Rockwave Festival 2007: Robert Plant And The Strange Sensation, Chris Cornell, Europe @ Terra Vibe, 29/06/07

Το poll του rocking ήθελε τους Europe headliners της χθεσινής πρώτης μέρας του φετινού Rockwave. Η αλήθεια είναι όμως ότι το line up ενός festival χτίζεται με βάση την παρούσα θέση των groups στη μουσική βιομηχανία. Κι αν ασφαλώς ο μέγιστος Robert Plant δικαιολογημένα απολύτως κατ' εμέ βρέθηκε στη θέση του headliner, τότε ο Chris Cornell, σύμφωνα με το παραπάνω «αξίωμα», έπρεπε να ανέβει στη σκηνή του Terra Vibe ως δεύτερο όνομα.



Το αποτέλεσμα αυτού, λοιπόν, ήταν να θαυμάσω ένα group, που από τότε που θυμάμαι πραγματικά τον εαυτό μου, θέλω να δω από κοντά, κάτω όχι και από τις καλύτερες συνθήκες. Είναι σίγουρο ότι σε μια συναυλία παίζει τεράστιο ρόλο η ψυχολογία του συγκροτήματος αλλά και του κοινού. Όπως και να έχει λοιπόν, όταν ο ήλιος είναι ακόμα για τα καλά ψηλά στον ουρανό, ένα μεγάλος αριθμός του κόσμου δεν έχει φτάσει ακόμα στο συναυλιακό χώρο και ο ήδη υπάρχων κόσμος γεμίζει cinquecento, τότε είναι λογικό να υπάρχει μια αντίστοιχη διάθεση και από το group πάνω στη σκηνή.

H λογική όμως δεν έχει χώρο σε ένα group όπως οι Europe. Από το πρώτο δευτερόλεπτο και το "Love Is Not The Enemy" πιστεύω ότι κέρδισαν και τον κάθε δύσπιστο στο κοινό που τους θεωρεί μια τελειωμένη one-hit μπάντα. Φοβερή ενέργεια από τον αγέραστο Joey Tempest (vocals, guitars), ένας βιρτουόζος που μοιάζει να περιορίζει τον εαυτό του για να χωρέσει σε μια hard rock μπάντα John Norum (guitars) και μια σύνθεση που κλείνει με ονόματα που έχουν συμβάλλει τα μέγιστα σε ιστορικά, από πλευράς ποιότητας και ασφαλώς πωλήσεων, albums, όπως οι John Levén (bass), Mic Michaeli (keyboards) και Ian Haugland (drums).

Δεν το κρύβω ότι οι Europe αποτελούν για μένα ένα από τα κορυφαία groups που προέρχονται από τα '80s, για ένα και μοναδικό λόγο. Πάντοτε περνούσα πολύ καλά ακούγοντας τα κομμάτια τους. Κάτι τέτοιο έγινε και χτες. Αν και το setlist ήταν σαφέστατα περιορισμένο, ακούστηκαν κομμάτια όπως τα "Sign Of The Times", "Carrie", "Girl From Lebanon", "Rock The Night" και "The Final Countdown", τα οποία δεν έχουν σταματήσει ποτέ να αποτελούν rock ύμνους και να προσελκύουν ακόμα και σήμερα κόσμο στις τάξεις της rock μουσικής.



H απόδοση και η διάθεση όλων πάνω στη σκηνή ασύμβατη με την ώρα και τον χλιαρό στις αντιδράσεις του κόσμο, ο ήχος ιδιαίτερα βελτιωμένος σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια σε ανάλογες ώρες και το hard rock που μεγάλωσε πολλούς από εμάς είχε την τιμητική του.



Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω στο ίδιο το group είναι ίσως η μικρή υπέρβαση του χρόνου των κλασσικών παιχνιδιών φωνής-κιθάρας και φωνής-κόσμου, που όπως και να το κάνουμε μας στέρησε τουλάχιστον δύο κομμάτια τα οποία οι Europe είχαν προγραμματίσει να παίξουν ("Cherokee" και "Seven Doors Hotel"), αλλά λόγω της λογικής του festival δε θα μπορούσε το τρίτο όνομα να ξεπεράσει σε χρόνο το δεύτερο, δυστυχώς για κάποιους από εμάς.



Το rocking μάλιστα είχε τη χαρά να συνοδέψει τρεις τυχερούς αναγνώστες του σε ένα meet & greet με το group, μόνο για εκείνους. Είναι υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους πραγματικά συγκινημένους και ευτυχισμένους επειδή γνωρίζουν από κοντά άτομα όπως ο Joey Tempest και ο John Norum, στο πρόσωπο των οποίων μοιάζει να αντανακλά όλη η αγάπη που έχεις για τη μουσική. Περισσότερα για το meet & greet, μαζί με φωτογραφίες, εντός της ημέρας, σε διαφορετικό άρθρο.



Κρατάω την υπόσχεση του Joey για επιστροφή των Europe στην Ελλάδα, σε δική τους πλέον αποκλειστικά εμφάνιση, και τους ευχαριστώ πραγματικά για τις στιγμές που μας (μου) χάρισαν...

Setlist:

Love Is Not The Enemy
Always The Pretenders
Superstitious
Let The Children Play
Sign Of The Times
Carrie
Guitar Solo
Girl From Lebanon
Start From The Dark
Yesterday’s News
Voice-Guitar game
Rock The Night

Encore:
The Final Countdown

* Λόγω του ότι δε γνωρίζαμε -όπως και οι περισσότεροι άλλωστε- ότι υπήρχε και opening act, οι Redrum στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν προλάβαμε να τους παρακολουθήσουμε. Ζητούμε συγγνώμη, αν και το "χαντάκωμα" δεν είναι (τόσο) δική μας ευθύνη.

---

Όταν κάποιος αποκαλείται από πληθώρα κόσμου «σύγχρονος μύθος», δε χρειάζεται να κάνει και πολλά για να το αποδείξει: χαμόγελο, διάθεση για live performing και cool προφίλ είναι ήδη αρκετά και όσον αφορά την περίπτωση του φαινόμενου «Chris Cornell», φτάνουν και περισσεύουν. Ακούγοντας από δεξιά και αριστερά για το τι ακριβώς συμβαίνει στις συναυλίες του συγκεκριμένου καλλιτέχνη και παρακολουθώντας τα βήματά του από τις αρχές του '90, οφείλω να ομολογήσω πως η περιέργεια και η προσμονή μου να τον απολαύσω και εγώ είχαν εκτιναχθεί στα ύψη, μιας και τον κύριο Cornell δε σου δίνεται η δυνατότητα να τον δεις και όποτε θέλεις.



Η ώρα είχε πια σημάνει 20.01 όταν ακούστηκαν οι πρώτοι γνώριμοι ήχοι του "Spoonman" και ο κόσμος που βρισκόταν στο Terra Vibe ήταν μόλις και μετά βίας 4.000 - η τετραμελής μπάντα βρισκόταν επί σκηνής και ακολούθησε με αρκετά καλή διάθεση και ο Chris μας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω ότι on stage βρισκόταν και η υπόλοιπη οικογένεια Cornell, με τους δυο λιλιπούτειους πρωταγωνιστές να κλέβουν κυριολεκτικά την παράσταση στις πρώτες σειρές με τα καμώματά τους και την κυρία Vicky Karayiannis να κάθεται παράμερα και να καμαρώνει. Και πως να μην καμαρώνει άλλωστε!



Ο Chris φάνηκε από τα πρώτα λεπτά ότι ήταν «σπίτι» του και αμέσως έκανε και το κοινό να αισθανθεί το ίδιο άνετα μαζί του. Λίγο τα σπαστά ελληνικά, λίγο οι αναφορές στην καταγωγή της συζύγου και το live έγινε «οικογενειακή» υπόθεση (με την καλή έννοια πάντα).



Χωρίς ίχνος νευρικότητας ή του παραμικρού τρακ, τραγούδησε με την ψυχή του αγαπημένα κομμάτια από όλες τις περιόδους της πολυτάραχης καριέρας του, προσπαθώντας να ικανοποιήσει αμφότερους τους Audioslave-ικούς και τους Soundgarden-ικούς του φίλους και το ευχάριστο ήταν ότι και άτομα που δεν είχαν έρθει στο φεστιβάλ για να τον δουν, σίγουρα τα έκανε να τον κοιτάξουν με μια άλλη ματιά και είμαι σίγουρη πως άφησε την καλύτερη των εντυπώσεων.



Όσον αφορά τα παιδιά που τον πλαισίωναν, ήταν σαφώς αντάξια του ονόματός του (εκείνος ξέρει καλύτερα άλλωστε), αν και δεν είχαν τον αέρα της σκηνικής παρουσίας από την αρχή, αλλά και η σεμνότητα είναι κάτι που εκτιμάται δεόντως. Σίγουρα πάντως τα βλέμματα συγκέντρωσε ο κύριος Mike Gorman που έχει αναλάβει το ρόλο του μπασίστα με επιτυχή αποτελέσματα: άνεση πάνω στη σκηνή και ένας ήχος που γέμιζε ακόμη πιο ομοιόμορφα το καλοστημένο μουσικό σκηνικό. Άξιος!

Το set list ήταν:

Spoonman
Outshined
Show Me How To Live
Say Hello To Heaven
What You Are
Rusty Cage
Be Yourself
Like A Stone
Doesnt Remind Me
Cochise
Billy Jean
You Know My Name
Black Hole Sun
Jesus Christ Pose

Highlights της βραδιάς, όταν πήρε τη μαύρη κιθάρα του ο Chris και μας χάρισε δυο ακουστικές εκτελέσεις στα "Like A Stone" και "Doesn't Remind Me", όπου καταχειροκροτήθηκε και από την αγαπημένη του. Highlight νούμερο δύο, τα απανωτά σοκ που δεχτήκαμε ακούγοντας τα "Black Hole Sun" και "Jesus Christ Pose" (γιατί να μην παίζανε μετά και το "Birth Ritual";). Ίσως ήταν το ιδανικότερο κλείσιμο για τη μια ώρα και τα δεκατρία λεπτά που προηγήθηκαν (21.14 όλα ανήκαν στο παρελθόν) και μια αρκετά καλή προετοιμασία για να υποδεχτούμε τη μεγαλειότητα του κυρίου Plant αυτοπροσώπως.



Εις το επανιδείν Chris. Ευχαριστούμε.

---

Τα συγκροτήματα και οι μουσικοί που μεσουράνησαν στα τέλη των '60s και στα '70s χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Τον Robert Plant και όλους του υπόλοιπους.

Αυτοί οι «υπόλοιποι» έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Μπορεί να βγάζουν ακόμα και σήμερα καινούργιους δίσκους, αλλά η προσκόλληση που δείχνουν στα κομμάτια που τους ανέδειξαν είναι μεγαλύτερη και από τις ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις.

Από την άλλη, ο Robert Plant φαίνεται πως, τη στιγμή που οι Led Zeppelin τοποθέτησαν την τελευταία τελεία στη Βίβλο τους, έβαλε στοίχημα με τον εαυτό του να μη δημιουργήσει ποτέ τα αισθήματα της νοσταλγίας και της επανάληψης στους ακροατές του. Μπορεί το να αποβάλλει τη στάμπα «τραγουδιστής των Led Zeppelin» από πάνω του να είναι πιο δύσκολο και από το να ξαναπαίξει ο John Bonham drums, όμως μία ματιά στις δύο τελευταίες σόλο δουλειές του Plant είναι ικανή να πείσει για το ότι ο ίδιος έχει μία μοντέρνα, φρέσκια και ολοκληρωμένη καλλιτεχνική άποψη, μακριά από κάθε είδους παρελθοντολογία.

Ο Plant έχει κατασταλάξει εδώ και μερικά χρόνια στον ήχο που τον εκφράζει, και αυτόν ακριβώς θέλει να περάσει στο κοινό του. Θέλει δηλαδή με κάθε συναυλία του (αλλά και κάθε δουλειά κατ' επέκταση) να δηλώνει το τι είναι και τι έχει να πει τώρα και όχι το τι ήταν και τι είχε κάνει πριν από 35 χρόνια. Το κράμα rock / blues / trip hop / ethnic / ανατολίτικης / ηλεκτρονικής μουσικής, πέραν του ότι προκαλεί δέος με την πολυσυλλεκτικότητα του, αποτελεί το πρίσμα μέσα από το οποίο παρουσιάζει πλέον o Plant όλα του τα κομμάτια, ακόμα και αυτά των Zeps. Με αυτόν τον τρόπο αφενός δίνει νέο αέρα στα τραγούδια και αφετέρου αποτρέπει τις συγκρίσεις και αναδεικνύει το πλούσιο ταλέντο των μουσικών που τον περιτριγυρίζουν.



Μπορεί ο Plant με την αρχηγική, αρχοντική και επιβλητική του εμφάνιση επί σκηνής να κεντρίζει τα βλέμματα, έχει φροντίσει όμως να αφήνει αρκετό «χώρο» στους The Strange Sensation, οι οποίοι με την πρώτη ευκαιρία μπολιάζουν τα τραγούδια με τους ευφάνταστους και ψυχεδελικούς πειραματισμούς τους, δημιουργώντας μία, δίχως προηγούμενο, μαγική και ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα.



Είμαι σίγουρος ότι πολλοί απογοητεύτηκαν χθες, είτε από την παράλειψη των πιο γνωστών στιγμών των Zeppelin, είτε από τις αγνώριστες εκτελέσεις / διασκευές όσων κομματιών του ιστορικού συγκροτήματος ακούστηκαν (7 συνολικά). Όμως, το εισιτήριο δεν έλεγε Led Zeppelin, αλλά Robert Plant And The Strange Sensation. Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν διαφωνίες με τη νέα αισθητική της καριέρας του Plant, όμως η αυθεντικότητα και τα έντονα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτή είναι αναμφισβήτητα. Παίζει αυτά που γουστάρει και για αυτό τον γουστάρουμε κι εμείς.



Ο Plant, πέραν του ότι έχει το χάρισμα μιας εκ των σπουδαιότερων φωνών, κάτι που επιβεβαίωσε και χθες με την απόδοσή του (αποστομώνοντας πανηγυρικά τις Κασσάνδρες που τον ήθελαν σκιά του παλιού καλού εαυτού του), είναι και ένας μουσικός με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι διασκεδαστής... Μουσικός. Και σε όποιον αρέσει.

Setlist:

Intro
Shine It All Around
Takamba
Misty Mountain Hop
Tin Pan Valley
Friends
Going To California
Four Sticks
Nirvana
Slow Dancer
Freedom Fries
Black Dog
Gallows Pole
Encore:
Seven And Seven Is (intro)
Whole Lotta Love