Planet Of Zeus, The Big Nose Attack @ Gagarin 205, 17/12/16

Οι πιστοί προσήλθαν και ανταμείφθηκαν

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/12/2016 @ 12:09

Από την τελευταία φορά που οι Planet Of Zeus έπαιξαν στην Αθήνα πέρασαν επτά μήνες. Για άλλα συγκροτήματα τέτοια συχνότητα ζωντανών εμφανίσεων, σε ελληνικό έδαφος με τα δεδομένα των τελευταίων χρόνων, θα ήταν απαγορευτική. Εδώ, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο από αυτά τα συγκροτήματα. Η δεδομένη αγάπη του κοινού, αλλά και το γεγονός ότι ο φετινός δίσκος είναι ακόμα φρέσκος, δεν άφησαν περιθώρια για σκεπτικισμούς και αμφιβολίες ως προς το ζήτημα της προσέλευσης.

Το sold-out ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο και το ότι δεν υπήρξαν διαθέσιμα εισιτήρια στην είσοδο κάτι παραπάνω έχει να πει. Το ότι το πακέτο ολοκλήρωνε μια όχι αυστηρά ταιριαστή αλλά εξαιρετική nonetheless μπάντα ήταν προστιθέμενο κέρδος. Στα θετικά της βραδιάς ξεκάθαρα αξίζει να τοποθετηθεί και το γεγονός ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια λεπτού. Κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, αλλά στην τελική ποτέ δεν ξέρεις.

Έτσι, ακριβώς στις 21:15 οι Big Nose Attack πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Από την πρώτη στιγμή ο ήχος ήταν εξαιρετικά ισορροπημένος, με τα χτυπήματα του Little Tonnie να μην κόβουν καθόλου την κιθάρα, και τα φωνητικά να ξεχωρίζουν. Μια εντελώς υποκειμενική ένσταση ήταν ότι το "Yeah! (That Girl)" ως τεράστιο χιτάκι θα το προτιμούσα μετά τη μέση του σετ για να έχει προηγηθεί το κατάλληλο ζέσταμα· δεν μπορώ, όμως, να αρνηθώ ότι με τη δυναμική του έβαλε άμεσα τις βάσεις για το τι θα ακολουθούσε.

The Big Nose Attack

Ο Boogieman στον διττό του ρόλο στάθηκε, όπως συνηθίζει, εξαιρετικά. Τα φωνητικά αποδόθηκαν γεμάτα όρεξη στο κατάλληλο ύφος και η κιθάρα γέμιζε τον ήχο αρκετά ώστε να μην αφήνει παρά ελάχιστα ζητήματα σχετικά με την απουσία μπάσου. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κόσμος έμεινε ακίνητος στο γκρουβάρισμα του "Left Alone", δεν πείστηκε από το "Not The One" που απέκτησε ακόμα περισσότερο bluesy αέρα απ' ό,τι στην στούντιο εκδοχή του "69" ή δεν ρόκαρε στο "Down With Me".

The Big Nose Attack

Χωρίς πολλές κουβέντες και διατηρώντας τις παύσεις στο ελάχιστο, τα δύο αδέρφια από το Μπραχάμι χρησιμοποίησαν τα σαρανταπέντε λεπτά που τους αναλογούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Καλοδιαλεγμένα κομμάτια από τους τρεις δίσκους τους, με καλοδεχούμενες εναλλαγές στις εντάσεις και δεμένα με ξεκάθαρα live λογική. Αρκετός κόσμος έδειξε να ξενίζεται από το τζαμάρισμα πριν το τέλος ή την, σε σημεία, πιο μελωδική προσέγγιση της μπάντας, αλλά εν τέλει το χειροκρότημα έδειξε ότι οι «κερδισμένοι» ήταν με διαφορά περισσότεροι από τους «χαμένους».

Το κοινό που από νωρίς είχε γεμίσει το χώρο έγινε γρήγορα ανυπόμονο. Ωστόσο δεν χρειάστηκε περισσότερη από μισή ώρα παύσης για να χαμηλώσουν τα φώτα, να ακουστεί το "Unicorn Without A Horn" και μέσα σε κλίμα αποθέωσης να ανεβούν στη σκηνή οι Planet Of Zeus. Κι αν το εντός έδρας έμοιαζε κερδισμένο από τα αποδυτήρια, το μπάσιμο με τα δύο πρώτα κομμάτια του "Loyal To The Pack" ήταν η επιβεβαίωση. Οι αντιδράσεις ήταν αντίστοιχες με εκείνες που λαμβάνουν κλασικά τραγούδια· από sing along σε moshing κι από δεύτερα φωνητικά στο ρεφρέν σε sing along.

Planet Of Zeus

Αρχικά το μπάσο κάλυπτε τις κιθάρες, ωστόσο σύντομα αυτό λύθηκε και στο "Macho Libre" τα πάντα ακούγονταν άψογα. Το στιβαρό rhythm section, οι κιθάρες, τα φωνητικά πρώτα και δεύτερα, όλα καλά τοποθετημένα και στην κατάλληλη ένταση. Αν υπήρξε ένα στοιχείο που με ξάφνιασε, αυτό ήταν η απόδοση του Μπάμπη Παπανικολάου· όχι ότι παλιότερα έχανε κάπου, αλλά μου φάνηκε πραγματικά ανανεωμένος. Από τις προηγούμενες πέντε φορές που τους έχω δει, αν δεν κάνω κάποιο λάθος, αυτή ήταν η πρώτη που δεν έτυχε ούτε μια μη-εξαιρετική εναλλαγή στα φωνητικά.

Planet Of Zeus

Στο "Sky High Heels" υπήρξαν οι πρώτες απόπειρες για crowdsurfing, το "Something's Wrong" συνδυάστηκε εξίσου με χορό και κοπάνημα, ενώ στα "Them Nights" και "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself", που παρουσιάστηκαν χωρίς διακοπή, έγινε ξεκάθαρο ότι το νέο υλικό μπορεί να δέσει χωρίς κενά με το παλιότερο. Η συνέχεια ανήκε στις αφιερώσεις, με το "The Great Dandolos" να πηγαίνει στους απανταχού Έλληνες, μαζί με μια αναφορά στην εγχώρια σκηνή, και τα "A Girl Named Greed" και "Little Deceiver" σε κορίτσια κι αγόρια αντίστοιχα.

Planet Of Zeus

Η κανονική διάρκεια έκλεισε ιδανικά με τα "Leftovers" και "The Beast Within", όπου τα sing along κορυφώθηκαν σε βαθμό να καλύπτουν και το ίδιο το συγκρότημα. Η επιβεβλημένη επιστροφή έγινε με το πανέμορφο "Retreat", για να ακολουθήσουν η τραβηγμένη εκδοχή του "Vigilante" και το "Vanity Suit" και να επαναφέρουν τις ταχύτητες, το groove και το τραγούδι. Κάποια στιγμή στο encore ακούσαμε ότι οι Planet Of Zeus «χρειάζονται λίγη ακόμα Αθήνα»· απ' ότι φαίνεται και η Αθήνα χρειάζεται λίγους ακόμα Planet Of Zeus, θα συνεχίσει να τους χρειάζεται κι εκείνοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να την απογοητεύσουν.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

Loyal To The Pack
Devil Calls My Name
Macho Libre
Sky High Heels
Something's Wrong
Them Nights
Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself
The Great Dandolos
A Girl Named Greed
Little Deceiver
No Tomorrow
Leftovers
The Beast Within

Encore:
Retreat
Vigilante
Vanity Suit

  • SHARE
  • TWEET