Rockwave Festival 2007: Heaven And Hell, Dream Theater, Iced Earth, Anathema @ Terra Vibe, 01/07/07

Από τους Αντώνη Μουστάκα, Κωστή Αγραφιώτη, 02/07/2007 @ 05:21
Η ανακοίνωση της δεύτερης μέρας του Rockwave Festival μπορεί να είχε χαρίσει χαμόγελα, αλλά προκάλεσε και κάποιες μικρές γκρίνιες. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενθουσιάστηκαν με το όλο «πακέτο», αλλά δεν έλειψαν και πάλι αυτοί που λένε «μα καλά, πάλι Iced Earth, Anathema και Dream Theater θα δούμε;». Όπως και να έχει, και οι μεν και οι δε εκείνη τη μέρα βρίσκονταν στο Terra Vibe και ο κύριος λόγος ήταν ένας: Heaven & Hell. Οι αναγεννημένοι Black Sabbath με τον Ronnie James Dio θα απέδιδαν ζωντανά ύμνους που μεγάλωσαν ολόκληρες μεταλλικές γενιές. Προσωπικά με ικανοποιούσε όλο το πακέτο, άρα δε μπορούσα και εγώ να λείψω από το γεγονός...



Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, επειδή η μέρα τελικά ξεκίνησε με κάποιες γκρίνιες (από την πλευρά μου τουλάχιστον). Είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για το πότε θα ανέβουν τα συγκροτήματα επί σκηνής. Κρίνοντας από την "Day 1", που το φεστιβάλ ξεκίνησε στις 6, θεώρησα αρκετά απίθανο το event εκείνης της μέρας να ξεκινήσει πριν τις 5.

Δυστυχώς όμως έκανα λάθος. Καθώς πλησίαζα στο χώρο, λίγο πριν τις 5, μου έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό μου: «οι Anathema βγήκαν!». Δε φαντάζεστε την έκπληξή μου, και ακόμα περισσότερο την τρεχάλα που έριξα για να προλάβω 1-2 τραγούδια παραπάνω. Τώρα εγώ ρωτώ: δε θα ήταν καλύτερο να υπάρχει αναρτημένο στο site του φεστιβάλ κάποιο πρόγραμμα; Εγώ π.χ. είχα όλη την καλή διάθεση να προλάβω το event από την αρχή και δε μπορώ να αναχωρήσω απ' το σπίτι μου βάσει πιθανοτήτων και εκτιμήσεων. Αυτό που θέλω να παρακαλέσω είναι να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα και στις επόμενες διοργανώσεις να υπάρχει κάποια σχετική ενημέρωση. Όπως αρκετά πράγματα στο θεσμό του Rockwave βελτιώθηκαν, έτσι πρέπει να γίνει και σε αυτό τον τομέα.

Το θετικό τουλάχιστον της υπόθεσης είναι ότι ο συνάδελφος Λάμπης ήταν από την αρχή στο χώρο. Κανονικά θα έγραφε κάποια λόγια για τους Kinetic, τους οποίους και παρακολούθησε, αλλά δυστυχώς αυτή τη στιγμή βρίσκεται αρκετά μακριά από κάποιο pc, οπότε αναλαμβάνω εγώ μία τυπική αποτύπωση απόψεων. Για όσους δεν ξέρουν, οι Kinetic κάθε άλλο παρά καινούργιοι είναι στο χώρο, καθώς στις τάξεις τους βρίσκεται ο Σάββας Μπενίτης, τον οποίο οι παλαιότεροι θα θυμούνται από τους Acid Death. Αν και η μπάντα απέδωσε αρκετά καλά τα κομμάτια της, που τείνουν σε progressive death metal φόρμες, το αρνητικό της υπόθεσης ήταν ότι ο ήχος δεν τους βοήθησε τελικά. Τους έχω δει πάντως live στο παρελθόν και είμαι σίγουρος πως θα τους ξαναπετύχω κάπου στο κοντινό μέλλον...



