Pennywise, Actionmen, Fall Of Man @ Fuzz Club, 19/06/12

California über alles! Οι Pennywise, άξιοι εκπρόσωποι της Α' Εθνικής της καλιφορνέζικης punk σκηνής, επισκέπτονται για πρώτη φορά τη χώρα μας (με καμια δεκαπενταριά χρόνια καθυστέρηση βεβαιώς) αλλά με νέο τραγουδιστή (Zoli Teglas από τους Ignite στη θέση του Jim Lindberg) και έναν πολύ καλό νέο δίσκο στις αποσκευές τους. Φυσικά δε θα μπορούσαμε να λείψουμε από το Fuzz.

Στις 21:30, λοιπόν, σε ένα μισοάδειο Fuzz βγήκαν οι Fall Of Man με τις φρέσκιες φάτσες τους, προσπαθώντας να μεταδώσουν λίγη από την ενέργειά τους στο κοινό. Παίζοντας κάποια νέα κομμάτια από το CD που θα κυκλοφορήσουν στο μέλλον, ίδρωσαν τη φανέλα για μισή ώρα με κάποια ωραία riff, αλλά ο πολύ κακός ήχος δε βοηθούσε να πάρουν και το κοινό μαζί τους.

Η ώρα είχε πάει δέκα και μισή όταν εμφανίστηκαν οι Actionmen και έμελλε να δούμε αν θα ήταν και σούπερ δυνατοί. Οι θεότρελοι Ιταλοί από την Emiglia Romana έμοιαζαν πιο πολύ με παρέα που ήρθε διακοπές στην Ίο παρά με μπάντα. Από σκηνική παρουσία πάντως έπαιρναν άριστα (ειδικά ο ημίγυμνος κιθαρίστας-τραγουδιστής).



Με τον ήχο σαφώς βελτιωμένο αλλά όχι και καλό και κάνοντας sing-along παιχνίδια με το κοινό, κατάφεραν να μας κουνήσουν αρκετά. Βοήθησε βέβαια και το χαρούμενο pop punk που έπαιζαν καθώς και η πολύ ωραία δισακευή στο "Living On My Own". Μου θύμισε τις συλλογές "Punk Goes Pop", αλλά for real αυτή τη φορά.

Ti kaneis Athina? Eimaste oi Pennywise!



23:15 δείχνει το ρολόι και εγώ τηλεμεταφέρομαι σαν άλλος Marty McFly στο high school του New Smyrni και στο 1996.

Αρχή με το "Every Single Day", τον Zoli κεφάτο και τον Fletcher γνωστό νταμάρι στα δεξιά της σκηνής. Συνέχεια με το "My Own Country" και τα απαραίτητα «fuck the government».

Στο "Can't Believe It" το ξύλο πέφτει χοντρό αλλά μόνο μπροστά, ενώ όταν έρχεται η ώρα για το πρώτο κομμάτι από τον τελευταίο δίσκο, το πολύ καλό "All Or Nothing", η απόδοση της μπάντας είναι κορυφαία και τολμώ να πω ότι και ο Zoli το χαίρεται λίγο πιο πολύ. Ίσως και γιατί είχε συμμετοχή στον δίσκο.

Η ώρα όμως «for something old school, motherfuckers» έχει φτάσει και το "Living For Today" έρχεται μαζι με το "Same Old Story" και τα sing-alongs από το κοινό.

Σε μια τόσο πολιτικοποιημένη μπάντα δεν θα μπορούσε να λείπει το καλώς εννοούμενο κήρυγμα αλλά και οι στιγμές που ο Zoli πάλευε με τον Fletcher (με όπλο το σταντ του μικροφώνου!), προτρέποντας το κοινό να φωνάξει «fuck you, Fletcher» όταν ο τελευταίος έπαιρνε το μικρόφωνο.

Πανικός λοιπόν στο "Society", αλλά ηρεμία στο "We Have It All" παρά τις προσπάθειες της μπάντας.



Το "Fuck Authority" αφιερώνεται στους συνήθεις υπόπτους, ενώ το "Greed" στους τραπεζίτες για αλλαγή.

Στη συνέχεια είχαμε κάτι που δεν το έχω ξαναδεί. Κάποιος έκανε stage diving, ο κόσμος από κάτω δεν τον πολυέπιασε και ο Zoli τον φώναξε να ανέβει πάλι επάνω. Εκεί που του λέει «κάτσε να σου δείξω πως γίνεται», βουτάει ο ίδιος, με το μικρόφωνο στο χέρι!

Το τέλος, όμως, δυστυχώς είναι κοντά και έρχεται η ώρα για την καθιερωμένη διασκευή. Μόνο μία αυτή τη φορά (πού είναι το "Territorial Pissings" βρε σεις;) αλλά η a capella αρχή του "Stand By Me" με τη συμμετοχή του κοινού μάς προσφέρει μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές σε συναυλία έβερ, που λένε.

Αλλά για στάσου, αυτοί φεύγουν. Μετά απο πενήντα μόλις λεπτά!

Θα ξανάρθουν βέβαια για το encore (who are we? Pennywise - φυσικά το ομώνυμο) και ένα συγκλονιστικότατο "Bro Hymn", αλλα ρε παιδιά λίγο δεν είναι μια ώρα συνολικής διάρκειας για ένα live που περίμενες μια εφηβεία και μια ζωή;

Ας είναι, θα πιστέψουμε την υπόσχεση του Fletcher ότι είναι μόνο η πρώτη φορά και θα ξανάρθουν.

Setlist:

Every Single Day
My Own Country
Can't Believe It
What If I
All Or Nothing
Living For Today
Same Old Story
Let Us Hear Your Voice
We Have It All
Fuck Authority
Greed
Rules
Revolution
Stand By Me (Ben E.King cover)
------------
Pennywise
Bro Hymn

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν