Rockwave Festival: Lana Del Rey, Iced Earth, Echo And The Bunnymen, The Subways κ.ά. @ TerraVibe Park, 08/07/13

Η μέρα στοίχημα του φετινού Rockwave είχε φτάσει. Θα κατάφερνε η Lana Del Rey να μαζέψει κόσμο; Πώς θα ήταν η συνύπαρξη οπαδών διαφορετικού μουσικού ύφους; Τα σημάδια από νωρίς ήταν ενθαρρυντικά σε σχέση με τις άλλες μέρες. Από τις δώδεκα το πρωί υπήρχε κόσμος και έβλεπες σιγά-σιγά να έρχεται όλο και περισσότερος σε σχέση με τις άλλες μέρες. Φυσικά αρκετοί από αυτούς ήταν κοπέλες μικρής ηλικίας που είχαν έρθει αποκλειστικά για την Lana Del Rey και περίμεναν υπομονετικά για να ανοίξει το Pitch A για να πιάσουν μια καλή θέση. Μέχρι την ώρα εμφάνισης της Lana Del Rey μεσολαβούσαν αρκετά συγκροτήματα με τους Black Hat Bones να ανοίγουν το φεστιβάλ.

Black Hat Bones
Τα ίδια διαβάσατε και εχτές και τα ίδια θα διαβάσετε και αύριο. Είναι ταλαιπωρία για τα συγκροτήματα, για το κοινό (όσοι είναι αυτοί εκείνη την ώρα) και γενικότερα για όσους είναι στο φεστιβάλ από πολύ νωρίς. Από τη μια είναι διαφήμιση το να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, από την άλλη όμως το να σε δούνε 50 άτομα δεν ξέρω πόσο «κέρδος» αποφέρει στο συγκρότημα. Οι Black Hat Bones είναι από τα ανερχόμενα group, με επιρροές από την σκηνή του Seattle, το stoner και τον μοντέρνο αμερικάνικο ήχο.



Ξεκίνημα με το "Prophet King" και από το πρώτο riff καταλαβαίνεις ότι η μπάντα έχει το groove στον ήχο της. Συνέχεια με το "Maneater" για να ακολουθήσει το βαρύ "RazzRoll" που φέρνει από Alice In Chains για να παίξουν και τα "El Camino", "Yeah", "Bleed In Face", ανάμεσα σε άλλα. Πραγματικά ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για την τρίτη μέρα του φεστιβάλ. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα ακούσω για τους Black Hat Bones να είναι στα πλαίσια της κυκλοφορίας του πρώτου τους δίσκου, γιατί το αξίζουν.

Psycho Choke
Τη σκυτάλη πήρε μια παλιά καραβάνα του χώρου, οι Psycho Choke. Από ένα support πριν από χρόνια στους Soulfly που τους είχα ακούσει για πρώτη φορά, μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση με τον τσαμπουκά τους και τον επιθετικό τους ήχο. Σήμερα ο ήχος δεν ήταν σύμμαχός τους. Ήταν αρκετά μπουκωμένος και τα φωνητικά δεν ακούγονταν καλά.



Αυτό βέβαια δεν πτόησε τους Psycho Choke και μας ανέφεραν ότι εάν όλα πάνε καλά πιστεύουν ότι η νέα τους κυκλοφορία θα είναι έτοιμή μέσα στο 2013. Mάλιστα ακούσαμε και δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια, τα "Ratrace" και "Drop Dead", που ηχητικά δεν διαφέρουν πολύ από το γνωστό ήχο του συγκροτήματος. Αφού τα «έχωσαν» στους γιάπηδες όλου του κόσμου, τελείωσαν την εμφάνιση τους με το ομώνυμο τραγούδι μέσα σε χειροκροτήματα από τους ελάχιστους που τους παρακολουθήσαν.

Setlist: Spam / Freedom In A Bottle Of Scotch / Get Down / Death By Words / Ratrace / Obey / Get My Self Alone / Drop Dead / Psycho Choke

Gautier
Ευτυχώς το «lunch break» κύλησε πιο εύκολα από ό,τι περίμενα. Μια συνομιλία με κάτι οπαδούς της Lana Del Rey με έκανε να δικαιολογήσω το σκεπτικό της εμφάνισης της στην Ελλάδα. Όταν κοπέλα 17 χρονών μου λέει ότι ήταν έτοιμη να πάει εξωτερικό να την δει, τότε κατάλαβα την προσμονή που είχαν να την απολαύσουν στα μέρη μας. Μέχρι όμως να έρθει η ώρα για την Lana είχαμε πρώτα τον Gautier που έπαιζε στη μεγάλη σκηνή.



Άλλος ένας τραγουδοποιός που αναδείχτηκε μέσω του Jumping Fish και το τραγούδι του "Home" έχει ακουστεί κατά κόρον από τα ραδιόφωνα. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει από την εμφάνισή του καθώς μετά τα "Weary Eyes" και "Game Over" έπαιξε την μεγάλη του επιτυχία και έδωσε το έναυσμα για χορό στις κοπέλες που είχαν πιάσει από νωρίς θέση στο Pitch A. Για να χαλαρώσουμε λίγο μάς έπαιξε το slow "Sing Alone", για να ανέβουν και πάλι οι ρυθμοί προς το τέλος και να κλείσει με το "No More".

Setlist: Weary Eyes / Game Over / All Sparks / Home / Where Are You / Sing Along / Babylon / Sugar Man / No More


At The Gates
Από τη στιγμή που οι Σουηδοί At The Gates αποφάσισαν να μη τηρήσουν την υπόσχεσή τους, ότι δηλαδή η εμφάνισή τους τον Σεπτέμβρη του 2008 στην Αθήνα θα ήταν και η τελευταία τους, τουλάχιστον, θα δινόταν η ευκαιρία σε όσους ήταν εκεί αλλά και σε όσους παρέλειψαν, να (ξανα)ζήσουν μια αξέχαστη εμπειρία. Έτσι λοιπόν, στις 16:30 οι βετεράνοι του NWOSDM εμφανίστηκαν στη Vibe Stage και χωρίς να σπαταλούν δευτερόλεπτο από τον πολύτιμο χρόνο τους ξεκίνησαν με το ομώνυμο κομμάτι από τον πιο επιτυχημένο δίσκο τους, το "Slaughter Of The Soul". Ακολούθησαν συνθέσεις όπως τα "Cold", "Terminal Spirit Disease", αλλά και παλιότερα όπως τα "Raped By The Light Of Christ" ή "Windows", τα οποία δεν άφηναν σε ησυχία τους λιγοστούς αλλά ολοένα αυξανόμενου πλήθους θεατές.

Ο ξερός και βρώμικος ήχος, δίχως ιδιαίτερα προβλήματα, επέτρεπε στην μπάντα να αποδώσει τα κομμάτια, όπως τους αρμόζει, με την κορυφαία στιγμή τους να είναι φυσικά το "Blinded By Fear", όπου και έγινε, όπως αναμενόταν φυσικά, ένα mosh pit το οποίο σήκωσε αρκετό χώμα στον αέρα, χωρίς ωστόσο να είναι ούτε αυτό ικανό να αλλάξει την οπτική επαφή της μπάντας και του ήλιου. Ένα γεγονός που δεν άφησε ασχολίαστο ο Lindberg, χαρούμενος για τον καλό καιρό, που σπάνια έχουν στην πατρίδα τους ακόμα και το καλοκαίρι.

Στα αξιοσημείωτα της εμφάνισής των At The Gates συγκαταλέγεται η «απάντηση» του Adrian Erlandsson στο προ δεκαετίας σχόλιο του Kerry King αναφορικά με το χαλαρό παίξιμό του, τρυπώντας την μπότα στο "Under A Serpent Sun", καθώς και η διασκευή-αφιέρωση στον Jeff Hanneman του "Captor Of Sin", η οποία ήταν και το μόνο νέο κομμάτι στο setlist τους σε σχέση με την εμφάνισή του 2008. Συνολικά, δεν θα μπω στην διαδικασία να συγκρίνω την εμφάνιση του τότε με την χτεσινή, δεδομένου των διαφορετικών συνθηκών, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι όσοι τολμηροί βρέθηκαν από τόσο νωρίς στη Μαλακάσα, διαπίστωσαν πόσο κρίμα θα ήταν να είχε ακυρωθεί τελικά η εμφάνισή των Σουηδών, όπως παραλίγο να γίνει σύμφωνα με τα λεγόμενα του frontman της μπάντας Tomas Lindberg. Μεγάλη εμφάνιση από μια μεγάλη μπάντα.

Setlist: Slaughter Of The Soul / Cold / The Swarm / Terminal Spirit Disease / Raped By The Light Of Christ / Under A Serpent Sun / Captor Of Sin (διασκευή Slayer) / Suicide Nation / Windows / World Of Lies / Unto Others / Need. Encore: Blinded By Fear / Nausea / Kingdom Gone


The Subways
Θα μπορούσα απλά να ανατρέξω στην ανταπόκριση ένα χρόνο πριν. Στην ουσία ήταν μια επανάληψη, σε περισσότερο κοινό, λιγότερα τραγούδια λόγω χρόνου, αλλά με την ιδία συναυλιακή ενέργεια που δε γίνεται να μη σε συμπαρασύρει.



Καθώς την προηγούμενη φορά είχαν παίξει σε πέντε ελληνικές πόλεις, τα ελληνικά των Billy Lunn, Josh Μorgan και της γλυκύτατης Charlotte Cooper δεν περιορίζονται μόνο στα τυπικά «ευχαριστώ» και «είστε υπέροχοι», αλλά για παράδειγμα στο "Obsession" μας είπαν ότι «θέλουν να πηδήξουμε ψηλά». Στο "Rock & Roll Queen" είχαμε μία στροφή του να αποδίδεται σε άπταιστα ελληνικά από τον Lunn, λέγοντας «είσαι ο ήλιος, είσαι μοναδικός».

Πριν το "Turnaround" ο Lunn μας είπε ότι όταν ακούσουμε το sexy bass line της Charlotte να κάνουμε ένα «circle pit», ενώ ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει το party που μας πρόσφεραν με την εμφάνιση τους οι The Subways ήταν το "It's A Party", αφιερωμένο στον Andy Murray που κέρδισε το Wimbledon. Μια εμφάνιση αντάξια της φήμης τους και σίγουρα με την πρώτη ευκαιρία θα τους δούμε ξανά.

Setlist (με μια μικρή επιφύλαξη): Oh Yeah / Young For Eternity / Obsession / Alright / All Or Nothing / Mary / We Don't Need No Money To Have A Good / Rock & Roll Queen / Shake! Shake! / I Want To Hear What You Have Got To Say / Kiss Kiss Bang Bang / With You / Turnaround / At 1 AM / Celebrity / It's A Party


Suicidal Tendencies
Μετά από πολλά χρόνια απουσίας, οι Αμερικανοί θεοί του crossover επέστρεψαν στην Ελλάδα, με τη φετινή δισκάρα τους, το "13", να αποτελεί ένα πρώτης τάξεως δέλεαρ για τους φίλους του ήχου. Μπορεί οι Suicidal Tendencies να έφαγαν πολύ ήλιο στη μάπα, όπως και πολλοί άλλοι αυτές τις μέρες, όμως στην Καλιφόρνια δεν μασάνε από τέτοια. Ο Mike Muir και η διαφυλετική συμμορία του ανέβηκαν με φόρα στη σκηνή, κερδίζοντας όσους επέλεξαν να τους τιμήσουν με τη θηριώδη απόδοση και την ασύγκριτη αμεσότητά τους.



Το "You Can't Bring Me Down" ξεκίνησε την ισοπεδωτική τους εμφάνιση, με κάθε κομμάτι που ακολουθούσε να πυροδοτεί κι από έναν μικρό χαμό στο pit. Η κλωτσοπατινάδα έδινε κι έπαιρνε κάτω αλλά και πάνω στη σκηνή, με αποκορύφωμα τις εκτελέσεις των "War Inside My Head" και "Possessed To Skate", όπου τίποτα δεν έμεινε στη θέση του.

Για την ολοκλήρωση του παρεΐστικου κλίματος, στο "Pledge Your Allegiance" ανέβασαν καμιά εβδομηνταριά οπαδούς στη σκηνή, μειώνοντας την απόστασή τους από το κοινό στο ελάχιστο δυνατό και προσφέροντας στο φετινό Rockwave μία από τις πιο όμορφα πωρωτικές του εικόνες. Τεράστια μπαντάρα - μεγάλη εμφάνιση ...απλά πράγματα. Άντε και σύντομα ξανά κοντά μας παίδες.



Setlist (με επιφύλαξη): You Can’t Bring Me Down / Institutionalized / Freedumb / War Inside My Head / Subliminal / I Saw Your Mommy / Possessed To Skate / Cyco Vision / Pledge Your Allegiance


Echo & The Bunnymen
Το ρολόι δείχνει 19:45 και είναι ώρα για να ανέβουν στην Terra Stage οι Echo & The Bunnymen. Το ιστορικό post-punk συγκρότημα από το Liverpool μας επισκέπτεται για πολλοστή φορά, αλλά ο -στατικός, όπως πάντα- Ian McCulloch δε φαίνεται να έχει εγκλιματιστεί ακόμη. Φορώντας πολλά ρούχα και έχοντας διαρκώς ένα τσιγάρο στο χέρι μοιάζει βγαλμένος από τη βρετανική κακοκαιρία. Έστω κι έτσι, πάντως, είναι καλύτερος από τον Will Sergeant που ο χρόνος τον έχει αγγίξει περισσότερο.



Ο κόσμος μπροστά στη σκηνή είναι λιγοστός, καθώς ο χώρος αυτός είναι αποκλεισμένος με διαχωριστικά κάγκελα για τους V.I.P. Πίσω από τα κάγκελα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι, γεγονός που προκαλεί την περιέργεια του Ian: «Why are you people so far at the back?». Μόλις κάποιος τον πληροφορεί για τα περί V.I.P. είναι αποστομωτικός: «I think you are V.I.P. too! You are for me. Come on up in front». Αλλά η ζημιά είχε γίνει και καθώς δεν υπήρχε κάποιο άνοιγμα, τα πράγματα παρέμειναν ως είχαν.

Το πρώτο μέρος του set μας ταξιδεύει στο σπουδαίο ντεμπούτο τους "Crocodiles" (1980). Ιστορικά κομμάτια όπως τα "Going Up", "Rescue" και "Villiers Terrace" αποδίδονται με επαγγελματισμό, αλλά συγκινούν ελάχιστους. Ευτυχώς υπάρχει ένας πυρήνας φίλων τους και μάλλον σε αυτούς απευθυνόταν ο McCulloch Είναι ξεκάθαρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού έχει έρθει για να δει τη Lana Del Rey.

Μεταγενέστερα, πιο μελωδικά tracks, όπως τα "Seven Seas" και "Bring On The Dancing Horses" τυγχάνουν λίγο μεγαλύτερης ανταπόκρισης καταφέρνοντας να σηκώσουν ορισμένους από αυτούς που είναι αραχτοί στο ξερόχορτο, αλλά και πάλι όχι κάτι ιδιαίτερο. Ακόμη και το "The Killing Moon" («the best song ever written» σύμφωνα με τον McCulloch) ακούγεται μέσα σε πολύ χλιαρές αντιδράσεις και είναι πραγματικά απογοητευτικό να διαπιστώνει κανείς ότι κομμάτια σαν κι αυτό δεν έχουν περάσει στη νέα γενιά. Δεν μπορείς να τα κατηγορήσεις τα παιδιά. Όταν κάποια πράγματα δεν προβάλλονται είναι μοιραίο να χάνονται σιγά-σιγά.



Ας είναι, ίσως κάποια στιγμή τους δοθεί η ευκαιρία να καταλάβουν πόσο σημαντική μπάντα είναι οι Echo & The Bunnymen και τότε θα εκτιμήσουν αναδρομικά αυτό που είδαν χθες. Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, ότι στο συγκλονιστικό "The Cutter" κοπανήθηκα μόνος μου μια χαρά κι ας με κοίταζαν σαν να ήμουν U.F.O. Θα το γράψω κι ας με κράξετε: δοκιμάστε να κάνετε έρωτα ακούγοντας το "Porcupine" (1983) και αν δε διαπιστώσετε κατακόρυφη αύξηση στην απόδοσή σας ελάτε να με περάσετε γενιές δεκατέσσερις.

Setlist: Going Up / Rescue / Do It Clean / Villiers Terrace-Roadhouse Blues / Seven Seas / Bring On The Dancing Horses / Rust / All My Colours (Zimbo) / All That Jazz / Never Stop / The Killing Moon / The Cutter / Nothing Lasts Forever-Walk On The Wild Side / Lips Like Sugar


Iced Earth
Ήταν 20:50 όταν βάσει προγράμματος, όπως κάθε μέρα, το headline group της μικρής σκηνής έκανε την εμφάνισή του. Στην τρίτη μέρα του Rockwave, δεύτερη με ξένα ονόματα και δη metal, επικεφαλής ήταν οι Iced Earth, ένα λατρεμένο σαν θεότητα συγκρότημα στη χώρα μας μεν, που θα ξαναδούμε μετά από πέντε και κάτι μήνες όταν το ημερολόγιο θα δείχνει 2014 δε. Έτσι και η δεύτερη metal βραδιά θα είχε ένα όνομα πολύ αγαπητό αλλά σίγουρα όχι αυτό που έδινε το κίνητρο στον κόσμο να συρρεύσει να το δει όπως θα έκανε 70 λεπτά αργότερα σε αυτό της μεγάλης, κεντρικής σκηνής.



Με φόντο το εξώφυλλο της τελευταίας δουλειάς τους, ένα απρόσμενα καλό comeback του σχήματος, το ομώνυμο "Dystopia" ξεκίνησε το setlist τους. Στα επόμενα 60 και κάτι λεπτά ό,τι ακολούθησε ήταν απλά ικανοποιητικό, χωρίς να αγγίξει τα δείγματα παροξυσμού που έχουν άλλες εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους και ειδικά σε κλειστό χώρο, που θεωρώ ότι τους ταιριάζει καλύτερα. Το set τους βασίστηκε σε τραγούδια από το "Dystopia" και κάποια αγαπημένα παλιότερα. Δυστυχώς η επιλογή των τραγουδιών που ακούστηκαν ζωντανά δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Όταν έχεις τόσο λίγο χρόνο στη διάθεση σου, κατ' εμέ προσπαθείς να «ανεβάσεις» τον κόσμο με δυναμικές συνθέσεις αφενός και αφετέρου με τα πολύ κλασικά σου τραγούδια, γιατί από κάτω έχεις κοινό αρκετά ποικιλόμορφο, εξαιτίας της φύσης ενός φεστιβάλ.

Κάπως έτσι σε σύνολο δώδεκα τραγουδιών τα τέσσερα ήταν από το "Dystopia" και τρία από τα επόμενα ήταν τα "I Died For You", "Question Of Heaven", "Watching Over Me". Έλειπε δηλαδή το "Melancholy" για να μας πάρει ο ύπνος, εννοείται μεταφορικά μιλώντας. Όλο το set έκανε μια άσχημη κοιλιά, αφού εκεί που όλοι ήταν σε μια εγρήγορση, ταχύτατα ηρεμούσαν λόγω σειράς τραγουδιών. Ευτυχώς η όλη παρουσία της μπάντας αλλά και η απόδοσή της ήταν σε αρκετά καλά επίπεδα - άλλωστε το σχήμα δικαίως θεωρείται από τα κορυφαία του είδους. Άκρως προβαρισμένοι, με ικανοποιητικά καλό ήχο επί σκηνής, έδιναν μια εικόνα επαγγελματισμού, η οποία λόγω ετών στο χώρο είναι αυτή που θέλεις να βλέπεις. Αυτό μεταδόθηκε και στο κοινό, το οποίο συμμετείχε όπως μπορούσε καθ' όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους.

Αλλά μέχρι εκεί. Τα 70 λεπτά πέρασαν πολύ γρήγορα και έτσι αυτό που έμεινε τελικά ήταν μια καλή εμφάνιση, που σίγουρα δε θα πάρει τα σκήπτρα ως η καλύτερη τους, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να θεωρηθεί και στα «πλην» του σχήματος, το οποίο με τον νέο τραγουδιστή δείχνει να διανύει μια νέα εφηβεία. Εχτές το βράδυ είδαμε ένα κορυφαίο συγκρότημα που ήρθε, έπαιξε όσο πιο καλά μπορούσε τα τραγούδια του και έφυγε. Αναμένω τις εμφανίσεις τους τον προσεχή Ιανουάριο για να τους απολαύσω και καλύτερα και περισσότερο.

Setlist: Dystopia / Dark Saga / Pure Evil / I Died For You / V / Question Of Heaven / Dracula / Prophecy / Anthem / Boiling Point / Watching Over Me / Iced Earth


Lana Del Rey
Όταν στις αρχές του 2012 έγραφα την κριτική για το “Born To Die” είχα δυσκολευτεί πολύ. Ήταν λίγες μόλις ημέρες μετά την ομολογουμένως απογοητευτική εμφάνιση της Lana Del Rey στο Saturday Night Live και εκεί που όλοι την έσπρωχναν με τα χίλια, ξαφνικά το κλίμα είχε γυρίσει τούμπα και σχεδόν οι πάντες είχαν πέσει να την κατασπαράξουν στην πιο κρίσιμη στιγμή• τότε που κυκλοφορούσε ο πολυαναμενόμενος δίσκος της.



Αμφιταλαντεύτηκα πολύ, αλλά τελικά τάχθηκα υπέρ της, διατηρώντας, ωστόσο, ορισμένες επιφυλάξεις, καθώς, δίπλα σε μισή ντουζίνα καραμπινάτα hits, το άλμπουμ είχε (έχει) και μπόλικα tracks τα οποία κυμαίνονται από αδιάφορα έως και ενοχλητικά (ό,τι και να μου λέτε, αυτό το «Money is the reason we exist / Everybody knows it / It's a fact, kiss-kiss» από το "National Anthem" δεν καταπίνεται με τίποτε). Ήταν νωρίς ακόμη, αλλά κάτι μου έλεγε ότι ο δίσκος θα ακουγόταν πολύ κι οτι η κοπελιά είχε έρθει για να μείνει, έστω και ως το νέο love-to-hate φαινόμενο. Άλλωστε, ως γνωστόν, βασική αρχή του marketing αποτελεί η παραδοχή ότι δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση: «Δεν πολυτραβάει live η Lana; Τόσο το καλύτερο! Κουβέντα να γίνεται, αυτό είναι που έχει σημασία».

Τελικά, από τότε μέχρι σήμερα η 27χρονη Νεοϋορκέζα δεν έφυγε ούτε στιγμή από το προσκήνιο και κατέληξε να είναι ένα από τα αδιαφιλονίκητα πρόσωπα της περασμένης χρονιάς. Λίγο η προβοκατόρικη συμπεριφορά της (video clips, φωτογραφίσεις, δηλώσεις, στίχοι κλπ.) και άλλο τόσο και περισσότερο μια σειρά από αξιόλογα τραγούδια (η προσθήκη του πολύ καλού "Paradise" EP, αλλά κι η συμμετοχή της στο soundtrack του "The Great Gatsby"), στάθηκαν αρκετά για να γιγαντώσουν τη φήμη της σε χρόνο ρεκόρ.

Πέρασε ο καιρός, λοιπόν, κι ήρθε η ώρα να διαπιστώσει και το ελληνικό κοινό που σταματούν τα ψέματα και που ξεκινά η αλήθεια σχετικά με αυτό το φαινόμενο των καιρών μας (που -ας πούμε κι έναν καλό λόγο για τους διοργανωτές- ευτυχώς το είδαμε στην ώρα του). Η ώρα είχε πάει 22:00, οι βρυχηθμοί των Iced Earth από τη Vibe Stage είχαν μόλις σιγήσει και η ανυπομονησία του κόσμου που μαζεύτηκε στην Terra Stage ήταν εμφανέστατη. Μπορεί και να ήταν 8-9 χιλιάδες (χωρίς να έχουν προστεθεί σε αυτούς ακόμη όσοι από τους 3-4 χιλιάδες metalheads θα κατηφόριζαν -έστω κι από περιέργεια- για να διαπιστώσουν «τι τρέχει» με τη Lana) και ενώ -σύμφωνα με το πρόγραμμα- είχαμε ακόμη ένα τέταρτο μέχρι την έναρξη, η προσμονή δεν κρυβόταν.

Τουλάχιστον τέσσερις φορές ο κόσμος ξεκίνησε αυθόρμητα να φωνάζει το όνομά της μέχρι τις 22:16, όταν και άρχισαν οι μουσικοί της (τύμπανα/κρουστά, πλήκτρα, κιθάρα, μπασο/synths/κοντραμπάσο και ένα κουαρτέτο εγχόρδων) να παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Κι όταν, αμέσως μετά, εμφανίστηκε κι η Lana μέσα σε ένα λευκό μακρυμάνικο μίνι φόρεμα ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο και εκτυλίχθηκαν ντελιριακές σκηνές που δεν τις βλέπουμε και τόσο συχνά τώρα τελευταία.

Σε ποιούς απευθύνεται η Lana Del Rey λοιπόν; Από πού έρχονταν όλα αυτά τα ουρλιαχτά και σε ποιούς άνηκε αυτή η θάλασσα από κινητά (χώρια η νέα συμφορά των tablets...) που δε σταμάτησε να βιντεοσκοπεί; Δεν μπορεί να ήταν ροκάδες, παραείναι pop για αυτούς η Lana (είχε πολλούς πάντως που πήγαν να δουν την ένοχη απόλαυσή τους). Ούτε και ακόλουθοι της εφήμερης pop του Pitbull, της Rihanna ή της j-lo μπορεί να ήταν• η κοπελιά παραείναι λοξή και μυστηριοπαράξενη για αυτούς - άσε που είναι κι αργή. Ποιοί μας μένουν; Μήπως οι hipstero-indaδες; Ομολογουμένως αυτοί ήταν οι πρώτοι που την πήραν πρέφα -ως είθισται άλλωστε-, αλλά η μεγάλη επιτυχία της τους απομάκρυνε νωρίς (προφανώς όχι όλους βέβαια - πάρα πολλοί ήταν εκεί).

Έβλεπες κάθε καρυδιάς καρύδι στο Terra Vibe (ένας κόσμος από τους πιο όμορφους που έχουμε δει παρεπιμπτόντως). Αγόρια και κορίτσια πολλά, όπως και τα λουλούδια κι οι κορδέλες στα μαλλιά. Είχε και μεγαλούτσικες ηλικίες, αλλά -κακά τα ψέματα- η κοριτσοπιτσιρικαρία κυριαρχούσε. Cosmopolitan vs Vogue: σημειώσατε 1. Κι έβγαλαν φωνή εχθές τα άτιμα που λέτε.

Την ίδια ώρα η Lana έμπαινε κατευθείαν στο ψητό: «My pussy tastes like Pepsi Cola» τα πρώτα λόγια της από το "Cola" με το οποίο ξεκίνησε και ένα από εκείνα τα προβοκατόρικα στιχάκια της έδωσε αμέσως τον τόνο (καθώς επίσης και πολύτιμες πληροφορίες γευσιγνωσίας για το pH στα απόκρυφα σημεία της). Ο «μπουκωμένος» ήχος από το μπάσο του synthesizer είχε πολλή παραμόρφωση και σκέπαζε τη φωνή της, αλλά τί τα θες; αυτός ο κόσμος δεν είχε σκοπό να νιώσει αμηχανία. Στο τέλος του κομματιού ζητωκραύγασε λες και ξαναπήραμε το EURO. Αλλά κι η Lana αγέρωχη: αμέσως στη σκάλα να κατέβει στο λαό της και δώσ’του ευγνωμοσύνη και “I can’t believe I’m finally here” και δώσ’του αυτόγραφα, αναμνηστικές φωτογραφίες και high-fives. Κι ήμασταν μόλις στο πρώτο τραγούδι!

Το "Body Electric" πέρασε σχετικά ανώδυνα και χρησίμευσε για να ισορροπήσει ο ήχος και ευτυχώς μέχρι να φτάσουμε στο "Blue Jeans" όλα ήταν στη θέση τους. Αυτή τη φορά τη φωνή της σκέπαζε το sing-along του κόσμου και το σκηνικό που είχε στηθεί ήταν ομολογουμένως πειστικότατο. Να σου και τα πρώτα ρυθμικά παλαμάκια μόλις ο ρυθμός ξεπέρασε τα 100 b.p.m. (όπως σε κάθε φορά που αυτό ξανασυνέβη). Ένα τσιγάρο να ξεχαρμανιάσει και μια από τα (ωραία) ίδια στο "Born To Die". Το ερμήνευσε λικνιζόμενη μπροστά από την κεντρική οθόνη που προέβαλε τα ωραιότατα video της καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Επιβλητική εμφάνιση, αλλά λίγο creepy να ακούς τόσες νεανικές φωνές να λένε με μια φωνή «we were born to die».

Συμπαθητικότατο και το "Carmen" που ακολούθησε, όπου με άνεση διεκπεραίωσε τα δύσκολα φωνητικά στη μέση. Όπως και στα δύο προηγούμενα κομμάτια, η ερμηνεία της δεν απείχε και πολύ από εκείνη του άλμπουμ και αυτο μας έδωσε απάντηση σε ένα από τα βασικά ερωτηματικά της βραδιάς, που δεν ήταν άλλο από τις υπό αμφισβήτηση φωνητικές της δυνατότητες. Δεν είναι ότι τα σπάει κιόλας, αλλά εντάξει δεν είναι και τραγική όπως είχαν πέσει να τη φάνε. Άλλος ένας πόντος για την κυρία που έμαθε το "Blue Velvet" (από το μακρινό 1951) και τον Tony Bennett σε μια νέα γενιά. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, ξέρετε. Το ένα θα φέρει το άλλο και πολλά από αυτά τα παιδιά θα αρχίσουν να ψάχνονται ξεπερνώντας το τέλμα των εφήμερων σαχλαμάρων που μας πασάρουν.

Ακριβώς όπως συμβαίνει π.χ. με το εξαιρετικό "Young And Beautiful" από το soundtrack του "The Great Gatsby" που ακολούθησε. Κάποτε (το 1961) η σπουδαία Carole King με τον Gerry Goffin έγραφαν το "Will You Love Me Tomorrow" (γνωστό από τις Shirelles) για μια γενιά κοριτσιών που φοβόταν να παραδώσει την αγνότητά της. Οι καιροί έχουν αλλάξει και το ζητούμενο σήμερα -όπως εύστοχα το καταγράφει η Lana- είναι το «Will you still love me when I’m no longer young and beautiful?». Άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα. Από κάτι τέτοια αποδεικνύεται ότι η Lana έχει μια θεσούλα στην Ιστορία της Μουσικής και δεν είναι περαστική και αυτά ακριβώς είναι που έκαναν τη χθεσινή βραδιά σημαντική.

Ακολούθησε το "Without You" με ορισμένες ωραίες ψηλές νότες, μια όμορφη ενορχήστρωση με pizzicato βιολιά και πολύ καλά κρουστά (με παύσεις που έδιναν αέρα στο κομμάτι να αναπνεύσει). Διακριτική υποχώρηση για να αναδυθεί το "Knockin' On Heaven's Door" και μια μεγάλη απογοήτευση από το κοινό που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τα κομμάτια του "Born To Die", αλλά όχι ένα από τα πιο εύκολα αριστουργήματα του Dylan...

Κάπου εκεί, μας άφησε για λίγο καθώς στην οθόνη προβαλλόταν το ωραιότατο μακροσκελές video του "Ride" με την γλαφυρότατη born to be wild αφήγηση. Κι όταν επανήλθε είδαμε από κοντά την εικόνα που έχει εξιδανικεύσει για τον εαυτό της (στο μυαλό της εννοείται). Το ασυνήθιστο κορίτσι που θέλει να ζήσει. Γιατί υπάρχει κι η άλλη, η καλη Αμερική («I believe in the country America used to be»), η Αμερική των blue jeans, του rock 'n' roll, των τζουκ μποξ και του Springsteen, των Mustangs και των Harleys. «I believe in the kindness of strangers»...

Μετά από αυτό, το "Summertime Sadness" που ακολούθησε δεν μου είπε και πολλά (γιατί ενώ είναι συμπαθέστατο, έχει ένα μετριότατο ρεφρέν), αλλά ο κόσμος το καταχάρηκε, οπότε εγώ περισσεύω. Και φτάσαμε στο τέλος με το εξαίσιο "Video Games" (με couplet «σηκωμένο» από το "Δρόμοι Που Αγάπησα" που έχει πει η Ελένη Βιτάλη) και μια «απλωμένη» εκτέλεση του "National Anthem", με τη Lana να κατεβαίνει για μια ακόμη φορά στον κόσμο μετά τα μισά, μοιράζοντας για πολλή ώρα αυτόγραφα, αγκαλιές και βγάζοντας φωτογραφίες με τους τυχερούς που στριμώχτηκαν στα κάγκελα. Ένας αποχαιρετισμός γεμάτος ευγνωμοσύνη.



Η ώρα είχε πάει 23:30 και η Lana Del Rey είχε κερδίσει με άνεση το στοίχημα χωρίς να ιδρώσει και χωρίς να χαλάσει το μαλλί! Ποιός θα το περίμενε; Το Rockwave είχε μια καλή μέρα με ένα νέο, «καυτό» όνομα και ας μην ήταν ακριβώς αυτό που αποκαλούμε «rock». Όσοι την περιμέναν στη γωνιά (ομολογώ πως κι εγώ πήγα ελαφρώς προκατειλημμένος) είδαν μια αξιοπρεπή εμφάνιση -παρά τις δυσκολίες στην αρχή- με μια σειρά από αξιόλογα pop κομμάτια και πειστικές ερμηνείες. Ο κόσμος ήταν φανερό ότι την περίμενε πως και πως και σίγουρα δεν απογοητεύτηκε από αυτό που είδε κι άκουσε.


Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com