Procession, Dread Sovereign, Shattered Hope, Aeon Aphelion @ An Club, 18/01/15

Την 3η Κυριακή του σωτήριου (;) έτους 2015, το Αn Club θα βίωνε μία από τις βαρύτερες βραδιές της ιστορίας του, δυστυχώς χωρίς πολλούς μάρτυρες. Κάτι το ότι ακολουθούσε Δευτέρα, κάτι που οι doomάδες της πρωτεύουσας μάλλον δείχνουν μια απροθυμία να ξεκολλήσουν από τον αναπαυτικό τους καναπέ (αυτή είναι η ευνοϊκότερη για εκείνους εκδοχή...), κάτι που οι Procession δεν είναι και το πιο δημοσιοσχετίστικο συγκρότημα του κόσμου, το club στο peak τoυ (κατά τη διάρκεια του show των Dread Sovereign), δεν πρέπει να είχε περισσότερα από 60-70 άτομα... Ατυχώς για τους απόντες, και τα τέσσερα συγκροτήματα στάθηκαν στο ύψος τους, καθένα με το δικό του ύφος, παρουσιάζοντας σχεδόν όλη την παλέττα του doom metal και αφήνοντας απολύτως ικανοποιημένους τους θεατές που τους τίμησαν.

Λόγω προβλημάτων υγείας του drummer τους, οι The Temple που ήταν προγραμματισμένοι να ανοίξουν τη βραδιά, δεν εμφανίστηκαν, οπότε γύρω στις 19:30 οι Aeon Aphelion ανέλαβαν να ζεστάνουν τον ελάχιστο κόσμο που είχε καταφτάσει.



Χωρίς να χαμπαριάσουν, με όπλο το υπέρβαρο, παραδοσιακό αλλά groovy σε σημεία doom metal τους, για περίπου 40 λεπτά παρουσίασαν το υλικό τους με αυθεντικότητα και πάθος, δίχως την παραμικρή παρουσία πόζας και στησίματος, τρατάροντάς μας και με μια τίμια διασκευή στο "The Ghoul" των Pentagram, την οποία όλοι απόλαυσαν. Ο ήχος του αιώνιου An δε μας άφησε βέβαια και πολλά περιθώρια να θαυμάσουμε τα πανέξυπνα κιθαριστικά τους solo αλλά και τα φωνητικά τους... Λεπτομέρειες.

Οι Shattered Hope πάλι, που συνέχισαν το ταξίδι στη θλίψη, τη μελαγχολία και την απόγνωση, ανέβηκαν στη σκηνή στις 20:21 και μέχρι τις 21:10, έκλεισαν κάθε χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας για αυτό τον κόσμο. Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναέλθει σε επαφή με το συγκρότημα και πραγματικά έμεινα ενθουσιασμένος τόσο από τα τραγούδια τους, όσο και από την απόδοσή τους. Πρόκειται για ένα συγκρότημα - tribute στoυς My Dying Bride, τους αρχαίους Paradise Lost και τους πανάρχαιους Anathema... και κάτι -πολύ- παραπάνω.



Δημιούργησαν αποπνικτική ατμόσφαιρα (κάποια προηχογραφημένα μέρη πλήκτρων και βιολιού, συνέβαλαν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση), και σε αντίθεση με το τι θα περίμενε κανείς, λόγω μουσικού ύφους, το υλικό τους λειτούργησε άψογα ζωντανά. Από κει και πέρα, διαθέτουν τραγουδιστή ο οποίος είναι ένας εκφραστικότατος «βόθρος», έβγαλε με άνεση όλο το show, χωρίς «εκπτώσεις» στην απόδοσή του, κιθάρες υπέρβαρες αλλά μελωδικές όπου χρειαζόταν, ενώ και το rhythm section ήταν ένα απροσπέλαστο τείχος. Καταπληκτικοί απλά, περιμένω εναγωνίως να τους ξαναδώ και να αποκτήσω τα δύο full length άλμπουμ τους (“Absence” και “Waters Of Lethe”).

Στις 21:30 οι Dread Sovereign του θεότρελου Alan 'Nemtheanga' Averill ( βλ. Primordial, Twilight Of The Gods) πήραν την σκυτάλη και ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- η πιο χαλαρή μπάντα του line up. Παίζοντας ένα post doom / sludge / stoner metal μίγμα, με κάποιες τζούρες επικούρας (λόγω της φωνής του Averill), είχαν κέφι, όρεξη και έντονη σκηνική παρουσία.



Ο Nemtheanga (που εδώ έχει αναλάβει και χρέη μπασίστα) επιδόθηκε σε αδιάκοπες γκριμάτσες, πηγαινοερχόταν νευρικά πάνω στη σκηνή, ως συνήθως, προσπάθησε να τραγουδήσει με μεγαλείο και έπαρση ως συνήθως, αλλά η φωνή του ήταν βραχνή... Το κοινό μού φάνηκε διχασμένο, κάποιοι μπροστά διασκέδαζαν, κάποιοι (προς τα πίσω...) χασμουριόνταν και κοιτούσαν απορημένοι!



Το σόου τελειώνει συντομότερα από ό,τι είχε υπολογιστεί, λόγω του προβλήματος του Averill στη φωνή, με μια διασκευoύλα στο "Live Like An Angel (Die Like A Devil)" των Venom. Κάλεσαν και τον Felipe των Procession δυο-τρεις φορές να τους συνοδεύσει, αλλά για κάποιον λόγο ο Χιλιανός δεν ανταποκρίθηκε. Γενικώς, θα μπορούσαν και καλύτερα, έχω την αίσθηση.

Το κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε κατά τις 22:30. Oι headliners Procession, παρά το ότι μετά τους Dread Sovereign αποχώρησε λίγος κόσμος, δεν πτοήθηκαν και απλά ΘΕΡΙΣΑΝ. O Felipe Plaza Kutzbach (φωνητικά, μπάσο) είναι μια επιβλητική φυσιογνωμία (από μακριά μοιάζει με έναν macho Dave Grohl), πιστεύει κάθε στίχο που βγαίνει από το στόμα του, δεν μας ζαλίζει με φλυαρίες και δηλώσεις της πλάκας και οδηγεί τη μπάντα του εκ του ασφαλούς.



Οι συνοδοιπόροι του; Πανάξιοι εργάτες στην υπηρεσία του δολοφονικού επικού μετάλλου τους. Σαν βγαλμένοι από όνειρο, με μεγάλο σε διάρκεια setlist και κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Το τραχύ και εσωστρεφές μπάσταρδο των Candlemass, Solitude Aeturnus και Trouble από τη Χιλή, είναι, άλλωστε, μια αληθινή εγκυκλοπαίδεια του παραδοσιακού doom metal: Από το "Damnation Memorae / Conjurer" που άνοιξε το σόου μέχρι το εντυπωσιακό φινάλε του "The Road To The Gravegarden" (AYTOI είναι τίτλοι heavy metal τραγουδιών), ακούσαμε μουσική αυθεντική, ανόθευτη από trends και τάσεις και προσηλωμένη σε αυστηρό, θλιμμένο αλλά τόσο ανακουφιστικά φιλόξενο doom metal πλαίσιο.



Δεν ήμουν ποτέ ο μεγαλύτερος οπαδός τους, αλλά η εμφάνισή τους αυτή, με το φιλότιμο που επέδειξαν, την εκτελεστική τους δεινότητα και την εμφανή πρόθεσή τους να δώσουν το 100% της ψυχής τους μπροστά στους ελάχιστους, αλλά παθιασμένους οπαδούς τους, τους ανέβασε δεκάδες σκαλοπάτια στα μάτια μου. Προσωπικά, ξεχώρισα τις εκτελέσεις του "Chants Of The Nameless" και του magnum opus "To Reap Heavens Apart", ως απόλυτα highlights της βραδιάς... Μέχρι και με encore μας τίμησαν τα παλικάρια, κοπανώντας μας με τη βαριοπούλα του "Like A Plague Upon The Earth" και το έπος του "The Road To The Gravegarden"...



Γύρω στις 00:00 οι Procession, σεμνά αλλά θριαμβευτικά, όπως αρμόζει στα αληθινά underground συγκροτήματα, μας άφησαν πονεμένους να γυρίσουμε στα σπιτάκια μας. «Κρίμα για όσους έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν κάτι τόσο αυθεντικό», μονολογούσα κατά τον δρόμο της επιστροφής. Αλλά μάλλον εγώ στενοχωρήθηκα περισσότερο από εκείνους, οι οποίοι με άφησαν με τη βεβαιότητα ότι το μόνο που τους απασχολεί είναι να είναι συνεπείς με τις αρχές τους να μπορούν να παίζουν τη δύσκολη, αλλά τόσο ποιοτική μουσική τους για πάντα.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon