Robin Beck, House Of Lords @ Κύτταρο, 06/03/14

Όπως ανέφερε και το δελτίο Τύπου της εν λόγω συναυλίας, οι hard rock / aor συναυλίες σπανίζουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε η έλευση των House Of Lords και της Robin Beck, ήταν σίγουρα μια ενθαρρυντική στιγμή για το είδος στην πατρίδα μας. Μάλιστα δεν ήταν ότι επρόκειτο για απλή «ξεπέτα», μιας και οι μεν έχουν μόλις κυκλοφορήσει ένα νέο άλμπουμ, ενώ η δε κυκλοφόρησε το καλοκαίρι. Τα πράγματα λοιπόν ήταν ενθαρρυντικά, μιας και μιλάμε για ενεργούς μουσικούς, που μπορεί να έχουν τις βάσεις τους 20και χρόνια πίσω, αλλά παραμένουν ενεργοί μέχρι και σήμερα.

Η ώρα πλησιάζει 21:30 στο Κύτταρο και το εξώφυλλο της τελευταίας δουλειάς των House Of Lords, "Precious Metal", κάνει την εμφάνισή του στην σκηνή. Μαζί του έρχεται και μια γνωστή «βαβούρα», που φυσικά δεν είναι άλλη απ' την εισαγωγή στο "Sahara". Σαν να μην πέρασε μέρα απ' την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, το 2009, οι «Λόρδοι» μοιάζουν πλήρως στα νερά τους κι ας είναι η πρώτη βραδιά της περιοδείας. Βέβαια οιοδήποτε κομμάτι απ' τα κλασικά τους πρώτα άλμπουμ ήταν σιγουράκι. Πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος στο πιο νέο υλικό όμως; Η τριπλέτα "Big Money", "Battle" και "Cartesian Dreams" που ακολούθησε απέδειξε ότι η μπογιά της μπάντας δεν έχει περάσει, αφού το κάθε τραγούδι έτυχε θερμότερης υποδοχής απ' το προηγούμενο.



Με τον frontman, James Christian να παίρνει τα πάνω του φωνητικά, ήρθε η ώρα για να πέσουν τα γκάζια, με την -υπεραγαπημένη των οπαδών του σχήματος- μπαλάντα, "Love Don't Lie". Η υπενθύμιση ότι είμαστε στο 2014 ήρθε όμως άμεσα, καθώς τα "Come To My Kingdom" και "Permission To Die", παρέα με το "I'm Free" έκαναν την εμφάνισή τους. Μετά από το παίνεμα του ελληνικού κρασιού απ' τον Christian (το οποίο τίμησε φυσικά δεόντως) ήρθε το βαρύ "Swimmin' With The Sharks". Αυτό, ξεπέρασε κάθε προσωπική μου προσδοκία όσον αφορά τη ζωντανή απόδοσή του και την αντίδραση του κοινού σ' αυτό και ξεχώρισε ως η κορυφαία ίσως στιγμή έως εκείνη τη στιγμή.



Ματιάστηκαν όμως μάλλον, αφού έκανε την εμφάνισή του το πρώτο τεχνικό πρόβλημα, με την ηλεκτροακουστική κιθάρα του Christian. Μικρό το κακό όμως, αφού «προδόθηκε» το επόμενο -αγαπημένο- κομμάτι. Βέβαια δεν ήταν άλλο απ' το "Can't Find My Way Home" των Blind Faith. Μετά από αυτή την ωραία εκτέλεση, συγχωρείται εν μέρει η «κοιλιά» που δημιούργησαν τα χλιαρά "Rock Bottom" και "S.O.S. In America", τα οποία ήταν απαραίτητο να τα ακολουθήσει ένα παλιό και γνωστό hit. Και ευτυχώς έτσι έγινε. Μετά από μια μικρή ιστοριούλα του Christian για το πως ηχογραφήθηκε το επερχόμενο κομμάτι στο σπίτι του εμπνευστή του συγκροτήματος, Gene Simmons, ακολούθησε το "I Wanna Be Loved" και έτυχε -όπως ήταν αναμενόμενο- θερμότατης υποδοχής. Οι «Λόρδοι» κλείσανε το set τους με το "Pleasure Palace" και το "Slip Of The Tongue" και προκάλεσαν φυσικά (ειδικότερα με το δεύτερο) έναν μικρό χαμό.



Setlist: Sahara / Big Money / Battle / Cartesian Dreams / Love Don't Lie / Come To My Kingdom / Permission To Die / Bass Solo / I'm Free / Swimmin' With The Sharks / Can't Find My Way Home (Blind Faith) / Rock Bottom / S.O.S. In America / I Wanna Be Loved / Pleasure Palace / Guitar Solo / Slip Of The Tongue.

Είχε έρθει η ώρα λοιπόν για την Robin Beck, η οποία θα εμφανίζονταν μάλιστα για πρώτη φορά στη χώρα μας. Έτσι, μετά από μια εικοσάλεπτη παύση και με μερικές αλλαγές στη σύνθεσή των μουσικών (την μεταφορά του Christian στη θέση του μπασίστα και την προσθήκη ενός δεύτερου κιθαρίστα - Jorge Salan, κιθαρίστα του Jeff Scott Soto) εμφανίστηκε στη σκηνή η ταλαντούχα Αμερικανίδα τραγουδίστρια.



Και εμφανίστηκε με εμφατικότατο τρόπο, καθώς το "If You Were A Woman (And I Was A Man)" τραγουδήθηκε από κάθε στόμα. Έπειτα απ' την αποκάλυψη της Beck -μπροστά στον σύζυγό της, James Christian- πως η πρώτης της σχέση ήταν με Αμερικανό με ελληνικές ρίζες, η μπάντα προχώρησε σε δύο ακόμη συνθέσεις απ' το επιτυχημένο "Trouble Or Nothin'", τα "Don't Lose Any Sleep" και "Hold Back The Night".



Στη συνέχεια ήρθε κι η σειρά πιο πρόσφατων κομματιών, όπως τα "That All Depends" και "Wrecking Ball", καθώς και του "Wish You Were Here". Πρόκειται για μια ακουστική μπαλάντα που δεν έχει βρεθεί σε κάποιον δίσκο της Beck ακόμη, η οποία όμως καλώς δεν έχει βρεθεί κατ' εμέ αφού δεν είχε τίποτα απολύτως το ιδιαίτερο. Κάπως χλιαρή και η συνέχεια, με τα "The One", "Save Up All Your Tears" και "The Great Escape", κάτι που σε συνδυασμό με την περασμένη (για καθημερινή) ώρα οδήγησε αρκετή μερίδα του κοινού στην αποχώρηση. Το drum solo που ακολούθησε όμως ήταν ό,τι έπρεπε για να μας «ξυπνήσει». Αυτό το εκμεταλλεύτηκε η Beck, με τα δυναμικά "Catfight" και "Love Lies" και την power ballad ανάμεσά τους, "Tears In The Rain".



Η Αμερικανίδα τραγουδίστρια μας χαιρέτησε και έφυγε απ' τη σκηνή, όμως όλοι ξέραμε πως δεν θα μπορούσε να αποχωρήσει χωρίς να πει ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Και φυσικά επέστρεψε για encore, με ένα μπουκάλι coca-cola, μιας και φέτος συμπληρώνονται εικοσιπέντε χρόνια απ' την κυκλοφορία του δίσκου που περιείχε το "First Time", κομμάτι που έμελλε να την κάνει γνωστή αλλά και να την συνδέσει μέσω του τότε διαφημιστικού με τη διάσημη μάρκα αναψυκτικού μια για πάντα. Αφού ανέβασε στη σκηνή ένα ζευγάρι που γιόρταζε την επέτειό του, τους έδωσε το υπογεγραμμένο απ’ εκείνη μπουκάλι και προχώρησε στην εκτέλεση του εμβληματικού της τραγουδιού, το οποίο τραγουδήθηκε βέβαια απ' όλους. Απ' όλους και με περισσότερο ακόμα πάθος τραγουδήθηκε και το "Hide Your Heart" της Bonnie Tyler (γνωστό κι απ' τους Kiss), το οποίο και θα 'πρεπε να κλείσει το set, μιας και το "Follow You" που ακολούθησε δεν είχε και ιδιαίτερο αντίκτυπο.

Όπως φάνηκε στο τέλος λοιπόν, είχαμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές συναυλίες. Η πρώτη, αυτή των House Of Lords, ήταν to the point, συμπαγής, συνδύασε αποτελεσματικά παλιό και νέο υλικό και παρουσίασε έναν ιδιαίτερα επαγγελματικό ήχο και επαγγελματική προσέγγιση. Απ' την άλλη, η εμφάνιση της Robin Beck είχε κάποια σκαμπανεβάσματα και ήταν αρκετά πιο χαλαρή. Τα πειράγματα μεταξύ εκείνης και του συζύγου της μπορεί να ήταν αρχικά χαριτωμένα, όσο αυξάνονταν όμως έγιναν κάπως ενοχλητικά, αφού μαζί με κάποια τεχνικά προβλήματα, διέκοπταν συνεχώς τη ροή της συναυλίας. Τα τελικά συναισθήματα πάντως αν και κατάτι ανάμεικτα, σίγουρα δεν είναι αρνητικά, μιας και η όλη ατμόσφαιρα ήταν δίχως αμφιβολία αρκετά ευχάριστη και για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς η μουσική που ακούσαμε άξιζε τον κόπο.

Φωτογραφιες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com