Όσον αφορά τους Anathema εξεπλάγην, επειδή περίμενα να μου φανούν αδιάφοροι, για έναν απλό λόγο: το ύφος της μουσικής τους δεν κρίνεται και ως το πιο ιδανικό για μία ζωντανή εμφάνιση στις 5 η ώρα το απόγευμα. Αν συνυπολογίσουμε τη μεγάλη σκηνή ενός φεστιβάλ, σε κάποιον μπορεί να φανούν ως ένα τυπικό support act. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνισή τους ήταν πιστεύω αρκετά καλή. Τους πρόλαβα όταν μπήκε το "A Natural Disaster", και παρόλο που το feeling των κομματιών σίγουρα δεν ήταν το ίδιο, προσωπικά μου άρεσε αρκετά αυτό που είδα.

Δύο εκπλήξεις που πρόλαβα ήταν η medley εκδοχή των "Judgement" και "Panic", αλλά και η εκτέλεση ενός νέου κομματιού με τίτλο "Angels Walk Among Us". Όσον αφορά το νέο κομμάτι, μου φάνηκε ενδιαφέρον, αλλά δε μπορώ να κρίνω από μία απλή ακρόαση. Από τις έως τώρα δουλειές τους πάντως ήταν πιο κοντά στο ύφος του "A Natural Disaster". Όσον πάλι αφορά το medley, ήταν μεν αρκετά ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς έκοψαν το καλύτερο σημείο στο "Judgement", δηλαδή το κομμάτι από τη μέση και μετά. Στο τέλος έκλεισαν με το "Comfortably Numb" των Pink Floyd, κομμάτι που έχει καθιερωθεί στο set τους τα τελευταία χρόνια.

Το set list (από τη στιγμή που τους πρόλαβα) ήταν:

A Natural Disaster
Angels Walk Among Us (νέο κομμάτι)
Judgement / Panic (medley)
Comfortably Numb (διασκευή Pink Floyd)



Οι Iced Earth για μένα έδωσαν τρομερή εμφάνιση, για ένα λόγο: ο Tim "Ripper" Owens απέδειξε ότι οι φωνητικές του ικανότητες επαρκούν και με το παραπάνω για τη θέση του ως frontman και ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες metal φωνές στο σημερινό χώρο.



Η υπόλοιπη μπάντα άρτιοι εκτελεστές, απέδωσαν τα κομμάτια δίχως λάθη και πλέον δείχνουν πολύ δεμένοι με το παρόν line-up. Σε σύγκριση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, σίγουρα δεν ήταν το ίδιο καλά, για αρκετούς λόγους. Πρώτον, έπαιζαν μέρα σε festival, με ανάλογο, και μικρότερο επομένως, set. Δεύτερον και κυριότερο, πολλοί δεν έχουν ακόμα συνηθίσει τον "Ripper" ως frontman στους Iced Earth.



Αυτό και μόνο το γεγονός οδήγησε σε αρκετά επικριτικά σχόλια όπως τα ακόλουθα: «ε, καλός είναι...», «το φάλτσο πήγε σύννεφο», «οι Iced Earth είναι μόνο με Barlow» και ένα σωρό άλλα. Σε αυτούς έχω να δώσω την εξής απάντηση: ο Barlow έχει φύγει εδώ και κάτι χρόνια. Πάρτε το απόφαση. Το να μειώνετε την αξία του Tim ως ερμηνευτή δε θα φέρει πίσω τον Matt. Αν δε σας αρέσουν πλέον οι Iced Earth, να κάνετε κάτι άλλο ενώ παίζουν. Το ότι δε σας αρέσει πλέον το στυλ τους είναι κατανοητό, αλλά σχόλια τύπου «το φάλτσο πήγε σύννεφο» περισσότερο μειώνουν τον καλλιτέχνη παρά δείχνουν το γεγονός ότι δε σας αρέσει.



Αν εξαιρέσεις μία - δύο στιγμές στο "The Reckoning" που δε βγήκαν τα φωνητικά τόσο καλά στα χαμηλά του μέρη, ο Tim έκανε χτες μία εμφάνιση την οποία ο Halford, δυστυχώς, ούτε στον ύπνο του δεν έχει δει τα τελευταία χρόνια.



Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι αν ο Tim ήταν από την αρχή στη θέση του Barlow μπορεί να μην τα λέγατε αυτά; Και ακόμα χειρότερα, ότι μπορεί να λέγατε τα ίδια αν τον αντικαθιστούσε ο Barlow; Για σκεφτείτε το.

Το πλήρες set list ήταν:

Burning Times
Declaration Day
Violate
Vengeance Is Mine
Pure Evil
The Reckoning
The Hunter
Ten Thousand Strong
Jack
My Own Savior
Stormrider
Prophecy
Birth Of The Wicked
The Coming Curse


Παρατήρηση #1: Τρία πράγματα χρειάζονται την ώρα τους για να τα απολαύσεις: Το φαγητό, το sex και οι συναυλίες των Dream Theater. Όπως λοιπόν δε μπορείς να χαρείς το αγαπημένο σου φαγητό αν το «κατεβάσεις» σε 2 λεπτά, έτσι δε μπορείς και να χαρείς ένα set των Dream Theater διάρκειας μόλις 70 λεπτών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες (βλ. κανονική συναυλία και όχι φεστιβάλ), 70 λεπτά είναι λιγότερα και από το encore της τρελής πεντάδας από τη Νέα Υόρκη (εντάξει... λέμε και καμιά υπερβολή για να τονίσουμε τη θέση μας!).



Παρατήρηση #2: Χιλιοειπωμένο αλλά ρεαλιστικό: Τους Theater ή του λατρεύεις ή τους μισείς. Σε ένα φεστιβάλ που οι βασικές ατραξιόν, πέραν αυτών, ανήκουν σε διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια, είναι λογικό να υπάρχουν αρκετοί που τους βλέπουν με μισό μάτι.

Παρατήρηση #3: Μία συναυλία ενός αγαπημένου σου συγκροτήματος υπό το φως της ημέρας είναι πιο ξενέρωτη και από το να βλέπεις τον «Εξορκιστή» σε laptop στην παραλία, 12:00 η ώρα το πρωί.



Κάντε το άθροισμα των τριών παραπάνω σημείων και θα συνειδητοποιήσετε εύκολα πως η μαγεία που χαρακτηρίζει ένα "Evening with Dream Theater" απουσίαζε από την εμφάνιση του «Θεάτρου» στη δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave. Βέβαια, ως είθισται άλλωστε, η απόδοση της μπάντας ήταν εξωπραγματική. Ο Portnoy τα έσπασε, οι Petrucci / Rudess κέντησαν, ο Myung έπαιξε τις κάλτσες του και όλο τον από πάνω ρουχισμό, ενώ τέλος ο -αδικημένος όσο κανείς- James LaBrie ήταν καλύτερος από ποτέ, τόσο σε απόδοση, όσο και σε σκηνική παρουσία. Είναι να απορείς με αυτούς τους τύπους. Κάθε φορά που τους βλέπεις έχεις την αίσθηση ότι παίζουν ακόμα καλύτερα τα έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά πολύπλοκα και τεχνικά τραγούδια τους. Μα πως το κάνουν;



Συνοψίζοντας το τι ακούσαμε, τα πιο heavy κομμάτια των Theater είχαν την τιμητική τους, με τη βάση να δίνεται στο ολοκαίνουργιο "Systematic Chaos". Οι αναφορές στους δύο κορυφαίους δίσκους της μπάντας, "Images & Words" και "Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory", δεν έλειψαν, ενώ έκπληξη προκάλεσαν τα "Endless Sacrifice" και "Honor Thy Father" από το "Train Of Thought" (το οποίο αποτελεί το μόνο δίσκο, από το "Falling Into Infinity" και μετά, στην περιοδεία του οποίου δε μας επισκέφτηκαν!). Παραλείψεις; Πολλές. Αλλά είπαμε, όταν το μέσο κομμάτι τους έχει διάρκεια 10 λεπτών, τι να χωρέσουν σε 70 λεπτά;



We want more, we want more...

Setlist:

Overture 1928
Strange Déjà Vu
Take The Time
Constant Motion
The Dark Eternal Night
Endless Sacrifice
Honor Thy Father
Forsaken
Pull Me Under




Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του "Black Sabbath: The Dio Years" και της περιοδείας της "Mob Rules / Dehumanizer" σύνθεσης των Black Sabbath με γέμισε χαρά, αφού από το 1992 περίμενα να δω ζωντανά το συγκρότημα να εκτελεί τα αγαπημένα μου τραγούδια, κάτι που φάνταζε πολύ δύσκολο μετά την επανένωση της αρχικής σύνθεσης του γκρουπ στα μέσα της δεκαετίας του '90.



Το έδαφος ήταν πρόσφορο για κάτι τέτοιο, αφού τα τελευταία χρόνια έχουν αραιώσει οι εμφανίσεις του αρχικού σχήματος, ενώ οι σχέσεις των Dio και Iommi, 15 χρόνια μετά τη ρήξη τους, βρίσκονται πια στη φάση του αμοιβαίου αλληλοσεβασμού, χωρίς τις τριβές της καθημερινής επαφής δύο διαφορετικών αλλά εξίσου δυναμικών χαρακτήρων. Βοήθησε επίσης η απόφαση της εταιρίας για την προώθηση του "Dio Years", όπως και η ενασχόληση του Ozzy με τη σόλο καριέρα του, το νέο άλμπουμ και την περιοδεία.

Όλα ήταν ιδανικά λοιπόν για μια τέτοια συνεργασία η οποία δε θα μπορούσε να συνεχιστεί πέραν του 2007 και σίγουρα δε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομα "Black Sabbath". Ο λόγος, πέραν της δυσκολίας μακροχρόνιας συνύπαρξης των Βutler, Dio και Iommi, ήταν και η προσπάθεια που έγινε τα τελευταία 10 χρόνια για την ισχυροποίηση της εικόνας της αρχικής σύνθεσης ως της μοναδικής που μπορεί να φέρει το όνομα "Black Sabbath" αλλά και η είσοδος της μπάντας στο Rock N' Roll Hall Of Fame πολύ πρόσφατα.

Η περιοδεία ξεκίνησε με τη μπάντα να "βαφτίζεται" Heaven And Hell και κάπως έτσι την 1η Ιουλίου του 2007 το ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει για πρώτη φορά τραγούδια αποκλειστικά από τα 3 άλμπουμ των Sabbath με τον Ronnie James Dio στα φωνητικά.

Η αναμονή ήταν μεγάλη, ο κόσμος μαζεύτηκε πολύς στο Terra Vibe (βοήθησε και η παρουσία άλλων 3 δυνατών συναυλιακών ονομάτων την ίδια ημέρα) και αυτό που έμενε να δούμε ήταν το αν οι τέσσερις μουσικοί θα μας έδιναν αυτό που περιμέναμε.

Στο τέλος της βραδιάς η ικανοποίηση ήταν απλά απόλυτη. Η απόδοση των συνθέσεων ήταν φανταστική, ενώ το κοινό το ευχαριστήθηκε με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό από την εμφάνιση της original σύνθεσης δύο χρόνια πριν. Τότε υπήρχε μια πρωτοφανής ένταση και μια άγρια χαρά στον κόσμο ο οποίος πίεζε να φτάσει όσο πιο κοντά μπορούσε στο συγκρότημα που περιμέναμε δεκαετίες να μας επισκεφτεί. Χτες οι αντιδράσεις ήταν διαφορετικές. Απόλυτη ικανοποίηση, αλλά με τις αντιδράσεις πιο ήπιες και με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι. Παντού γύρω μου υπήρχαν χαρούμενα, "γεμάτα" πρόσωπα ανθρώπων που τραγουδούσαν με κάθε ευκαιρία τους στίχους αυτών των αγαπημένων τραγουδιών.



Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το "The Mob Rules", ιδανικό για το ξεκίνημα, και η πρώτη ανατριχίλα δεν άργησε να έρθει. Τα αργά σημεία του "Children Of The Sea" τραγουδιούνται από όλα τα στόματα και η συγκίνηση χτυπά κόκκινο. Από τη δεξιά πλευρά της αρένας ακούγεται το "They say that is over..." λες και ξεπηδά μέσα από το δάσος και για ένα δέκατο του δευτερολέπτου νομίζεις ότι κάτι το απόκοσμο συμβαίνει. Επόμενη τεράστια στιγμή το "Sign Of The Southern Cross" το οποίο έπεσε στο έδαφος της Μαλακάσας σα σφυρί πάνω σε αμόνι. Το αργόσυρτο riff και ο ήχος της κιθάρας του Iommi ένοιωσα να με πιέζουν προς το έδαφος, ενώ η ερμηνεία του Dio έσβησε κάθε προηγούμενη. Ο Ronnie δεν είχε δώσει όμως τον καλύτερο του εαυτό ακόμη. Στο τέλος του "Voodoo" απογειώνει το κοινό με τη φωνή του η οποία δείχνει καλύτερη από όλες τις επισκέψεις του στη χώρα μας. Ο Iommi δείχνει να το ευχαριστιέται και ο ίδιος και τον προκαλεί με την κιθάρα σε ένα παιχνίδι το οποίο πιο πολύ μας έδειξε ότι πέρα από δισκογραφικές εταιρίες, συμβόλαια και εμπόριο, κάποιοι καλλιτέχνες δεν έχουν χάσει την αρχική τους αγάπη για τη μουσική αυτή καθεαυτή και μπορούν να "παίζουν" ακόμη πάνω στη σκηνή.



Ακολούθησαν και άλλες μεγάλες συγκινήσεις, με τον κόσμο να τραγουδά όλο το "Die Young" μαζί με τον ημίθεο του heavy metal ("Ronnie είσαι κοντός αλλά ...αγαπάς", φώναξε αυθόρμητα ένας φίλος πίσω μου, προκαλώντας τρελά γέλια) και πραγματικά από ένα σημείο της συναυλίας και μετά η απόδοση του Dio έπιασε υπερφυσικά επίπεδα.

Από τα καινούργια τραγούδια ακούστηκε το "Shadow Of The Wind", στο οποίο ο Iommi απέδωσε την κυριολεκτική έννοια στις λέξεις "riff μεγατόνων" και μας κάρφωσε στο έδαφος, ενώ το "Falling Off The Edge Of the World" μας έδωσε μεγάλη συγκίνηση αρχικά με την ερμηνεία του Dio στο εισαγωγικό μέρος, ενώ μας απογείωσε αργότερα με την απόδοση του συγκροτήματος στο up-tempo μέρος του.



Η συναυλία έκλεισε με το "Neon Knights" ως encore και τώρα όσοι ήσασταν χτες στο Terra Vibe αναρωτιέστε: Είναι δυνατόν να μην αναφερθώ στην κορυφαία στιγμή της συναυλίας; Φυσικά και δεν είναι, απλά στο "Heaven And Hell" θα αναφερθώ ξεχωριστά γιατί η εμπειρία αυτή δεν ανήκει απλά στις κορυφαίες της χτεσινής συναυλίας αλλά και όλης μας της ζωής. Πήρε και αυτή τη θέση της στο φιλμάκι αυτό που λέγεται ότι βλέπεις όταν βρίσκεσαι σε μεγάλο κίνδυνο και συνήθως περιγράφεται έτσι: "Πέρασε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου".

Μια εμπειρία που θύμισε το "Black Sabbath" δύο χρόνια πριν στο ίδιο μέρος και προκάλεσε πραγματικό "σοκ και δέος"! H φωνή του Dio και η συμμετοχή του κόσμου δημιούργησαν ένα εκρηκτικό συνδυασμό και μια ιδανική δράση και αντίδραση. Είναι αυτές οι περιπτώσεις στις οποίες και ο οπαδός ταυτίζεται με τον καλλιτέχνη αλλά και ο τελευταίος νοιώθει ότι αυτό που δημιουργεί περνάει 100% στο κοινό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια ή και καθόλου σε όλη την καριέρα ενός καλλιτέχνη και σίγουρα χαράζεται στη μνήμη για πάντα.



Χαίρομαι που ήμουν και εγώ εκεί την 1η Ιουλίου του 2007 και μαζί με χιλιάδες άλλους περάσαμε στην ιστορία. Τη δικιά μας ιστορία.

* Νίκο δεν ήταν δυνατό να σε ακούσω, θα μεταφέρω απλά το sms σου γιατί αποκαλύπτει το μεγαλύτερο μέρος όσων συνέβησαν χτες: "Απλά Τέλειο. Αυτό γράψε μόνο". Ίσως και να ήταν αρκετό, αλλά μόνο για αυτούς που ήταν (και ένα μέρος τους θα παραμείνει για πάντα) εκεί.

Set list:

1. E5150
2. The Mob Rules
3. Children Of The Sea
4. I
5. Sign Of The Southern Cross
6. Voodoo
8. Drums Solo
9. Computer God
10. Falling Off The Edge Of The World
11. Shadow Of The Wind
12. Die Young
13. Heaven And Hell
Encore:
14. Neon Knights

  • SHARE
  • TWEET