Placebo, Sigmatropic @ Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας (Open Air Area), 08/08/14

Οι προσδοκίες που εκπληρώθηκαν και η αναπάντεχη έκπληξη

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 11/08/2014 @ 02:08
Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, μπορούμε να δεχτούμε ότι είναι απολύτως φυσικό κάποια πράγματα στους Placebo να μην σου αρέσουν ιδιαίτερα, Όπως, για παράδειγμα, η φωνή του Brian Molko (μην ανησυχείς, όμως, θα σου πάρει λίγο χρόνο, αλλά θα τη συνηθίσεις, γιατί είναι ξεχωριστή και άμεσα αναγνωρίσιμη). Επίσης, μπορεί να μην σου αρέσει καθόλου η μουσική τους (αν ναι, καλύτερα συμβουλέψου κάποιον rock ψυχίατρο - ο Αντώνης έχει έναν «καλό κολλητό»). Πέρα από κάθε πλάκα, όλοι εμείς που τους γουστάρουμε δεν έχουμε μεν κανένα απολύτως πρόβλημα να δεχτούμε ότι ο ήχος τους δεν καινοτόμησε, αλλάζοντας τον ρου της μουσικής ιστορίας, αλλά, από την άλλη, πόσους υπεύθυνους για αληθινές μουσικές καινοτομίες μπορείς να απαριθμήσεις;

Οι Placebo, εκτός από πολύ καλά τραγούδια που αγγίζουν όλες τις ηλικίες των ακροατών, είναι «υπεύθυνοι» για την απίστευτη δυναμική του ήχου τους, η οποία τον κάνει να ξεχωρίζει από πάρα πολλούς συναφείς. Νομίζω, όμως, πως το κρυμμένο μυστικό της επιτυχίας τους δεν εξαντλείται στον ήχο αυτόν καθεαυτόν, αλλά σε εκείνη τη μοναδική γλυκόπικρη αίσθηση του hangover που αναδύει. Η παρέα του Brian αγαπά να «χάνεται» στιχουργικά σε ηδονές ανεξέλεγκτων εφήμερων σχέσεων και σε καταχρήσεις ουσιών ή αλκοόλ, αλλά εξίσου αγαπά να μιλά αφοπλιστικά για το κενό στην ψυχή που αυτές αφήνουν και τη μοναξιά. Μην τρελαίνεστε, όμως: ξανά τα ίδια (λένε πως) κάνουν, ξανά το ίδιο (λένε πως) ευχαριστιούνται, αλλά -ευτυχώς- ξανά το ίδιο εξομολογητικά περιγράφουν το πώς πνίγονται από το κενό που εκείνες τους δημιουργούν. Όπως ακούραστα δηλώνουν στις συνεντεύξεις, ζουν έντονα το σήμερα, αλλά κατά βάθος αναζητούν μια διέξοδο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που με τους (όχι και τόσο ιδιαίτερης λογοτεχνικής αξίας) στίχους τους μιλούν άμεσα σε ετερόκλητο κοινό, το οποίο νιώθει ότι μοιράζεται μαζί τους όχι (απαραίτητα) την ίδια ζωή, αλλά την ίδια αναζήτηση για κάτι σημαντικότερο. Για τους λόγους αυτούς θα ήθελα πολύ να τους ακούσω να διασκευάζουν την τραγουδάρα "Mirrors" των Weekend και να τραγουδούν το περίφημο «I feel sick, sick, sick in my heart...», αλλά όσες πιθανότητες υπάρχουν για να γίνει κάτι τέτοιο, άλλες τόσες υπάρχουν να ακούσω σε live το "Days Before You Came".

Οι Sigmatropic άνοιξαν τη βραδιά στις 20:33 και έπαιξαν έντεκα τραγούδια μέχρι τις 21:18. Στην αρχή ο ήχος των keyboards ήταν χαμηλός, αλλά όταν στη συνέχεια ενισχύθηκε μετά το "Onion Rock", έγινε τόσο κυρίαρχος, που στέρησε ένα μέρος από τη δυναμική των τραγουδιών και «υποβάθμισε» το πάντα γεμάτο μπάσο του Άκη Μπογιατζή.

Sigmatropic

Καλύτερες στιγμές τους ήταν το "Haiku Ten" (φυσικά, απούσης της Cat Power) και το "Red Across The Sand", που απέσπασε τα περισσότερα χειροκροτήματα. Βλέποντας την μπάντα του Άκη να παίζει «μιλώντας» στο κοινό του 2014 και κουβαλώντας προσωπικά από πρώτο χέρι την κληρονομιά του Πήγασου, αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν πήγαινα κοντύτερα και φώναζα: "In My Room". Πιθανότατα, θα γύριζε ο Άκης και θα μου έλεγε κάτι σαν: «Ξεκόλλα, δεν παίζω με τους Libido Blume. Ακόμα εκεί είσαι;». Αλλά, δεν ήταν ώρα για άλλες αναδρομές. Ήδη είχα πρήξει πριν το live τον Γιάννη, μιλώντας του για το προηγούμενο σχήμα του Άκη. Κι έτσι χαμογέλασα και προσηλώθηκα και πάλι στη μουσική τους.

Sigmatropic

Τρία τραγούδια πριν το τέλος, ο Άκης υποδέχτηκε επί σκηνής τον εξαιρετικό πρώην κιθαρίστα των Anti-Troppau Council Γιάννη Ντρενογιάννη (α, ρε Γιάννη, εκείνη την «εξυπνάδα» για τον Σπύρο να μην είχες πει στη συνέντευξη... - εμείς όμως σ' αγαπάμε), που έδωσε τρομερή πνοή στον ήχο τους με την εκρηκτική σκηνική παρουσία του, θυμίζοντας την εποχή του Πήγασου, που κυριολεκτικά παίζοντας υπέροχα υπερκινητικά σχεδόν «χτυπούσε» το στοιβαγμένο κοινό με την κιθάρα του.

Sigmatropic

Πριν τον επίλογο, ο Άκης προλόγισε πως θα έκλειναν με κάτι από τα «δικά τους '80s». Κι έτσι απλά η αναπάντεχη έκπληξη του "In My Room" πήρε σάρκα και οστά, γεμίζοντας τον χώρο. Αυτό κι αν ήταν δώρο!

Με τις πρώτες νότες του "B3" να αιφνιδιάζουν τους πάντες, πριν καν οι Placebo βγουν στη σκηνή, επιβεβαιώσαμε το πόσο πιστά τηρούν τα ραντεβού τους. Τέσσερα λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα εμφάνισής τους, δηλαδή στις 21:56, άρχισαν να παίρνουν τις θέσεις τους μπροστά σε ένα σχετικά πολυπληθές κοινό, που επρόκειτο να αποδειχθεί ως ένα από τα λιγότερο (για τα δεδομένα της χώρας μας) εκδηλωτικά. Περνάμε απευθείας στην ουσία: ήταν καλοί οι Placebo; Η απάντηση είναι «ναι». Έχουν παίξει και καλύτερα; Κι εδώ η απάντηση είναι η ίδια. Για παράδειγμα, στο εκπληκτικό live της 3ης Ιουλίου του 2001 στο πλαίσιο του Rockwave, που ήταν και οι... μισοί επί σκηνής!

Placebo

Οι Placebo με εξαμελή σύνθεση έπαιξαν συνολικά δεκαεννέα τραγούδια. Έξι από το "Loud Like Love", έξι από το "Meds", δύο από το "Without You I'm Nothing", δύο από το "Sleeping With Ghosts", ένα από το "Black Market", ένα από το "Battle For The Sun" και ένα από το "B3 EP". Τα φώτα που συνόδευαν τη μουσική τους καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας συνήθως είχαν θετική συμβολή, αν και μερικές φορές γίνονταν ανώφελα πρωταγωνιστικά και ίσως κουραστικά.

Placebo

Φυσικά, θα μπορούσε το setlist να είναι διαφορετικό, με περισσότερα δυνατά τραγούδια να πλαισιώνουν εκείνα του πρόσφατου άλμπουμ. Σημασία, πάντως, έχει πως η μπάντα έπαιξε καλά, το κοινό έδειξε να το ευχαριστιέται, χωρίς να επαναλαμβάνονται καταστάσεις ανάλογες με εκείνη του 2010 στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε πάθος, τα πλήκτρα έκαναν τη διαφορά, ο Brian τραγουδούσε δυνατά και οι κιθάρες είχαν την τιμητική τους (μόνο το μπάσο ελαφρώς αδικήθηκε).

Placebo

Μετά το αγαπημένο τους "B3" και το "For What Is Worth" ακούστηκε το πρώτο «ευχαριστώ» (που στη συνέχεια έγινε «ευχάριστο») και το «Γεια σου Αθήνα the birthplace of democracy» (τονίζοντας την τελευταία λέξη στη λήγουσα). Στο "Allergic (To Thoughts Of Mother Earth)" έκανε για πρώτη φορά την (εντελώς διακριτική) εμφάνισή του το βιολί, με το κοινό να «ξυπνά» για πρώτη ουσιαστικά φορά στο χειροκρότημα του "Every You Every Me". Η αγάπη του κόσμου εκδηλώθηκε ιδιαίτερα στα "A Million Little Pieces" και "Rob The Bank", στον ρυθμό του οποίου υψώθηκαν αρκετά χέρια.

Placebo

Η πολύ καλή «διαφορετική» εκτέλεση του "Too Many Friends" κατά τη γνώμη μου ξεχώρισε από τις άλλες που σχεδόν αποκλειστικά έμειναν πιστές στα ηχογραφημένα πρότυπα. Ακόμα και το φαλτσάκι στη φωνή του Brian εντάχθηκε στα θετικά, ως απόρροια του πάθους του να τραγουδά δυνατά. Επίσης, ως καλύτερες ερμηνευτικά στιγμές τους θεωρώ το "Exit Wounds", μετά το οποίο κάποιοι από το κοινό να φώναξαν ρυθμικά το όνομα του γκρουπ, και το «εναλλακτικά» εκτελεσμένο "Meds". Τo κλασικό "Special K" και το αξεπέραστο "The Bitter End" αποτέλεσαν τον επίλογο ακριβώς στις 23:03.

Placebo

Έπειτα από μια αμήχανη περίοδο, κατά την οποία το κοινό όχι μόνο δεν «θορυβούσε» με οποιονδήποτε τρόπο ζητώντας κάποιο encore, αλλά παρέμενε στη θέση του εντελώς σιωπηλό, οι Placebo βγήκαν και πάλι στη σκηνή (ευτυχώς τότε χειροκροτήθηκαν) για να παίξουν ακόμα τρία τραγούδια, ξεκινώντας από το παλιό διαμάντι "Running Up That Hill" (στο σημείο αυτό δράττομαι της ευκαιρίας να υποβάλλω τα σέβη μου στην τεράστια Kate Bush). Με το σβήσιμο των ήχων του "Infra-Red" η ώρα είχε πάει 23:20, όταν τα φώτα άναψαν και ο κόσμος έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής σε μια βραδιά που μόλις τότε άρχισε να «δείχνει» πόσο ζεστή ήταν.

SETLIST

B3
For What It's Worth
Loud Like Love
Allergic (To Thoughts Of Mother Earth)
Every You Every Me
Scene Of The Crime
A Million Little Pieces
Rob The Bank
Too Many Friends
Space Monkey
One Of A Kind
Exit Wounds
Meds
Song To Say Goodbye
Special K
The Bitter End

Encore:
Running Up That Hill
Post Blue
Infra-Red

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET