Rockwave 2005: Slayer, Accept, Candlemass, Dismember, Order Of The Ebon Hand
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 11/07/2005 @ 08:48
Στο ελληνικό σχήμα των Order Of The Ebon Hand ανατέθηκε η δύσκολη δουλειά του να ανοίξει την 4η ημέρα του Rockwave, κάτω από παρά πολλή ζέστη. Βγήκαν νωρίς, κατά τις 16:30, με αποτέλεσμα να υπάρχει λίγος σχετικά κόσμος για να τους δει. Τίμησαν την πρόσφατη δουλεία τους, "XV: The Devil", παίζοντας για περίπου 25 λεπτά, ενώ δεν έλειψε και μια brutal διασκευή στο "Killed By Death". To 3μελές group προσπάθησε για το καλύτερο και κέρδισε το χειροκρότημα των λιγοστών θεατών.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Σουηδοί Dismember, για την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας. Έχοντας κυκλοφορήσει 6 album και με 15ετή πείρα πίσω τους, δεν ήταν δύσκολο γι' αυτούς να γεμίσουν τη σκηνή και να αποδώσουν το set τους ("‘Skinfather", "Reborn Ιn Blasphemy", "Casket Garden", "Skin Ηer Alive", "‘Soon Τo Βe Dead") αρκετά καλά.
Ο Matti Kδrki (vocals) αφιέρωσε ένα κομμάτι στους Iron Maiden, φανερώνοντας μια από τις κύριες επιρροές των Dismember, και προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό, όμως ήταν φανερό ότι ο κόσμος μάζευε δυνάμεις για τη συνέχεια και έτσι μόνο ένας μικρός πυρήνας οπαδών ανταποκρίθηκε στα κομμάτια.
Σίγουρα σε μία εμφάνιση τους σε μικρότερο χώρο οι Dismember θα αποδώσουν πολύ καλύτερα και θα ικανοποιήσουν τους παρευρισκομένους.
Η ώρα είναι μόλις 18:30 και οι Candlemass εμφανίζονται στη σκηνή (την οποία κοσμούσαν 2 λευκοί σταυροί). Περίεργο συναίσθημα να βλέπεις τους μαυροφορεμένους Σουηδούς με ντάλα ήλιο. Θέλεις λίγο πιο doom καταστάσεις ρε παιδί μου. Καταστάσεις, δηλαδή, για τις οποίες είναι γεννημένοι ο τρελομοναχός και η παρέα του. "Is it heavy enough?" μας ρώταγε ο Messiah κατά τη διάρκεια του live, "όχι" απαντάγαμε. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές άλλωστε. Η πεντάδα Messiah Marcolin (φωνητικά), Mats Björkman (κιθάρα), Lars Johansson (κιθάρα), Leif Edling (μπάσο) και Jan Lindh (τύμπανα) μας έδωσε λόγους να πειστούμε πως η επανένωση τους δεν είναι απλά μια αρπαχτή. Ξεκίνησαν το set με το "Black Dwarf" από τον τελευταίο τους δίσκο (του οποίου τα κομμάτια ακούγονται πάρα πολύ καλύτερα ζωντανά), δείχνοντας αμέσως πολλή διάθεση για να περάσουν καλά.
Συνέχισαν με το "Mirror, Mirror" ενώ ο Messiah φώναζε "Πάμε, Πάμε" στο κοινό. Στη συνέχεια μας χάρισαν μια φανταστική εκτέλεση του "Solitude" την οποία και αφιέρωσαν σε έναν φίλο τους από την Ελλάδα που δεν είναι πια μαζί μας. Ανατριχίλα... Από εκείνη τη στιγμή και μετά, μπάντα και κοινό ζεστάθηκαν και η κατάσταση ήταν αυτή που έπρεπε. Doom και πάλι doom. Πολύ καλός ήχος, heavier than god riff, μπάσο από τον μεγάλο Leif και φυσικά η φωνάρα του Messiah. Ο Marcolin είναι ένας από τους πιο αγαπητούς frontmen γιατί ξέρει να ξεσηκώνει τον κόσμο, ξέρει να πιάνει τον παλμό του. "Χαιρόμαστε κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα. Καλό φαγητό, καλά ποτά, καλοί άνθρωποι. Σας ευχαριστούμε" μας είπε σε κάποιο σημείο. Και για να μας ευχαριστήσει, μας ρώτησε αν θέλουμε να κρεμαστούμε. Η απάντηση φυσικά και ήταν θετική καθώς ακολουθούσε το "At The Gallow's End". Γενικά πολύ καλή εμφάνιση από τους Candlemass, αλλά δε μου έφτασε. Δυστυχώς έπαιξαν μόνο 50 λεπτά. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα όμως. Άντε τον χειμώνα φέρτε τους ξανά για συναυλίες να περνάμε καλά.
Ορίστε και το setlist: "Black Dwarf", "Mirror, Mirror", "Solitude", "Witches", "Copernicus", "At The Gallow's End", "Seven Silver Keys", "Dark Are The Veils Of Death".
Heavy metal ρε (...μπιπ...). Η γνωστή φράση που κυριαρχεί στους ελληνικούς underground και μη κύκλους είχε την τιμητική της εκείνη τη μέρα. Σάββατο απόγευμα, και σε λίγο μπροστά μας θα εμφανιζόταν μια από τις μπάντες που έχει καταφέρει επάξια να μπει στο μουσικό πάνθεον, ως μια από αυτές που ορίζουν τις λέξεις heavy metal. Οι Accept έχουν ξανάρθει στη χώρα μας. Όσες φορές όμως και αν τους βλέπεις είναι πραγματική απόλαυση κι έτσι όλοι όσοι παρευρίσκονταν στο χώρο του live πραγματικά κοιτούσαν συνεχώς τα ρολόγια τους αναμένοντας... Με το που έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, όπως ήταν αναμενόμενο, το κοινό τους υποδέχτηκε με άκρατο ενθουσιασμό. Χωρίς πολλά λόγια ξεκίνησαν την επίθεση τους: "Starlight", "Living For Tonite", "London Leatherboys". Τι καλύτερο ξεκίνημα... Με ήχο που έβγαινε λες και από cd, βάλθηκαν από την πρώτη στιγμή να μας αποδείξουν πως το γεγονός ότι είναι θρύλοι δεν είναι τυχαίο. Από τις πρώτες νότες έδιναν τα πάντα πάνω στη σκηνή. Πολύ καλά δεμένοι όλοι μεταξύ τους απέδιδαν τα μέγιστα. Εκείνο το βράδυ ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια που τους έχουν κάνει διάσημους. Τα "Son Of A Bitch", "Fast As A Shark", "Princess Of The Dawn" ήταν μερικά από τα κομμάτια-ύμνοι του group που έκαναν συνεχώς τους οπαδούς που ήταν από κάτω να κάνουν ασταμάτητο headbanging.
Η αίσθηση που είχε κάποιος που τους έβλεπε ήταν ότι σίγουρα δεν έχουμε 2005 αλλά μέσα '80s. Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη από την πρώτη στιγμή, ότι έπρεπε για την όλη συναυλία. Δυστυχώς αν κάποιος δεν ήταν εκεί δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει Accept για τους metal οπαδούς, ειδικά τους Έλληνες. Οι παλαιότεροι σίγουρα με την εμφάνιση του group γύρισαν πολλά χρόνια πίσω, οι νεότεροι σίγουρα είδαν μπροστά τους μια μπάντα κολοσσό. Το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδάει ούτε λεπτό. Η εμφάνιση τους ήταν παρά πολύ καλή. Τόσο καλή που ίσως για κάποιους δικαιολογούνται τα λάθη που έκαναν σε 2 κομμάτια τους και το γεγονός ότι σε κάποιες στιγμές ο Udo δεν πολυακουγόταν. Δεν πειράζει όμως. Ακόμα και έτσι ήταν καταπληκτικοί. Φαίνεται ότι οι μεγάλες μπάντες έχουν ασπίδα προστασίας ενάντια στο χρόνο. Μετά από την περίπου μια ώρα και κάτι που έπαιξαν, εγκατέλειψαν τη σκηνή αποθεούμενοι, αποδεικνύοντας πόσο διψασμένο για τέτοιες μπάντες είναι το ελληνικό κοινό. Πολύ κρίμα που δεν τους βλέπουμε κάθε βδομάδα στη χώρα μας...
Το πήρες set list τους ήταν: "Starlight" / "Living For Tonite" / "London Leatherboys" / "Metal Heart" / "Love Child" / "Breaker" / "Head Over Heels" / Μedley κλασσικών μελωδιών / "Restless And Wild" / "Son Of A Bitch" / "Flah Rockin' Man" / "Monsterman" / "Fast As A Shark" / "Princess Of The Dawn" / "Balls To The Wall".
Η πιο μεταλική μέρα του φετινού Rockwave ολοκληρώθηκε με την 3η εμφάνιση των Slayer στη χώρα μας και, σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, η διάφορα τους έγκειται στην παρουσία του Dave Lombardo (με τον οποίο είχαν κυκλοφορήσει τα κλασσικά τους album στην δεκαετία του '80 και με τον οποίο σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν έπειτα από 4 χρόνια τη νέα τους δουλεία) πίσω από τα drums.
Στις 21:30 οι Slayer έκαναν την εμφάνιση τους με το "Disciple" από το "God Hates Us All" και στη συνέχεια ο Araya προλόγισε ("Are you ready for war?") το "War Ensemble" στο οποίο και δημιουργήθηκαν τα πρώτα mosh pit, αλλά και εμφανίστηκε το απαράδεκτο φαινόμενο του ανάμματος καπνογόνου και ριξίματος του στο κοινό, ευτυχώς χωρίς κανένα τραυματισμό. Το "Necrophiliac" το αφιέρωσαν στις γυναίκες που βρίσκονται "six feet under the ground", ενώ η βουτιά στα πρώτα τους album συνεχίστηκε με τα "At Down They Sleep" και "Spirit In Black".
Από τη σκηνή έλειπαν οι 2 γιγαντοοθόνες που υπήρχαν στο 3ημερο του Rockwave, με αποτέλεσμα στις πίσω σειρές να μη φαίνονται καθαρά τα πάντα, αλλά αυτό που μετράει στην εμφάνιση των Slayer είναι η μουσική και όχι (τόσο) το show. Το αργό εισαγωγικό κομμάτι του "Hell Awaits" ανάμεσα σε καπνούς θύμισε σκηνές από το "Decade Of Aggression" και η συνέχεια καταιγιστική με "Chemical Warfare", "Seasons In The Abyss" (δίχως όμως το χαρακτηριστικό intro) και η ώρα για το τραγούδι κατατεθέν του αμερικάνικου thrash metal είχε έρθει. "Raining Blood" και το Terra Vibe ήταν έτοιμο να πάρει φωτιά. Για τέλος κράτησαν το "South Of Heaven" και μας αποτελείωσαν με το "Angel Of Death", όπου και ολοκληρώθηκε το show.
Η εμφάνιση τους ήταν άκρως επαγγελματική (ίσως λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε), με καλό ήχο από το 3ο κομμάτι και μετά και με τα drums του Lombardo να ακούγονται (σκόπιμα;) λίγο πιο πάνω από τους άλλους. Η απόδοση τους ήταν στα γνωστά υψηλά standard και παρόλο που οι περισσότεροι έφυγαν με τον σβέρκο πιασμένο από το headbanging , οι πιο "δύσκολοι" παρατήρησαν ένα αδικαιολόγητο break ανάμεσα στα κομμάτια, με το group να έχει τον αέρα του στυλ "ήρθαμε, παίξαμε καλά, φύγαμε", ενώ παρατηρώντας το set list από προηγούμενες εμφανίσεις τους σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ υπήρχε σημαντική διαφορά, καθώς έπαιζαν παραπάνω τραγούδια (περίπου 19).
Δεν πιστεύω πως ήταν θέμα της ώρας λήξης του φεστιβάλ, καθώς για παράδειγμα ο Moby και οι Twisted Sister έπαιξαν μέχρι της 23:30, ενώ οι Slayer ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους στις 23:00. Με 2-3 κομμάτια ακόμα θα είχαν μείνει όλοι ευχαριστημένοι και η τελική εντύπωση θα ήταν η καλύτερη.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι Σουηδοί Dismember, για την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας. Έχοντας κυκλοφορήσει 6 album και με 15ετή πείρα πίσω τους, δεν ήταν δύσκολο γι' αυτούς να γεμίσουν τη σκηνή και να αποδώσουν το set τους ("‘Skinfather", "Reborn Ιn Blasphemy", "Casket Garden", "Skin Ηer Alive", "‘Soon Τo Βe Dead") αρκετά καλά.
Ο Matti Kδrki (vocals) αφιέρωσε ένα κομμάτι στους Iron Maiden, φανερώνοντας μια από τις κύριες επιρροές των Dismember, και προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό, όμως ήταν φανερό ότι ο κόσμος μάζευε δυνάμεις για τη συνέχεια και έτσι μόνο ένας μικρός πυρήνας οπαδών ανταποκρίθηκε στα κομμάτια.
Σίγουρα σε μία εμφάνιση τους σε μικρότερο χώρο οι Dismember θα αποδώσουν πολύ καλύτερα και θα ικανοποιήσουν τους παρευρισκομένους.
Η ώρα είναι μόλις 18:30 και οι Candlemass εμφανίζονται στη σκηνή (την οποία κοσμούσαν 2 λευκοί σταυροί). Περίεργο συναίσθημα να βλέπεις τους μαυροφορεμένους Σουηδούς με ντάλα ήλιο. Θέλεις λίγο πιο doom καταστάσεις ρε παιδί μου. Καταστάσεις, δηλαδή, για τις οποίες είναι γεννημένοι ο τρελομοναχός και η παρέα του. "Is it heavy enough?" μας ρώταγε ο Messiah κατά τη διάρκεια του live, "όχι" απαντάγαμε. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές άλλωστε. Η πεντάδα Messiah Marcolin (φωνητικά), Mats Björkman (κιθάρα), Lars Johansson (κιθάρα), Leif Edling (μπάσο) και Jan Lindh (τύμπανα) μας έδωσε λόγους να πειστούμε πως η επανένωση τους δεν είναι απλά μια αρπαχτή. Ξεκίνησαν το set με το "Black Dwarf" από τον τελευταίο τους δίσκο (του οποίου τα κομμάτια ακούγονται πάρα πολύ καλύτερα ζωντανά), δείχνοντας αμέσως πολλή διάθεση για να περάσουν καλά.
Συνέχισαν με το "Mirror, Mirror" ενώ ο Messiah φώναζε "Πάμε, Πάμε" στο κοινό. Στη συνέχεια μας χάρισαν μια φανταστική εκτέλεση του "Solitude" την οποία και αφιέρωσαν σε έναν φίλο τους από την Ελλάδα που δεν είναι πια μαζί μας. Ανατριχίλα... Από εκείνη τη στιγμή και μετά, μπάντα και κοινό ζεστάθηκαν και η κατάσταση ήταν αυτή που έπρεπε. Doom και πάλι doom. Πολύ καλός ήχος, heavier than god riff, μπάσο από τον μεγάλο Leif και φυσικά η φωνάρα του Messiah. Ο Marcolin είναι ένας από τους πιο αγαπητούς frontmen γιατί ξέρει να ξεσηκώνει τον κόσμο, ξέρει να πιάνει τον παλμό του. "Χαιρόμαστε κάθε φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα. Καλό φαγητό, καλά ποτά, καλοί άνθρωποι. Σας ευχαριστούμε" μας είπε σε κάποιο σημείο. Και για να μας ευχαριστήσει, μας ρώτησε αν θέλουμε να κρεμαστούμε. Η απάντηση φυσικά και ήταν θετική καθώς ακολουθούσε το "At The Gallow's End". Γενικά πολύ καλή εμφάνιση από τους Candlemass, αλλά δε μου έφτασε. Δυστυχώς έπαιξαν μόνο 50 λεπτά. Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα όμως. Άντε τον χειμώνα φέρτε τους ξανά για συναυλίες να περνάμε καλά.
Ορίστε και το setlist: "Black Dwarf", "Mirror, Mirror", "Solitude", "Witches", "Copernicus", "At The Gallow's End", "Seven Silver Keys", "Dark Are The Veils Of Death".
Heavy metal ρε (...μπιπ...). Η γνωστή φράση που κυριαρχεί στους ελληνικούς underground και μη κύκλους είχε την τιμητική της εκείνη τη μέρα. Σάββατο απόγευμα, και σε λίγο μπροστά μας θα εμφανιζόταν μια από τις μπάντες που έχει καταφέρει επάξια να μπει στο μουσικό πάνθεον, ως μια από αυτές που ορίζουν τις λέξεις heavy metal. Οι Accept έχουν ξανάρθει στη χώρα μας. Όσες φορές όμως και αν τους βλέπεις είναι πραγματική απόλαυση κι έτσι όλοι όσοι παρευρίσκονταν στο χώρο του live πραγματικά κοιτούσαν συνεχώς τα ρολόγια τους αναμένοντας... Με το που έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, όπως ήταν αναμενόμενο, το κοινό τους υποδέχτηκε με άκρατο ενθουσιασμό. Χωρίς πολλά λόγια ξεκίνησαν την επίθεση τους: "Starlight", "Living For Tonite", "London Leatherboys". Τι καλύτερο ξεκίνημα... Με ήχο που έβγαινε λες και από cd, βάλθηκαν από την πρώτη στιγμή να μας αποδείξουν πως το γεγονός ότι είναι θρύλοι δεν είναι τυχαίο. Από τις πρώτες νότες έδιναν τα πάντα πάνω στη σκηνή. Πολύ καλά δεμένοι όλοι μεταξύ τους απέδιδαν τα μέγιστα. Εκείνο το βράδυ ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια που τους έχουν κάνει διάσημους. Τα "Son Of A Bitch", "Fast As A Shark", "Princess Of The Dawn" ήταν μερικά από τα κομμάτια-ύμνοι του group που έκαναν συνεχώς τους οπαδούς που ήταν από κάτω να κάνουν ασταμάτητο headbanging.
Η αίσθηση που είχε κάποιος που τους έβλεπε ήταν ότι σίγουρα δεν έχουμε 2005 αλλά μέσα '80s. Η ατμόσφαιρα ήταν υπέροχη από την πρώτη στιγμή, ότι έπρεπε για την όλη συναυλία. Δυστυχώς αν κάποιος δεν ήταν εκεί δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει Accept για τους metal οπαδούς, ειδικά τους Έλληνες. Οι παλαιότεροι σίγουρα με την εμφάνιση του group γύρισαν πολλά χρόνια πίσω, οι νεότεροι σίγουρα είδαν μπροστά τους μια μπάντα κολοσσό. Το κοινό δε σταμάτησε να τραγουδάει ούτε λεπτό. Η εμφάνιση τους ήταν παρά πολύ καλή. Τόσο καλή που ίσως για κάποιους δικαιολογούνται τα λάθη που έκαναν σε 2 κομμάτια τους και το γεγονός ότι σε κάποιες στιγμές ο Udo δεν πολυακουγόταν. Δεν πειράζει όμως. Ακόμα και έτσι ήταν καταπληκτικοί. Φαίνεται ότι οι μεγάλες μπάντες έχουν ασπίδα προστασίας ενάντια στο χρόνο. Μετά από την περίπου μια ώρα και κάτι που έπαιξαν, εγκατέλειψαν τη σκηνή αποθεούμενοι, αποδεικνύοντας πόσο διψασμένο για τέτοιες μπάντες είναι το ελληνικό κοινό. Πολύ κρίμα που δεν τους βλέπουμε κάθε βδομάδα στη χώρα μας...
Το πήρες set list τους ήταν: "Starlight" / "Living For Tonite" / "London Leatherboys" / "Metal Heart" / "Love Child" / "Breaker" / "Head Over Heels" / Μedley κλασσικών μελωδιών / "Restless And Wild" / "Son Of A Bitch" / "Flah Rockin' Man" / "Monsterman" / "Fast As A Shark" / "Princess Of The Dawn" / "Balls To The Wall".
Η πιο μεταλική μέρα του φετινού Rockwave ολοκληρώθηκε με την 3η εμφάνιση των Slayer στη χώρα μας και, σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, η διάφορα τους έγκειται στην παρουσία του Dave Lombardo (με τον οποίο είχαν κυκλοφορήσει τα κλασσικά τους album στην δεκαετία του '80 και με τον οποίο σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν έπειτα από 4 χρόνια τη νέα τους δουλεία) πίσω από τα drums.
Στις 21:30 οι Slayer έκαναν την εμφάνιση τους με το "Disciple" από το "God Hates Us All" και στη συνέχεια ο Araya προλόγισε ("Are you ready for war?") το "War Ensemble" στο οποίο και δημιουργήθηκαν τα πρώτα mosh pit, αλλά και εμφανίστηκε το απαράδεκτο φαινόμενο του ανάμματος καπνογόνου και ριξίματος του στο κοινό, ευτυχώς χωρίς κανένα τραυματισμό. Το "Necrophiliac" το αφιέρωσαν στις γυναίκες που βρίσκονται "six feet under the ground", ενώ η βουτιά στα πρώτα τους album συνεχίστηκε με τα "At Down They Sleep" και "Spirit In Black".
Από τη σκηνή έλειπαν οι 2 γιγαντοοθόνες που υπήρχαν στο 3ημερο του Rockwave, με αποτέλεσμα στις πίσω σειρές να μη φαίνονται καθαρά τα πάντα, αλλά αυτό που μετράει στην εμφάνιση των Slayer είναι η μουσική και όχι (τόσο) το show. Το αργό εισαγωγικό κομμάτι του "Hell Awaits" ανάμεσα σε καπνούς θύμισε σκηνές από το "Decade Of Aggression" και η συνέχεια καταιγιστική με "Chemical Warfare", "Seasons In The Abyss" (δίχως όμως το χαρακτηριστικό intro) και η ώρα για το τραγούδι κατατεθέν του αμερικάνικου thrash metal είχε έρθει. "Raining Blood" και το Terra Vibe ήταν έτοιμο να πάρει φωτιά. Για τέλος κράτησαν το "South Of Heaven" και μας αποτελείωσαν με το "Angel Of Death", όπου και ολοκληρώθηκε το show.
Η εμφάνιση τους ήταν άκρως επαγγελματική (ίσως λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε), με καλό ήχο από το 3ο κομμάτι και μετά και με τα drums του Lombardo να ακούγονται (σκόπιμα;) λίγο πιο πάνω από τους άλλους. Η απόδοση τους ήταν στα γνωστά υψηλά standard και παρόλο που οι περισσότεροι έφυγαν με τον σβέρκο πιασμένο από το headbanging , οι πιο "δύσκολοι" παρατήρησαν ένα αδικαιολόγητο break ανάμεσα στα κομμάτια, με το group να έχει τον αέρα του στυλ "ήρθαμε, παίξαμε καλά, φύγαμε", ενώ παρατηρώντας το set list από προηγούμενες εμφανίσεις τους σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ υπήρχε σημαντική διαφορά, καθώς έπαιζαν παραπάνω τραγούδια (περίπου 19).
Δεν πιστεύω πως ήταν θέμα της ώρας λήξης του φεστιβάλ, καθώς για παράδειγμα ο Moby και οι Twisted Sister έπαιξαν μέχρι της 23:30, ενώ οι Slayer ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους στις 23:00. Με 2-3 κομμάτια ακόμα θα είχαν μείνει όλοι ευχαριστημένοι και η τελική εντύπωση θα ήταν η καλύτερη.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
