Pinkpop Festival (Bruce Springsteen & The E Street Band, The Cure, Linkin Park, Soundgarden, The Afghan Whigs κ.α.) @ Landgraaf, Ολλανδία, 26-28/05/12

Από τον Γιάννη Κοτζιά, 27/06/2012 @ 12:37
Pinkpop Festival Info

Το, χρονικά, πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ του καλοκαιριού διεξάγεται παραδοσιακά στην Ολλανδία και δεν είναι άλλο από το Pinkpop Festival. Το Rocking.gr βρέθηκε εκεί για να απολαύσει τους Bruce Springsteen, Linkin Park, The Cure, Soundgarden, Mumford & Sons, The Afghan Whigs, Ting Tings, Keane, Mastodon και άλλους.

Pinkpop festival

Το Pinkpop είναι ένα από τα παλαιότερα φεστιβάλ παγκοσμίως δεδομένου ότι η πρώτη έκδοσή του έλαβε χώρα στο μακρινό 1970 και από τότε μετράει 43 συναπτά έτη, έχοντας φιλοξενήσει περισσότερους από ενάμιση εκατομμύριο επισκέπτες από ολόκληρο τον πλανήτη. Από τη σκηνή του έχουν παρελάσει όλα τα σπουδαία ονόματα που καθόρισαν την ιστορία του ροκ τα τελευταία 40 χρόνια: U2, Red Hot Chili Peppers, Bruce Springsteen, Radiohead, Pearl Jam, Metallica, Oasis, R.E.M, Rage Against The Machine, Prodigy, Cure, Coldplay, Smashing Pumpkins και πάρα πολλοί άλλα. Τοποθετημένο στην καρδιά της κεντροδυτικής Ευρώπης, σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα τριών χωρών - Ολλανδίας, Γερμανίας, Βελγίου - διαθέτει εύκολη πρόσβαση, τόσο με μέσα μαζικής μεταφοράς, όσο και με αυτοκίνητο, ενώ το line-up του παραμένει πάντοτε εξαιρετικά θελκτικό. Η παρέα που ταξίδεψε για το φεστιβάλ φιλοξενήθηκε στο Aachen της Γερμανίας, τη μεγαλύτερη πόλη κοντά στο Landgraaf, όπου διεξάγεται το Pinkpop, σε απόσταση 15 περίπου χιλιομέτρων.

Το μυστήριο με το όνομα

Το ολλανδικό φεστιβάλ λαμβάνει χώρα πάντοτε (μοναδική εξαίρεση το 2008 και τo 2013, όπως ήδη ανακοινώθηκε) κατά τη διάρκεια του (καθολικού) τριημέρου του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή για εφέτος στις 26-28 Μαΐου. Από εκεί αντλεί, άλλωστε, και το όνομά του με το πρώτο συνθετικό να παραπέμπει στο γιορτινό της ημέρας (“Pinksteren” στα ολλανδικά) και το δεύτερο στο γνωστό (και όχι μόνο μουσικό) ρεύμα των 70s, pop (“δημοφιλές”). Άλλη εκδοχή για το, ομολογουμένως «περίεργο», όνομα του φεστιβάλ είναι ότι προέρχεται από τα αγγλικό ροζ (“pink”) και την ολλανδική λέξη pop, που σημαίνει κούκλα, η οποία (ροζ κούκλα) αποτελεί το logo του Pinkpop. Αυτό το… κομματάκι ανατριχιαστικό κοριτσάκι, είναι σήμα κατατεθέν του φεστιβάλ, το οποίο θα το συναντήσουμε παντού στο συναυλιακό χώρο: στα video-walls, στα χαρακτηριστικά ροζ καπελάκια της Διεθνούς Αμνηστίας, στις αφίσες, στα μπλουζάκια, ακόμη και στα πλαστικά ποτηράκια της μπύρας!

Pinkpop doll

Το Pinkpop διαθέτει τρεις σκηνές: την κεντρική, την “3FM Stage” ακριβώς απέναντι, αλλά σε απόσταση πέντε λεπτών περπάτημα, και την “Converse Stage”, κλειστή και δίπλα από την κεντρική. Σε αντίθεση με άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού, δεν είναι πολύ σύνηθες να παίζουν ταυτόχρονα σε διαφορετική σκηνή δύο γκρουπ, οπότε τα (μερικές φορές άκρως διλημματικά) “clashes” στο Pinkpop δεν είναι συχνά. Συνολικά, η χωρητικότητα του φεστιβάλ ανέρχεται σε λίγο περισσότερους από 60.000 επισκέπτες κάθε μέρα με το μονοήμερο εισιτήριο να κοστίσει 85 ευρώ και το τριήμερο 165 ευρώ. Μετά το περυσινό sold-out, τούτη τη χρονιά η προσέλευση δεν ήταν ανάλογη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρούνται λίγοι οι 38.000 της πρώτης ημέρας (The Cure), οι 43.000 της δεύτερης (Linkin Park) και πολύ περισσότερο οι 61.000 της τελευταίας (Bruce Springsteen).

Μια μικρή πολιτεία εντός του φεστιβάλ

Στην ευρύτερη περιοχή, και σε ακτίνα περίπου 100 χλμ, διεξάγονται αρκετά ακόμη δημοφιλή φεστιβάλ, όπως το (πάντοτε ασυναγώνιστο σε line-up) Rock Werchter, το (παραδοσιακά πιο «σκληρό») Rock am Ring και το (αυγουστιάτικο) Pukkelpop. Οι festival-goers των περιοχών έχουν, λοιπόν, τουλάχιστον ένα ετήσιο ραντεβού με σχεδόν όλα τα κορυφαία συγκροτήματα που βρίσκονται σε περιοδεία. Το Pinkpop δεν προσελκύει τόσους πολλούς ταξιδιώτες από το εξωτερικό, όσο π.χ. το Werchter, με τον περισσότερο κόσμο να προτιμά το καθημερινό πήγαινε-έλα από το πιο φεστιβαλικό κάμπινγκ και την διανυκτέρευση. Εκτός του συναυλιακού χώρου, πέρα από τα κάμπινγκ και τα αχανή πάρκινγκ (15 ευρώ η ημέρα), δεν μπορεί να βρει κάποιος πολλά πράγματα δεδομένου ότι το κοντινότερο χωριό, Heerlen, απέχει 5 χιλιόμετρα. Ωστόσο, εντός του φεστιβάλ οι επιλογές για φαγητό και ποτό θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό, πάντοτε βέβαια σε ποιότητα και τιμές φεστιβάλ. «Βρώμικο» όλων των ειδών, πίτσα, μακαρονάδα, σάντουιτς, μπαγκέτες και βέβαια άφθονες πατάτες τηγανητές! Πρωταγωνιστής, πέρα από κάθε αμφιβολία, ήταν η μπύρα –με κόστος 2,5 ευρώ το (μικρό πάντως) ποτήρι. Σε ό,τι αφορά τις ουρές, κανείς δεν χρειάστηκε να περιμένει πουθενά (ταμεία, μπαρ, φαγητό, τουαλέτα) περισσότερο από πέντε λεπτά.

Pinkpop

Παρά το άφθονο αλκοόλ και την «ελευθερία» των μαλακών ναρκωτικών (Ολλανδία γαρ), ακρότητες και παλαβά μεθύσια στο Pinkpop δεν θα συναντήσεις, τουλάχιστον σε καμία περίπτωση στο βαθμό των βρετανικών φεστιβάλ (Reading / Leeds, Glastonbury, T In The Park κλπ), ούτε καν σε αυτόν των Rock am Ring και Werchter. Το Pinkpop θεωρείται ένα από τα πιο ήρεμα φεστιβάλ στην Ευρώπη, με τις ηλικίες να ποικίλλουν από έφηβους έως εξηντάρηδες και από “30 something” festival goers έως οικογενειάρχες που έχουν μαζί τα δεκάχρονα παιδιά τους. Αυτό μπορεί να δημιουργεί ένα ετερόκλητο κοινό, αλλά αφήνει πολλά περιθώρια να απολαύσεις πληθώρα συγκροτημάτων όπως εσύ επιθυμείς χωρίς το… βάσανο των φωνακλάδων μεθυσμένων. Είσαι σε mood χαλάρωσης; Απομακρύνεσαι από τη σκηνή και επικεντρώνεις στο video wall ξεδιψώντας με μια μπύρα. Προτιμάς να ζήσεις από πιο κοντά τις στιγμές του αγαπημένου σου καλλιτέχνη; Στριμώχνεσαι στην περιφραγμένη fan zone, καθορισμένης χωρητικότητας (ελέγχεται ηλεκτρονικά η χωρητικότητα, καθώς περνάς από μπάρες).

Στέλιος Κυριάκογλου

1η Μέρα: Σάββατο, 26/05/12

Φτάνοντας έξω από το χώρο που φιλοξενεί εδώ και πολλά χρόνια το Pinkpop Festival ακούσαμε τις πρώτες νότες τoυ “Gardenia” των Kyuss Lives! που λίγο πριν είχαν ξεκινήσει το set τους στην κεντρική σκηνή. Μέχρι να διανύσουμε την απόσταση ως την είσοδο και να «προσανατολιστούμε» στο χώρο, οι Kyuss Lives! είχαν τελειώσει το set τους, οπότε εικόνα δεν είχαμε αλλά ακούσαμε έστω από μακριά κομμάτια όπως το “Supa Scoopa And Mighty Scoop”, το “100°” και το “Green Machine”.

The Afghan Whigs

Afghan Whigs

Σειρά είχαν οι Afghan Whigs οι οποίοι θα εμφανίζονταν στην “Converse Stage”, την μικρότερη σκηνή του φεστιβάλ. Παράλληλα, στη “3FM Stage” θα έπαιζαν οι Δανοί The Asteroids Galaxy Tour που είναι γνωστοί για το κομμάτι “The Golden Age” που εμφανίζεται σε διαφήμιση γνωστής μπίρας, αλλά οι Afghan Whigs ήταν μεγάλο απωθημένο και αυτόματη επιλογή μας για την επόμενη ώρα. Η εμφάνιση τους θα ήταν η δεύτερη μετά το reunion τους και η πρώτη στην Ευρώπη. Ο Dulli και η παρέα του επέστρεψαν σαν να μην πέρασε μια μέρα και μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις αλλά ο μέτριος ήχος που είχε η “Converse Stage” και το αναπόφευκτα μικρό setlist μας άφησαν και με την όρεξη για κάτι περισσότερο. Highlights της εμφάνισής τους ήταν μια καταπληκτική εκτέλεση του “When We Two Parted”, το “Gentlemen” και το “Faded” που έκλεισε το σύντομο set τους. Είμαι σίγουρος πως όσοι είδαν τους Afghan Whigs τρεις μέρες μετά στην Αθήνα θα τους ευχαριστήθηκαν πολύ παραπάνω απ΄ ότι εγώ.

Uptown Again / I'm Her Slave / What Jail Ιs Like / Going Τo Town / When We Two Parted / Gentlemen / 66 / Debonair / Crazy / My Enemy / Faded

Anouk

Η Anouk στην Ελλάδα μπορεί να είναι γνωστή μόνο για το “Nobody’s Wife” αλλά στις Κάτω Χώρες είναι από τις πιο γνωστές και αγαπημένες τραγουδίστριες και δε φάνταζε παράξενη η επιλογή της για δεύτερο όνομα στη μεγάλη σκηνή. Μην έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Anouk, την ώρα που έπαιζε αναλωθήκαμε στο να εξερευνήσουμε τους χώρους του φεστιβάλ και τις όποιες παροχές του, έχοντας σαν background μουσική την εμφάνιση της Ολλανδής τραγουδίστριας που με δεδομένο ότι έπαιζε «εντός έδρας» ενθουσίασε το κοινό που επέλεξε να την παρακολουθήσει.

The Ting Tings

The Ting Tings

Το δίλημμα της επόμενης ώρας ήταν Ting Tings ή Ben Howard με την ζυγαριά τελικά να γέρνει προς το pop δίδυμο από την Αγγλία. Οι Ting Tings δεν είναι κάποια μπάντα με ιδιαίτερο βάρος αλλά έχει τη δυνατότητα και τα τραγούδια να κάνει ένα φεστιβαλικό κοινό να διασκεδάσει. Τα βλέμματα δικαιολογημένα τράβηξε η frontwoman Katie White με την ενέργεια της και το ...σορτσάκι της και το κοινό ανταποκρίθηκε δεόντως στους pop ρυθμούς κομματιών όπως το “Great DJ”, “Shut Up And Let Me Go”, “We Walk”, “That’s Not My Name” και το “Hang It Up”.

The Cure

The Cure

Το σκηνικό δεν ήταν το και το πλέον κατάλληλο για τους headliners Cure. Η μουσική τους δεν κολλούσε με τον ήλιο που βρισκόταν ακόμα σε περίοπτη θέση στην κεντρική Ευρώπη παρότι οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν 20:45. Η συναυλία των Cure ήταν η πρώτη για το 2012, στα πλαίσια μιας περιοδείας που περιλαμβάνει μόνο festivals, και επίσης η πρώτη όπου ο κιθαρίστας Reeve Gabrels θα εμφανιζόταν με το συγκρότημα. Την πεντάδα των μουσικών συμπλήρωνε πληκτράς Roger O'Donnell που πέρυσι επέστρεψε στο συγκρότημα.

Η εμφάνιση των Cure ξεκίνησε με χαμηλές προσδοκίες, λόγω του προαναφερθέντος θέματος με τον ήλιο αλλά τελικά όσο η βραδιά προχωρούσε γινόταν όλο και καλύτερη. Ο Robert Smith μπορεί να φαινόταν γερασμένος και με πολλά κιλά πλέον αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε στο να αποδίδει αρκετά καλά και αυτός, και οι υπόλοιποι, τα κομμάτια των Cure που παρέλασαν από το setlist της βραδιάς. Ενός setlist που (προς προσωπική μου ικανοποίηση) είχε “best of” χαρακτήρα αλλά και κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από πολυαγαπημένα άλμπουμ του group όπως το “Disintegration” και το ”Wish”. Δυστυχώς το “Lovesong” όντας νωρίς στο setlist πέρασε και δεν ακούμπησε όπως θα έπρεπε, τα “In Between Days” και “Just Like Heaven” κόλλησαν υπέροχα δίπλα-δίπλα, το “A Forest” και το “Lullaby” ενθουσίασαν με την ατμόσφαιρά τους, τη στιγμή ακριβώς που είχε αρχίσει να νυχτώνει. Οι χαρούμενες pop μελωδίες του “Friday I’m In Love” και του “Mint Car” «μπλέχτηκαν» όμορφα ανάμεσα με πιο σκοτεινές στιγμές του συγκροτήματος όπως το “Trust” και το “Want”.

The Cure

Απολαυστικό ήταν και το encore των Cure με τα, μεταξύ άλλων, “Close To Me”, “Why Can’t Be You”, “Let’s Go To Bed” και το “Boys Don’t Cry” που έκλεισε την εμφάνιση της βρετανικής μπάντας και την πρώτη βραδιά του Pinkpop Festival. Oι Cure αποδείχθηκαν χορταστικοί καθώς έφτασαν τα 29 τραγούδια παίζοντας δύο ώρες και ένα τέταρτο περίπου, μα κυρίως έδειξαν πως ακόμα και στην τέταρτη δεκαετία της καριέρας τους έχουν τη δυναμική για πολύ καλές live εμφανίσεις που δικαιολογούν την ύπαρξη του ονόματος τους ως headliners στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης.

Plainsong / Pictures Οf You / High The End Οf Τhe World / Lovesong / Push / In Between Days / Just Like Heaven / From Τhe Edge Οf Τhe Deep Green Sea / The Hungry Ghost / Play For Today / A Forest / Bananafishbones / Lullaby / The Walk / Mint Car / Friday I'm Ιn Love / Doing Τhe Unstuck / Trust / Want / Wrong Number / One Hundred Years / Disintegration / The Lovecats / Close Τo Me / Let's Go Τo Bed / Sleep When I'm Dead / Why Can't I Be You? / Boys Don't Cry

Τη συγκεκριμένη μέρα εμφανίστηκαν και οι: Moss, Will And The People, Major Tom

2η Μέρα: Κυριακή, 27/05/12

Ο φανταστικός καιρός αποδείχθηκε ο καλύτερος σύμμαχός μας κατά τη διάρκεια του Pinkpop Festival αλλά ταυτοχρόνως και μεγάλη «ξελογιάστρα» καθώς και τις τρεις μέρες μας έδωσε την αφορμή για εξορμήσεις στη γύρω περιοχή με αποτέλεσμα να πηγαίνουμε «αργοπορημένοι» στο φεστιβάλ και να χάνουμε κάποια ονόματα.

Mastodon

Mastodon

Φτάνοντας στις 16:00 τη δεύτερη μέρα κινηθήκαμε προς τη “3FM Stage” όπου το μοναδικό metal συγκρότημα του τριημέρου λάμβανε θέση στη σκηνή. Ο λόγος για τους Mastodon τους οποίους αν και είχα δει τρεις φορές στην Ελλάδα χωρίς να ικανοποιηθώ, αποφάσισα να τους δώσω άλλη μια ευκαιρία εις βάρος των Bombay Bicycle Club. Σοφή κίνηση τελικώς καθώς οι Mastodon σε καμία περίπτωση δε θύμιζαν την μπάντα που δεν μπορούσε «να πάρει τα πόδια της» στην Ελλάδα. Με πολύ καθαρό ήχο και τον Troy Sanders σαφώς βελτιωμένο στα φωνητικά, έδωσαν μια πολύ δυνατή εμφάνιση που βασίστηκε κυρίως σε κομμάτια του “The Hunter”, με αναμφισβήτητο highlight το “Curl Of The Burl” που με την απήχηση που είχε σε ένα μη-metal κοινό όπως του Pinkpop, δείχνει το μέγεθος της επιτυχίας των Mastodon. Μοναδική παραφωνία η κλασσικά φάλτση ερμηνεία του Hinds, ο οποίος φορούσε μια κόκκινη μπλούζα με την ημισέληνο και το αστέρι!

Black Tongue / Crystal Skull / Dry Bone Valley / Thickening / Octopus Has No Friends / Stargasm / Blasteroid / Crack Τhe Skye / All Τhe Heavy Lifting / Spectrelight / Curl Οf Τhe Burl / Bedazzled Fingernails / Blood Αnd Thunder / Creature Lives

The Wombats

Χωρίς να δώσουμε καθόλου σημασία τους The Kyteman Orchestra που θα έπαιζαν την επόμενη ώρα, παραμείναμε εκεί που είχαμε δει τους Mastodon για να πάρουμε μια γεύση από τους Wombats. Οι Wombats είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και hot ονόματα της βρετανικής indie σκηνής με up-tempo μελωδίες και προσωπικά αυτό που είδα στο Pinkpop μου έδωσε το ερέθισμα να τους ψάξω περισσότερο. Το ραντεβού με την ιστορία όμως που είχαμε με τους Soundgarden στη μεγαλύτερη σκηνή μας ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το set των Wombats μετά τα “Techno Fan” και “1996” για να πιάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερο σημείο.

Soundgarden

Soundgarden

Μια ανατριχίλα με διαπέρασε βλέποντας στο φόντο της κεντρικής σκηνής το logo των Soundgarden. Ένα μεγάλο απωθημένο θα εκπληρωνόταν βλέποντας ένα εκ των καλύτερων και σημαντικότερων συγκροτημάτων της δεκαετίας του ’90, που για καλή μας τύχη μετά από δεκατρία χρόνια απουσίας επανενώθηκε. Θα μπορούσε ο Cornell άραγε να αντεπεξέλθει στα απαιτητικά φωνητικά; Θα βλέπαμε αυτό που περιμέναμε ή μια μπάντα «καρικατούρα»; Ευτυχώς οι απορίες μας λύθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Η τετράδα των Cornell, Thayil, Cameron και Shepherd είχε επιστρέψει για τα καλά. Το rhythm section των Cameron και ο Shepherd μας «χτυπούσε» αλύπητα, ο Thayil με χαρακτηριστική ηρεμία «ξερνούσε» ατελείωτα riff από την κιθάρα του και ο Chris Cornell έσκουζε σαν 25άρης. Οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη: “Spoonman”, “Jesus Christ Pose”, “Fell On Black Days”, “Room A Thousand Years Wide”, “Outshined” κ.α. σε ένα setlist που επειδή απευθυνόταν σε πιο γενικό κοινό κινήθηκε μόνο στα τρία γνωστά άλμπουμ των Soundgarden (“Badmotorfinger”, “Superuknown”, “Down On The Upside”), αφήνοντας στην άκρη κομμάτια από τα δύο πρώτα. Μακάρι το reunion τους να έχει την ίδια ποιότητα και στο άλμπουμ που ετοιμάζουν και όχι μόνο επί σκηνής.

Searching With My Good Eye Closed / Spoonman / Jesus Christ Pose / Let Me Drown / Blow Up the Outside World / Fell Οn Black Days / My Wave / Room Α Thousand Years Wide / Outshined / Rusty Cage / Black Hole Sun / Live Τo Rise / Slaves & Bulldozers

Keane

Με το feedback των ενισχυτών των Soundgarden να βουίζει ακόμα, κατευθυνθήκαμε πίσω στη “3FM Stage” όπου ήδη είχαν ξεκινήσει το set τους οι Keane. To βρετανικό συγκρότημα αναμφισβήτητα έχει κάποια πολύ όμορφα κομμάτια όπως το “Is It Any Wonder?” ή το “Everybody’s Changing” τα οποία είναι ευχάριστο άκουσμα στο ραδιόφωνο. Όμως παρακολουθώντας τους, δύσκολα συγκρατήσαμε τα χασμουρητά μας, όχι γιατί οι Keane δεν ήταν καλοί αλλά γιατί τα ίδια τα τραγούδια που προανέφερα δεν έχουν τη δυναμική που απαιτεί μια live εμφάνιση, που είναι και στα πλαίσια ενός φεστιβάλ με ετερόκλητο κοινό. Μεταβολή μετά από μισή ώρα περίπου και επιστροφή στην κύρια σκηνή για τους headliners της δεύτερης βραδιάς, τους Linkin Park.

Chase & Status

Στην κλειστή σκηνή, ίδια ώρα με  τους Keane εμφανίζονταν οι Chase & Status. Το δυναμικό δίδυμο των Saul Milton (Chase) και Will Kennard (Status), συνοδευόμενο από ακόμη δύο (μόνιμους στα live) μουσικούς προσπάθησε να ξεσηκώσει την κλειστή σκηνή του Pinkpop. Ο ηλεκτρονικός ήχος, το βαρύ μπάσο, τα ηχογραφημένα μέρη και η ενέργεια του γκρουπ στη σκηνή έκανε τον κόσμο να κουνηθεί στους ρυθμούς των beats, παρά το γεγονός ότι ο ήχος σε ορισμένες περιπτώσεις έμοιαζε αρκετά «μπουκωμένος». Στα αξιοσημείωτα ανήκει η διασκευή του “Killing In The Name” των Rage Against The Machine από τους Chase & Status, οι οποίοι εν πολλοίς δικαιολόγησαν την φήμη τους ως ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά live act των τελευταίων ετών. (Σ. Κυριάκογλου)

Linkin Park

Linkin Park

Οι Linkin Park είναι από τα πιο εμπορικά συγκροτήματα από το 2000 και μετά και η θέση τους ως headliners πάνω και από μπάντες όπως οι Soundgarden φαντάζει λογικότατη με βάση τις πωλήσεις που έχουν σημειώσει όλα αυτά τα χρόνια. Έχοντας δει δύο φορές τους Linkin Park στην Αθήνα σε δύο «καρμπόν» εμφανίσεις, περίμενα πάνω – κάτω τα ίδια και στο Pinkpop. Η τρίτη φορά όμως αποδείχθηκε και η απολαυστικότερη, συνεπικουρούμενη από τους 40.000, και πλέον, θεατές αλλά και μια φοβερή επιλογή κομματιών.

Μπορεί σε λιγότερο από ένα μήνα οι Linkin Park να κυκλοφορούσαν το πέμπτο τους άλμπουμ, “Living Things” αλλά κολώνα της εμφάνισης τους στο Pinkpop αποδείχθηκε το magnum opus τους, το “Hybrid Theory”. Το “A Place For My Head” έδωσε εκκίνηση στο show της μπάντας που μπήκε «γκαζωμένη» καθώς συνέχισε με τα “Given Up”, “Faint”, “With You” και “Runaway”. Αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές ο Chester Bennington που ήταν άψογος με τα ξελαρυγγιάσματά του και ο πολυμήχανος Mike Shinoda που συντόνιζε τα πάντα επί σκηνής. Στο setlist έκαναν την εμφάνιση τους και δύο καινούρια κομμάτια, το “Burn It Down” και το “Lies Greed Misery”, ενώ από το αμφιλεγόμενο “A Thousand Suns” επιλέχθηκαν μόνο τα “Waiting For The End”, “Iridiscent” και “The Catalyst” με το τρίτο να εντυπωσιάζει με τη δυναμική που έχει live.

Linkin Park

Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν και κλασσικές, πλέον, στιγμές όπως το “In The End” το “Numb”, “New Divide” και το “Bleed It Out”. Ειδικά το τελευταίο εμπλουτίστηκε και με το “Sabotage” των Beastie Boys, προς τιμήν του μακαρίτη Adam Yauch, κάνοντας όλο το φεστιβάλ να χοροπηδάει τρελαμένο. Το ότι από εκείνη τη μόδα των nu metal συγκροτημάτων προ δωδεκαετίας περίπου, μόνο οι Linkin Park είναι στις πάνω θέσεις των μεγαλύτερων φεστιβάλ πλέον, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Μπορεί η σκληράδα του “Hybrid Theory” να υποχωρεί σταδιακά στα τελευταία τους άλμπουμ και να κυλάνε σε πιο mainstream μονοπάτια αλλά εμφανίσεις όπως αυτή στο Pinkpop αποδεικνύουν γιατί το status των Linkin Park είναι στην «στρατόσφαιρα», την ίδια στιγμή που οι, κάποτε, «ανταγωνιστές» Limp Bizkit παίζουν μεσημέρι...

A Place For My Head / Given Up / Faint / With You / Runaway / From The Inside / Somewhere I Belong / Numb / Lies Greed Misery / Points Of Authority / Waiting For The End / Breaking The Habit / (Leave Out All The Rest / Shadow Of The Day / Iridescent) (Medley) / The Catalyst / Burn It Down / What I've Done / Crawling / New Divide / In Τhe End / Bleed It Out (Sabotage) / Papercut / One Step Closer

Τη συγκεκριμένη μέρα εμφανίστηκαν και οι: Hungry Kids Of Hungary, Sharon Jones & The Dap Kings, The Bosshoss, Babylon Circus, Racoon

3η Μέρα: Δευτέρα, 28/05/12

Άλλες προθέσεις είχε η παρέα το προηγούμενο βράδυ, με άλλες ξύπνησε όμως και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη δούμε ποτέ τους Rival Sons και τον Seasick Steve που εμφανίζονταν αρκετά νωρίς. Για τον δεύτερο ομολογώ πως το έχω μετανιώσει αλλά ας όψεται η «ξελογιάστρα» ο καιρός που προανέφερα παραπάνω. Η τρίτη και τελευταία μέρα του φεστιβάλ ήταν και ο κύριος λόγος που βρισκόμασταν στην Ολλανδία, καθώς θα βιώναμε για πρώτη φορά τι εστί Bruce Springsteen με E Street Band, ζωντανά.

The Hives

Φτάνοντας το απόγευμα στο χώρο του φεστιβάλ, ήταν προφανές πως ο κόσμος ήταν πολύ περισσότερος σε σχέση με τις δύο προηγούμενες μέρες. Γρήγορα κατευθυνθήκαμε στην “3FM Stage” όπου οι Hives θα μας επιβεβαίωναν το hype γύρω από τις live εμφανίσεις τους. Με πληθώρα κεφάτων και ξεσηκωτικών κομματιών, οι Σουηδοί είναι όντως ένα όνομα που αξίζει να δει κάποιος για την ενέργεια και τη διάθεση που βγάζουν. Αφού είδαμε αρκετό από το set τους και κουνηθήκαμε στους ρυθμούς των “Hate To Say I Told You So” και των καινούριων κομματιών από το “Lex Hives” φύγαμε προς την κεντρική σκηνή.

Mumford & Sons

Mumford And Sons

Οι Mumford & Sons, αν και Άγγλοι, είναι σαφώς επηρεασμένοι από την αμερικάνικη folk rock σκηνή με το ντεμπούτο τους “Sigh No More” να έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Ενώ έχουν το υλικό να κάνουν ένα φεστιβαλικό κοινό να ξεφαντώσει, εν τούτοις θεωρώ πως η επιλογή τους να παίξουν αρκετά ήρεμά τους κομμάτια στη σειρά είχε ως αποτέλεσμα να αφήσουν για αρκετή ώρα ασυγκίνητο μεγάλο ποσοστό του κοινού.  Προς το τέλος του set τους, το κέφι άρχιζε να ανεβαίνει τελικώς και κορυφώθηκε στο πιο γνωστό τους κομμάτι το “The Cave” με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους. Αξίζει να σημειωθεί πως μας παρουσίασαν και νέα κομμάτια που θα περιέχονται στο επερχόμενό τους άλμπουμ.

Lover's Eyes / Roll Away Your Stone / White Blank Page / Below My Feet / Timshel / Little Lion Man / Lover Οf Τhe Light / Thistle & Weeds / Awake My Soul / Dust Bowl Dance / The Cave

Bruce Springsteen & The E Street Band

Bruce Springsteen & The E Street Band

Υπό άλλες συνθήκες ίσως και να πεταγόμασταν στην άλλη σκηνή να δούμε τον James Morrison, αλλά ήδη κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Mumford & Sons ο κόσμος είχε συρρεύσει στην κεντρική σκηνή για να πιάσει μια καλή θέση ώστε να απολαύσει το «Αφεντικό», οπότε και παραμείναμε στο σημείο που ήμασταν. Όσο έπαιζαν οι Mumford & Sons, η κάμερα του φεστιβάλ ζούμαρε αρκετές φορές στον Springsteen που καθόταν στα πλάγια της σκηνής και παρακολουθούσε το αγγλικό συγκρότημα, με αποτέλεσμα να γνωρίσει μια πρώτη αποθέωση από τους 61.000 παρευρισκόμένους.

Η πραγματική όμως αποθέωση και καθολική υπόκλιση στον Bruce Springsteen θα ερχόταν στη συνέχεια. Τι και αν έπαιξε... μόλις 140 λεπτά και 23 τραγούδια, περιορισμένος από τον αυστηρό φεστιβαλικό χρόνο, το «Αφεντικό» απέδειξε γιατί εδώ και πολλά χρόνια φέρει αυτόν τον τίτλο. Είδαμε έναν Springsteen που οδεύει στα 63 του, να ερμηνεύει τέλεια, να είναι επιβλητικός μα συνάμα και ταπεινός, να χαίρεται το live σαν έφηβος πιο πολύ από το κοινό το ίδιο, να εκπέμπει μια ενέργεια και μια αύρα με έναν τρόπο που ελάχιστοι rock stars μπορούν να καυχηθούν πως μπορούν να κατορθώσουν. Δίπλα του, μια «καλοκουρδισμένη» στην εντέλεια E Street Band με την οποία ο Springsteen έχει συνδέσει τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της καριέρας του. Τι και αν έλειπε το σαξόφωνο του μακαρίτη Clarence Clemons, στη θέση του βρισκόταν ο ανιψιός του, Jake, που αναπλήρωσε αξίως τον θείο του.

Bruce Springsteen & The E Street Band

Η εκκίνηση δόθηκε με το καινούριο “We Take Care Of Our Own” για να συνεχιστεί με την καλύτερη ίσως στιγμή του “Wrecking Ball”, το ομώνυμο κομμάτι. Το “Badlands” αποτέλεσε την πρώτη κλασσική στιγμή της βραδιάς, ενώ τα “My City Of Ruins” και “Spirit In The Night” μας «ταξίδεψαν» σε soul / blues ρυθμούς. Στο τελευταίο μάλιστα, ο Springsteen βούτηξε μέσα στο κοινό! Το μεγαλειώδες “Because The Night” που ως γνωστόν έχει γράψει ο Springsteen αλλά το τραγούδησε η Patti Smith προκάλεσε συγκίνηση και το “I’m On Fire” τραγουδήθηκε απ’ όλο το κοινό. Στιγμές από το πλούσιο δισκογραφικό παρελθόν του μεγάλου καλλιτέχνη ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μας όπως το “The Promised Land”, το “The River” και το “Thunder Road”.

Ιδιαίτερη στιγμή αποδείχθηκε η guest εμφάνιση του Garland Jeffreys στην σκηνή όπου με τη βοήθεια της E Street Band ερμήνευσε μια διασκευή στο “96 Tears” των ? & The Mysterians, πριν αναλάβει πάλι τα ηνία ο Springsteen για αποθεωτικές εκτελέσεις των “Born In The U.S.A.” και “Born To Run”. Οι... σαστισμένοι από το κάλεσμα του «Αφεντικού», Mumford & Sons, τραγούδησαν μαζί του το “Hungry Heart” με τη χαρά τους να «ξεχειλίζει» εμφανώς. “Dancing In The Dark” για τη συνέχεια και όντως όλο το Pinkpop «χορεύει στο σκοτάδι» και με το “Tenth Avenue Freeze-Out” η μεγαλειώδης εμφάνιση του Bruce Springsteen φτάνει στο τέλος της.

Bruce Springsteen & The E Street Band

Η εμφάνισή του στο Pinkpop (που σε σχέση με μια κανονική του συναυλία έχει πολύ πιο τυπικό χαρακτήρα), ήταν μια μικρή απτή απόδειξη γιατί ο Springsteen είναι ο σημαντικότερος rock καλλιτέχνης των τελευταίων 40 ετών. Κάποια πράγματα δε γιγαντώνονται τυχαία και ο Springsteen έχει φροντίσει να αποδεικνύει κάθε βράδυ το ειδικό βάρος του εκεί που μετράει πιο πολύ, στο «σανίδι» της σκηνής. Πάνω σε αυτήν ξεδιπλώνεται ο μουσικός πλούτος που κουβαλάει από τα 70s, η αφεντιά που του χάρισαν τα 80s και η δόξα που επανέκτησε πανάξια στα 00s.

We Take Care Of Our Own / Wrecking Ball / Badlands / Death Τo My Hometown  / My City Οf Ruins / Spirit Ιn Τhe Night / Because Τhe Night / Radio Nowhere / I'm Οn Fire / Shackled Αnd Drawn / Waitin' Οn Α Sunny Day / The Promised Land / The River / The Rising / We Are Alive / Thunder Road / 96 Tears / Born Ιn Τhe U.S.A. / Born Τo Run / Hungry Heart / Dancing Ιn Τhe Dark / American Land / Tenth Avenue Freeze-Out

Με την εμφάνιση του Springsteen και της E Street Band, το Pinkpop Festival του 2012 έλαβε πανηγυρικό τέλος. Χιλιάδες άτομα με το χαρακτηριστικό ροζ καπελάκι κατευθύνθηκαν προς την έξοδο υπό τους ήχους του “All You Need Is Love” των Beatles ενώ ουρανός του Landgraaf φωτιζόταν από δεκάδες πυροτεχνήματα. Το πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ της χρονιάς μόλις είχε ολοκληρωθεί.

Pinkpop festival

Τη συγκεκριμένη μέρα εμφανίστηκαν και οι: Serena Pryne & The Mandevilles, Gers Pardoel, Jonathan Jeremiah, Blood Red Shoes, Miike Snow, Herbert Gronemeyer, The Specials, Chef’s Special, Paul Kalkbrenner

Γιάννης Κοτζιάς
  • SHARE
  • TWEET