Resistance Festival (Nouvelle Vague, Yasmine Hamdan, Penny & The Swingin' Cats) @ Γεωπονική Σχολή, 21-22/06/14

Το μεγαλύτερο value for money φεστιβάλ του καλοκαιριού

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 24/06/2014 @ 15:29
Λόγω της παρουσίας μου στο En Lefko Festival, η πρώτη μέρα του φετινού Resistance έγινε γρήγορα καπνός, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που το πάλεψα και μου βγήκαν οι άλλες δύο. Και φέτος, το Resistance Festival -αν και όχι αμιγώς μουσικό- αποδεικνύεται το μεγαλύτερο value for money deal του αθηναϊκού συναυλιακού καλοκαιριού. Σε χαλαρούς, φυσιολατρικούς ρυθμούς που αρμόζουν στον χώρο -προαύλιο της Γεωπονικής Σχολής- και τον χρόνο -καλοκαιράκι ένεκα-, μια ματιά σε πολλά μουσικά μέτωπα.

2η μέρα (21/06)

Κεντρική σκηνή

Penny & The Swingin' Cats:
Πολύ...ρετρό για το τίποτα

Γύρω στις 22:30 που αρχίζει το live, ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί μπροστά από την κεντρική σκηνή του φεστιβάλ και λικνίζεται με τις μουσικές επιλογές του dj Konops, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σας πω παρακάτω.

Η Penny βγαίνει στη σκηνή παρέα με δύο κιθάρες, μία τρομπέτα, ντραμς και μπάσο (κόντρα, αν θυμάμαι ορθά) και αρχίζει ο χορός (;). Με σαφώς ρετρό διαθέσεις -για τις οποίες μας έχει άλλωστε προετοιμάσει και ο τίτλος δίσκου της μπάντας- η βραδιά κυλάει με back-to-back διασκευές (δεν ενδείκνυται για ζωντανές εμφανίσεις κατά την ταπεινή μου γνώμη) τραγουδιών του '30 και του '40 (Αφες Καλουτά - "Μ' Αρέσεις" / Ν.Γούναρη "Λίγα Λουλούδια"), που όμως οι αυθεντικές εκτελέσεις τους μου φάνηκαν πιο swing και foxtrot.

Η φωνή της Πένης Μπαλτατζή είναι αναμφίβολα δυνατή, αλλά η ερμηνεία της μου φάνηκε συχνά επιτηδευμένη. Από τις καλύτερες στιγμές της εμφάνισης, τα δύο rock 'n' roll τραγούδια του βασιλιά Elvis (να'το πάλι το back-to-back), δοσμένα αριστοτεχνικά από τους «γάτους» κιθαρίστες. Κατά τα άλλα, η μία ώρα που τους αναλογούσε μου φάνηκε πιο βαριά απ'ό,τι περίμενα και λιγότερο χορευτική, επίσης. Η μπάντα επέλεξε να αποχαιρετήσει το κοινό με το μνημειώδες "Shakin'All Over" της βασίλισσας του ροκαμπίλι Wanda Jackson και κάπως έτσι με καλόπιασε για μια μελλοντική συνάντηση.

Οι Penny and the Swingin'Cats είναι: Penny Baltatzi (vocals), Giorgos Zervos (guitar, vocals) Alexandros Dandoulakis (guitar) Vaggelis Katsarelis (trumpet) Stathis Paraskeuopoulos (upright bass) Jan Van De Engel (drums).

Nouvelle Vague
Κύμα ευρωπαϊκού ερωτισμού
    
Το ρολόι έδειξε 23:30 και οι κυρίες από το Παρίσι μας μετέφεραν μαγικά στην γενέτειρά τους σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αφού ο βήχας κι η γαλλική φινέτσα δεν κρύβονται. Αν και καλλιτέχνιδες και κοινό άργησαν κάπως να ζεσταθούν -η επικοινωνία μεταξύ τους αποκαταστάθηκε όταν περιορίστηκαν οι επισημάνσεις / προτροπές στα γαλλικά- το live αποδείχθηκε καθ'όλα ικανοποιητικό, με την μπάντα να παίζει όλες της τις επιτυχίες.
    
Εδώ, το ρετρό ύφος δεν κούρασε ούτε στιγμή, αντίθετα προσέδωσε επιπλέον θεατρικότητα (όχι πως την είχαν ανάγκη). Η μπόσσα νόβα απέκτησε μια για πάντα ένα γλυκό s&m twist στη συλλογική μνήμη όσων τυχερών παρακολούθησαν τα επί σκηνής σκέρτσα των δύο κοριτσιών και ο psycho ξέφρενος χορός της Phoebe Killdeer θύμισε τελετουργικά μύησης σε κύκλους μαγισσών. Ακούστηκαν πολλές low-tempo διασκευές των κλασικών "Marian" των Sisters Of Mercy, "Dancing With Myself" του Billy Idol, "Love Will Tear Us Apart" των Joy Division, "Just Can't Get Enough" των Depeche Mode, "Heart Of Glass" των Blondie και "Sweet Dreams" των Eurythmics - μην ξεχνάμε πως οι Nouvelle είναι cover band. Εξαιρετικός ο Olivier Libaux στην συνοδεία με την κιθάρα της καπνισμένης χροιάς της Melanie Pain και οι δυο τους ανάγκασαν το κοινό να τραγουδήσει πολλές φορές acapella την απαιτητική μελωδία του αγαπημένου "In A Manner Of Speaking". Κανένας δεν ήθελε να φύγει. Εννοείται encore!

After Party - DJ Konops
Επιλογή για πραγματικό party
    
Ο dj Konops -κατά κόσμον Γιώργος Κανουπάκης- ήρθε απ'το Ηράκλειο της Κρήτης για να ταρακουνήσει για τα καλά την Αθήνα στο after party της κεντρικής μέρας του φεστιβάλ. Με πειραγμένες reggae και black μουσικές για opening act - breakbeats, σκληρή μπασαδούρα και dubstep προσανατολισμό στο after party, μας χάρισε ξέφρενες χορευτικές ώρες, με αξιοζήλευτη ευκολία τολμώ να πω. Χαρακτηριστική σκηνή: κόσμος που μετά το τέλος του live των Nouvelle Vague άρχισε να οδεύει προς την έξοδο της Γεωπονικής να επιστρέφει τροχάδην για να γίνει ένα με τους πιο χαλαρούς που έμειναν και άνοιξαν τον χορό. Μπράβο στον Κώνωπα που αποδείχθηκε διόλου Ανωφελής και έπιασε στον αέρα τί ακριβώς ήθελε να ακούσει ο κόσμος εκείνη τη στιγμή, για να κλείσει τη βραδυά του. Δεν φημίζομαι για την αγάπη μου στα διάφορα dj sets αλλά αυτό μου άρεσε - πολύ!

soundcloud.com/konops



3η μέρα (22/06)

Κεντρική σκηνή

Yasmine Hamdan
«only δυο-τρεις μόνο left alive μετά από αυτό...»

Η αλήθεια είναι ότι ήταν περασμένες 22:30 όταν ξεκίνησε το ζωντανό μουσικό μέρος της τρίτης και τελευταίας μέρας του φετινού Resistance Festival, αρκετά αργά για όσους δούλευαν το πρωί. Ο κόσμος με ετερόκλητο προφίλ είχε μαζευτεί κάτω από τη σκηνή και ανέμενε υπομονετικά να ανέβει η κυρία του αραβόφωνου dark wave, Yasmine Hamdan.

Η γνωριμία της χώρας μας με την Yasmine δεν οφείλεται μόνο στην  ταινία του Jim Jarmoush, "Only Lovers Left Alive", σε σκηνή της οποίας ερμήνευσε το εξαιρετικό "Hal", αλλά μετράει πολλά έτη, καθώς η γοητευτική Λιβανέζα είναι μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Εξ' ου και οι διάλογοι στα ελληνικά με το κοινό, που δεν περιορίστηκαν στα τυπικά, αλλά εξελίχθησαν σε κουβέντα μεταξύ φίλων. Όσοι δεν έχουν επαφή με την προηγούμενη δουλειά της, τους Soap Kills, το πρώτο electro-indie ντουέττο της Μέσης Ανατολής, ίσως ένιωσαν μια κάποια έκπληξη με την ένταση του ηλεκτρισμού στη μουσική της Hamdan, που ακροβατεί στο μεταίχμιο της trip-hop με την ethnic. Από τους συμπατριώτες της -και όχι μόνο- θεωρείται ήδη θρύλος της underground σκηνής και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καταφέρει και λίγα.

Τραγουδώντας με δύο μικρόφωνα, πλαισιωμένη από ικανότατους μουσικούς, η ξυπόλητη βασίλισσα από τη Βυρηττό παρουσίασε ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της στο δεκτικότατο κοινό του Φεστιβάλ και ξεδίπλωσε όλες της φωνητικές και ερμηνευτικές της ικανότητες. Σπάζοντας το φράγμα της γλώσσας μετά από λίγα τραγούδια (στίχοι στα Παλεστινιακά, Αιγυπτιακά, Βεδουίνικα κ.ά.), μπορέσαμε όλοι καλύτερα να αφεθούμε στα μαγικά χέρια του σχήματος και να μεταφερθούμε σε τόπους που -τουλάχιστον οι ροκάδες- δεν επισκεπτόμαστε συχνά. Πολύ δυνατές ατμοσφαιρικές κιθάρες με noise τεχνικές και τόνοι echo-delay στα φωνητικά δούλεψαν παρέα με ντέφια, φλουριά και καστανιέτες, βγάζοντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η βραδιά ξανάγινε ...κολοκύθα αφού η μελαχρινή Σταχτοπούτα μας αποχαιρέτησε με ένα ρεφρέν από Σάκη Μπουλά ("Μπριγιόλ"), την υπόσχεση να ξανάρθει και μια φράση που είχε κάνει σκονάκι στο κινητό της, «Η αντίσταση είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε». Εις το επανειδείν!
  • SHARE
  • TWEET