Πυξ Λαξ @ ΟΑΚΑ, 13/07/11

14/07/2011 @ 13:45
Ποιό είναι άραγε το συναυλιακό γεγονός του φετινού καλοκαιριού; Για τους ακραιφνώς ροκάδες, προφανώς το "The Wall Live" του Roger Waters. Για τους ελαφροροκάδες, η επερχόμενη εμφάνιση των Bon Jovi. Για τους σκληρούς, αυτή των Maiden, για τους χορευτές, αυτή των Prodigy. Ε, και για τους σκυλοροκάδες; Υπήρξε εκκωφαντικά η μεγαλοπρεπής εμφάνιση των Πυξ Λαξ στο ΟΑΚΑ. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως...



Εν πρώτοις, και παραφράζοντας ένα γνωστό αστείο στους έχοντες επαφή με το αμερικανικό χιούμορ, το 70% των αναγνωστών μας που διαβάζουν αυτό το άρθρο είναι haters που αναμένουν να διασύρω τους Πυξ Λαξ στο κείμενο που ακολουθεί, ενώ το υπόλοιπο 40% απλά θα διαβάσει επειδή θα αναρωτιέται γιατί το rocking ασχολείται με το θέμα. Για τους πρώτους και τους δεύτερους και όλους εκείνους που οι αναμνήσεις του λυκείου ή κάποια κοπέλα με διαφορετικά ακούσματα τους έσυραν στο ΟΑΚΑ, θα περιγράψω τα γεγονότα, αφού κατάφερα όλη την εβδομάδα με μαεστρία να αποφύγω όλα τα γελάκια και τα πειράγματα φίλων και γνωστών, πριν την συναυλία, με το αφοπλιστικό «ε, για τη δουλειά θα πάμε». Παραδέχομαι πως πολλοί πρέπει να επικαλέστηκαν ανάλογες δικαιολογίες. Αλλά η sold out εμφάνιση των Πυξ Λαξ, με πάνω από 80.000 κόσμο να τραγουδά με μια φωνή τα τραγούδια τους, αν μη τι άλλο καταδεικνύει πως, τουλάχιστον, τυχαίοι δεν υπήρξαν. Και αυτό για αρχή θα πρέπει να τους το παραδεχτούμε.



Η συναυλία των Πυξ Λαξ δυστυχώς είχε εξαρχής ένα περίεργο mojo, καθώς η τεράστια απώλεια του εμπνευστή της επαναδραστηριοποίησης του συγκροτήματος, Μάνου Ξυδούς, δημιούργησε μια περίεργη ατμόσφαιρα, αναφορικά με το πόσο θα ήταν η συναυλία αρπαχτή ή κανονική εμφάνιση. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στη σκηνή, υπό τις επευφημίες πλήθους κόσμου που είχε κατακλύσει το ΟΑΚΑ, για να αρχίσει με το "Μοναξιά Μου Όλα", ένα από τα γνωστότερα και πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του, και να συνεχίσει με μια σειρά από επιτυχίες που όλοι γνώριζαν, σε ένα show που μόνο αρπαχτή δε μπορεί να χαρακτηρισθεί, καθώς διήρκεσε πολύ και περιείχε σχεδόν τα πάντα. Η εμφάνιση των Πυξ Λαξ προφανώς στηρίχθηκε στο δίπολο των Πλιάτσικα-Στόκα, με τον Ξυδούς να εμφανίζεται συχνά-πυκνά στις οθόνες του video wall και να συμμετέχει θαρρείς και αυτός νοερά με την ψηφιακή του εικόνα, αλλά και πρακτικώς με τα κομμάτια που είχε γράψει και είχε αγαπήσει ο κόσμος.



Εκτελεστικά το συγκρότημα ήταν άρτιο και, αν και άρχισε κάπως μουδιασμένα, στη συνέχεια βρήκε ρυθμό και ειδικά στο δεύτερο μισό κατάφερε να απογειώσει την εμφάνισή του και να υποχρεώσει τον κόσμο σε ένα τεστάρισμα των φωνητικών του αντοχών. Παρ' όλα αυτά, δε μπορούμε δυστυχώς να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι πολλά κομμάτια «ειπώθηκαν» και δεν τραγουδήθηκαν (δηλαδή οι τραγουδιστές επέμειναν σε μια απαγγελία των στίχων, που έκοψε πολύ από το συναίσθημα των αρχικών εκτελέσεων) και άλλα πέρασαν πολύ στο κοινό, τόσο που προσωπικά με ενόχλησε. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του Έλληνα να τραγουδήσει (την ίδια ώρα που συρρέει στα τραγουδιστικά τηλεπαιχνίδια για να κάνει «καριέρα», ε, κάποιο σκάλωμα έχουμε φάει ως φυλή, δεν εξηγείται), αλλά αν ήθελα να ακούσω τους φίλους μου να μου τραγουδάνε το "Γιατί" στο αυτί, και όχι τον Μπάμπη Στόκα, καθόμουν και σπίτι μου.



Ναι, όλοι τραγουδήσαμε και όλοι συγκινηθήκαμε, αλλά αυτό το «δικό σας» στο μικρόφωνο θυμίζει όλο και περισσότερο λογική μπουζουκιού (και κρύβει και τις φωνητικές δυσκολίες των εκάστοτε τραγουδιστών, και δεν το κάνουν μόνο οι Πυξ Λαξ, για να σας προλάβω, καθώς φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχετε δει ζωντανά και τους Scorpions) - και το χειρότερο, το ελληνικό κοινό το απολαμβάνει! Περί ορέξεως όμως... Επιπρόσθετα, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε και το γεγονός ότι ερμηνευτής σαν τον Ξυδούς στους Πυξ Λαξ δεν υπάρχει - οι άλλοι δύο στέκονται ισότιμα, αλλά όχι αντάξια, κάποια σκαλιά πίσω του, καθώς ο Μάνος είναι ο μοναδικός που έμοιαζε να ζει το τραγούδι τόσο πολύ. Συνολικά, πάντως, οι Πυξ Λαξ έδωσαν μια άκρως επαγγελματική συναυλία, με σεβασμό στο κοινό τoυς, και πολλή συναισθηματική φόρτιση, λόγω της απώλειας του φίλου τους. Σεβασμό που αντελήφθη πλήρως και το κοινό. Ας πάμε όμως λίγο σε αυτό το κοινό...



Δυστυχώς οι Πυξ Λαξ είναι σημαντικότεροι της ιστορίας που τους περιβάλλει, καθώς κατάφεραν να γεμίσουν το ΟΑΚΑ με κόσμο όλων των ειδών και όλων των ηλικιών. Ο ίδιος ο Πλιάτσικας απόρησε από μικροφώνου, καθώς φαινόταν πως κάποιοι οπαδοί του σχήματος ίσως ήταν ακόμα αγέννητοι όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους! Η δύναμη όμως των τραγουδιών τους, σε συνδυασμό με κάποια πολύ καλά κομμάτια που έγραψαν (κυρίως στην αρχή της καριέρας τους και πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούν την λέξη «αγάπη» περισσότερο από τα σημεία στίξης), κατάφερε να τους κάνει να έχουν και νέους οπαδούς, οι οποίοι και θέλησαν να τους απολαύσουν ζωντανά. Καλώς μέχρι εδώ. Το αξιοσημείωτο του κόσμου, και το βάρος στην υστεροφημία του σχήματος, είναι πως την Τετάρτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ παρακολουθήσαμε ίσως μια συναυλία rock/μπουζουκιού, στην οποία ετερόκλητος κόσμος πήγε να χορέψει και να τραγουδήσει, αλλά, παρόλο το κέφι που έκανε, θαρρείς πως του έλειπε το ξηροκάρπι, το τραπέζι και το λουλούδι. Και αυτό γιατί οι Πυξ Λαξ, ίσως άθελά τους, ενώ με τη μουσική τους κατάφεραν να φτιάξουν ένα rock / λαϊκό / έντεχνο κράμα που μίλησε (και μιλάει) στις καρδιές πολλών εφήβων (καθώς η γενιά μας τους έχει συνδέσει με το σχολείο - ποιός δεν έχει χωρίσει ακούγοντας Πυξ Λαξ, ας σηκώσει ψηφιακό χέρι στα σχόλια παρακάτω) αλλά και μεγαλύτερων ηλικιών, ευθύνονται παράλληλα για τη δημιουργία της ελληνικής μπουζουκορόκ σκηνής, τύπου Χατζηγιάννη, Onirama, Melisses κτλ., οι οποίοι ναι μεν θρέφουν την ελληνική σκηνή στα χρόνια που άρχισαν και που θα έρθουν, αλλά καταλήγουν να παίρνουν το πρωτογενές rock και να το ακρωτηριάζουν τόσο πολύ, που καταλήγει ένα ευνουχισμένο υποπροϊόν της τσιφτετελοκουλτούρας του Έλληνα. Και έτσι, με αυτά και με τα άλλα, οι ερμηνευτές του "Εσύ Εκεί" κατέληξαν να λοιδορούνται από τη straight edge rock κοινότητα, εν πολλοίς σωστά, αλλά ίσως κάπως άδικα.



