". Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή, εκεί που δημιουργούσε ωραίες προϋποθέσεις, άθελά του ίσως τις χαλούσε. Άλλο ένα παράδειγμα ήταν η «ατάκα» ότι ο Ιρανός Πρόεδρος Αχμαντινετζάντ «can suck his huge dick», η οποία άφησε σε δεύτερη μοίρα την αφιέρωση του "The End Of The World" στην αδικοχαμένη Ιρανή Νάντα.
Από εκεί και πέρα ο Geffen μας παρουσίασε, πέρα από κάποιες κλασσικές στιγμές των Blackfield, όπως το "Pain", κομμάτια που θα περιέχονται στο νέο του album, μερικά εκ των οποίων μπορεί να βρει κάποιος στο myspace του καλλιτέχνη. Συμπαθητικά τα κομμάτια, δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα καταφέρουν να φέρουν στον Geffen τη σόλο διάκριση, πέρα από τα ισραηλινά σύνορα. Καλές ερμηνείες λοιπόν από τον Ισραηλινό, αλλά μάλλον επιτηδευμένα τραβηγμένη η σκηνική του παρουσία και, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, πολύ πιθανό να τον ξαναδούμε σύντομα στη χώρα μας.
Setlist:
Black & White / It's Alright / Ακυκλοφόρητο / Pain / October / The One / The End Of The World / Cloudy Now / Love Song
Ο σουρεαλιστικός θίασος των Gogol Bordello ανέβηκε στη σκηνή του Terra Vibe έχοντας -ακόμα- τις ακτίνες του ήλιου κατά πρόσωπο, κάτι που -όπως αναμενόταν- αποδείχτηκε λεπτομέρεια για τον παντός καιρού Eugene Hütz, ο οποίος κατέβασε τις τελευταίες γουλιές από το κρασομπούκαλο των παρασκηνίων και ρίχτηκε σε ένα non stop καταιγισμό gypsy που έκανε τους πάντες -μυημένους και μη- κατ' αρχάς να προσεγγίσουν τη σκηνή και κατά δεύτερον να αφεθούν σε ένα άνευ ορίων χορό, βγαλμένο από αυθεντικά διονυσιακά αντανακλαστικά.
Στις ιστορίες καθημερινής προσφυγικής παράνοιας του set των Gogol Bordello συμπεριλήφθηκε, μεταξύ άλλων, η μεγαλομανία του Wonderlust King, με το βιολί του Sergey Rjabtzev να ορίζει τη μουσική επένδυση και να αναδεικνύει το μαγικό τρόπο με τον οποίο τα μέλη της μπάντας έρχονται σε επαφή on stage, μετατρέποντας το οποιαδήποτε κομμάτι σε ένα ατελείωτο jam, χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή την -τουλάχιστον- ιδιαίτερη σκηνική τους παρουσία.
Το πολυαναμενόμενο "Start Wearing Purple" ακούστηκε κυρίως από τα στόματα των παρευρισκομένων -σε άπταιστα αγγλορωσικά-, καθώς ο Eugene είχε ήδη εγκαταλείψει τη σκηνή και βρισκόταν κάπου ανάμεσα τους, ενώ στο στίγμα του "Think Locally, Fuck Globally" το οικουμενικό πάρτυ που οι Gogol Bordello εκπροσωπούν έδειξε να περνάει και να γίνεται απολύτως επεξεργάσιμο από το κοινό, το οποίο στην κυριολεξία αποθέωσε τους αεικίνητους Ρώσους, μην εννοώντας να σταματήσει τη γιορτή, ακόμα και όταν αυτοί επέστρεψαν στα παρασκήνια για να συνεχίσουν την κρασοκατάνυξη...
Με λίγη αργοπορία, οι Βρετανοί Foals ανέλαβαν τη μικρή σκηνή, κατά τις επτά και μισή, ενώ πίσω τους βοούσε ο γιορτινός οχετός των Gogol Bordello.
Με τον ήχο «στο έντεκα», πραγματοποίησαν την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα ολίγον τί άδοξα, καθώς κατά τη μία κουτσουρεμένη ωρίτσα της δεν κατάφεραν να αποσπάσουν, από τους τσιγκανοpunk ανταγωνιστές της μεγάλης σκηνής, περισσότερα από χίλια πεντακόσια αυτιά (ε, κάντε τη διαίρεση).
Όμως, μπροστά στη δική τους σκηνή, βρέθηκαν κολλημένοι αρκετοί αφοσιωμένοι οπαδοί, που είδαν και καμάρωσαν από πολύ κοντά τον Οξφορδιανό Έλληνα Γιάννη Φιλιππάκη να τραγουδά, να παίζει μανιασμένα κιθάρα και να ξεσαλώνει με τους δρονισμούς ενός συναρπαστικού indie rock.
Η μαθηματική ψυχεδέλεια του ζηλευτού μοναδικού τους άλμπουμ, "Antidote", ομολογουμένως δεν είναι το πιο προσιτό μουσικό ερέθισμα. Στη ζωντανή του εκδοχή, το ύφος των Foals έγινε πιο κοφτερό, πιο θορυβώδες. Κάτι το ιδιαίτερο προσέθεταν στην ατμόσφαιρα τα λακωνικά κομπιαστά σχόλια του Φιλιππάκη, στα ελληνικά. Προλόγισε το "Olympic Airways", αποκαλώντας το «το τραγούδι που λέγεται Ολυμπιακή Αεροπορία», εκτοξεύοντας το «cult» στα ουράνια.
Μετά από ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι με πολύπλοκη δομή, εξήγησε σχεδόν αφελώς ότι «αυτό είναι καινούριο, δεν είναι τελειωμένο ακόμα». Στο "Electric Bloom" άφησε την κιθάρα του και βόλταρε ανάμεσα στους θεατές. Οι αντιδράσεις του κοινού, ιδίως σε τραγούδια όπως το "Cassius", ήταν τουλάχιστον ενθαρρυντικές και η επόμενή τους επίσκεψη -του χρόνου, αφού κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ, όπως υπεσχέθησαν- θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Setlist:
ΥΥΥΥΥΥ* (ακυκλοφόρητο) / French Open / Olympic Airways / Baloons / Heavy Water / Spanish Sahara* (ακυκλοφόρητο) / Cassius / O-Funk* (ακυκλοφόρητο) / Red Socks Pugie / Electric Bloom / Two Steps, Twice
Δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα και τρία λεπτά μετά την τελευταία νότα των Foals, ο Moby ξεκίνησε τα ηχητικά του καλέσματα από τη μεγάλη σκηνή. Ο αγαπημένος εξωγήινος βρέθηκε αντιμέτωπος με περίπου δεκαπέντε χιλιάδες κόσμου (δε θα το κάνω με αυτιά αυτή τη φορά, για να μη μπερδευτούμε).
Δε νομίζω πως προκαλεί πλέον έκπληξη το τί μπορεί να καταφέρει ο παράξενος φαλακρός κύριος. Πρόκειται για την ιδιάζουσα περίπτωση ενός dj με μπάντα. Με μπάντα με βιολιά! Η ικανότητά του να ανάψει το κέφι ακόμη και με lounge/ ambient συνθέσεις αποτελεί σχεδόν φυσικό φαινόμενο. Η δε μαγεία των απλοϊκότατων rock τραγουδιών του σκλαβώνει. Ξεκίνησε εναλλάσσοντας μερικές μεγάλες επιτυχίες του με κομμάτια από τον καινούριο του δίσκο, που θα κυκλοφορούσε τη μεθεπομένη.
Συνέχισε «ζηλεύοντας» τις metal μέρες του φετινού Rockwave και, ρωτώντας με heavy metal γρυλιστό στόμφο «are you all motherfuckers ready to rock?», αυτοδιασκευάστηκε, δίνοντας στο "Bodyrock" ένα φλεγόμενο δεύτερο μισό. Bluesαρε το παραδοσιακό gospel "Walk With Me Lord", εκμεταλλευόμενος την ωρυόμενη φωνάρα της Joy Malcolm, και το χρησιμοποίησε σαν εισαγωγή στο ιαματικό "Natural Blues".
Αναθεμάτισε τον «συνταξιοδοτημένο» πρόεδρο Bush και την επικίνδυνη πλευρά της πατρίδας του με το σεισμό του "Lift Me Up". Αποχαιρέτησε με το διαολεμένο πριονιστό beat του "Feel So Real", παραπέμποντας μας δεκατόσα χρόνια πίσω, όταν και πάλι σε μια συναυλία του Moby περνούσαμε τέλεια και βρισκόμασταν σε εμφανώς καλύτερη φυσική κατάσταση.
Έλειπε το "That's When I Reach For My Revolver", ναι. Αυτή όμως η πλούσια «συλλογή greatest hits» σε μια μόνο ώρα δεν μας κακόπεσε καθόλου.
Setlist:
Extreme Ways / In My Heart / Go / Wait For Me / Raining Again / Bodyrock / Mistake / Porcelain / Pale Horses / Why Does My Heart Feel So Bad? / We Are All Made Of Stars / Walk With Me, Lord / Natural Blues / Lift Me Up / Feel So Real
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού σαφέστατα είχε έρθει στο χώρο για τους headliners της πρώτης μέρας του Rockwave. Κι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Placebo.Παρατηρώντας τον κόσμο που πέρναγε από το περίπτερο του Rocking.gr, μπορούσες εύκολα να διακρίνεις μικρές ηλικιακά και μαυροντυμένες goth φιγούρες, με ένα παράδοξο αλλά ταυτόχρονα και δικαιολογημένο χαμόγελο αναμονής. Φυσικά, όσο η ώρα περνούσε, στο κοινό μεγάλωνε μαζί του και ο ηλικιακός μέσος όρος, αποδεικνύοντας ότι οι Placebο ίσως να έχουν ένα αρκετά ετερόκλητο κοινό.
Το κοινό είχε ζεσταθεί αρκετά μετά κι από την εμφάνιση του Moby και πλέον είχε έρθει η στιγμή που ο Brian Molko και η παρέα του θα ανέβαιναν στην κεντρική σκηνή του Terra Vibe. Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα έπαιζαν στη χώρας μας και σίγουρα γνώριζαν ότι ένα κοινό σαν το ελληνικό έχει μεγάλες προσδοκίες. Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 10 όταν ο Brian Molko ανέβηκε στη σκήνη με μία από τις πολλές κιθάρες του και χωρίς πολλές και ιδιαίτερες συστάσεις.
Το πρώτο riff που ξεπήδησε αναμενόμενο αλλά και ιδανικό, μιας και το "Kitty Litter" αποτελεί και το πρώτο της καινούργιας τους δουλειάς. Ο κόσμος που έφτανε τις 20 χιλιάδες, ίσως και παραπάνω, αρχίζει να ζεσταίνεται περισσότερο, και πολλές φωνές, στην πλειοψηφία τους γένους θηλυκού, γεμάτες ένταση, φωνάζουν το όνομα του Molko. Τα κομμάτια που ακολουθούν είναι και αυτά από το νέο τους άλμπουμ, παρ' όλα αυτά ο κόσμος γνωρίζει ήδη τους στίχους και σιγοτραγουδά. Για να πούμε την αλήθεια όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που επιλέγουν τη συγκεκριμένη σύνθεση setlist. Και στον Λυκαβηττό, πριν από δύο χρόνια, είχαν κάνει την ίδια επιλογή. Και τι εννοούμε; Έρχονται με νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους και στο πρώτο μισό του live το «προμοτάρουν». Στο δεύτερο μισό παίζουν αγαπημένα παλαιότερα κομμάτια, ανακατεμένα με τα εναπομείναντα καινούργια.
Στο καινούργιο hitακι τους "For What Is Worth" τα πράγματα έχουν αρχίσει να βελτιώνονται από μεριάς αυτού που θα λέγαμε επικοινωνία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Ίσως να έχουμε στο μυαλό μας μια πιο εύθραυστη εικόνα για τον Brian Molko, η οποία, λογικό είναι, να τον θέλει, μετά την τόση on stage εμπειρία του, να είναι πιο σίγουρος και αυτός, όπως και τα υπόλοιπα μέλη, πάνω στη σκηνή και να μας ξενίζει όταν δείχνει περισσότερο επαγγελματισμό. Παρ' όλα αυτά φαίνεται να έχουν όλοι διαβάσει καλά το μάθημα τους και μπορούν με σχετικά μικρή προσπάθεια να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους.
Αυτό γίνεται εύκολα μετά από μία μελωδική παύση, που δίνει τη θέση της στην παραμόρφωση. Και τότε ήταν που ακούστηκε το "Every You Every Me". O κόσμος αρχίζει να χορεύει και να τραγουδά. Ο ήχος του κοινού, που ταξιδεύει προς το μουσικό δάσος που περικλείει το Terra Vibe, δείχνει ότι αυτοί εκεί κάτω πραγματικά το διασκεδάζουν. Το πλατύ χαμόγελο του Molko και η δήλωση του ότι «πολλές φορές ευχαριστεί το κοινό του, αλλά αυτή τη φορά το εννοεί ειλικρινά» αποδεικνύουν ένα και μονό πράγμα. Ότι οι Placebo μπορούν να παίξουν με την ίδια ζωντάνια όπως και στο παρελθόν κι έχουν τη δυνατότητα (και από πλευράς ψυχής αλλά και εξοπλισμού), αν θέλουν, να βυθίσουν τους πάντες σε μια βαθιά alternative θάλασσα.
Λίγο πριν καταλαγιάσουν τα πνεύματα με το "Happy You 're Gone", o Brian δείχνει να είναι αρκετά άνετος και ανάβει τσιγάρο επί σκηνής -ίσως να το είχε απωθημένο από όλα τα προηγούμενα φεστιβάλ, όπου κάτι τέτοιο απαγορευόταν-, ενώ αποκαλεί τον μπασίστα τους «Queen of Sweden». Μετά από μία ώρα και κάτι, με το άκουσμα του "A Song To Say Goodbye", εύκολα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η βραδιά πλησίαζε στο τέλος της. Το κοινό όμως δε θα τους το έκανε τόσο εύκολο. Μετά από λίγα λεπτά ανεβαίνουν και πάλι με "Infra-Red" και "The Bitter End" και ξανά ο κόσμος σε ρυθμό. Αποχωρούν για δεύτερη φορά από τη σκηνή, αλλά ο περισσότερος κόσμος επιμένει να τους φωνάζει για δεύτερο encore, ενώ άλλοι έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο του γυρισμού. Μέχρι που ακούγεται από το sampler η εισαγωγή από το "Taste In Men". Και πάλι οι Placebo στη σκηνή... έτσι για το τέλος, ένα τραγούδι για το δρόμο.
Συνολικά θα λέγαμε ότι από συναυλίες συγκροτημάτων του εύρους των Placebo, περιμένουμε να ακούσουμε και να δούμε πολλά. Όπως και ότι η διαδραστικότητα μεταξύ κοινού και των καλλιτεχνών επηρεάζει την απόδοσή τους προς το καλύτερο. Οι Placebo δεν ήταν κακοί. Θα μπορούσαν όμως, ίσως με λίγα περισσότερα κομμάτια από προηγούμενες δουλείες τους, να έδιναν ακόμα περισσότερα στο κοινό τους, περίπου όσα τους έδωσε κι αυτό. Όπως και να 'χει, όμως, στάθηκαν αρκετά στο ύψος των περιστάσεων και σίγουρα το διασκέδασαν και αυτοί.
Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη μέρα του Rockwave Festival, γεμίζοντας τα αυτιά μας πολλούς και διαφορετικούς ήχους, από dark wave των Raintear μέχρι πολυφυλετικό punk από τους Gogol Bordello κι από electro του Moby μέχρι καθαρό alternative rock των Placebo. H ιδέα των παραπάνω του ενός σκηνών αποδείχθηκε επιτυχής, αν και θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες ηχητικές βελτιώσεις.
Setlist:
Kitty Litter / Ashtray Heart / Battle For The Sun / For What It's Worth / Sleeping With Ghosts / Speak In Tongues / Follow The Cops Back Home / Every Me Every You / Julien / The Never-Ending Why / Black Eyed / Happy For Gone / Meds / Come Undone / Special K / Song To Say Goodbye
Encore 1: Infra-Red / The Bitter End
Encore 2: Taste in Men
