Peter Hook And The Light, The Witch Doctors Of Zimbabwe @ Gagarin 205, 06/12/13

Για μια ακόμη φορά το υποτιθέμενο δίλημμα «Joy Division ή New Order» αποδείχτηκε περίτρανα ότι είναι αθεράπευτα φιλολογικό

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 09/12/2013 @ 12:17
Στη μουσική όλα χωράνε. Εκτός από κάποια «διλήμματα». Πάρτε για παράδειγμα εκείνο μεταξύ Rolling Stones και Beatles. Αυτό το ερώτημα, που χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του '70, δεν είναι φανταστικό, αλλά υπαρκτό και ουσιαστικό, γιατί απλά, σύμφωνα με το σχετικό μύθο, αν σου αρέσουν οι Stones, δε γίνεται με τίποτα να γουστάρεις πραγματικά τους Beatles. Τελεία!

Μην ξεχνιόμαστε όμως σε θέματα που «σηκώνουν» συζήτηση. Το δίλημμα μεταξύ «Joy Division ή New Order» δεν υπάρχει καν. Και ούτε υπήρξε ποτέ (απαξιώ να απαντήσω υπέρ ποιου συγκροτήματος). Κι όμως, είναι δυνατό οι φίλοι των Joy Division να θέλουν (ή να μπορούν) να ακούν και New Order; Περιέργως, η απάντηση είναι καταφατική ή αναλυτικότερα θα μπορούσε να είναι: «Ναι, αρκεί να μην τους ακούς μαζί, εκτός κι αν συνυπάρχουν στην ίδια συναυλία». Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και ο Peter Hook, που μαζί με την τωρινή του μπάντα, τους The Light, αποφάσισε να περιοδεύσει παίζοντας ολόκληρο το "Closer", συνεχίζοντας τις θεματικές του παρελθόντος συναυλίες (που κάποιοι αποκαλούν «αρπαχτές») μετά την περιοδεία του "Unknown Pleasures". Στο όλο «πακέτο» θα περιλαμβάνονταν και τραγούδια των New Order, ερμηνευμένα όμως, όχι από τους Peter Hook And The Light, αλλά από τους The Witch Doctors Of Zimbabwe. Κι αυτό προφανέστατα για να μην έχουμε τα... μπλεξίματα που προαναφέραμε, δεδομένου ότι η δεύτερη μπάντα είναι ακριβώς ο Peter Hook και τα μέλη των The Light, μόνο που έχουν άλλο όνομα! Με άλλα λόγια, «παιδιά, μη βαράτε, κι εμείς με τους Joy Division αρρωσταίνουμε, αλλά και οι New Order καλοί δεν είναι»; Σεβαστόν, δεν λέω...

Κι έτσι φτάσαμε στην πολυαναμενόμενη βραδιά στο Gagarin. Ο χώρος ήταν γεμάτος κυρίως με νέους ανθρώπους. Βέβαια, υπήρχαν και οι μεγαλύτεροι, που έζησαν τα συγκροτήματα στην εποχή της ακμής τους, αλλά ήταν λιγότεροι από όσους περίμενα. Πριν αρχίσει το live χαζεύοντας τριγύρω ένιωθα μια βαθιά ικανοποίηση για την εποχή μας, που, σε αντίθεση με τις περασμένες δεκαετίες, η ενδυμασία δεν αντιπροσωπεύει τα μουσικά γούστα κάποιου. Με άλλα λόγια υπήρχαν οι τύποι με τα σχετικά μαύρα μπλουζάκια, οι στιλάτες κοπέλες, οι βλοσυροί ροκάδες, κάποιοι φλώροι, αλλά και μερικά πανκιά. Κι εκεί αναρωτήθηκα: «Αλήθεια, τι γυρεύει ένα πανκιό στο live του "Closer"; (η σωστή απάντηση είναι ότι: «περιμένει να ακούσει το "Unknown Pleasures"»). Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα από τις πρώτες κιόλας νότες του "Dead Souls" ότι όλοι αυτοί είχαν κάτι κοινό: ήταν πολύ εκδηλωτικοί στη λατρεία τους για τους Joy Division και είχαν έρθει για να τραγουδήσουν και να χορέψουν.

Το ζέσταμα ξεκίνησε γύρω στις δέκα με τους The Witch Doctors Of Zimbabwe, που έπαιξαν στο πρώτο μέρος του live επτά τραγούδια των New Order. Η μπάντα αυτή του Hook ξεκίνησε ελαφρώς μουδιασμένα για τον αριθμό των ζωντανών εμφανίσεων που ήδη έχει κάνει, αλλά σταδιακά έβρισκε το ρυθμό της όλο και πιο πολύ. Με μεγάλη χαρά άκουσα το πολυαγαπημένο μου "Age Of Consent" και διαπίστωσα πως και ο Hook το απολάμβανε όσο κι εγώ. Μόνο που εκείνος γλέντησε περισσότερο από μένα, μαζί με το σύνολο του κοινού, τον επίλογο του πρώτου μέρους που γράφτηκε με το "Temptation".

Peter Hook And The Light

Μια διακοπή πέντε λεπτών ήταν αρκετή για να δοθεί τέλος στην ανυπομονησία μας και οι ήχοι των Joy Division να αρχίσουν να στοιχειώνουν την αίθουσα. Για να εξηγηθώ από την αρχή: Ήταν αυτονόητο και αναμενόμενο, απόντος του Curtis, ότι Joy Division δε μπορούν να υπάρξουν. Δηλαδή, ότι η μουσική τους δε γίνεται να σκοτεινιάσει το χώρο που βρίσκεσαι με την πρώτη νότα και να αιχμαλωτίσει τις αισθήσεις σου με τις σπαρακτικές της ελεγείες, που δεν έχουν ίχνος μιζέριας. Αυτό, όσοι πήγαμε εκεί, το γνωρίζαμε. Όπως επίσης και το ότι τα φωνητικά του Hook -όσο ακούγονται-, όχι μόνο στο ελάχιστο δεν έχουν τη βαθύτητα και τη σπαρακτικότητα εκείνων του Ian, αλλά είναι λίαν επιεικώς επαρκή. Με αυτά τα δεδομένα πήγαμε και έτσι περάσαμε καλά. Ακόμα κι έτσι τα τραγούδια των Joy Division λειτούργησαν. Κι όσο το κοινό τρελαινόταν, τόσο η μπάντα έπαιζε καλύτερα.

Peter Hook And The Light

Ύστερα από μερικά τραγούδια, το άκουσμα του "Atrocity Exhibition" ήταν καθηλωτικό. Το "Closer" είχε αρχίσει και απλωνόταν καθαρτικό σε ένα κοινό που εκδήλωνε συνεχώς τη λατρεία του. Το "Heart And Soul", παρά την ήδη υποτονική φωνή του Hook, σε άρπαζε από τον λαιμό. Οι μεγαλειώδεις αυτοί στίχοι, που διαχώρισαν την καρδιά από την ψυχή (αφήνοντας -τι κρίμα- έξω το «νου» από τον άξονα της ζωής), ήρθαν στα χείλη όλων. Ύστερα το "Twenty Four Hours" δεν άφησε κανέναν ακίνητο, συνεχίζοντας την έκσταση, για να ακολουθήσει η ελεγεία του "The Eternal" και ο γλυκός επίλογος του "Decades", που ακούστηκε καθηλωτικός. Ομολογουμένως, ιδίως στην αρχή, υπήρξαν λίγα προβλήματα στον ήχο που θα είχαν αποφευχθεί αν γινόταν καλύτερο sound check, ενώ χρησιμοποιήθηκαν κάποιες προηχογραφήσεις πλην των απαραίτητων εφέ. Δεν νομίζω όμως αυτά να «χάλασαν» κανέναν. Η φράντζα του πολύ καλού ντράμερ α-λα Mike Score των A Flock Of Seagulls ήταν στο κλίμα του new wave, αλλά όχι και το γαλάζιο διαφημιστικό ραδιοφωνικού σταθμού μπλουζάκι που φορούσε ο Hook, που ήταν σχεδόν υβριστικό απέναντι στο μεγαλείο του "Closer", όπως και το πανό με το εξώφυλλο του άλμπουμ που είχε αναρτηθεί πίσω από τη μπάντα, στο κάτω μέρος του οποίου αναγραφόταν «Manchester England». Συγχωρούμε όλα αυτά και επίσης το ότι ο Hook είχε κατά κανόνα κρεμασμένο το μπάσο του όταν άρχισαν τα τραγούδια των Joy Division, επειδή σε κάποια στιγμή έδειξε να συγκινείται (αυτός ο όχι και τόσο τρυφερός χαρακτήρας) από τις εκδηλώσεις του κοινού.

Peter Hook And The Light

Κι ύστερα τι; Κανείς δεν κουνιόταν από τη θέση του. Μα, μετά το "Closer" τι μπορεί να παιχτεί; Φυσικά, μόνο Joy Division και γερή δόση από "Unknown Pleasures", πράγμα που, μετά από ένα σκάρτο πεντάλεπτο, έγινε. Η μπάντα ξαναμπήκε, μόνο που αυτή τη φορά ήταν αληθινά «φτιαγμένη» για σαματά!  Ο χαμός ξεκίνησε με το "No Love Lost" και το χάος άρχισε με τις πρώτες νότες του "Disorder", για να συνεχιστεί με το "New Dawn Fades". Στο "She's Lost Control" το κοινό παραληρούσε, ενώ στο ανυπέρβλητο "Shadowplay" έπεσαν τα τσιμέντα. Η μπάντα συμπλήρωσε σχεδόν δύο ώρες και είκοσι λεπτά στη σκηνή, μέχρι που η φωνή του Hook ελαφρώς... χάθηκε. Πρόλαβαν όμως να μας πουν, μεταξύ άλλων, τη γέφυρα από τους Joy Division στους New Order, δηλαδή το αγαπημένο μου "Ceremony", το "Transmission" και για επίλογο το "Love Will Tear Us Apart", που τραγουδήθηκε εν χορώ.

Peter Hook And The Light

Κι έτσι τελείωσε μια μάλλον κρύα χειμωνιάτικη βραδιά του 2013, που συναισθηματικά βουτήχτηκε στα βαθιά της δεκαετίας του '80.

Το setlist που ακολουθεί, ενδεχομένως να έχει κάποιες -μικρές- ελλείψεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο Ian από εκεί ψηλά που με βλέπει να το γράφω, δεν θα με παρεξηγήσει...   
SETLIST

Dreams Never End
Age Of Consent
Senses
ICB
Your Silent Face
Ultraviolence
Temptation
Incubation
Dead Souls
Autosuggestion
From Safety To Where?
Atrocity Exhibition
Isolation
Passover
Colony
A Means To An End
Heart And Soul
Twenty Four Hours
The Eternal
Decades
No Love Lost
Leaders Of Men
Digital Disorder
New Dawn Fades
She's Lost Control
Shadowplay
Atmosphere
Ceremony
Transmission
Love Will Tear Us Apart

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
  • SHARE
  • TWEET