Résumé; Ένα χαρμάνι νοσταλγών της εφηβείας τους, θαμώνων της παραλιακής και νέων ατόμων κατέκλυσε το ΟΑΚΑ για να (ξανα)δει ένα συγκρότημα το οποίο, αύριο-μεθαύριο, η ιστορία δε θα ξεχάσει. Οι Πυξ Λαξ υπήρξαν τίμιοι αναφορικά με τις προθέσεις τους και έδωσαν ένα άρτιο show, που ήταν αρκετά μουσικό και... προσεκτικά τραγουδιστικό, σε μια εμφάνιση που έδωσε το πάτημα στο κοινό να χοροπηδήξει, να ξελαρυγγιαστεί και να τραγουδήσει με την ψυχή του, στίχους που σημάδεψαν ολόκληρες εποχές στη ζωή του καθενός. Με τον Μάνο θα ήταν καλύτεροι, χωρίς αυτόν είναι αξιοπρεπείς. Δεν τους αξίζει η λοιδορία, καθώς έφτιαξαν, μπορεί άθελά τους, ένα Frankenstein ο οποίος θρέφεται από τον ευρύτερο ξεπεσμό της ελληνικής rock σκηνής. Τους είδαμε, τους απολαύσαμε, τραγουδήσαμε τους στίχους τους και, όπως είπαμε και με ένα φίλο που ειδωθήκαμε τόσο στον Roger Waters, όσο και στους Πυξ Λαξ, «omerta».

Setlist:

Μοναξιά Μου Όλα
Ένα Πέπλο Της Σιωπής Θα Σκεπάζει Σαν Μπαμπούλας Την Ζωή Μας
Ένα Παιδί Περπατάει Με Τα Χέρια
Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ;
Εσύ Εκεί
You Get In Love
Η Εικόνα Του Χειμώνα
Πούλα Με
Senor
Τι Είναι Αυτό Που Μας Ενώνει
Φωτιά
Συνήθεια
Ανόητες Αγάπες
Ένα Γέλιο Κρεμασμένο Στο Μπαλκόνι
Στην Πόλη Των Τρελών
Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα
Ποδήλατα Δίχως Φρένα
Μόνο Για Κείνη Μη Μου Λες
Να Με Θυμηθείς
Γιατί
Στα Καμίνια
Σ'Αγαπώ
Λένε Για Μένα
Με Στέλνεις
Πίνακας
Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο
Μέλυδρον
Όλο Μ'Αφήνεις Να Σ'Αφήσω
Μια Συνουσία Μυστική
Έπαψες Αγάπη Να Θυμίζεις
Ακόμα Προσπαθώ
Δεν Θα Δακρύσω Πια Για Σένα
Πυξίδα

Λουκιανός Κοροβέσης

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET