Psychotic Waltz live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 28-29/04/12
Μαζί τους στην Αθήνα, δύο ονόματα που έχουν τη δική τους σεβαστή ιστορία στο χώρο του prog/power, οι Pagan’s Mind και οι Royal Hunt, με την εμφάνιση των δεύτερων να παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά την επιστροφή πίσω από το μικρόφωνο του D.C. Cooper, μιας και ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκαν στη χώρα μας μαζί του.
Παρά την έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση από τους διοργανωτές, για διάφορους λόγους κατάφερα να φτάσω στο Fuzz λίγο πριν τις 20:00, με αποτέλεσμα να προλάβω μόλις τρία-τέσσερα τραγούδια από τους Pagan’s Mind, οι οποίοι φάνηκαν δεμένοι και με σχετικά καλό ήχο. Είχαν μάλιστα, περισσότερο κόσμο από όσο περίμενα, αν και οι αντιδράσεις της πλειονότητας ήταν μάλλον χλιαρές απέναντι στους φιλότιμους, αλλά τίποτα το εξαιρετικό, Νορβηγούς.
Εδώ να πω, πως με δυσκολία έβρισκα κάποιον να ήθελε να έρθει από τόσο νωρίς στο Fuzz, δεδομένου ότι μέχρι τις 1:30 που θα τελείωνε η βραδιά λίγοι είχαν τη θέληση να αντέξουν τόση ώρα ορθοστασία, ειδικά όταν το συγκρότημα δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Ναι, μεν, είναι θετικό το ότι έχεις ουσιαστικά τρεις μπάντες να παίζουν φουλ σετ, αλλά από την άλλη τραβάει πολύ και ενδεχομένως στο τέλος κάποιος που έχει πάει από νωρίς να μην μπορεί να αντέξει όλο τη διάρκεια, κάτι που έπαθα στην τελευταία συναυλία των Candlemass.
Ομολογώ πως ήθελα να δω πάρα πολύ τους Royal Hunt με τον DC Cooper. Το άλμπουμ που επιστέγασε την επιστροφή του στο συγκρότημα δεν με ενθουσίασε, αλλά είμαι μεγάλος οπαδός των "Paradox" και "Moving Target" και θεωρώ τον Αμερικανό ξεχωριστό λαρύγγι, που ταιριάζει απόλυτα με τις μουσικές του Andersen. Εξαρχής θα ομολογήσω, όμως, πως η εμφάνισή τους με άφησε απογοητευμένο, όσο και να προσπαθώ να βρω λόγους για το αντίθετο.
Ξεκινώντας με τον ήχο, από την αρχή του σετ μέχρι το μέσο ήταν απαράδεκτος και από το μέσο και μετά ανεκτός ως συμπαθητικός. Εξαιρετικός δεν ήταν σε κανένα σημείο, αφού τις δεύτερες φωνές που παρείχαν οι δύο ξανθές κυρίες πίσω αριστερά στη σκηνή με δυσκολία τις ακούγαμε, ενώ και ο Cooper παρόλο που φαίνεται πως έχει ακόμα αναλλοίωτο το μέταλλο της φωνής του και υπήρξαν στιγμές που εντυπωσίασε δεν ακουγόταν καθαρά στο μεγαλύτερο μέρος του σετ.
Δεύτερο και ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο, η επιλογή των κομματιών. Ρε αδέρφια, έρχεστε πρώτη φορά με τον Cooper και δεν παίζετε ΟΥΤΕ ΕΝΑ τραγούδι από το "Paradox". Όχι πως οι επιλογές από τα υπόλοιπα ήταν οι καλύτερες δυνατές, αλλά όταν παίζεις δευτερο-τρίτα τραγούδια, χαλάς συνολικά περίπου 15 λεπτά σε ανούσια ποζεριλίκια και χωράς σόλο κιθάρας στο σετ, ενώ δεν υπάρχει ούτε καν το "Message To God", τότε είσαι και λίγο άξιος της μοίρας σου.
Χάρηκα που είδα και Royal Hunt με DC Cooper που είναι ωραίος frontman και πολύ επικοινωνιακός (αν και σε σημεία ξεπερνά το όριο), αλλά για να είμαι ειλικρινής θα το σκεφτώ να τους ξαναδώ, αν μου δοθεί ξανά η ευκαιρία. Καλύτερη στιγμές το κλείσιμο με το "Last Goodbye" και το "Half Past Loneliness" από το τελευταίο άλμπουμ, άντε ας βάλω στα θετικά και το "Step By Step", άσχετα αν ο ήχος ήταν μετριότατος.
Η γκρίνια είναι κουραστική, αλλά πρέπει να γίνουμε κάποια στιγμή και λίγο πιο αυστηροί με τις αγαπημένες μας μπάντες. Όπως οι ίδιοι είπαν, ήταν το πρώτο show της περιοδείας για το οποίο πρόλαβαν και έκαναν μια ολόκληρη πρόβα, κάτι το οποίο κάνουν πολλές μπάντες με συνθέσεις tailor made στις προτροπές/προτιμήσεις των οπαδών, με τα μέλη του σε άλλες χώρες/ηπείρους, κάτι που ίσως παίζε σε ένα βαθμό το ρόλο του. Αυτό ως δεύτερη σκέψη στους πολλούς φίλους που εξέφραζαν την δυσαρέσκειά τους για τον ήχο, αποδίδοντάς τον αποκλειστικά στον χώρο.
Βέβαια, ακολούθησαν οι Psychotic Waltz που απέδειξαν ότι ακόμα και ο ήχος μερικές φορές αποτελεί ανεπαίσθητο ψήγμα, μπροστά στη μαγεία την οποία μπορούν να δημιουργήσουν κάποιες μουσικές και κάποιοι μουσικοί…
Setlist Royal Hunt: One More Day / The Mission / Flight / Hard Rain’s Coming / Lies / Step By Step / Wasted Time / Age Gone Wild / Guitar Solo / Half Past Loneliness / Kingdom Dark / Angel’s Gone / Last Goodbye
Χρήστος Καραδημήτρης
«Παίξε άλλο ένα τραγουδάκι, Buddy Lackey, Buddy Lackey»
Κατά τις 11:15 λοιπόν, αυτό που για αρκετούς από μας φάνταζε προ ολίγων μηνών κάτι σαν ονειρικό ή ουτοπικό γεγονός για να συμβεί κάποτε και δη στην Ελλάδα, έλαβε σάρκα και οστά και έμελλε να αποτελέσει ένα μοναδικό συναυλιακό highlight για τους οπαδούς της πιο υποτιμημένης metal μπάντας που αναδείχτηκε ποτέ στον Progressive χώρο. Οι συναισθηματικοί δεσμοί, η έντονη συγκινησιακή φόρτιση και η πολυετής αναμονή για μια εμφάνιση των Psychotic Waltz μπροστά μας, θα μπορούσε σε ανάλογες περιστάσεις να συγκριθεί μόνο με συναυλιακά δρώμενα σαν τις προ διετίας εμφανίσεις των έτερων μεγάλων του Progressive metal, Shadow Gallery.
Έτσι λοιπόν, με την αναμονή να λαμβάνει τέλος και τον Ward Evans (μπάσο) να επιδεικνύει ερχόμενος στην σκηνή τις δύο σελίδες του (επικού) σετλιστ που είχε ετοιμάσει η μπάντα, οι πρώτες νότες του "Ashes" μέσα σε μυσταγωγικό κλίμα άρχισαν να επαναφέρουν το κοινό στην πραγματικότητα και να προμηνύουν το ταξίδι που μόλις ξεκινούσε και διήρκησε περίπου διόμιση ώρες, όπως εξάλλου είχε ενημερώσει και το συγκρότημα. Και αυτό που ακολούθησε την εισαγωγή με «κολλητά» τα "Ashes" και "Out Of Mind" δεν είναι και τόσο εύκολο να αποδοθεί σε κάποιον που δεν βίωσε την συγκεκριμένη επική εμφάνιση ενός θρυλικού συγκροτήματος (έστω και σε undeground υπόσταση...). Ο ήχος στην αρχή ήταν κακός, εν συνεχεία βελτιώθηκε αρκετά, αλλά και πάλι δεν ήταν στα επιθυμητά επίπεδα για μια μπάντα που παίζει με την πολυπλοκότητα και την ψυχεδέλεια ταυτόχρονα και επιδίδεται σε μια εξαιρετική βιωματική εμπειρία πάνω στο σανίδι. Το να μιλήσει κάποιος για συγκεκριμένα highlights μετά από μια τέτοια βραδιά, θα ήταν ίσως υπερβολικό καθώς οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά η εκτέλεση του "I Remember" (πάντα με την συνοδεία του φλάουτου και την Ian Anderson-ική αύρα) και το φινάλε με το ...And The Devil Cried δε γίνεται να μην μνημονευτούν ως τέτοια. Από την άλλη στο ομώνυμο "Into The Everflow" ή το "Mindsong", η μπάντα μάγεψε με μια μοναδική μαεστρία και ειλικρινή progressive αισθητική, που θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν. Όπως τόσες και τόσες στιγμές στη διάρκεια ενός τόσο μεγάλου σετ, με τον Dan Rock να αναδεικνύεται μπροστά μας στον πιο ταπεινό guitar hero που έβγαλε ποτέ η σκηνή και στις ατέλειωτες επικές δισολίες με τον McAlpin να προκαλείται κάθε φορά μια έκρηξη συναισθημάτων που δε συναντάται πλέον σε μια τυπική συναυλία.
Και η εμφάνιση των Psychotic Waltz δεν ήταν επ’ουδενί μια τυπική συναυλία που απλά θα περάσει στα κατάστιχα, αλλά από εκείνες που υποσυνείδητα περνούν τα όρια της μνημειώδους και του ανεπανάληπτου. Ακόμα και υπό την παράμετρο του όχι τέλειου ήχου, οι Psychotic Waltz έδωσαν το 100% της όρεξης, της ικανότητας και της αντοχής τους ώστε να καταφέρουν να πλησιάσουν τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις από τους οπαδούς τους που επιζητούσαν όλα αυτά τα χρόνια αυτό το reunion. Ο Devon Graves ευδιάθετος και ορεξάτος, μιλούσε με το κοινό και έκανε μονολόγους όταν είχε πραγματικά να εκφράσει κάτι και όχι βάσει προγράμματος ή κάποιας προεργασίας και όλα τα μέλη γενικά έδειχναν να αντιλαμβάνονται την αποδοχή και την αγάπη του κοινού σε κάθε τους νότα. Τα χαμόγελα του Dan Rock και του Brian McAlpin σε στιγμές που το κοινό έμοιαζε εκστασιασμένο, έδωσαν μια εικόνα ικανοποίησης και εκπλήρωσης εκ μέρους τους μιας αργοπορημένης, αλλά παρατεταμένης αποθέωσης.
Εν κατακλείδι, μια οπαδική και συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση, η οποία θα παραμείνει για καιρό στις συνειδήσεις όσων παρευρέθησαν στο Fuzz και θα αποτελεί μέτρο σύγκρισης για τις επόμενες Progressive Metal συναυλίες που θα ακολουθήσουν. Αν πριν λίγα χρόνια κάποιος έλεγε ότι θα παρακολουθούσαμε στην Αθήνα τους Psychotic Waltz και τους Shadow Gallery, λίγοι θα τον έπαιρναν στα σοβαρά. "Only In A Dream"...
Psychotic Waltz setlist:
Sleeping Dogs (Intro)Ashes
Out Of Mind
Tiny Streams
In This Place
Mosquito
Faded
Locust
Northern Lights
Haze One
Into The Everflow
Hanging On A String
My Grave
I Remember
Morbid
Cold
Shattered Sky
Drift
Freedom?
Freakshow
All The Voices
Mindsong
Another Prophet Song
Halo Of Thorns
Nothing
I Of The Storm
...And The Devil Cried
Spiral Tower
Πάνος Παπάζογλου
Από την ημέρα που ανακοινώθηκε η πολυπόθητη επανασύνδεση τρίβαμε τα χέρια μας από ικανοποίηση, πιστεύαμε ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που περιμέναμε. Η ανακοίνωση των εμφανίσεων των Psychotic Waltz σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έγινε σχεδόν έναν χρόνο πριν τις εν λόγω συναυλίες παρατείνοντας την ανυπομονησία μας ενώ το γεγονός ότι αυτές ήταν και οι μοναδικές φετινές ευρωπαϊκές εμφανίσεις τους εκτός από δυο festival στην Γερμανία έκαναν τα events αυτά ακόμα πιο σημαντικά όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για τους οπαδούς τους από χώρες του εξωτερικού.
Στην αρχή ήταν οι Mekong Delta που θα συμπλήρωναν αυτό το ονειρικό line-up. Στην συνέχεια οι Royal Hunt με τον DC Cooper. Τελικά κανένα από τα δυο συγκροτήματα δεν κατάφερε να βρει τον δρόμο για την πόλη μας αφήνοντας τους Mystic Force να καλύψουν ένα σημαντικό κενό. Η είδηση όμως ότι οι Psychotic Waltz θα μας παρουσίαζαν ένα τεράστιο setlist δυόμιση ωρών ήρθε να καλμάρει τους Θεσσαλονικείς.
Από νωρίς λοιπόν στο Block 33 όπου λίγο πριν τις 21:00 είχαν πάρει ήδη την θέση τους στην σκηνή οι ντόπιοι Until Rain με κομμάτια από τις δύο κυκλοφορίες τους και μια διασκευή στο Kashmir των Led Zeppelin. Αν και οι κόσμος ήταν ακόμα διστακτικός, οι Θεσσαλονικείς έδειξαν την αξία τους τόσο σε τεχνικό όσο σε συνθετικό επίπεδο ενώ ακόμα και ο τραγουδιστής τους τα κατάφερε αξιοπρεπέστατα σε πολύ δύσκολα φωνητικά σημεία.
Δυστυχώς δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για τους Agnosia οι οποίοι αν και έχουν λάβει θετικές κριτικές μέχρι στιγμής, δεν κατάφεραν να μου τραβήξουν την προσοχή. Αν και από πλευρά τεχνικής δεν θα μπορούσα να τους προσάψω τίποτα αρνητικό, τόσο το παίξιμο όσο και οι συνθέσεις τους προσωπικά με κούρασαν. Ακόμα και οι διασκευή στους αγαπημένους μου Fates Warning, χωρίς να ήταν κακή, δεν κατάφερε να αλλάξει την άποψή μου.
Οι Αμερικανοί Mystic Force αν και έχουν συμπληρώσει σχεδόν τριάντα χρόνια ύπαρξης δεν μας έχουν απασχολήσει εδώ και χρόνια. Ένα μικρό μέρος του κοινού ανυπομονούσε να ακούσει το power/progressive metal τους αλλά δυστυχώς δεν ήμουν ένας από αυτούς. Ίσως σε μια πιο «true» metal συναυλία να είχαν μεγαλύτερη ανταπόκριση. Κάπου μέσα στο σετ της μιας ώρας ξεχώρισαν τα "Shipwrecked With The Wicked" και το πολύ όμορφο "Answers Of The Mystery". Σεμνοί και ευγενικοί επί σκηνής μας υποσχέθηκαν ότι θα επιστρέψουν στην χώρα μας μόλις κυκλοφορήσουν νέο δίσκο αν και από ότι φαίνεται προς το παρόν έχουν συναντήσει αρκετές δυσκολίες στην εύρεση δισκογραφικής εταιρείας.
Setlist Mystic Force : Take Command / Man Vs Machine / Closer To The Truth / Man Made Master / Awakened By The Dawn / Among Infinity / Answers Of The Mystery / Broken Heroes / Modern Day Fury / Shipwrecked With The Wicked / A Step Beyond /Another World / Love Hates Love Desire / Vicious Obsessions / Eternal Quest
Λίγο πριν τις 00:00 και η στιγμή που περιμέναμε είχε επιτέλους έρθει. Οι Psychotic Waltz με την αυθεντική τους σύνθεση μπροστά στα μάτια μας. Ένα θέαμα που κάποτε δεν μπορούσαμε ούτε να ονειρευτούμε ότι θα ζήσουμε. Το ψυχεδελικό "Sleeping Dogs" έδεσε με την εισαγωγή του "Ashes" και ο Devon Graves εμφανίζεται χαλαρός όπως πάντα μπροστά σε ένα κοινό που παραληρεί. Οι επόμενες δυόμιση ώρες κύλησαν σαν μια στιγμή, με τους Psychotic Waltz να μας παρουσιάζουν περισσότερο από την μισή δισκογραφία τους. Εικοσιοχτώ κομμάτια, ΕΙΚΟΣΙ και ΟΧΤΩ (επαναλαμβάνω) κομμάτια που δείχνουν τι πρέπει να κάνει οποιοδήποτε συγκρότημα που σέβεται τους οπαδούς του, οποιοσδήποτε μουσικός που εκτιμά τα χρήματα που δίνει κάποιος για να τον παρακολουθήσει. Τι και αν οι περισσότερες επανασυνδέσεις αποσκοπούν στο εύκολο κέρδος. Το σημαντικό είναι να ικανοποιήσεις το κοινό σου, τον λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή.
Την τριάδα από το "Into The Everflow" διαδέχτηκε το progressive όργιο "In This Place" και το πιο ανεβαστικό "Mosquito". Συνέχεια με συνθέσεις από το πιο σύγχρονο, μουσικά, "Bleeding" για να φτάσουμε σιγά σιγά κάπου κοντά στην μέση του setlist με την τριάδα της μεγάλης ανατριχίλας. Τα απανωτά "Hanging On A String" / "My Grave" / "I Remember" άφησαν άφωνους του πάντες και κατά πάσα πιθανότητα αποτέλεσαν κορυφαίες στιγμές μια βραδιάς στην οποία η αναζήτηση για highlights εξαρτιόταν απλά από το προσωπικό γούστο του καθενός. Η διάρκεια της εμφάνισης των Psychotic όμως ήταν ικανή να μας καλύψει όλους. Δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να πουμε το ίδιο για τον ήχο που δεν έφτασε σε ικανοποιητικά επίπεδα σε κανένα σημείο της βραδιάς. Η είδηση ότι ο ήχος ήταν από μέτριος ως κακός και στις δύο εμφανίσεις δημιουργεί αναπάντητα ερωτήματα για το ποιος ευθύνεται τελικά. Είναι γεγονός όμως ότι ένας πραγματικά αντικειμενικό ακροατής δεν θα έμενε ικανοποιημένος από αυτό που παρακολουθούσε.
Η πλειοψηφία των οπαδών των Psychotic Waltz (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) όμως δεν παραβρέθηκε στην συγκεκριμένη συναυλία για να κρίνουμε. Βρισκόμασταν εκεί για να ζήσουμε ένα όνειρο μιας ολόκληρης ζωής και το να νοιώθεις να σε κατακλύζουν κάθε είδους συναισθήματα βλέποντας ένα αγαπημένο σου συγκρότημα είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιεσδήποτε τεχνικές αναλύσεις. Το φλάουτο του Devon Graves, to σεμνό χαμόγελο του τεράστιου Dan Rock, o καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι McAlpin, το τραγούδι του προφήτη, το κλάμα του διαβόλου. Τόσες εικόνες και ήχοι που θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στην ψυχή μας.
Συμπερασματικά, αν και υπό αντίξοες συνθήκες, καταφέραμε να ζήσουμε αυτό που χρόνια επιθυμούσαμε. Το ίδιο έζησαν όμως και οι ίδιοι οι Psychotic Waltz οι οποίοι επιτέλους απολαμβάνουν την αναγνώριση που ανέκαθεν άξιζαν. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε αν η επανασύνδεση αυτή θα έχει συνέχεια, κάτι που φυσικά ευχόμαστε αφού οι μουσικοί αυτοί είναι ξεκάθαρο ότι έχουν ακόμα την δυνατότητα να προσφέρουν ανάλογες συγκινήσεις.
Psychotic Waltz setlist:
Sleeping Dogs (Intro)
Ashes
Out Of Mind
Tiny Streams
In This Place
Mosquito
Faded
Locust
Northern Lights
Haze One
Into The Everflow
Hanging On A String
My Grave
I Remember
Morbid
Cold
Shattered Sky
Drift
Freedom?
Freakshow
All The Voices
Mindsong
Another Prophet Song
Halo Of Thorns
Nothing
I Of The Storm
...And The Devil Cried
Spiral Tower
Γιάννης Βόλκας
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
