Paul Gilbert @ AN Club, 08/12/10

To πιο άδικο σχόλιο που θα μπορούσε κάποιος να κάνει για αυτή τη συναυλία θα ήταν πως είχε ενδιαφέρον μόνο για κιθαρίστες ή ακόμα χειρότερα να τη χαρακτηρίσει «σεμινάριο κιθάρας».

Ο Gilbert προέρχεται από μία εποχή στην οποία δεν υπήρχαν video games που να επιτρέπουν στους πιτσιρικάδες να νιώσουν ήρωες της κιθάρας. Yπήρχε όμως η προσέγγιση της κιθάρας ως video game, όπου το high score μετριόταν σε αξίες ανά bpm... Ο ίδιος είναι ένας από τους κιθαρίστες που ευθύνονται για αυτό: Η εντυπωσιακή ταχύτητα του στους δίσκους των Racer X τον έκανε πρότυπο για χιλιάδες παιδιά που ξεκίνησαν να παίζουν κιθάρα εκείνη την περίοδο. Το καλό είναι πως ο Gilbert ποτέ δεν προσέγγισε την όλη φάση με τη σοβαροφάνεια (κάθε άλλο...) ή την ανταγωνιστική διάθεση που έδειχναν άλλοι γρήγοροι κιθαρίστες της περιόδου. Αντιμετώπιζε την τεχνική ως απαραίτητο εργαλείο για να παίξει κανείς μουσική αλλά και να κάνει πλάκα και απαντούσε σε κάθε ευκαιρία καταφατικά στην ερώτηση του Frank Zappa σχετικά με τo αν το χιούμορ έχει θέση στη μουσική.



Η φετινή συναυλία του Gilbert ήταν αρκετά πιο προσανατολισμένη σε μουσική με φωνητικά, σε σχέση με την προηγούμενη. Σε αυτό βοήθησε και η παρουσία του Tony Spinner, ενός δεύτερου κιθαρίστα και τραγουδιστή. Η πρόθεση του Gilbert ήταν ξεκάθαρα να προσφέρει μία συναυλία που θα ενδιαφέρει και όσους στο κοινό δεν είναι μουσικοί οι ίδιοι και μάλλον τα κατάφερε πολύ καλά, αφού τελικά έπαιξε «κάτι για τον καθένα», με ένα set list όπου εκπροσωπήθηκαν όλες οι περίοδοι της καριέρας του, με σχετικά μεγαλύτερη έμφαση στα πρόσφατα instrumental άλμπουμ του.



Η συναυλία ξεκίνησε με τα ομώνυμα instrumentals από τα δύο τελευταία άλμπουμ, "Silence Followed By A Deafening Roar" και "Fuzz Universe", και συνεχίστηκε με άλλο ένα instrumental από το τελευταίο άλμπουμ, το "Olympic".

Στη συνέχεια ήρθε η πρώτη ευκαιρία να χαρεί το μέρος του κοινού που φορούσε μπλουζάκια Mr. Big, αφού το "Τhe Last Rock N' Roll Star", από το περυσινό άλμπουμ "United States" με τον Freddie Nelson, θυμίζει αρκετά το ύφος της πιο επιτυχημένης εμπορικά μπάντας του Gilbert. Πιθανότατα βέβαια κάποιοι να προτιμούσαν ένα κομμάτι των ίδιων των Mr. Big, αλλά με τους τελευταίους να έχουν πλέον επανενωθεί με την αρχική σύνθεση, μάλλον δεν έχει νόημα ο Gilbert να επικεντρώνεται σε δικά τους κομμάτια όταν περιοδεύει μόνος του.



Aκολούθησε μία διασκευή στο "Rock Me Baby" του BB King, που έγινε δεκτή με αρκετό ενθουσιασμό από το κοινό και έδωσε και την πρώτη ευκαιρία σε Gilbert και Spinner να τζαμάρουν, ανταλλάσσοντας κάποιες φράσεις. Προσωπικά θεωρώ πως το συγκεκριμένο είδος μουσικής θέλει άλλη προσέγγιση και δεν αναδεικνύει τόσο καλά το παίξιμο του Gilbert, αλλά αυτή είναι μόνο μία προσωπική άποψη και δεν έχει τόση σημασία, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού φαινόταν να διασκεδάζει.

Αμέσως μετά ο Gilbert επέστρεψε στο είδος που τον ανέδειξε, με το "Scarified" των Racer Χ και τα "Norwegian Cowbell" και "Will My Screendoor Stop Neptune?" (του οποίου η αρχή κλείνει το μάτι στο "Top Jimmy" των Van Halen) από τα δύο τελευταία άλμπουμ. Συνέχεια με το "Green-tinted Sixties Mind" των Mr. Big και ένα βιαστικό πέρασμα από τα ακόρντα του "To Be With You", επειδή όπως είπε ο Gilbert «το ζήτησε ο ιδιοκτήτης του club».



Ακολούθησε μία παθιασμένη και τέλεια τεχνικά εκτέλεση του "Technical Difficulties" από το ομώνυμο άλμπουμ των Racer X και το "Paul Vs Godzilla", για να φτάσουμε σε μία πολύ καλή διασκευή του "Roundabout" των Υes, με τον Gilbert να παίζει στην κιθάρα και μέρη που στο αυθεντικό παίζονται από τα πλήκτρα. Το επόμενο κομμάτι, το "Βatter Up", είναι το tribute του Gilbert στα surf instrumentals και το τέλος του κανονικού set ήρθε με -άλλη μία μη-προβλέψιμη διασκευή- το "Light My Fire" των Doors.

Σε αυτό το σημείο, ο Gilbert απλά μας ανακοίνωσε πως «αυτό ήταν το τέλος του κανονικού σετ, δε θα πάμε πίσω για να φωνάζετε να ξαναβγούμε, θα πάμε κατ' ευθείαν στο encore» και ξεκίνησε να παίζει το "Propeller" από το τελευταίο άλμπουμ. Συνέχισε με το "I Want To Be Loved" του Muddy Waters, όπου πάλι τζάμαρε με τον Spinner. Και σε αυτή την περίπτωση ισχύουν όσα και για το "Rock Me Baby". Αντίθετα, βρήκα αρκετά καλύτερη τη διασκευή του "Little Wing" που ακολούθησε. Χωρίς να πάρει ιδιαίτερα ρίσκα με εκτεταμένα solo, ο Gilbert έμεινε αρκετά κοντά στη studio εκτέλεση.

Για το τέλος, μετά από το "Down To Mexico" (το μόνο κομμάτι που έπαιξε από τα solo άλμπουμ με φωνητικά που έβγαλε την περίοδο '97-2005), ο Gilbert μας κράτησε τη διασκευή του "Go Down" των AC/DC, που όπως ήταν αναμενόμενο ενθουσίασε το κοινό.

Aν και κάποιοι φανατικοί οπαδοί του Gilbert θα μπορούσαν να γκρινιάξουν για τις πολλές διασκευές και να παρατηρήσουν πως θα μπορούσε να παίξει περισσότερες δικές του συνθέσεις στη θέση τους, εκτιμώ πως ο Gilbert συνειδητά προσπαθεί να παίζει «κάτι για τον καθένα», όπως έγραψα και πιο πάνω. Γνωρίζει πως ένα μέρος του μουσικού τύπου τον περιμένει στη γωνία για να τον κατηγορήσει για όσα προσάπτονται στον Malmsteen, π.χ., και το αποφεύγει έξυπνα. Φροντίζει οι συναυλίες του να μη μαζεύουν μόνο τους κιθαρίστες, αλλά και τις γυναίκες τους!

Και αυτό είναι κάτι καλό, γιατί του επιτρέπει να γεμίζει club και έτσι τον έχουμε δει δύο φορές την τελευταία διετία. Mακάρι να τον ξαναδούμε και όσοι/όσες προσπεράσατε αυτή τη συναυλία, φοβούμενοι/ες «σεμινάριο κιθάρας», να έχετε την ευκαιρία να επανορθώσετε.

Setlist:

Silence Followed By A Deafening Roar
Fuzz Universe
Olympic
The Last Rock N' Roll Star
Rock Me Baby
Scarified
Norwegian Cowbell
Will My Screendoor Stop Neptune?
Green-tinted 60's Mind
To Be With You tease
Technical Difficulties
Paul Vs Godzilla
Roundabout
Batter up
Light My Fire
-------------------
Propeller
I Want To Be Loved
Little Wing
Down To Mexico
I'm Not Addicted
Go Down

Γιώργος Φερτάκης

Περισσότερες φωτογραφίες: