Rockwave Festival (The Prodigy, Judas Priest, Black Rebel Motorcycle Club, Rotting Christ, John Garcia κ.ά.) @ TerraVibe Park, 04/07/15

Η τρίτη και πιο «κανονική» φεστιβαλική μέρα του φετινού Rockwave Festival ήρθε στην πιο περίεργη, ίσως και άσχημη χρονικά, στιγμή που θα μπορούσε, λόγω των εξελίξεων στη χώρα μας. Σε μια εποχή που ο κόσμος είχε το μυαλό του αλλού, που ακόμα και τα λεφτά για να μετακινηθεί ως την Μαλακάσα ίσως ήταν πονοκέφαλος για πολλούς.

Εντούτοις, φεύγοντας από το Terra Vibe έχω την αίσθηση πως οι 10.000 περίπου θεατές, που προοδευτικά κατά τη διάρκεια συγκεντρώθηκαν, έφυγαν ικανοποιημένοι από αυτό που παρακολούθησαν και δικαιωμένοι για την επιλογή τους να παρευρεθούν στην τρίτη ημέρα του Rockwave Festival.

Πρώτον, γιατί κατάφεραν και ξέφυγαν λίγο από την πιεστική πραγματικότητα των τελευταίων ημερών και δεύτερον γιατί όλοι οι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν ήταν από καλοί ως εξαιρετικοί, συνθέτοντας ένα ποικιλόμορφο παζλ ετερόκλητων μουσικών.

---

Exarsis

Πιστοί στην ώρα έναρξης ανέβηκαν στη σκηνή οι Exarsis, το σχήμα που θα «άνοιγε» την προτελευταία μέρα του φετινού Rockwave. Όσοι τους έχουν δει να παίζουν ζωντανά, ξέρουν ότι είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα στον εγχώριο αλλά και ευρωπαϊκό thrash χάρτη. Η εμφάνισή τους και στο Rockwave τίμησε την φήμη που τους ακολουθεί. Παρ' όλο που ακόμα ήταν μεσημέρι με ντάλα ήλιο, από το πρώτο δευτερόλεπτο που ξεκίνησαν ό,τι έβλεπες ήταν χάρμα οφθαλμών. Τέσσερις νέοι άνθρωποι (εξαιρείται ο ντράμερ λόγω αναγκαστικής στατικής θέσης), «όργωναν» την σκηνή προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τον κόσμο.



Αν και η ενεργή συμμέτοχη του κοινού δεν ξεπερνούσε τα 100 άτομα, όσοι ήταν παρόντες αμφιθεατρικά σίγουρα ευχαριστήθηκαν ό,τι άκουγαν κι ας μην ήταν πολύ μπροστά στη σκηνή. Το άκρως δυναμικό thrash που παίζουν οι Exarsis, βεβαίως αν είσαι καταρχήν φίλος του ήχου, δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Θέλοντας και μη «μηχανικά» σου ερχόταν να κουνήσεις μέλος του σώματός σου στους ρυθμούς τους. Γι' αυτό και κοντά στην σκηνή υπήρχε πολλή κινητικότητα από τους παρευρισκόμενους. Τα μέλη του σχήματος, εκτός από τα όργανα, έβαλαν στην πρίζα και τα σώματά τους. Δεν εξηγείται αλλιώς όλη η εγρήγορση στην οποία βρίσκονταν. Άλλαζαν θέση συνεχώς στην σκηνή, έκαναν headbanging σε κάθε ευκαιρία αλλά αντιμετώπισαν και μια μικρή «ατυχία» με αυθορμητισμό. Όταν ένας από τους δυο κιθαρίστες γλίστρησε και έπεσε πάνω στην σκηνή, ο μπασίστας έκατσε και αυτός δίπλα του δίνοντας την εικόνα ότι αντιμετωπίζουν με περίσσια ευκολία ό,τι «στραβό» τους τύχει.



Το συναίσθημα που σου έδιναν από σκηνής ήταν ότι η εμφάνισή τους είχε πιο πολύ την έννοια του πάρτι για να περάσει καλά ο ακροατής παρά μια επαγγελματική, με την άσχημη έννοια του όρου, εμφάνιση. Όπως δηλαδή πρέπει να είναι ένα thrash σχήμα και μια αντίστοιχη εμφάνιση. Έκαναν κάποια μικρά λάθη κατά την διάρκεια του set τους αλλά και πάλι όχι κάτι τραγικό. Σαφώς και δικαιολογούνται αφού τους λείπει η τόσο μεγάλη εμπειρία. Έχουν όμως όλα τα στοιχεία για να πρωταγωνιστήσουν για πολλά χρόνια στην thrash σκηνή και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο και μακάρι να συνεχίσουν έτσι.

Το πλήρες setlist ήταν: False Flag Attack / Toxic Terror / Addicting Life Waste / Abnormal Generation / Dying Earth / Surveillance Society / Brutal State / Skull And Bones / Under Destruction.

---

Electric Litany

Με λιγοστό κόσμο, που μάλιστα υπό σκιάν και αφ' υψηλού χάζευε τους Electric Litany, ξεκίνησε το πρόγραμμα της μεγάλης σκηνής. Ο κόσμος σταδιακά αυξήθηκε είτε προερχόμενος από την metal σκηνή είτε μπαίνοντας για πρώτη φορά στο χώρο και οι περισσότεροι στάθηκαν να ακούσουν τους Electric Litany να παρουσιάζουν τραγούδια από το πρώτο αλλά κυρίως από το δεύτερο άλμπουμ τους, το οποίο δράττομαι της ευκαιρίας να πω τη γνώμη μου ότι μάλλον είχε αδικήσει ο συνάδελφος Μάνος Πατεράκης στην παρουσίασή του.



Όσο τα τραγούδια ήταν πιο ρυθμικά όπως το, έτσι κι αλλιώς πανέμορφο, "Feather Of Ecstasy" το κοινό ήταν και πιο προσηλωμένο στη μουσική τους. Όταν τα πράγματα έγιναν πιο ατμοσφαιρικά συχνά η προσοχή του διασπάστηκε και ειδικά υπό το δυνατό ήλιο ήταν σαφές ότι η επικοινωνία κοινού - συγκροτήματος είχα διαρραγεί.



Πάντως οι ίδιοι ούτε παικτικά άφησαν κάτι τέτοιο να φανεί ούτε επικοινωνιακά, αφού το χιούμορ δεν τους έλλειψε είτε αναρωτώμενοι πώς και δεν πήγαμε για μπάνιο τέτοια μέρα είτε σχολιάζοντας το «ναι» στο δημοψήφισμα του Έλληνα διανοούμενου Κώστα Σόμμερ.

---

Maplerun

Δεύτερο συγκρότημα που εμφανίστηκε στο Vibe Stage ήταν οι Maplerun, οι οποίοι ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ σε παραγωγή του βραβευμένου με τρία Grammy, David Bottrill (Tool, Peter Gabriel, Μuse, Placebo, Smashing Pumpkins, Godsmack, Stone Sour). Η εμπειρία, το δέσιμο και ο αέρας που έχουν αποκτήσει από τις εμφανίσεις στο εξωτερικό δεν θα μπορούσαν να κρυφτούν, έλλειπε όμως η επιπλέον ενέργεια στον ήχο που θα μπορούσε να ξεσηκώσει περισσότερο τον κόσμο.



Σε κάθε περίπτωση, ο σκληρός και εναλλακτικός rock / metal χαρακτήρας του υλικού επικοινωνήθηκε σωστά, με καλύτερη μάλλον στιγμή το εντυπωσιακό "Screamout", αλλά και μια μικρή ένσταση για τα φωνητικά, που σε σημεία δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν σωστά τα κομμάτια. Τα δύο καινούρια που παίχτηκαν (με ένα μικρό διάλειμμα στο ενδιάμεσο λόγω προβλήματος των ενισχυτών) κρίνονται σε πρώτη φάση αρκετά ενδιαφέροντα, με το πρώτο να φέρνει λίγο σε Rage Against The Machine και το δεύτερο να θυμίζει κάπως τους Korn.



Ο επίλογος του 45-λεπτου των Maplerun γράφτηκε από την διασκευή στο "Toxicity" των System Of A Down, που αν και δεν αποδόθηκε άρτια - πράγμα δύσκολο, πέρασε το επίκαιρο μήνυμα της μπάντας προς το κοινό, που ήταν και το ζητούμενο. Εν αναμονή των σπουδαιότερων, της νέας δηλαδή δισκογραφικής δουλειάς των Αθηναίων, κατηφορίσαμε στο Terra Stage για να συναντήσουμε «την Φωνή» από το Palm Desert.

---

John Garcia

Είχα καιρό να τον δω σε live και η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει. Ο John Garcia είναι ένας από τους λόγους που αρκετός κόσμος ασχολείται με την μουσική και δη, με το είδος που εκείνος και οι λοιποί Kyuss έφεραν σε πρώτο πλάνο πριν κάμποσα χρόνια. Επόμενο είναι να συγκινεί μουσικόφιλους μέχρι τώρα, πόσο μάλιστα δε όταν έχει και καινούργια μουσική, ακόμα κι αν προσελκύει λιγότερο κοινό από τους απογόνους του.



Στις 18:05 και χωρίς να το αντιληφθούμε πλήρως, η μπάντα μας συστήθηκε με το "Molten Universe" και καταλάβαμε πως εν αρχή ην οι Kyuss. "Gardenia" & "One Inch Man" για την συνέχεια και κάπου εδώ είπα γαμώ, αλλά θέλω να ακούσω και τα εκ του προσωπικού του δίσκου.



Τα "My Mind" & "Rolling Stoned" που ακολούθησαν ήταν άψογα εκτελεσμένα με πεντακάθαρο ήχο κι εκεί αντιλήφθηκα το κτήνος πίσω από τα ντραμς. Λιτός, δωρικός κι απέριττος frontman όπως τον έχουμε συνηθίσει με μια μπύρα ανά χείρας, κατάφερε να δημιουργήσει έναν σχετικό πανικό στις μπροστινές σειρές χωρίς πολύ κόπο και λίγα λεπτά αργότερα απολαύσαμε το "Thumb". Εισάκουσε και τις ικεσίες μας παίζοντας το "5000 Miles" από τον πρώτο του δίσκο, επέστρεψε στους Kyuss με το "Tangy Zizzle" και πάλι πίσω επί προσωπικού με το "The Blvd".



Η εμφάνιση έκλεισε με τα αναμενόμενα και προσδοκώμενα "El Rodeo" & "Green Machine", διαλύοντας ευχάριστα το πηγαδάκι μας στις πίσω σειρές. Ό,τι έπρεπε για μερικές μπύρες στις πλαϊνές σκιές της μεγάλης σκηνής, πριν από το "Non Serviam" της ημέρας.

---

Rotting Christ

Η ώρα πήγε 19:00, το έβδομο σάλπισμα ήχησε και η αρχή του τέλους αναγγέλθηκε. Οι βετεράνοι του χώρου και κορυφαίοι με διαφορά εκφραστές της metal σκηνής της χώρας μας δεν ήταν δυνατόν να λείπουν από ένα φεστιβάλ το οποίο έχουν στηρίξει και από το οποίο έχουν στηριχτεί τις δυο αυτές δεκαετίες ζωής του.



Τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα αν και στο μισό χρόνο από ό,τι συνηθίζουν να παίζουν -75 λεπτά περίπου- φρόντισαν να μην μας λείψει κάτι, παρά την τρανταχτή απουσία κομματιών από το πλούσιο ρεπερτόριο τους (βλέπε "Sorrowful Farewell", "Among Two Storms", "Archon"). Με ιδιαίτερο ζήλο και αυτοπεποίθηση επί σκηνής  τα «νέα» μέλη -αλίμονο τόσα χρόνια να υπάρχει οποιοδήποτε άγχος στους αδερφούς Τόλη- απέδειξαν πόσο καλά έχουν δέσει σαν μπάντα οι Christ.



Στο σημείο που βρισκόμουν εγώ, προς τα αριστερά του ηχολήπτη, ο ήχος ήταν ιδιαίτερα μπουκωμένος με αποτέλεσμα η μια κιθάρα να μην ακούγεται ιδιαίτερα. Ωστόσο, τελικά, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το σημείο που κάθεσαι στο TerraVibe, αφού όπως με πληροφόρησαν σε άλλες περιοχές το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν σαφώς καλύτερο. Ο κόσμος σήκωσε αρκετή σκόνη, όπως αρμόζει στην μεγάλη αυτή μπάντα, σε κομμάτια όπως τα "Athanati Este", "King Of A Stellar War", "Societas Satanas" (το οποίο πλέον είναι αναπόσπαστο μέρος του setlist τους) αλλά το καλύτερο μας το άφησαν για το τέλος...



...γιατί live Rotting Christ χωρίς "Non Serviam" δεν γίνεται. Αφού, λοιπόν, κατά τις 20:10 προσποιήθηκαν ότι μας αποχαιρετούν, ο κόσμος που βρέθηκε από κάτω, ο οποίος ήταν πολύ περισσότερος από το αντίστοιχο δεύτερο όνομα της Terra Stage, Black Rebel Motorcycle Club, απαίτησε την επιστροφή τους. Και τότε ήταν που πραγματικά «γεννήθηκε το χάος», αφού στο άκουσμα του "Non Serviam", ο κόσμος εκστασιάστηκε, με ορισμένους εξ αυτών να ανεβαίνουν στη σκηνή, μαζί με τα πιτσιρίκια τους. Μια ομολογουμένως πολύ όμορφη εικόνα, όλοι ενωμένοι να τραγουδούν ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι το soundtrack των ημερών, και έτσι να κλείνει μια ακόμα πολύ δυνατή εμφάνιση των Rotting Christ.



Setlist: 666, P'unchaw Kachun - Tuta Kachun / Athanati Este / Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού / Nemecic / King Of A Stellar War / The Sign Of Evil Existence / Transform All Suffering Into Plagues / Societas Satanas (διασκευή Thou Art Lord) / In Yumen-Xibalba / Grandis Spiritus Diavolos / Χάος Γένετο (The Sign Of Prime Creation) / Noctis Era / Non Serviam.

---

Black Rebel Motorcycle Club

Είναι μάλλον περιττό να επαναλαμβάνουμε σε κάθε αφορμή ότι άπαξ και έχεις δει ένα συγκρότημα να τα σπάει σε έναν κλειστό χώρο, είναι μάλλον αδύνατον να μην απογοητευτείς βλέποντάς το σε ανοιχτό. Κάπως έτσι οι Black Rebel Motorcycle Club που είδαμε στο Rockwave δεν είχαν καμία σχέση με αυτούς που είδαμε στο Γκάζι πριν από ενάμιση χρόνο ή για να είμαστε πιο ακριβείς δεν είχε το κοινό καμία σχέση.



Πέρα από μία μερίδα κόσμου εκεί μπροστά στη σκηνή, ο κόσμος που παρακολουθούσε το συγκρότημα ενίοτε άφηνε μεγάλα κενά στο γρασίδι του Terra Stage αλλά και στην προσοχή του στα επί σκηνής τεκταινόμενα. Όχι ότι το συγκρότημα δεν έκανε ότι μπορούσε. Πολύ συχνά κατάφερε να παρασύρει το κοινό σε χορούς, χειροκροτήματα και λοιπές εκδηλώσεις χαράς. Ειδικά στην αρχή με τραγούδια όπως τα "Beat The Devil's Tattoo", "Let The Day Begin" και "Ain't No Easy Way".



Κάπου στη μέση μερικά πιο εκτεταμένα τζαμαρίσματα δεν είχαν το επιθυμητό groove για να κρατήσουν τον κόσμο ζεστό αλλά ο ενθουσιασμός ήρθε επιτέλους με την τριάδα "Shuffle Your Feet", "Spread Your Love", "Whatever Happened To My Rock 'N' Roll", που έκλεισε το σετ τους. Ενδιάμεσα μας έδωσαν την συμπαράστασή τους για την πολύ δύσκολη επιλογή (δημοψήφισμα) που πρέπει να κάνουμε και μας ευχαρίστησαν που ήρθαμε.



Ακόμα πάντως κι αν δεν μας πήραν τα μυαλά έτσι όπως ξέρουμε ότι θα μπορούσαν, σε όσους έλειψε το πιο βρώμικο στοιχείο από την πρόσφατη εμφάνιση των Black Keys, θα το έβρισκαν στους Black Rebel Motorcycle Club. Και όσοι, τέλος πάντων, δεν έχουν κάποιο συγκριτικό μέτρο, δεν μπορώ να φανταστώ για ποιόν λόγο θα μπορούσαν να μείνουν παραπονεμένοι.
Judas Priest

Ανηφορίζοντας περίπου στη μέση του set από τους Black Rebel Motorcycle Club προς την Vibe σκηνή η αίσθηση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι υπήρχε περισσότερος κόσμος εκεί να περιμένει καρτερικά την εμφάνιση των Judas Priest. Η αλήθεια είναι πως το πραγματικό κίνητρο για να ανηφορίσουν οι metalheads στην Μαλακάσα ήταν ο Rob Halford και η παρέα του, τόσο λόγω ιστορίας όσο και λόγω του ότι ήταν η μόνη μη-εγχώρια metal μπάντα που εμφανίστηκε μέσα στην ημέρα.



Για να μην χρονοτριβούμε, οι Judas Priest ήταν εξαιρετικοί και νομίζω πως βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση, σε σχέση με την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν. Ανανεωμένοι, με πιο δυνατό stage show και τον Halford σε πολύ καλή κατάσταση (δεδομένων πάντα των ηλικιακών αναλογιών) οι Priest ικανοποίησαν το σύνολο του (μεταλλικού) κοινού.

Βέβαια, η επιλογή τους να ξεκινήσουν με το "Dragonaut" από το τελευταίο τους άλμπουμ ήταν άκυρη, ειδικά όταν από τον κατάλογο των Judas Priest κάποιος μπορεί να βρει άπειρα ιδανικά τραγούδια για να ανοίγουν τις συναυλίες τους. Το θετικό ήταν ότι ο Halford έμοιαζε να είναι σε καλή βραδιά πάντως...



Η πραγματική εκκίνηση του σόου ήρθε με το “Metal Gods” τον πρώτο από τους αρκετούς ύμνους που ακούσαμε κατά την διάρκεια του set των Priest, για να συνεχιστεί με μια πολύ καλή, αλλά καθαρά για οπαδούς επιλογή, όπως το "Devil’s Child". Η πρώτη κορύφωση της βραδιάς ήρθε με το ανυπέρβλητο "Victim Of Changes", προσωπικά ευχαριστήθηκα το «πάντα παρεξηγημένο» "Turbo Lover" και απήλαυσα το μοναδικό "Beyond The Realms Of Death" που εκπροσώπησε το "Stained Class”.



Ανήκοντας σε αυτούς δεν συγκινήθηκαν ούτε στο ελάχιστο από το "Redeemer Of Souls" δηλώνω πως τόσο το "Halls Of Valhalla" όσο και το ομώνυμο πέρασαν και δεν με ακούμπησαν. Παρόλο που καταλαβαίνω ότι η μπάντα υποστηρίζει ακόμα τον δίσκο στις συναυλίες της, για μένα ήταν χαμένος χρόνος.

Επίσης, στο δυναμικό "Jawbreaker" ο Halford έμοιαζε να έχει ξεμείνει λίγο από ανάσες, όμως ο πολύς κόσμος πάντα περιμένει ένα "Paranoid", ένα "The Trooper" ή ένα "Breaking The Law" για να ξεφαντώσει, οπότε το τελευταίο ήταν αδιαμφισβήτητα ένα highlight.



Η είσοδος του Halford στη σκηνή με την μηχανή (και το μαστίγιο ε) για το "Hell Bent For Leather" ήταν από τις καλύτερες στιγμές της εμφάνισης (είναι και κομματάρα), ενώ στο "Electric Eye" η φάση ήταν «το refrain δικό σας», κάτι που ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα σαν τακτική για να είμαι ειλικρινής. Μετά το -ως συνήθως- παρατεταμένο "You’ve Got Another Thing Coming" ο Scott Travis μας ρώτησε ποιο τραγούδι θέλουμε να ακούσουμε για να πάρει μια και μόνο απάντηση: "Painkiller". Παικτικά αποδόθηκε εξαιρετικά -ειδικά ο Halford- και ξεσήκωσε τον κόσμο πριν το παραδοσιακό κλείσιμο του "Living After Midnight".

Μπορεί να έπαιξαν περίπου δέκα λεπτά λιγότερα από όσα είχαν πει, μπορεί να έλλειψε το “Love Bites” και να μην παίζουν μερικά σπουδαία τραγούδια (με πρώτο και καλύτερο το “A Touch Of Evil”), αλλά η εμφάνιση των Priest ήταν χορταστική και πειστική.



Τα video wall προσέθεσαν εξαιρετικά στοιχεία στο visual κομμάτι της συναυλίας, οι Tipton, Hill και Travis είναι μια από τις πιο δεμένες μηχανές στο heavy metal, ο Faulkner μοιάζει όλο και περισσότερο στον K.K., αλλά έχω την αίσθηση ότι «μεταλλίζει» λίγο παραπάνω τον ήχο και ειδικά τα solo σε κάποια πιο παλιά τραγούδια και τέλος ο Halford παρά τα εφέ και κάποιες αναπόφευκτες δυσκολίες (λόγω απαιτήσεων από τη μία και ηλικίας από την άλλη) μας προσέφερε αρκετές στιγμές για να τον παραδεχτούμε εκ νέου. Οι Judas Priest απέδειξαν πως είναι εδώ και παραμένουν δικαίως ενεργοί, τιμώντας στο ακέραιο την μεγάλη ιστορία τους.

Setlist: Dragonaut / Metal Gods / Devil's Child / Victim Of Changes / Halls Of Valhalla / Turbo Lover / Redeemer Of Souls / Beyond The Realms Of Death / Jawbreaker / Breaking The Law / Hell Bent For Leather / The Hellion / Electric Eye / You've Got Another Thing Comin' / Painkiller / Living After Midnight.

---

The Prodigy

Και αν η συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν στις τρεις ημέρες του φετινού, επετειακού Rockwave Festival είχαν κάτι να πουν για την έκρυθμη κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα μας, οι Prodigy στόχευσαν -όπως πολύ σωστά έπρεπε να κάνουν οι συγκεκριμένοι- στον πυρήνα της μουσικής τους και της όλης ύπαρξής τους σαν μπάντα: «Are you ready to party?» Και αυτό έπρεπε να κάνουμε. Και αυτό κάναμε.



Αρκετοί από τους μεταλλάδες αποχώρησαν μετά τους Judas Priest, αλλά και αρκετοί αποφάσισαν να κατηφορίσουν από τη μικρή σκηνή στη μεγάλη. Δεν ήταν σπάνιο το θέαμα τύπων με Iron Maiden μπλούζες να λικνίζονται ρυθμικά στους big beat ρυθμούς, σκηνές επονείδιστες για άλλες εποχές, μα ευτυχώς αυτές αποτελούν πια απαρχαιωμένες αντιλήψεις. Όσον αφορά τους «εναλλακτικούς» που βρέθηκαν στην Μαλακάσα, εκείνοι χόρευαν και χτυπιόντουσαν ασταμάτητα από την αρχή του set μέχρι το τέλος.



Η αλήθεια είναι πως ξέρουμε πολύ καλά τι να περιμένουμε από τους Prodigy και οι Έλληνες τους αγκαλιάζουν διαχρονικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μόνο τις εμφανίσεις τους σε Rockwave Festival να καταμετρήσεις, θα αντιληφθείς ότι εμπίπτουν στην κατηγορία καλλιτεχνών που ονομάζουμε «αγαπημένοι του ελληνικού κοινού». Τίτλος που έχουν κερδίσει επάξια, καθότι ελάχιστοι καλλιτέχνες έχουν την δυνατότητα να κάνουν τόσους χιλιάδες ανθρώπους να χοροπηδούν συνεχώς, σε κάθε μα κάθε εμφάνιση.



Μουσικά, αν εξαιρέσεις την είσοδο των κομματιών του φετινού δίσκου στο setlist τους, δεν είχαμε απολύτως καμία έκπληξη. Η μουσική του Liam Howlett παρουσιάστηκε, ως συνηθίζεται, larger than life, με τα ανελέητα φωτορυθμικά από πίσω να δημιουργούν τις σκοτεινές φιγούρες των δύο αεικίνητων frontmen και όλα τα χιτάκια να παίζονται εν μέσω μιας άκρως συνεκτικής σκηνικής παρουσίας.



Τα κομμάτια του "The Day Is My Enemy" ταίριαξαν γάντι με τις παλιές επιτυχίες και δεν συνέβαλλαν σε καμία κοιλιά, όπως ενδεχομένως να φοβούνταν κάποιοι. Οι πρώτες φωτοβολίδες άναψαν στο "Omen" και έμειναν αναμμένες μέχρι τέλους, όπως και το κέφι των παρευρισκομένων. Ο πανικός στο "Firestarter" ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος, ο πραγματικός χαμός, όμως έγινε στο τέλος του κανονικού set, όπου όλο το Terra Vibe έκατσε καταγής για να πεταχτεί πάνω στο "Smack My Bitch Up". Μοναδικό μελανό σημείο ότι προς τα πίσω ο ήχος είχε χαμηλή ένταση, ωστόσο μπροστά τα πράγματα έφτιαχναν αισθητά.



Είπαμε, ξέρεις τι να περιμένεις από τους Prodigy και εκείνοι ξέρουν πώς να στο δώσουν. Δίχως αμφιβολία, θα παραμείνουν για χρόνια ακόμα ένα δυνατό συναυλιακό χαρτί για τα ελληνικά δρώμενα.


Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση