Prism @ Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, 16/05/15

The soundtrack of our lives

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 20/05/2015 @ 12:31
Αναρωτιέμαι: είμαι άραγε ο μόνος από τους (τυχερούς) θεατές που νιώθει πως αυτό που παρακολουθήσαμε στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών τούτο το Σαββατόβραδο ξέφυγε από τα όρια της οπτικοακουστικής απόλαυσης και μετατράπηκε σε μια ζωντανά μεταβαλλόμενη κινηματογραφική ταινία; Εγώ, πάντως, αυτό βίωσα! Μουσική που δημιουργεί γλαφυρές εικόνες, διαφορετικές στον καθένα μας... Γιατί;

Καταρχήν, όπως μου είχε άλλωστε δηλώσει απερίφραστα στην συνέντευξή μας ο ηγετικός Dave Holland δέκα μέρες νωρίτερα, η μια σύνθεση «έσβηνε» μες την άλλη, δίχως την παραμικρή παύση ανάμεσα στα επιλεγμένα για τους Έλληνες κομμάτια. Μοναδική εξαίρεση, η αποχαιρετιστήρια υπόκλιση του ευφάνταστου κουαρτέτου μετά από εκατό περίπου λεπτά πανδαισίας «χρωμάτων», η οποία μάλιστα διήρκησε μαζί με το μπες-βγες λιγότερο από δίλεπτο, για να ακούσουμε μονομιάς το "Choir" του χαρισματικού Eric Harland σε ρόλο κατευόδιου (βλέπε encore)...

Prism

Όμως το αυτοσχεδιαστικό σχήμα κράτησε και την δεύτερη υπόσχεσή του: ως συνειδητά ελευθέριο, δεν περιορίστηκε στα όσα το ένα και μοναδικό, ομώνυμο άλμπουμ των Prism εμπεριέχει! Περισσότερες από τις μισές συνθέσεις της βραδιάς ήταν νέες ιδέες του περιοδεύοντος «θιάσου» που γεννήθηκαν στο δρόμο, εμπλουτισμένες με γόνιμους αυτοσχεδιασμούς της στιγμής. Σκέτη απόλαυση.

Prism

Με το άρτιο ηχητικό σύστημα του (μοναδικής σχεδίασης!) συναυλιακού χώρου να ενισχύει ελάχιστα τα επί σκηνής τεκταινόμενα, συνειδητά, οι δυναμικές των απίστευτων μουσικών πρωταγωνίστησαν (εξίσου) μοναδικά. Διόλου παράλογο λοιπόν το γεγονός του ότι ο μέγας Holland επέλεξε ως επί το πλείστον ρόλο «συνοδευτικό», πλην όμως ουσιωδέστατο, γήινο, ζεστό. Άλλωστε πράττοντας έτσι, οι ελάχιστες στιγμές που αυτοσχεδίασε απέκτησαν απόβαρο περίσσιο... Ο ψυχεδελικός Eubanks κρυμμένος κάτω από το γείσο ενός κασκέτου, φανέρωσε την πολυπραγμοσύνη του πολλάκις με ηχοτρόπια και απρόσμενες εναλλαγές σε ένα εύρος τεράστιο, μεταξύ σιωπής και κοσμογονίας. Μοναδική μου ένσταση, ίσως, το ότι παρά ήταν σιγά...

Prism

Κι ενώ είχα στρέψει την προσοχή μου στον «νεαρό» Harland μετά από ξεκάθαρη προτροπή του σημαίνοντα & γηραιότερου συναδέλφου του Simon Phillips που έπαιζε λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω με τους Protocol II, στο «Αθηνά Live», ήταν ο Craig Taborn που σήκωσε ακούσια το τριχωτό της κεφαλής μου τις περισσότερες φορές! Διότι αν και ο εκρηξιγενής τρόπος που έπαιξε τύμπανα ο Eric έχτισε τα εντυπωσιακότερα σεκάνς του δίωρου set, ήταν οι απίστευτα πρωτότυπες, ευφυέστατες επιλογές του Αμερικανού πιανίστα στο Fender Rhodes μα και στο grand piano που κέρδισαν στα σημεία τον αγώνα! Νομίζω θα συμφωνήστε: είναι τα απρόσμενα που πάντοτε χαράζονται στη μνήμη τελικά...

Prism

Αυτά δηλαδή που συμβαίνουν όταν πέφτουν τα «σύνορα», κάθε λογής. Τα άχαρα περιοριστικά σύνορα που ορίζουν τα μουσικά ιδιώματα, τα σύνορα που καθορίζει το χρώμα του δέρματος μας, η ηλικία μας και τα βιώματά μας. Και οι Prism τα ισοπέδωσαν όλα όντας άκρως πολύπλευροι, πολύχρωμοι, πολυσυλλεκτικοί!
SETLIST

The Dancing Sea (Kevin Eubanks)
The Empty Chair (Dave Holland)
The Winding Way (Dave Holland)
Twelviesh Breach (Kevin Eubanks)
 
Encore:
Choir (Eric Harland)

Κείμενο / φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET