Protocol II @ Αθηνά Live, 15/05/15

Σαν μικρό παιδί περίμενα τούτη τη βραδιά, κι ας είχα πληροφορηθεί για την μετάκληση αυτή από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δύο ήταν οι λόγοι: α) παρακολουθώ βήμα-βήμα την ανεπανάληπτα πολυποίκιλη πορεία του Simon Phillips εξαρχής, αφού σε κάθε της «στροφή» ήμουν «κοντά» του, και β) η προηγούμενη εμπειρία μου από τα όσα κάνει ο Andy Timmons από σκηνής στην ταλαίπωρη κιθάρα του, ήταν έως και «τραυματική» με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου!

Παρότι προετοιμασμένος κατάλληλα, λοιπόν, αυτό που βίωσα ικανοποίησε ακόμη και αυτές καθεαυτές τις ύψιστες προσδοκίες μου. Και ναι. Σε αυτό συνέβαλαν τα μάλα και οι δυο έτεροι συνάδελφοι των προαναφερθέντων που, το ομολογώ δημοσίως, μου ήταν προσωπικά άγνωστοι...



Ήταν η πρώτη φορά που στην ευρύχωρη σκηνή του Ωδείου «Γιώργος Φακανάς» τα τύμπανα στήθηκαν στην μια άκρη και όχι στο κέντρο και πίσω. Το γιγάντιο set του Phillips δέσποζε στα αριστερά και μου έκανε δύσκολη τη ζωή, αφού έπρεπε να οργώσω την πλατεία πέρα-δώθε ώστε να βρω μια γωνία λήψης από όπου θα φαινόταν ο πρωταγωνιστής της βραδιάς. Το κεφάλι του εννοώ, τα άλλα ξεχάστε τα... Θαμμένος πίσω από ένα δάσος tom και κυμβάλων όμως, το 'πε και το έκανε, χρησιμοποιώντας τα σοφά και αριστοτεχνικά για δυο ώρες και βάλε, διάστημα στο οποίο κάλυψαν υλικό από το πολύ πρόσφατο άλμπουμ "Protocol III", μα και το προηγηθέν.



Το ηλεκτρικό αμάλγαμα που μας προσέφεραν οι τέσσερεις έμπειροι καλλιτέχνες αποτέλεσε ένα από τα πιο «σκληρά» ακούσματα που έχουν περάσει στα δώδεκα χρόνια από το συγκεκριμένο λίκνο της jazz rock fusion, με τη μεσαία λέξη να διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος όσο ποτέ πριν. Χαρές και πανηγύρια για τον υπογράφοντα λοιπόν μα και για τους περισσότερους, αν κρίνω από τις υπερεθνουσιώδεις εκρήξεις χειροκροτημάτων σε κάθε μικρό κενό ανάμεσα στις δέκα μεγαλόπνοες συνθέσεις. Ένα πάντρεμα που μας πήγε πάνω από τέσσερεις δεκαετίες πίσω, όταν πρωτοποριακά σχήματα όπως οι Return To Forever, Mahavishnu Orchestra, Weather Report δημιουργούσαν ανεπανόρθωτο ρήγμα στα στείρα στεγανά μεταξύ της ακουστικής, αυτοσχεδιαστικής jazz & του ηλεκτροφόρου rock 'n' roll.



Δίπλα στον πολυσχιδέστατο τυμπανιστή που ήξερε πότε ακριβώς να «χαϊδεύει» διακριτικά τα δέρματα και πότε να δείχνει τα «δόντια» του ώστε να κορυφώσει τη στιγμή, ο Timmons στάθηκε ξεκάθαρα συμπρωταγωνιστής! Η άρτια τεχνική του κατάρτιση, ο απίστευτος ήχος / τόνος της ηλεκτρικής του κιθάρας, η απόλυτη αίσθηση του χρόνου και τα μαγικά σκέρτσα (ανάδραση, αρμονικές, διαρκή παιχνίδια με την ένταση) που έχει κληρονομήσει από τον μέγα μέντορά του, Jeff Beck, τον ήθελαν έως και ανατριχιαστικό!



Όμως αν δεν υπήρχε το στακάτο, μετρονομικό μπάσο του Ernest Tibbs στα μετόπισθεν που κουνούσε τον σβέρκο του με μικρομετρική ακρίβεια που θύμισε Anthony Jackson, αν δεν υπήρχαν κείνα τα ατμοσφαιρικά, ονειρικά περάσματα του Steve Weingart στα synthesizers όπως και οι λυρικοί, ευφάνταστοι αυτοσχεδιασμοί του a la Chick Corea, οι δυο επώνυμοι της παρέας θα αεροβατούσαν στο κενό...

Κείμενο / φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com