Pat Martino @ Αθηνά Live, 21/10/11

Από τον Κώστα Σακκαλή, 24/10/2011 @ 15:39
Είναι δύσκολο να μη θαυμάζεις τον Pat Martino για την ιστορία του και το τι έχει (ξε)περάσει. Για τους πολλούς που σίγουρα δε θα γνωρίζουν, ο συγκεκριμένος jazz κιθαρίστας το 1980 έπαθε αμνησία ως συνέπεια εγκεφαλικής εγχείρισης, με αποτέλεσμα να ξεχάσει πώς να παίζει κιθάρα (!) και να παλέψει ώστε να μάθει και πάλι από την αρχή και να φτάσει τελικά στο επίπεδο που ήταν. Όταν τον βλέπεις επί σκηνής, ο θαυμασμός παραμένει, αν όχι πολλαπλασιάζεται.



Στη σκηνή του Αθηνά Live, στο γνώριμο για τους θιασώτες της συγκεκριμένης μουσικής χώρο, παρουσιάστηκε με το γνωστό του σχηματισμό, το τρίο που περιλαμβάνει hammond και drums, πέραν του ιδίου στην κιθάρα. Ναι, καλώς προσέξατε, απουσιάζει το μπάσο, τουλάχιστον οπτικά, καθώς ηχητικά τα πεταλάκια του Pat Bianchi έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να καλύψουν το κενό του. Και δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που μουσικά τα εύσημα αποδίδονται κάπως ανισοβαρώς, καθώς ο τρίτος της παρέας, Shawn Hill, αποδείχθηκε μάλλον ζωχαδιασμένος (γενικώς ή ειδικώς, δε γνωρίζω) και, παρότι τεχνικά άρτιος προφανώς, το παίξιμό του στα drums δεν είχε ούτε τη μουσικότητα, ούτε τη ζεστασιά, ούτε το συναίσθημα που απαιτούσε η απόδοση των άλλων δύο. Ικανοποιητικός στα νευρικά σημεία, αλλά λίγος στις απαραίτητες ατμόσφαιρες, προς το τέλος, μας αποτελείωσε με ένα σχεδόν power rock solo που θα ταίριαζε μάλλον περισσότερο σε συναυλία των Scorpions, παρά σε μία jazz βραδιά, και ίσως εκνεύρισε ακόμα και τον ηγέτη του σχήματος με τη διάρκειά του.



Αντίθετα, ο βασικός πυρήνας των έτερων δύο ήταν αψεγάδιαστος, τόσο στο ατομικό παίξιμό τους, όσο και στην επικοινωνία τους. Συγκεκριμένα, ο Martino αναλάμβανε συνήθως τη βασική φρασεολογία της σύνθεσης, μέχρι να ξεφύγει σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα ή αυτοσχεδιαστικές επιδείξεις, πάντα με το συναίσθημα και τη μελωδία να διατηρούνται ως βασικοί συντελεστές. Όταν αυτός έπαυε και περνούσε στο παρασκήνιο, ο Pat Bianchi άφηνε για λίγο το συνοδευτικό, άλλοτε groovy και άλλοτε ambient, ρόλο του και μας χάριζε και αυτός τη δική του άποψη επί της σύνθεσης, για να επιστρέψουν και οι δύο μαζί στο σημείο εκκίνησης.



Οι συνθέσεις που ακούστηκαν εναλλάσσονταν από ήπιες σε εκστατικές και κυμαίνονταν από jazz standards, όπως τα "Sunny" και "Round Midnight", μέχρι λιγότερο γνωστά αλλά αρκούντως ιστορικά, όπως τα "The Island" και "Four On Six", ενώ ακούστηκαν φυσικά και δικές του συνθέσεις, που όμως σίγουρα δεν ήταν αυτές που έκλεψαν την παράσταση. Τα εκστατικά χειροκροτήματα και το standing ovation στο τέλος της παράστασης από τους περισσότερους παρευρισκόμενους αποδεικνύουν ότι υπήρξαμε μάρτυρες μία εξαιρετικής παράστασης ενός σπουδαίου jazz μουσικού.



Για κλείσιμο, όμως, οφείλω να κάνω και μία παρατήρηση. Σαφώς και σε μία συναυλία δεν είσαι υποχρεωμένος να πιείς και κάποιο ποτό. Αλλά ειδικά η jazz μουσική (άραγε σε εμένα μόνο;) σίγουρα «τραβάει» και το αλκοόλ της. Θεωρώ ότι οι υπεύθυνοι του χώρου, που σε τόσα άλλα πράγματα αποδεικνύεται φιλικός προς τον θεατή (βλέπε ήχος, ορατότητα κτλ.), θα πρέπει να αναθεωρήσουν την τιμολογιακή πολιτική τους που έρχεται από άλλη εποχή και ίσως και άλλο είδος «διασκέδασης», εκτός κι αν τους αρέσει η εικόνα με τα τραπεζάκια με τη μία μπύρα ανά δύο άτομα.

Κώστας Σακκαλής
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν


  • SHARE
  • TWEET